[FINISHED] A nightly trip.

Hunter was er altijd oprecht lichtelijk verbaasd over als iemand begon te lachen met zijn grappen. Of nee, met zijn sarcasme, want grappig had hij het eigenlijk helemaal niet bedoeld. Hunter dacht niet dat er veel dingen waren die hij ooit grappig had bedoeld. Zijn vader had zijn zin om een vrolijke jongen te zijn en het pubertje uit te hangen wel een beetje uit hem geslagen en de jongen kon zich niet voorstellen dat hij ooit nog ergens hard om zou lachen, dat hij ooit nog echt plezier zou hebben zonder dat hij de volledige controle over zichzelf verloor. Dronken worden en rellen schoppen viel bij hem niet onder plezier maken. Nee, hij wilde zijn plezier zélf voelen, zonder dat daar drank of iets anders mee gemoeid was, maar dat leek bij hem gewoon niet mogelijk te zijn. En eerlijk gezegd dacht hij ook niet dat het er ooit ging komen. Er was een frons tussen zijn wenkbrauwen verschenen en hij keek op toen de jongen tegenover hem weer verder praatte. “Ik… snap wat je bedoelt,” zei hij met lichte aarzeling, denkend aan de ontmoetingen die hij tot nu toe had meegemaakt. “Al weet ik niet of zij aan het einde van de rit echt een reden voor me zijn om te blijven. Ik blijf nu vooral omdat ik gewoon nergens anders naartoe kan gaan.” Hij richtte zijn blauwgrijze ogen op de muur achter de jongen. “Je moet wel heel erg goede mensen hebben ontmoet als je vindt dat vijftig jaar een korte tijd lijkt,” sprak hij op een zachte toon. “Het laat me afvragen wie je ontmoet hebt en welke band je met ze hebt.” Niet dat hij dacht dat de jongen daar nu openlijk over zou spreken, maar je wist maar nooit.

Hunter trok kort zijn wenkbrauw op toen de jongen vertelde over zijn bijzonderheid. Dat was inderdaad vrij eh… bijzonder. Het was bizar te noemen hoe de jongen zomaar een keuze kon maken om iemands leven te ontnemen, al dacht Hunter niet dat de jongen die optie zou overwegen. Zo zag hij er toch in elk geval niet uit. Maar natuurlijk kon hij zich ook wel vergissen. Een mens was immers een gevaarlijk wezen wanneer het kwaad werd gemaakt, dat had hij bij zijn vader al vaak genoeg mogen ontdekken. Hij slikte het gal dat opkwam in zijn keel weg en keek de jongen tegenover hem zo neutraal mogelijk aan. “Dus als ik de lus helemaal zat ben en ik heb ook geen zin meer om buiten de lus te gaan, kan ik naar jou toekomen,” zei hij op een droge toon dat hopelijk het erge van de situatie een beetje weg zou nemen. Niet dat het hem veel interesseerde of het een zwaar beladen emotioneel gesprek was voor de jongen, maar dan was hij in elk geval niet schuldig aan het feit dat hij de signalen had genegeerd. Of hoe hij het dan ook moest noemen. “Ik kan vuur sturen,” zei hij op een rustige toon. “Zowel bestaand vuur als vuur dat ik zelf op kan wekken.” Hoewel die laatste behoorlijk tricky was omdat hij zich dan wel eens brandde aan zijn eigen handen. Maar goed, om zijn vader uit zijn buurt te houden was het wel effectief geweest en daar ging hij dan ook voor. “Dus ik kan mensen kapot maken en jij kan ze weer oplappen, als je er zo over na gaat denken.” Hij grinnikte. “Merk je er zelf eigenlijk veel van als je je levensenergie aan mensen geeft om ze te genezen? Heb je daar neveneffecten van?”

Aangezien Hunter dikwijls geconfronteerd was geweest met emoties van woede was het hem ook deze keer niet onopgemerkt gebleven dat de jongen tegenover hem zijn opmerking niet echt kon appreciëren. Hunter zou er zelf wel de grap van hebben ingezien, maar hij wist natuurlijk niet wat de jongen allemaal had meegemaakt. En eerlijk gezegd kon hem dat ook weinig deren. Hij was geen therapeut en hij was ook echt niet van plan om naar de geschiedenis van de jongen te luisteren. Hij zou zijn eigen geschiedenis ook niet snel met iemand anders delen. Hij had tot nu toe niemand gevonden tegen wie hij het echt wilde zeggen. Er waren inderdaad mensen met wie hij had beter dan verwacht kon vinden, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij ze opeens ging vertrouwen met zijn levensverhaal. Hunter richtte zijn blik op de jongen tegenover hem toen hij begon uit te leggen hoe zijn kracht werkte en trok kort zijn wenkbrauw op toen de jongen vertelde dat hij zelfs in coma kon geraken door het gebruiken van zijn kracht. “Zijn je krachten enkel beperkt tot lichamelijke verwondingen of kun je ook psychische problemen genezen?” De kans leek hem vrij sterk. Misschien was daar een ander soort bijzonderheid voor nodig, eentje die iemand anders in dit verdomde huis vast wel zou hebben. “Hunter,” antwoordde hij, zich beseffend dat ze zich inderdaad nog niet aan elkaar voorgesteld hadden. Dat maakte ook niet veel uit. Hunter had een goed geheugen en zou de jongen vast nog wel herkennen als ze elkaar nog eens zouden tegenkomen, maar namen uitwisselen kon nooit geen kwaad, toch?

De jongen antwoordde op zijn vraag en Hunter vroeg zich af of hij soms ook zijn eigen verwondingen kon genezen. De manier waarop dat de jongen het zei, suggereerde dat hij dat inderdaad kon. Het zou behoorlijk indrukwekkend geweest zijn als hij inderdaad mentale problemen kon genezen, maar net zoals bij Hunter’s bijzonderheid, zouden er bij de jongen ook limieten zijn. En het grootste limiet was dat zijn lichaam zich in coma bracht wanneer hij een te grote wond in één keer probeerde te genezen. Hunter vroeg zich af of hij soms ook kon sterven, letterlijk zijn leven geven voor een ander en concludeerde dat de jongen dat wellicht zou kunnen. De jongen stelde zichzelf voor als Victor en Hunter gaf een knikje. Ze stonden hier al wel een tijdje te praten en toen Hunter een blik over Victor’s schouder wierp, zag hij dat het al ver na middernacht was. Hij snakte naar een sigaret en haalde deze dan ook uit zijn zak. Hij creëerde zelf een vlam en hield deze vlakbij het uiteinde van de sigaret, welke kort oplichtte. “Wil jij er ook één?” vroeg hij aan Victor. “Het kan helpen om je wat te kalmeren.” En dat zou zijn enige en laatste poging zijn om te helpen. Meer moest de jongen niet van hem verwachten.

Hunter probeerde een glimlach te verhullen toen hij zag dat de jongen twijfelde. Het leek er duidelijk op dat hij al eens eerder gerookt had, maar dat het toen niet veel voor hem uitgehaald had, iets wat Hunter wel kon begrijpen. Je was een roker of je was het niet. Je kon niet voor de grap sigaretten blijven proberen om bij te groep te horen als je lichaam zich niet aanpaste aan de rook. In het begin had hij ook alles bij elkaar gehoest en had het hem een ontzettende vieze smaak in zijn mond bezorgd, maar uiteindelijk had het kalmerende effect dat de nicotine op hem had hem overgehaald om het te blijven proberen. Uiteindelijk was hij er aan gewend geraakt. Het was een soort uitvlucht voor zijn problemen, al was dat steeds maar tijdelijk geweest. Zodra hij weer in zijn huis was en zijn vader weer onder ogen moest komen, begonnen de problemen weer van voor af aan. Daar zorgde zijn vader wel voor. Victor leek de innerlijke strijd immers gewonnen te hebben en vroeg op een tamelijk grappende toon aan Hunter of hij er een kwijt kon. Normaal gezien zou hij geweigerd hebben, maar nu had hij het zelf voorgesteld en om eerlijk te zijn, vond hij Victor wel meevallen. Hij knikte dus en stak de sigaret naar de jongen uit, maar pas nadat hij het ding had aangestoken. “Rustig inhaleren en je lichaam eerst laten wennen aan de rook voordat je het te haastig uitblaast, anders maak je iedereen dadelijk wakker met een hoestbui,” zei hij tegen de jongen. Het puntje van zijn eigen sigaret lichtte op terwijl hij een nieuwe trek nam en hij leunde nonchalant tegen de muur die zich achter hem bevond. “Is er veel dat je achter hebt moeten laten toen je naar de lus van Noorwegen kwam?” Hij verraste zichzelf met die vraag, maar het was nu al te laat om zijn vraag terug te trekken en dus keek hij de jongen afwachtend aan terwijl hij wachtte op antwoord. 

Hunter moest zich eraan herinneren dat deze jongen ouder was dan hij leek. Misschien was hij dat zelf ook inmiddels al wel. Hij kwam in de lus toen hij een jaar of achttien of negentien was en misschien was hij nu wel buiten de lus al een jaar of twintig, misschien wel meer. De tijd stond hier letterlijk stil en dus was het lastig om te zeggen wat er precies welke dag was gebeurd. Ja, hij had zijn herinneringen, maar hij kon niet zeggen op welke datum hij wie had ontmoet of hoe lang hij al contact had met iemand. Dat was dan ook onmogelijk te zeggen als de dag zich steeds herhaalde. Hij richtte zijn blik op Victor toen deze begon over zijn ervaring met de vorige lus en gaf een knikje. Hij kon zich niet veel voorstellen bij de Hollows, maar blijkbaar waren ze dan toch wel gevaarlijk als ze een hele lus konden vernielen. “Dat is klote, man,” was het enige wat hij erop zei. Want ja, wat kon hij anders zeggen? Hij nam aan dat als er een lus werd vernield er ook veel andere mensen om zouden komen, mensen die hij graag had gezien. En dan begon hij weer helemaal opnieuw in deze lus, met nieuwe mensen die hij moest leren kennen. Hunter moest eerlijk toegeven dat hij toch wel een beetje respect begon te krijgen voor de jongen. En hij kon ook niet zeggen dat hun gesprek stroef verliep of iets dergelijks, dus dat viel hem ook weer goed mee. “Heb je een idee of er mensen zijn uit die lus die het overleefd hebben en die ook naar hier zijn gekomen?” Misschien niet echt een tactische vraag, maar het was Hunter’s omslachtige manier om Victor te laten praten over zijn gevoelens en zijn ervaringen zonder dat hij dat op sentimentele wijze overbracht.