No happy ending.

De zon scheen fel op haar huid terwijl Cheryl door de straatjes van Indyrr wandelde, in de richting van het strand. Ze had een wit zomerjurkje aan met daaronder een zwarte bikini. Niet dat ze met het gips echt kon gaan zwemmen, maar ze kon wel gaan zonnen en hopen dat haar bleke huid iets bruiner zou worden. Ze had er echter niet veel hoop in. Haar huid was zo bleek dat ze wel op een vampier leek en dat was heel haar leven nooit echt anders geweest. Ze was er op haar vroegere school al vaak genoeg gepest voor geweest waardoor ze op een gegeven moment geen zin meer had om zich om te kleden bij de andere meiden. Toen ze wat meer voor zichzelf op durfde te komen, was het vaak op een handgemeen uitgedraaid. Ze zouden in een kapsalon vast onder de indruk zijn van het aantal uitgetrokken haren dat Cheryl al achter zich had gelaten. Het was dan voor haar ook geen wonder te noemen dat ze een enorme bitch was geworden die de aanwezigheid van anderen niet echt meer op prijs stelde. Ze had tot nu toe weinig vrienden gemaakt in de lus en dat vond ze prima. Mensen hadden haar vroeger al vaak genoeg laten zitten, dus waarom zou zij wel aardig tegen ze moeten doen, right? Het meisje keek op toen ze zand voelde onder haar sneakers en deed deze snel uit voordat ze weer helemaal onder zouden zitten. Daarna liep ze naar voren toe, tot ze in de buurt van het water was, trok haar jurkje uit en ging vervolgens op de handdoek liggen die ze met zich had meegebracht. De zon scheen aangenaam fel op haar huid en ietwat slaperig sloot Cheryl haar ogen. Dit was veel beter dan in dat drukke, verdomde huis moeten zitten. Véél beter.

Het ene moment was het aangenaam stil en hoorde ze enkel het geluid van de meeuwen, de zee en de wind en het volgende moment werd die stilte verbroken door een zachte stem. Hm. Was ze maar in slaap gevallen, dan had ze tenminste een excuus om niet te hoeven reageren. Aan de andere kant zou het ook wel eens niet slecht zijn als ze het met iemand kon vinden. Ze had hier in de lus al vrij veel mensen rondlopen die haar niet echt moesten, Asher inbegrepen. Alleen al de gedachte aan de jongen zorgde ervoor dat ze met haar ogen rolde. Ze had haar ogen gesloten, dus het meisje kon dat haar aansprak kon dat niet zien. Mooi zo, want Cheryl had geen zin in gesprekjes over gekwetste gevoelens. Ze opende lui één oog, alsof ze niet goed in de gaten had dat het meisje tegen haar had gesproken, en keek naar boven. Het was best wel een mooi meisje dat naast haar stond, met haar lange bruine haren, slank lichaam en donkere ogen. “Hoi,” zei Cheryl terug op een rustige toon tegen haar, iets later dan dat het meisje de begroeting naar haar had gesproken. Maar beter laat dan nooit, right? Ze deed echter geen poging om socialer te doen door haar lichaam volledig naar het meisje te draaien of iets in die trant, dus ze moest het maar doen met de rug van Cheryl om naar te kijken. Met de kleine tatoeage van een diamant op haar schouder moest dat vast geen slecht zicht even en anders had ze gewoon pech. “Ben je nieuw hier in de lus?” vroeg Cheryl zonder omwegen. Ze had het meisje immers nog niet eerder gezien, dus dat moest haast wel.

Hoewel Cheryl niet echt beaming nodig had omdat ze vrij zeker was van haar zaak, knikte ze toch toen het meisje aangaf dat ze nieuw was en dat ze voordien in andere lussen had gezeten. Voor Cheryl was het haar eerste en hopelijk ook haar laatste keer in de lus. Ze had geen zin meer om naar een andere lus te verhuizen en hoewel ze het nooit hardop toe zou geven, vond ze de sfeer hier in Noorwegen aangenamer dan die in Londen. Dat kwam ook mede door het feit dat de anderen meer geneigd waren om haar met rust te laten en geen ruzie met haar te gaan zoeken of haar te gaan pesten. Het enige nadeel was dat Asher zich ook in de lus bevond en dat liet toch wel wat gevoelens losbarsten bij haar. Negatieve emoties, ook al had hij nooit aan de pesterijen meegedaan die haar zodanig van haar stuk hadden gebracht dat ze in allerijl naar de lus was moeten gaan. “Dit is mijn eerste lus,” zei ze dan ook tegen het meisje. “Ik ben zelf afkomstig van Londen. Het is daar heel anders dan hier.” Ze haalde haar schouders op, want ze dacht niet dat ze dat verder moest toelichten. “Hoe is het voor jou hier in de lus?” vroeg ze dan maar. “Is het te vergelijken met andere lussen of valt het mee?”

Het interesseerde haar eigenlijk geen zier hoe het was in andere lussen. Ze dacht niet dat ook maar iets haar echt nog interesseerde. Ze was van Londen naar hier verhuisd door een incident die ze niet meer terug kon draaien en nu zat ze met allemaal mensen opgescheept die ze niet eens echt aardig vond. En Cheryl was niet bepaald iemand die een kei was in toneelspelen waardoor anderen al vrij snel in de gaten hadden hoe zij over hun dacht. Op zich vond ze dat niet zo’n ramp, maar ze had altijd zo’n gedoe met zichzelf te verdedigen en met worden te verzinnen die ze kon gebruiken om de ander te laten zwijgen. Dit meisje was eigenlijk de eerste met wie ze niet meteen een conflict had en Cheryl was benieuwd hoe lang dat zou blijven duren. “Heb je in veel andere lussen gezeten dan?” vroeg ze verder. Het beviel haar ergens wel dat het meisje weinig emotie toonde. Ze hield niet zo van die veel te vrolijke types en van types die nogal chagrijnig keken, werd ze zelf ook sneller chagrijnig van. Dit was precies goed.