Schreeuwend zakte hij door zijn benen heen. Met al zijn macht probeerde hij de overheersende kracht tegen te gaan, wetend dat hoe meer hij ertegenin ging, hoe pijnlijker het werd. Een nieuwe schreeuw verliet zijn mond. Toch zette hij door. Hij wou niet dat de wolf zijn lichaam overnam. Hij wou niet dat hij opnieuw de controle over zijn eigen lichaam verloor en enkel hulpeloos kon toekijken hoe de wolf ermee vandoor ging. Hij wist echter ergens ook dat er tegen vechten geen zin had. Hij had kunnen weten dat zijn wolf vroeg of laat er weer uit wou komen. Hij had gewoon gehoopt dat de wolf zich nog iets langer tam had kunnen houden. Het liefste had Cyrek een totaal andere bijzonderheid, iets waarmee hij echt iets zinnigs kon en wat hem niet zoveel problemen bezorgde, maar hij kon het moeilijk veranderen. De derde schreeuw vervormde zich in een grom. De botten begonnen onder zijn huid door te bewegen. Het elastiek van zijn kleren kon zijn vervormde lichaam niet aan en scheurde kapot. Voor een seconden lag hij creperend van de pijn op zijn knieën en handen, voordat vacht uit zijn huid tevoorschijn kwam. Het blauwe ringetje om zijn altijd al grijze ogen heen, sijpelde door naar zijn irissen en kleurde ze helderblauw. De botten zette zich op hun goede plek neer en Cyrek voelde hoe hij naar achteren werd getrokken in zijn gedachtes, onbekwaam om ook nog maar iets te doen met zijn lichaam. De wolf had het lichaam overgenomen.

De bruingrijze, ietwat grotere, wolf keek even om zich heen. Ook hij moest wennen dat hij nu de controle had over het lichaam en moest zichzelf even oriënteren. Al snel besloot de wolf dat de slaapkamer niet plek was waar hij wou zijn en liep hij op zijn gemak de kamer uit de hal in. Cyrek probeerde nog met al zijn macht om de wolf ervan te overtuigen om in het verblijf te blijven. Ze wouden niet anderen buiten de lus angst aan jagen en hij wou ook niet dat mensen op hem gingen jagen. Hij liep zo zelf ook ontzettend veel gevaar. De wolf hoorde hem aan, maar luisterde niet. Het dier liep de trap af, de woonkamer door, recht naar de deuren van de tuin. Het was logisch dat de wolf snakte naar buitenlucht aangezien het natuurlijk een wild dier was en daarbij hield Cyrek er juist van om binnen te zijn, waardoor de wolf al een tijdje geen frisse neus meer had gehad. Het was ook de hele reden geweest voor de wolf om de controle over het lichaam op te eisen. Met zijn neus opende hij de deur open en liep hij naar buiten. Eenmaal buiten stak hij zijn neus in de lucht om de geuren te ruiken. Meteen schoten zijn oren naar voren uit interesse zodra hij de geur op ving van een hert. Het was onmogelijk om zijn instincten te negeren en meteen ging de wolf het spoor achterna. Met zijn neus in het gras volgde hij de geur terwijl hij zijn stappen voorzichtig en geruisloos hield. Uiteindelijk kwam hij tot een halt tussen een stel bosjes en zag hij in de verte het jongen hert. Cyrek probeerde ondertussen met heel zijn macht om de wolf tegen te houden, wetend dat er geen garantie was dat dit ook echt een hert was en dat het ook een peculiar animal of child kon zijn.

De wolf hield zich verscholen tussen de bosjes. Met zijn buik laag in het gras, verschool hij zich tussen de bladeren, de prikkende takjes negerend. Zijn ijsblauwe ogen blikten hongerig naar het jonge hert dat op een afstandje van hem stond. Het dier leek hem in eerste instantie niet op te merken. Het stond met diens ogen dicht te concentreren op god mocht weten wat. Cyrek probeerde met al zijn macht de wolf in controle te trekken, wetend dat er een grote kans was dat dit geen onschuldig hert was, maar een peculiar child of dier. Cyrek kon veel geweld verdragen, maar hij zou het zich niet kunnen verdragen om een onschuldig kind te vermoorden zonder dat hij zelf er controle over had. Het voelde al verschrikkelijk om vanaf een afstandje toe te kijken hoe je lichaam veranderde en er vervolgens vandoor ging – zonder dat je er ook maar iets aan kon doen – maar als dat ook nog de dood zou betekenen van iemand anders, zou hij zichzelf nooit vergeven. Zachtjes begon de wolf dichterbij te sluipen. Zijn krachtige poten kraakte een tak doormidden. Het hert leek daardoor door te hebben dat ze niet meer alleen was en deed verschrikt een stap opzij. Wetend dat hij nu was gesnapt ontblootte de wolf zijn tanden vijandig. Een lage diepe grom verliet zijn keel. Hij wist dat hij snel moest handelen. Zou het hert op het op een rennen zetten? En zo ja? Waar zou ze dan het snelste heen gaan? Er waren genoeg richtingen om te nemen en de wolf vervloekte zichzelf ervan dat hij niet had gewacht totdat zijn prooi zichzelf in een hoek had gedreven. Nu had het hapje nog kans om weg te komen ook. Nog een paar stappen dichterbij, wetend dat hij niet voor eeuwig het bij simpele stappen kon houden. Zijn spieren spanden zich aan, zijn scherpe klauwen boorden zich in de zachte grond onder hem, waarna hij naar voren schoot.

Zijn spieren spande zich aan, zijn klauwen boorde zich in het zand onder zijn poten om extra grip te houden terwijl hij zich met een behoorlijke kracht afzette. Met ontblootte tanden schoot hij naar het weerloze hert toe. Tenminste, het leek weerloos. Een stel poten schoten zijn richting op, waardoor hij gedwongen werd om naar achteren te wijken. Nog net wist hij zijn kop weg te draaien en zijn richting te veranderen om een schop te voorkomen. Het zorgde ervoor dat hij opnieuw op een afstandje van haar stond, maar hij zou niet langer wachten. Opnieuw beschutting opzoeken zou geen nut hebben, ze zou toch weten dat hij er was. Weg lopen of opgeven stond ook niet op de planning. Nu ze terug vocht wakkerde het enkel meer de drang aan om te blijven proberen. De woede groeide, de frustratie groeide, iets waar Cyrek in mee kon gaan, waardoor de wolf nog meer controle kreeg over het lichaam. De wolf zou haar geen tijd geven om zich te heroriënteren en schoot opnieuw op het dier af. Met een sprong probeerde hij boven het beest te komen in de hoop grip te vinden zodat hij haar keel kon doorbijten.