There's a she-wolf in disguise.

Een licht gevoel van paniek begon zich door haar binnenste te verspreiden. Ze had al eerder meegemaakt dat haar nachtmerries en haar angsten ervoor zorgden dat uiteindelijk veranderde in een wolf, maar ze had dat nog nooit binnenshuis meegemaakt. Godzijdank had ze haar kleren kunnen redden voordat deze helemaal naar de verdoemenis gingen, maar ze had haar wolvenvorm niet tegen kunnen houden en niet veel later rende er dus een witte wolf door het huis. Ze kwam gelukkig onderweg weinig Peculiars tegen en diegenen die ze tegenkwam, sprongen algauw uit de weg toen ze een grote, witte wolf met ijsblauwe ogen zagen passeren. Yara sprong moeiteloos de trap af en wilde het huis uit rennen, maar haar wolf ving de scherpe geur van gras en regen op en koos ervoor om af te wijken naar de tuin. Ze moest rustig zien te worden en terug veranderen voordat iemand haar zou zien, maar dat was nog niet zo gemakkelijk. Ze kon zich pas kalmeren als ze zich concentreren op haar rustige gevoelens en dat zat er nu niet in, zeker niet naar de run die ze had gedaan. Ze probeerde onrustig af te tasten in haar gedachten af één van haar familieleden aanwezig waren, maar kon niemand vinden en dat maakte haar al iets rustiger. Ze wist dat de kans nihil was dat haar vader haar hier zou vinden, maar hij was wel aanwezig. Dat maakte haar opnieuw onrustig en met een zacht gejank draaide Yara het huis de rug toe, waarna ze naar het weiland ging. De zachte regen sloeg neer op haar vacht en Yara keek naar de lucht, aannemend dat de regenbui bijna over was. Ze opende haar bek en rook gras, de geur na regen, bomen… en iets onbekends. Met een ruk draaide ze haar grote kop om en richtte haar blauwe kijkers op iemand die haar benaderde. Een kind. Yara neeg haar kop en bewoog met haar oortjes om te laten zien dat ze niks kwaad in de zin had en met een zachte piep gromde ze een begroeting. Niet dat het kind het zou verstaan, maar ach.

Yara richtte haar blik naar boven en zag dat het kind in eerste instantie een stap naar achteren deed. Ze begreep dat het cruciaal was dat ze nu niet bewoog en dus bleef ze stil op haar plek staan. Het meisje leek het nu wat meer te vertrouwen en kwam naar voren, waarna ze haar hand naar Yara uitstak. Yara deed een paar stappen naar voren en ontmoette het meisje haar hand met haar snuit. Ze ving de geur van het meisje op en nam het in zich op zodat ze het zich later weer kon herinneren als ze het meisje nog eens zou tegenkomen. Het was nog maar een jonge Peculiar en Yara wilde vragen wat iemand zo jong als zij hier deed, maar dat ging ze natuurlijk niet verstaan en telepathie kon ze ook niet. Ja, met andere wolven wel, maar niet met mensen. En dus bleef het enkel bij haar snuit tegen de hand van het meisje duwen. Ze hoopte dat ze nu niet relaxt genoeg zou zijn dat haar mensengedaante het weer van haar over wilde nemen. Ze had nu niet echt zin om hier naakt in de tuin te liggen.

Het was weer eens heel iets anders dan de wolven waar ze normaal gezien mee omging. Of toch probeerde mee om te gaan. De wolven in haar pack accepteerden haar niet en sloten Yara zo goed mogelijk buiten. Het was al vaak gebeurd dat de wolvin in had moeten grijpen om te voorkomen dat Yara ernstig gewond was geraakt en ze verweet het zichzelf nog steeds dat Yara die drie grote littekens over haar schouder had lopen. De wolvin was blij dat Yara naar de lus was gevlucht omdat de kans dat ze hier schade op zou lopen een stuk kleiner was. Natuurlijk was er de dreiging van die monsters waar over gesproken werd, maar de wolvin wist dat Yara in het verblijf veilig zou zijn en zou elke stap van Yara volgen om te voorkomen dat ze opnieuw pijn zou lijden. De wolvin haar oren bewogen kort toen het kind een vraag aan haar stelde en ze richtte haar intelligente blauwe ogen op het kind, piepend aantonend dat ze het fijn vond dat ze tussen haar oren geaaid werd. Er was niks beters dan het onschuldige van een kind en de wolvin vermoedde dat Yara het ook wel goed met haar zou kunnen vinden. De wolvin trok haar grote kop voorzichtig terug en gebaarde naar het kind dat deze haar moest volgen. Ze wilde Yara de controle weer over zich laten nemen, maar dan moest ze wel in een positie zijn om dat fatsoenlijk te doen. Zonder kleren verschijnen voor het meisje was wel het laatste wat ze Yara nu aan wilde doen. En dus leidde ze het kind naar het verblijf zodat het mee kon komen naar Yara’s kamer.  

De wolvin keek kort over haar schouder en zag dat het meisje haar volgde. Ze leidde het meisje naar Yara’s kamer, piepte kort en gaf met haar snuit aan dat het meisje even moest wachten. Er was een warme blik in haar ijsblauwe ogen verschenen en de wolvin trok zich terug, waarna ze Yara het weer over liet nemen. Yara was blij dat ze in haar eigen kamer veranderde en kleedde zich snel aan, waarna ze de deur opende en glimlachte naar het meisje. “Hallo daar,” zei ze op een vriendelijke toon tegen het meisje. “Mijn naam is Yara en de wolvin die je net ontmoette, was mijn gave.” Ze ging op haar hurken zitten zodat op ooghoogte met het meisje was en glimlachte naar haar. “En wie ben jij?”