[FINISHED] A nightly trip.

Hunter kon merken aan de manier waarop Victor de sigaret rookte dat het een lange tijd geleden moest zijn dat hij er nog eens één had gerookt. Hij kon zijn leven zonder sigaretten niet eens meer voorstellen. Die dingen waren vreselijk vies om op te roken, maar ze hadden een kalmerend effect op hem. Het zou waarschijnlijk wel de nicotine zijn, maar Hunter kon zich geen leven zonder het spul voorstellen. Hij zou dan ook nog niet zo snel stoppen, voor niemand niet. Het was zijn manier om kalm te worden en dat ging hij niet opgeven, al zou dit waarschijnlijk wel eens een staartje kunnen krijgen als de huiseigenares hun nu zou ontdekken. In principe mochten ze niet roken in bijzijn van kinderen, maar Hunter vond dat ze het kind maar moesten straffen die op dit uur nog naar beneden kwam en niet hun. En dus rookte hij rustig verder terwijl hij zijn blik richtte op Victor en luisterde naar wat de jongen nog vertelde. “Je bent ze verloren,” zei Hunter met een opgetrokken wenkbrauw. “Je weet dus niet hoe dat het met ze gaat. Misschien leven ze nog.” Het klonk onwerkelijk, maar welk gedeelte van zijn leven klonk niet onwerkelijk? Het gedeelte waarbij zijn vader hem helemaal lam sloeg? Of misschien het gedeelte waarbij hij ontdekte dat hij blijkbaar vuur kon sturen en niet veel later in een huis terechtkwam waar allerlei mensen samen geperst zaten die ook het één en ander konden? Hunter vond de laatste tijd niet veel dingen nog echt onwerkelijk klinken, al zou niet iedereen het met hem eens zijn. “Waren er veel in die lus die echt belangrijk voor je waren? Beste vrienden of… een vriendin?” Hij schatte de jongen niet echt als het type die zich bekommerde om een vriendin, maar dat kon hij natuurlijk fout hebben. Mensen schatten hem in als een fuckboy en jeetje, wat zaten ze er toch naast.

De jongen leek er een vrij negatieve houding tegenover te hebben, iets wat Hunter ergens wel kon begrijpen. Wat hij echter niet begreep, was dat de jongen zich er zo gemakkelijk bij neer leek te leggen. Als Hunter iemand had gehad in de vorige lus die hij echt graag zag, dan was hij waarschijnlijk elke lus af gaan speuren totdat hij die persoon gevonden had. Wat hem deed afvragen hoe veel lussen er waren. Zouden er meerdere lussen in Noorwegen zijn of was dit de enige? En zou er in elk land één zijn? Als het aantal lussen beperkt was per land, dan zou het zoeken een stuk makkelijker worden. Er waren per lus wel een paar Peculiars die antwoord konden geven op de simpele vraag of de persoon die hij zocht aanwezig was. Hij voelde de adrenaline zich in zijn aderen verzamelen, ondanks dat hij eerder op de avond met zichzelf had afgesproken dat hij de jongen niet verder ging helpen dan dit. De waarheid was dat hij Victor geen onaangename persoonlijkheid vond en dat hij om die reden zich er misschien wel toe wilde zetten om de jongen te helpen. “Waarom geef je het zo gemakkelijk op?” was zijn vrij botte vraag. “Ik weet dat het moeilijk is, maar geen hoop koesteren lijkt me destructiever dan misschien valse hoop hebben.” Hij trok zijn wenkbrauw op. “Hoe veel lussen zijn er buiten deze? Heb je een idee naar welke lus ze zouden kunnen gevlucht zijn als ze nog leefden?” Misschien niet echt een tactische vraag, maar het was wel belangrijke informatie om te weten. Hunter had voor de rest toch niks te doen in deze lus: hij wilde gerust mee gaan zoeken naar die vrienden of die ene persoon met wie het ietsje meer was als dat zou helpen. En daarna zou hij zijn afstand weer nemen van Victor. Dat beloofde hij zichzelf.

Het leek er niet echt op dat het vinden van Victor’s vrienden een gemakkelijke klus zou worden. Niet alleen waren er blijkbaar best veel lussen naar waar ze konden zijn gegaan, Victor leek ook nog eens geen idee te hebben naar welke ze gegaan zouden zijn als ze nog leefden. Dat maakte het voor Hunter moeilijker om een keuze te maken, al was het wel een goed ding dat er ergens een kaart moest liggen waar ze de lussen op konden vinden. Hij vermoedde dat er in Miss Bluebonnet’s kantoor wel één zou liggen en een plannetje vormde zich al in zijn hoofd. Hij richtte zijn blik op Victor en haalde zijn schouders op. “Ik heb een plan,” was het enige wat hij zei, waarna er weer een stilte vormde. Ze zouden die kaart pikken, zouden bekijken welke lussen het meest logisch waren om te bezoeken en dat in de buurt lagen van de vernielde lus en dan zouden ze eens kunnen gaan kijken. Als de lus zo beperkt was als hier in Noorwegen, dan zou het niet lang duren om het plaatsje van de lus helemaal uit te kammen, toch? Ze zouden vast wel wat Peculiars tegenkomen die hun de weg konden wijzen of vragen konden beantwoorden. Hunter’s hart begon sneller te kloppen bij het idee dat hij eindelijk een doel had in zijn leven dat niks met ellende te maken had – of nou ja, zíjn ellende dan toch niet – en richtte zijn blik weer op Victor. “Ik weet zeker dat er in Miss Bluebonnet’s kantoor een kaart moet hangen van al die lussen. Waarom nemen we daar geen kijkje op en kiezen dan een lus uit om te gaan bezoeken? Gewoon om te proberen. Zoals ik al zei: je kunt beter valse hoop hebben dan geen hoop. En het is hier zo saai dat we anders toch niks te doen hebben.” Hij haalde zijn schouders op naar de jongen terwijl hij dat alles op een nonchalante toon zei, hoewel hij toch wel nieuwsgierig was naar het antwoord dat de jongen zou geven.

“Is dat een synoniem voor “ik ben bang”?” vroeg Hunter en hoewel het neutraal had geklonken, had er wel een vleugje humor in zijn ondertoon gezeten. Hij was op vlak van sociaal contact misschien niet heel sterk, maar wanneer hij zich op zijn gemak bij iemand begon te voelen, kwamen de sociale “skills” vanzelf. Dan kon hij soms wel eens een grapje maken, op zijn eigen directe, botte manier dan natuurlijk. Hunter gaf een knikje toen Victor aangaf dat het beter was om het wel te weten en zijn hart begon ietsje sneller te kloppen toen de jongen zelfs een soort van in leek te stemmen met zijn plan. Het idee om eindelijk eens iets te ondernemen, ook al was het dan voor een ander en niet voor zijn eigen doel, klonk hem wel goed in de oren na een jaar hier niks te hebben gedaan. Hij snapte na hun gesprek wel voor een deel waarom Victor bang was om deze lus te verlaten, maar Hunter was niet iemand die constant in angst bleef leven en was meer iemand die liever risico’s nam. “Dat klinkt alsof we een plan hebben,” zei hij. “Zullen we elkaar morgenvroeg dan bij haar kantoor weer ontmoeten?” Hij liet vervolgens een vlam verschijnen, wat de ruimte om hun heen kort oplichtte. “En het is niet alsof we onszelf niet kunnen verdedigen,” voegde hij er nog op een kalme manier aan toe. Nee, hij was niet echt bang om gewond te raken. Dat had hij er wel voor over om op avontuur te gaan.