Get your game on.

Het was eerlijk gezegd lang geleden dat hij dit nog eens gedaan had. Tijdens zijn verblijf in Amerika, waar hij op zeldzame momenten eens vrij had, niet op missie moest en dan met een paar vrienden die hij goed kende wegging, ging hij ’s avonds wel eens een avondje mee poolen. Hij was er eerst niet erg goed in geweest en ze hadden toen een spel gedaan dat hij per bal dat hij miste een flinke slok bier moest nemen – tegen het einde van de avond was hij dus helemaal ladderzat geweest, kon hij wel stellen – maar naarmate hij het meer speelde, was hij er beter in geworden. Nu hij de ballen zo zag liggen, kwamen die herinneringen terug en algauw had hij ze op de juiste positie gelegd en speelde hij, met de keu, de witte bal tegen de andere ballen aan. De ballen verspreidden zich over de pooltafel en Evan concentreerde zich om eerst de oneven nummers in de gaten die zich aan weerszijden van de tafel bevonden te spelen en daarna pas de even nummers. Met snelle bewegingen speelde hij eerst de oneven genummerde ballen in de gaten, waarbij hij geen enkele andere bal raakte behalve diegene die hij moest hebben. Een grijns kwam om zijn lippen toen hij aan de even ballen begon, in de gaten houdend dat hij de zwarte er niet per ongeluk in zou spelen. Het duurde niet lang voordat op één bal na alle even ballen ook in de gaten waren gespeeld en Evan keek toe hoe hij de laatste bal in het gat zou krijgen zonder dat hij de zwarte, die er juist voor lag, ook in het gat zou spelen. Hij ging op de tafel zitten en boog zich vervolgens niet bepaald elegant naar achteren terwijl hij met zijn keu de richting en de positie probeerde te bepalen. Hij ging daarbij zo erg op in het spel dat hij niet meteen in de gaten had dat er nog iemand anders in de ruimte was.

+ Eerste post voor @Laurice Andersson

Meeneuriënd op de muziek die uit haar mobieltje stapte Laurice de douchen uit en begon zich af te drogen. Ze begon bij haar middellange bruine haar er werkte zo haar weg naar beneden over haar lichaam. Kort bekeek ze zichzelf in de spiegel boven de wastafel, maar wende haar blik snel ook weer af. Oke, dat was al langer dan de vorige keer. Na al het sporten was ze al wat meer tevreden geworden met haar lichaam, maar waar ze nou echt naar zocht en wat ze van zichzelf verlangde wist ze nog niet. Ze deed haar skinny jeans en Nirvana T-shirt aan deed wat mascara en oogpotlood op en graaide haar vieze sportkleding van de grond. Toen ze de badkamer uitkwam stond er een man van rond de 38 in de gang tegen de muur geleund. Hij had een serieuze uitdrukking op zijn gezicht, die paste bij de functie waar hij in bleek te zijn bij zijn overlijden. In een oogopslag zag Laurice dat het een geest was. De man leek in het leger gezeten te hebben. De vlekken die zorgden voor de schutkleur van zijn outfit , verraadde dat hij nog niet al te veel tientallen jaren in het hiernamaals was. Meteen toen hij haar in zijn vizier kreeg, nam hij zijn pet af en stapte hij met gestrekte rug naar voren. In zijn ogen leek even wat twijfel te zijn toen hij haar met zijn zware, toch resolute stem aansprak. "Miss, I'm Stewart Castle... Iets in zijn houding riep als van nature een gevoel van gezag op. "Hello Sir," antwoordde Laurice dan ook formeel. Het leek wel alsof de man op haar had staan wachten, wat ze heel erg waardeerde, aangezien er ooi ook wel eens iemand door de badkamermuur was komen vliegen terwijl Laurice bezig was geweest. Het gezicht van de man gloeide op toen hij bevestigd kreeg dat ze hem kon zien en horen en snel sprak hij verder. "I was hoping you could help me to talk to someone in this house who's very important to me. Would you be so kind to do that for me?" De man was rechtstreeks in zijn vraag en wist duidelijk wat hij wilde. Laurice beet onopvallend op de binnenkant van haar lip. Ze vond het net altijd fijn om haar peculiarity duidelijk te maken aan mensen. Dat was zelfs de reden dat ze even terug was gestapt uit haar mentorrol. Het was belangrijk dat ze daarvoor nog even uit zou zoeken wie ze zelf überhaupt precies was. Ze had ook geen idee wie de man bedoelde, maar natuurlijk zou ze hem wel helpen. "Yes ofcourse, I just have to put this away," antwoordde ze kijkend naar haar was en wenkte dat hij mee mocht lopen. "Who is it you mean?" De man liep mee terwijl ze naar het washok liep en vertelde dat het over Evan ging. Die jongen had ze nog nooit echt goed gesproken. Hij leek haar altijd best hardleers en niet van de bullshit ofzo. "Follow me," zei de geest toen haar was eenmaal was verdwenen in de wasmachine en zonder lang te wachten zweefde hij vooruit over de grond, de trap af. Ze moest snel zijn om het bij te kunnen houden, wat ze wel voelde in haar benen, aangezien ze net ook al wel wat kilometertjes had afgelegd tijdens het hardlopen.

Ze vond de geest uiteindelijk bij de pooltafel, waar Evan in een ongelukkige positie over de tafel hing. Laurice twijfelde even bij de deurpost. Straks stond hij er helemaal niet voor open en wuifde hij he weg met een sarcastische opmerking ofzo... Ze liet hem even uitspelend toen ze toch wel op hem afging. De geest keek haar immers verwachtingsvol aan. "Hey, eh, how ya hangin'?" zei ze in een poging een grapje te maken over hoe hij erbij zat. Oke, dat was echt niet grappig. Zenuwachtig veegde ze een pluk nog nat haar achter haar oor.

Evan Castle

Met zijn tong een beetje over zijn lippen en een geconcentreerde blik in zijn ogen stootte Evan vol met zijn keu tegen de bal. Hij volgde de bal met zijn ogen en een kleine grijns ontstond om zijn lippen toen hij één van de ballen die hij moest hebben in het gat speelde. De zwarte werd met een licht tikje geraakt, maar het was niet hard genoeg om hem mee in het gat te spelen. Nu moest hij de zwarte ook in dat gat spelen, als hij de regels van het poolen wilde volgen. Voordat hij dat echter kon doen, bleek er iemand anders in de ruimte te zijn en Evan keek met een droge blik op. “If that’s the best joke you can make, you might as well turn around now,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar, al was zijn blik milder dan de toon van zijn stem. Hij leunde wat naar achteren en boog zich weer voorover, zijn keu naar de zwarte bal gericht. Hij tilde de keu iets op zodat het over zijn schouder leunde en tikte de bovenkant van de bal aan. De bal rolde een klein beetje verder en even leek het alsof hij niet ging vallen. Hij rolde echter toch het gat in en tevreden zijnde keek Evan naar het meisje dat bij de deuropening stond. “Is there a reason you here?” vroeg hij en hij keek haar onderzoekend aan, opmerkend dat ze nervositeit uitstraalde. Misschien had ze wel gehoord dat hij een mentor was en wilde ze het ergens over hebben dat haar dwars lag. Met een serieuze blik in zijn ogen legde Evan zijn keu weg en ging op de pooltafel zitten, waarna hij haar verwachtingsvol aankeek.

@Laurice Andersson

xoxo

Jap, de grap was slecht. Dit gebeurde ook altijd alleen maar bij mensen. De doden waren zoveel makkelijker om mee te communiceren. Die hadden toch geen ander levend persoon om mee te praten hehe. Laurice voelde haar wangen een beetje rood worden terwijl de jongen verder ging met zijn spel. Ze zag de man in het uniform grinniken en terwijl hij zijn hoofd lichtelijk schudde en zijn schouders plagend naar Laurice optrok. Het maakte dat ze het ook wel ergens grappig op kon vatte en ze lachte verontschuldigend. Toen Evan zijn blik weer oprichtte hield ze zich weer in, maar bleef de lach nog lichtjes rond haar lippen hangen. “Is there a reason you here?” zei de jongen nu opeens vrij serieus terwijl hij op de pooltafel ging zitten. Ze hoopte maar niet dat de tafel kapot zou gaan, want daar waren ze natuurlijk niet echt voor bedoelt. Ze hield er wijselijk haar mond maar over. "Well, there is someone here to spreak to you... Do you by any chance know someone that passed away in the army? Around 20 years ago or so?" Bij die vraag keek ze twijfelend even naar de geest voor bevestiging. De man was echter met zijn aandacht op zijn zoon gericht en leek wat zenuwachtig te zijn over zijn reactie. Terwijl ze Evan er even over na liet denken, liep Laurice de kamer in en liet haar blik even over de knutseltafel gaan waar iets op stond wat op zijn zachts te beschrijven was als een blubberig... lijmhuis?

Evan Castle

De reactie was op zijn zachtst gezegd niet bepaald eentje die dat hij verwachtte. Evan trok zijn wenkbrauw op toen het meisje haar antwoord gaf. Iemand die hij twintig jaar geleden in het leger was verloren… Zijn spieren spanden zich aan. Sinds dat hij de in de lus was, vergat hij steeds bijna het feit dat hij in de echte wereld bijna dertig was. Hij was zijn vader op zijn tiende verloren, wat ongeveer grensde aan bijna twintig jaar. Hij zag dat ze haar blik op een onzekere wijze naar opzij richtte, alsof ze naar iets of iemand keek. De raderen in zijn hoofd begonnen te draaien en ongelovig schudde hij zijn hoofd. Hij wist dat hier mensen met speciale gaven zaten, maar kon het echt zijn dat ze met de doden kon praten? Dat leek voor hem de enige logische verklaring te zijn als hoe ze weet kon hebben van deze informatie. Hij was over zijn verleden en zeker zijn vader erg gereserveerd naar anderen toe en had buiten over Finn nog met geen woord over ze gerept. En zelfs dat was maar een kleine detail geweest dat hij had verteld. “What the…” Zijn blik gleed naar de plek naast haar, naar waar ze gekeken had en tegen beter weten in klopte zijn hart hoopvol wat sneller. Een brok verscheen in zijn keel en Evan deed zijn uiterste best om zijn emoties in bedwang te houden. “That’s not possible,” zei hij op een zachte toon. Zijn blik werd hard en hij richtte zijn aandacht weer op het meisje. “I don’t know if this is some kind of sick game to you, but I’m not liking this one bit. How do you know about my father?” Nee. Het kon niet waar zijn. Ze kon niet met doden praten en zijn vader stond hier nu niet in dezelfde kamer. Dat zou te veel toeval zijn. Hij wist niet hoe het meisje over de informatie beschikte, maar hij wilde dat de onzin stopte. En wel nu.

@Laurice Andersson

xoxo

Een beetje de situatie ontwijkend was Laurice haar aandacht naar het knutselwerk gegaan. Voor de lus had het bekennen van haar gave haar niets goed opgeleverd. Haar ouders schaamden zich voor haar en in het gesticht werd ze alleen nog maar meer platgelegd met de medicijnen. Het was lastig om het feit onder ogen te zien. Om het zodanig te accepteren dat ze er met andere mensen over sprak. In de lus was er al meer begrip voor geweest, maar het meisje was er nog lang niet aan gewend geraakt. Ze had vaak de neiging op wat meer in haar schulp te verdwijnen en werd er soms zelfs licht in haar hoofd van. Voor nu kon ze het gelukkig aan. Het ging ook wel beter met stapjes. Daar mocht ze zichzelf wel credits voor geven. Ze draaide zich om en leunde naar achteren tegen het tafeltje aan. Het was duidelijk aan de jongen te zien dat wat ze vertelde hem raakte. Ze was benieuwd wie de twee van elkaar waren geweest. Ze besefte dat ze dat misschien had moeten vragen, voordat ze was gaan praten. Ze had zich niet willen bemoeien met andermans zaken, maar dat was natuurlijk onvermijdelijk in deze situatie. "That's not possible," zei hij zacht. De manier waarop hij het zei raakte Laurice een beetje. Snel daarna veranderde de uitdrukking van de jongen echter. “I don’t know if this is some kind of sick game to you, but I’m not liking this one bit. How do you know about my father?” Laurice bleef even stil terwijl ze haar hart tekeer voelde gaan. De vorige keer dat iemand iets vergelijkbaars had geroepen, hadden de volwassenen in de kamer haar hardhandig aangepakt en duidelijk laten weten wat voor kreng ze was om zulke kwetsende opmerkingen als een grap te zien. Dit was echter de lus, hielp ze zichzelf herinneren. Het was nu wel begrijpelijk waarom het de jongen zo raakte. Er zou vast iets ergs zijn gebeurt ofzo. De geest nam twee stappen richting zijn zoon met een rustige uitdrukking op zijn gezicht. Tell him about the secret volt in my studyroom he discovert when he was snooping around at six years old. Only I can know that". Laurice twijfelde even en ging met haar blik van de man naar Evan. "Evan, right?" checkte ze zijn naam even. "Sorry, for letting this come so out of the blue. I know it's none of my bussiness what happend in your life... But, he asks me to remind you of a kind of volt in his studyroom that you found when you were six? He says that only he can know that to proof to you that it's him... But if you don't want to talk to him that's up to you. Then he has to accept that. Souls don't always stay hanging around though, so I thought it might be the last chance to get closure or something." Zij Laurice terwijl ze wat gespannen wachtte op zijn reactie. Bij haar woorden zag ze een glimp van wanhoop bij de geest.

Evan Castle

Hoewel Evan wist dat er Peculiars met speciale gaven rondliepen in dit huis weigerde hij te geloven dat zijn vader recht tegenover hem stond. Haar blik gleed naar opzij, met weer die vragende blik in haar ogen. Hij zag dat haar blik dichter naar hem was gericht dan eerst en kort vroeg hij zich af of zijn vader echt voor zijn neus stond. En of hij de man kon aanraken als hij nu zijn hand naar hem zou uitstrekken. Zijn blik ging van hoopvol naar hard toen ze weer verder begon te praten. Zijn blik werd op haar gericht en hij knikte kort toen ze hem Evan noemde. Het feit dat ze zijn naam wist, zei niks. Dat had ze makkelijk op kunnen zoeken, aangezien het feit dat hij een mentor was. Het waren de volgende woorden die hem compleet van zijn stuk brachten. Zijn blik bleef op haar hangen en voor het eerst sinds tijden gleed de zorgvuldige, hardleerse muur die hij om zich heen had gebouwd een klein beetje van hem af toen ze hem een feit vertelde dat enkel zijn vader kon weten. Zijn blik gleed onzeker van haar weer terug naar ergens voor zich, waar zijn vader moest staan. “Dad?” vroeg hij onzeker. De laatste keer dat hij iets van de man had gehoord, was vlak voordat hij naar Irak ging, met de belofte om weer veilig terug thuis te komen. Zijn moeder moest binnen enkele maanden van Finn bevallen en zijn vader had een grote missie in Irak. Daarna zou hij een paar maanden ouderschapsverlof hebben om er voor zijn vrouw, Evan en zijn nieuwgeboren kind te zijn. Hij had het alleen nooit gehaald en het nieuws was voor allen verpletterend aangekomen dat hij zijn leven had gelaten in Irak. Evan wilde niet huilen, niet in bijzijn van het vreemde meisje, maar het mogelijke feit dat zijn vader recht voor zijn neus stond, maakte dat toch wel verdomd moeilijk. “So after this I’ll never get a chance to talk to him again, huh,” zei hij op een zachte toon tegen het meisje. Hij richtte zijn blik weer naar voren en haalde diep adem. “I bet you must have a few questions,” richtte hij zijn woorden naar de plek waar zijn vader stond. “Or have you been watching us all this time?” Zijn blik werd wat ongelovig, al probeerde hij dat te onderdrukken. Niet gelovig zijn en dan een geest voor zijn neus hebben dat zijn vader was, was erg lastig voor de jongen om te verwerken op dit moment.

@Laurice Andersson

xoxo