Alicia zei dat ze haar gevoelens niet liet zien, dat ze onlogisch waren en dat was waar, maar om ze weg te stoppen was wel ergens dom. Hij kon wel begrijpen waarom Alicia daarvoor koos, maar Zeal dacht dat ze daarom nog best eens in knel kon zitten met haar zelf als er onbekende of moeilijke gevoelens naar boven kwamen. Ergens wou Zeal erover praten, maar hij kon zelf wel nagaan dat dit niet het moment ervoor was. ”I don’t want them,” mompelde Connor opnieuw. Even keek Zeal omlaag naar hem. Met hem erover praten zou nu ook geen zin hebben. Om die reden glimlachte hij enkel en streek hij opnieuw door diens haren heen. Zijn aandacht ging vervolgens terug naar Alicia en lichtjes daagde hij haar subtiel uit. ”Feelings are so illogical, when making decisions with science, you rule them away most of the time,” reageerde Alicia erop. Zeal knikte even. Logisch, maar niet precies waar hij naar op zoek was. Zijn blik ging even omlaag naar Connor die zijn ogen had gesloten. ”I suppose we have to postpone this conversation to another time,” zei hij en keek even naar Alicia. ”He’s fallen asleep so I’ll take him to our room,” legde hij kort uit met een klein glimlachje. Aangezien Connor al half op zijn schoot lag was het makkelijk om de jongen in zijn armen op te tillen. ”I’ll see you around then Alicia,” zei Zeal haar nog met een glimlach, waarna hij de schuur uit liep met Connor in zijn armen.