Game night || Open for Everybody

Onderwerp: Game night || Open for Everybody wo apr 12, 2017 7:03 pm

Sommigen zouden het misschien ongepast vinden, maar de manier waarop hij het zag, was dat het wel tijd was voor een kleinschalig feestje. Er waren vreselijke dingen gebeurd, en dat allemaal op een avond. Waarschijnlijk hing het ergens wel samen, Rubi en Effy, maar toch was het vreselijk hoeveel er in zo'n korte tijd kon gebeuren. Sommigen zouden waarschijnlijk niet komen, en dat stond hen natuurlijk vrij. Iedereen ging hier anders mee om, had hij al wel gemerkt. Maar voor de mensen die iets luchtigs wilde doen was dit de plek. En natuurlijk iedereen die liever niet weer in het holst van de nacht naar buiten glipte voor een feestje om vervolgens levend opgevreten te worden door hollows, was welkom.

Hij zette zijn armen in zijn zij en bekeek het resultaat. Even had hij nog getwijfeld of ze de gameavond niet in de bioscoop moesten houden, maar hoewel het scherm daar groter was, was er dan niet genoeg plek voor meerdere spelers en moest er dus steeds op elkaar gewacht worden. Hier had hij alle schermen in het huis verzameld en de pooltafel aan de kant geschoven (wie wilde er nu biljarten als je videogames had?) om deze naast elkaar uit te stallen. Voor de tv's lagen verschillende controlers en kussens. Tevreden knikte hij. Tevens had hij Bluebonnet lief aan gekeken en het voor elkaar gekregen om haar te overtuigen dat popcorn en chips echt beiden een essentie waren om de kinderen te helpen bij hun rouwproces. Van een afstandje liet hij een van de zakken openscheuren en al snel zweefden er een aantal de lucht door om de schaaltjes te vullen. Met een knip van zijn vingers sprongen vervolgens de tv-schermen aan. Niet dat dat gebaar nodig was, maar hij vond het simpelweg cool om te doen. Kom op, hij mocht best mensen onder de indruk stellen van zijn gave. Hij grijnsde. Hij zou zo alles kunnen winnen vanavond, maar had zich voorgenomen om zoveel mogelijk orginasatorische zaken op zich te nemen en niet vals te spelen. Althans, niet meer dan een keer of vijf. Dat moest toch subtiel kunnen. Hij leunde tegen de pooltafel, die nu de achterkant van het geheel vormde zodat de 'arena' een soort beschutte plek vormde. Hij wierp een blik op zijn smart watch en daarna op de deuropening. Let the games begin.

{{ Open voor iedereen!

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody vr apr 14, 2017 12:49 am

Game night || Open for Everybody Tumblr_o13wjbqZnK1tchtxno1_500

This is what makes us girls: we all look for heaven and we put our love first
Something that we'd die for, it's our curse, don't cry about it, don't cry about it
This is what makes us girls: we don't stick together, 'cause we put our love first
Don't cry about him, don't cry about him, it's all gonna happen

Outfit without sunglasses & purse c:

Met een licht onzekere blik in haar ogen keek ze in haar spiegel. De blik was niet vaak in haar ogen te vinden, maar op dit moment was hij wel degelijk aanwezig. Dat kwam omdat ze naar een “game night” ging. Normaal gesproken was Ivy nooit naar zoiets toegegaan. Mede omdat ze liever alleen was dan met andere mensen, maar ook omdat ze een bloedhekel had aan spelletjes. Maar toch, na de recente gebeurtenissen waar iedereen het over had, Ivy had dit niet bewust meegemaakt door haar korte verblijf in de lus, leek het haar wel interessant om de mensen te ontmoeten die op deze plek leefden. Al was het alleen maar om erachter te komen wat hun krachten waren, en wat zij daarmee kon doen om daar zelf beter van te worden. Het lastige van 391 jaar oud zijn, was dat het soms lastig was om de normen en waarden en de kledingstijl van “jongere mensen” in te schatten. Nou wist ze wel dat er een paar mensen ook wel net zo oud als zij zouden zijn, of misschien nog wel ouder, maar je kon nooit van iemand zeker weten of dat ze wel de leeftijd hadden waarvan je dacht dat ze had. Ivy observeerde zichzelf nog een keertje in de spiegel voor haar. Ze had niet het idee dat ze er uit zag alsof ze diep van binnen iemand wilde vermoorden, dus was het maar tijd om te gaan.

Bij een game night dacht Ivy onmiddellijk aan spelletjes, logisch, want “game” is de Engelse vertaling van spel (goh). Daarom liep ze met een schaakbord onder haar arm en een zakje met steentjes in haar hand door de gangen van het gebouw. Het schaakbord was al oud, even als de steentjes die bij het spel nodig waren. Toch was het een heel bijzonder schaakspel, het zag er oud en duur uit. Schaken was een van de oudste spellen die bestonden en Ivy was er ontzettend goed in. Ze wilde wel eens eventjes zien wie er allemaal goed kon schaken hier, en wie haar zou kunnen inmaken. Ze wist dat er iemand in Parijs woonde die het schaakspelletje goed beheerste en die haar in had kunnen maken, en ook een man in Oost-Londen had het haar verdomd moeilijk gemaakt, maar Ivy had nog niet vaak meegemaakt dat ze had verloren. En vanavond was ze dat wederom ook niet van plan.

Met een opgetogen gezicht, wat normaal op onweer en verderf stond, liep ze de spelkamer binnen. En wat meteen opviel, was dat er allemaal televisieschermen stonden. Eigenlijk stonden er best wel geen bordspellen. Ze observeerde de kamer snel en kwam tot de conclusie dat ze niet alleen was. Er was namelijk nog een andere jongen in de kamer. Ze keek eventjes van haar schaakbord naar de jongen en keek toen weer terug. “Uh.” Meer kwam er op dit moment niet uit haar bord. Ja. Eigenlijk was het best wel logisch dat er hier niet geschaakt werd, want hallo, dit was de eenentwintigste eeuw en niet langer de zeventiende eeuw. Hoe had ze het in haar hoofd kunnen halen dat ze dit zouden doen? “Ik uhm…” God, hoe ging ze zich hier in vredesnaam uitredden? Ze rechtte haar rug en stak haar kin een beetje de lucht in. “Ik dacht, misschien zijn er wel mensen die dit ook leuk vinden, in plaats van daarachter te zitten, want dit is ook een spel” verdedigde ze haar spelkeuze, al klonk het niet heel overtuigend.

Daarom legde ze haar schaakbord met haar zakje met schaakpionnetjes maar een beetje weg, en liep daarom op de jongen af. De licht onzekere houding had ze laten varen, het gezicht van Ivy was weer als altijd: berekenend, een vlaagje duisternis en een licht arrogante twinkeling in haar ogen. Met een klein glimlachje ging ze voor hem staan en stak haar hand uit. “Ik geloof niet dat ik jou al ken” stelde ze vast en woelde met haar andere hand even door haar haren “Ik ben Ivy, jij?”

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody vr apr 14, 2017 1:18 pm

_{Normaal gesproken kon Sayuri op haar zusje rekenen om haar te beschermen, echter had de zware nacht met meerdere heftige gebeurtenissen een tol geëist op het relatieve jonge meisje. Zo zwaar zelfs dat haar tweelingzusje Sho niet veel meer kon doen om haar te beschermen tegen de beelden die op het netvlies van Sayuri gebrand stonden en de emoties die door de grote groep Peculiars stroomden. Eerlijk was eerlijk, ze was nauwelijks buiten haar kamer te zien geweest naar die beruchte nacht. Niet dat ze alleen op bed lag in een soort van neerslachtige stemming, nee ze las zo veel mogelijk en bleef waar mogelijk uit de buurt van de toch wel gestreste omgeving. Haar vinger schoof een tikkeltje ongemakkelijk over de bladzijde die ze al drie keer had gepoogd te lezen. Echter leken de woorden en zinnen nog steeds niet echt tot haar door te dringen. Het Aziatische meisje zuchtte uiteindelijk lichtelijk teleurgesteld waarna ze het boek weg legde. Natuurlijk was het niet meer dan normaal dat ze zich zo ongemakkelijk voelde, zo angstig. Immers was de sfeer net een neerwaartse spiraal. Iedereen had meegekregen wat er gebeurd was, en bijna iedereen was gespannen. Sayuri had nog niemand gezien die niet totaal geraakt was door de gebeurtenissen en dat maakte haar dagelijkse leven bijna een nachtmerrie. Want niet alleen haar angst sijpelde door haar vermoeide lichaam, maar ook die van talloze andere mensen. Ze kon niet anders dan alert blijven op haar omgeving en dit verstoorde haar belangrijke rust. Zelfs in de kamer kon Sayuri de veiligheid en rust niet meer vinden.

Om nog maar te zwijgen over de indruk die Rubi's en Ethan's gemoedstoestand hadden achtergelaten op haar toch wel breekbare lichaam. Wallen, waren onder haar smalle donkergekleurde ogen zichtbaar en haar gezicht was een tikkeltje bleek. Hoewel het woord over een Game Night haar wel bereikt had, was ze op het eerste ogenblik niet totaal overtuigd geweest. Sayuri had immers niet zeker geweten of ze in een grote groep wou zitten. Waar naar alle waarschijnlijkheid alleen maar oudere mensen aanwezig waren. Maar aangezien ze ook niet kon slapen, was het misschien maar goed dat ze even de kamer uit ging en een wat positievere instelling aannam. Daarbij was het waarschijnlijk de meest positieve sfeer die ze de komende dagen zou kunnen ervaren en zou dat haar waarschijnlijk ook opladen. Langzaam stond Sayuri op waarna ze haar kamer met een zacht geluid verliet. Ze had wat warmere kleding aangetrokken, sinds ze op haar kamer dunne kleding had aangehouden. Dit omdat ze dikwijls in haar slaap lag te woelen en het snel genoeg warm had. Ze wist dat de play room waarschijnlijk kouder was en om op blote voeten over de koude vloer te lopen was niet echt bevorderlijk voor iemand. Zeker niet als diegene lichamelijk en emotioneel uitgeput was. Met een warme trui over haar nette nachtkleding heen en dikke warme sokken aan had Sayuri zich richting de play room gewaagd.

Even twijfelde het jonge meisje zich bij de ingang van de grote kamer. Voordat haar ogen even ophelderden. Daar leunend tegen de pooltafel aan zag ze Ethan staan. Haar bruine ogen verwarmden iets voordat ze langzaam naar binnen stapte. Zover Sayuri kon zien had hij de desbetreffende tafel naar achteren geschoven zodat er meer ruimte ontstond voor de digitale spelletjes, die op de televisie's gespeeld konden worden. Het was best gezellig ingericht en even bewonderde Sayuri de ruimte op zich, waarna ze haar blik weer afwende en verlegen bij de ingang bleef staan, ze zette voorzichtig een stap naar binnen toe terwijl ze haar hand op de muur hield. Ethan was niet de enige die al aanwezig was, ook een vrouwelijke onbekende tiener was de ruimte binnen gelopen. Die al wat oudere vrouwelijke tiener had een schaakbord mee genomen, een spel die al eeuwenoud was en Sayuri nog nooit gespeeld had. Niet omdat ze zich er niet in interesseerde maar omdat ze eerder boeken las om tot rust te komen en haar intelligentie te gebruiken. Al lag haar intelligentie vooral op het emotionele vlak, ze was zeker niet dom wat andere dingen betrof, maar haar intelligentie op het emotionele sprong er toch echt wel boven uit. Zodra die jong uitziende vrouw het schaakbord had weg gelegd, samen met een zakje waar hoogst waarschijnlijk de pionnen in zaten, liep ze op Ethan af. Sayuri keek hem met afwachtende ogen aan, immers was ze te verlegen om zomaar op iemand af te stappen. In plaats daarvan poogde ze de houding van beide tieners af te lezen. De vrouwelijke onbekende tiener vond ze een tikkeltje te duister, al was ze te moe om er echt op in te gaan. Voorzichtig liep ze uiteindelijk toch op het tweetal af waarna ze voorzichtig naast Ethan stopte. Ze zorgde er zorgvuldig voor dat de jonge vrouw haar niet aan kon raken, waarna ze haar hand naar Ethan uitreikte en die van hem vast pakte. Nieuwsgierig wierp ze een blik op de horloge die aan die hand vast zat. "Komen er veel mensen?" Vroeg ze zachtjes aan de oudere jongen terwijl ze de onbekende vrouw met haar bruine ogen in zich op nam. Een tikkeltje achterdochtig was Sayuri wel en het mocht duidelijk zijn dat ze op haar hoede was, ondanks dat ze behoorlijk vermoeid oogde. Ze had de introductie gemist, niet kunnen verstaan op de afstand waarop ze hen had gade geslagen waardoor ze zachtjes sprak. "Wie is dat? Ken jij haar?" Haar stem klonk zacht en warm, maar duidelijk ook vermoeid. Het zou een wonder zijn dat ze niet ziek zou worden naar alle gevoelens, emoties en stemmingen van de afgelopen dagen. Hopelijk zou de Game Night alles wat zachter maken, wat rustiger. Hoewel, de emoties die Ethan af leek te stralen, waren in het geheel positief, misschien zelfs een tikkeltje ondeugend. Even schoten haar bruine ogen nadenkend over het gezicht van Ethan heen waarna ze ontspannen de omgeving in zich op nam. Immers zouden er vast meer mensen binnen stromen, en was ze benieuwd of ze nog bekende gezichten zou zien.}

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody za apr 15, 2017 4:42 pm

Blijkbaar was er veel gebeurd in de laatste dagen; dingen waar Rex liever niet te lang bij stilstond en waarvan hij stiekem hoopte dat het allemaal maar overdreven was. Hoewel hij zich door dat alles het liefst in zijn kamer zou blijven met een gebarricadeerde deur – wat heel makkelijk zou moeten zijn met dat extra bed en kleerkast – sprak het hem ook wel aan om positieve afleiding te zoeken. En laat er nu net een Game Night georganiseerd zijn door niemand minder dan zijn neef. Oké, eigenlijk was Ethan zijn achterachterneef, maar dat was praktisch hetzelfde als een gewone neef. Terwijl hij naar de playroom toe liep, begon hij toch een beetje zenuwachtig te worden. Zouden er veel mensen aanwezig zijn? Wat voor games zouden er gespeeld kunnen worden? Hij was niet bepaald een ervaren gamer, dus de kans zat er dik in dat hij de meeste games niet eens zou kunnen herkennen.

Zodra hij de kamer binnenkwam, zag Rex dat hij niet bepaald als eerste was aangekomen. Ethan was er natuurlijk al en hij leek in gesprek te zijn met een meisje en een jonge vrouw die Rex alleen van gezicht herkende. Na even getwijfeld te hebben liep hij ook naar het groepje toe, al had hij geen idee wat hij zou moeten zeggen. "Heya," begroette hij hen dan maar, waarna hij een vlugge blik wierp op de schermen en consoles die zich in de kamer bevonden. Hij meende één of twee consoles en games te herkennen, maar aangezien er nog niemand anders was begonnen met gamen waagde hij het er nog niet op om ergens bij te gaan zitten.

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody zo apr 16, 2017 7:31 pm

_{Toen er werd aangekondigd dat er een "game night" werd georganiseerd, had Adriel besloten daarin deel te nemen. Zijn kennissen kring in de lus was behoorlijk klein wat dat betreft, want wie kende hij nou werkelijk? Hij had Kyson ontmoet, zijn kamergenoot. JR, die hem zonder enige aanleiding vol op z'n mond had gepakt. Vluchtig een keer het demonenvriendinnetje van Kyson. Een jonger meisje en dan de laatste, Azure. Zou zij ook komen vandaag? Ergens hoopte hij van wel. Ze had immers nog wat van hem te goed en het zou de nieuwe situatie wat versoepelen. Communiceren ging nou eenmaal makkelijker met minstens één bekende in de kring. Naast nieuwe mensen leren kennen, had hij wel behoefte aan wat aardse bezigheden. Game night. Wat hield dat precies in? Adriel kende slechts één aards spel, genaamd Pacman. Een spel dat hij enkele jaren terug had leren kennen via een jongen van een jaar of tien. Het had hem geamuseerd, alhoewel hij meer had verloren dan gewonnen. Maar hé, dat hoorde erbij toch? Dat hij hierin stapte als een complete newbie interesseerde hem geen reet. Mensen hadden het geluk gehad op te groeien met de nieuwe technologie. Ze kregen de kennis met de paplepel ingegoten. Vluchtig haalde Adriel een hand door zijn witte haren terwijl hij peinzend een simpel shirt aantrok. Bij God, hij hoopte niet dat hij over zou komen als een over verjaarde bejaarde. Eén ding was in ieder geval al wel duidelijk: zijn tegenstander zou geen moeilijke aan hem hebben.

In een kalme tred was de engel zijn kamer uitgelopen, richting de speelhal. Vanachter de openstaande deur kon hij de eerste stemmen al horen: dat scheelde. Het ijs moest al gebroken zijn. Tenzij iedereen elkaar daar al kende. Adriel snoof eens een flinke teug aan zuurstof naar binnen, voordat hij definitief die kamer binnen stapte. Zodra hij om de hoek kwam zetten, begon hij te glimlachen. Vanaf de afstand die hij stukje bij beetje overbrugde, bekeek hij de personen één voor één. Minstens één gezicht kwam hem wat bekend voor, al was haar naam hem nog onbekend. Hij begroette het groepje met een knik en een opgewekte; ,,Hey!" Adriel besloot eerst de machines eens te bekijken, nog voor hij zich bij hen voegde. Niet dat hij er heel veel wijzer van werd; immers werd er nog niet gespeeld. Niemand die hem onbewust voor kon doen hoe het werkte. Wel ja, niks aan te veranderen, dus focuste hij zijn aandacht op de onbekenden. ,,Alles een beetje goed hier?" stelde Adriel de vraag, gewoon in het algemeen, tegen niemand specifiek gericht.}

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody di apr 18, 2017 9:35 am

bring your drugs baby
i can bring my pain
WICKED GAMES

19:25. De twijfel sloeg opnieuw toe wanneer de jongen het doorzichtige zakje uit zijn broekzak haalde en naar de felgekleurde pilletjes keek. Hij beet zachtjes op zijn lip en zuchtte toen. Al wekenlang voelde hij zich beroerd. Alsof de schaduwen hem verstikten in plaats van een veilige plek voor hem vormden. Hij was alleen, eenzaam zelfs, en zijn gedachten namen hem meer dan eens volledig over. Hoe vaak had hij nu alweer op de rand van de klif gestaan? Hij was de tel kwijt. Maar dit, dit zou hem helpen zijn geluk terug te vinden. Dat was toch wat ze hem hadden beloofd. Oskar had nog nooit hard drugs gebruikt, maar hij was zo wanhopig.. Het zakje opende met een zacht geritsel. Eén van de pilletjes belandde in het midden van zijn handpalm. Met een laatste zucht legde hij het pilletje op zijn tong en slikte het door met een slokje water.

20:41. De trip was nu pas echt in gekickt. De rush gaf hem een boost, zowel in energie als in humeur. Hij was vrolijk. Een vrolijkheid gegenereerd door chemicaliën, maar hier moest hij het mee doen. Een beetje verloren, maar langs de andere kant ook weer niet, liep hij door de slaapkamergang. Ineens viel zijn blik op een kleurrijke affiche. ‘Game night’, stond er in grote letters. ‘20u00, playroom’. Het was al een stukje later, maar hé, voor een feestje was je nooit echt te laat. Oskar liep opgewekt richting de ruimte en stapte die zonder aarzelen binnen. ”Aaaaye sorry dat ik laat ben”, Greens hij richting niemand in het bijzonder.

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody di apr 18, 2017 7:54 pm

Laurice deed de kraan in de keuken open om haar glas met water te vullen. Ze was na het eten snel naar buiten gegaan om nog even te gaan hardlopen voordat het te donker werd. Toen ze in de lus aankwam had ze gemerkt hoe gespannen en angstig iedereen in het huis was. Effy's geest had haar verteld over het kwaad dat zich hier schuilde, maar het had Laurice niet tegengehouden aangezien dit misschien de enige plek was waar ze zich ooit thuis zou voelen. Ook was Laurice nooit bang geweest voor de dood, omdat ze al zo bekend was met die wereld. Toch merkte het meisje dat de onrustige energie in het huis op haar over was gelopen waardoor ze er even uit moest. Uit voorzorg had ze wel haar kleine dolk in de band rond haar bovenbeen gestoken. Want ja, het was immers wel riskant om op dit tijdstip alleen buiten te zijn. Gelukkig had Laurice ongestoord over het strand kunnen rennen, waar ze zelfs nog een glimp van het noorderlicht opving. Het was zo prachtig! In het Zweedse dorpje waar ze vandaan was gekomen had ze het nog nooit zo helder gezien als hier.

Nadat Laurice drie glazen water had gedronken ging ze douchen en zocht daarna wat lekker zittende kleren uit. Ze trok haar nieuwe bruine sloffen en lekker dikke legging met bloemenprint aan, waarna ze een lekker grote sweater over haar hoofd heen trok. Ze had gehoord dat er vanavond een Game Night georganiseerd werd en besloot er een kijkje te gaan nemen. De eerste jaren in het gesticht had ze op een lichtere afdeling gezeten waar ze weleens videogames had gespeeld en waar ze nog best goed in was geworden. Later was ze echter naar een andere afdeling voor zwaardere psychische stoornissen verplaatst, waar deze spelletjes er niet meer waren. Ze was best benieuwd of ze die skills nu misschien nog steeds wel had.

Eenmaal in de kamer aangekomen stonden er al best heel wat mensen in een groepje mensen rondom de jongen die de hele happenings georganiseerd moest hebben. Als Laurice het goed herinnerde moest dat Ethan zijn. Ze kende hier echt helemaal niemand, dus liep ze maar gewoon naar het groepje toe. 'Heyhey!' begroette ze iedereen lichtelijk verlegen. Ze stond stil naast een jongen die er verdacht vrolijk bij stond met een grijns van oor tot oor, die naar niemand in het bijzonder gericht was. Ze fronste haar wenkbrauwen. Lag het nou aan haar of was er serieus iets mis met deze gast? Tegelijkertijd probeerde ze ook wel een brede lach te onderdrukken die uiteindelijk toch op haar gezicht verscheen. 'Gaat het met je?' vroeg ze half voor de grap en half gemeend. Toen ze het gezegd had hoopte ze vurig dat de jongen het niet verkeerd opnam. Waarom dacht ze altijd pas na nadat ze iets gezegd had?!

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody ma apr 24, 2017 1:23 pm

De wijzers hadden nog geen acht uur aangegeven, of een meisje met lang, bruin haar en een kort rokje aan stapte de kamer binnen. Ze had een bleke huid, en wat vooral opvallend was, een schaakbord onder haar arm. Ethan lachte, maar haalde daarna zijn schouders op. Games waren Games, toch? Als het meisje graag wilde schaken, kon ze vast wel een partner vinden die ouder was dan zijn uiterlijke leeftijd deed vermoeden en zo dus waarschijnlijk nog nooit had gehoord van wat Assassin’s Creed Unity was. Het meisje leek nogal te twijfelen. 'Ik uhm… Ik dacht, misschien zijn er wel mensen die dit ook leuk vinden, in plaats van daarachter te zitten, want dit is ook een spel.' Ethan kon het niet helpen dat hij moest lachen om haar wat onstabiele verklaring. 'Dat is prima, ik wil straks best met je schaken?' bood hij aan. Het was in ieder geval een spel waarbij hij de pixels niet kon manipuleren om vals te spelen, maar het leek hem wel gaaf om de schaakstenen rond te laten zweven en zijn bijzonderheid even te showen. 'Op voorwaarde dat ik je leer hoe een video game werkt.' Hij grijnsde, maar het was een grijns die hem al snel verging toen het meisje zich naar hem toekeerde toen ze het schaakbord had weggezet en plotseling een andere houding aannam. Killer. Zo gefocust op de wat onverwachte verschijning van het meisje, merkte hij niet dat Sayuri zachtjes binnen was gekomen, en zijn hand had vastgegrepen. Hij liet zijn hoofd zakken om een warme glimlach op haar te richten. Sayuri was in korte tijd haast even belangrijk voor hem geworden als zijn zusje. De twee meisjes hadden meer gemeen dan ze dachten, en ze kon het niet helpen dat ze Josie zag, iedere keer als Sayuri zo aandoenlijk veiligheid bij hem zocht. 'Komen er veel mensen?' wilde ze dan ook weten waar ze aan toe was. Hij haalde zijn schouders op en deed haar mond open, maar ze vuurde alweer een nieuwe vraag op hem af. 'Wie is dat? Ken jij haar?' Buiten haar nieuwsgierigheid, zag hij de vermoeidheid op haar gezichtje. Dat was niet gek, als je bedacht wat het kleine meisje had moeten meemaken. Ethan keek vragend naar de brunette voor hem. 'Ik geloof niet dat ik jou al ken,' constateerde ze. Voor Ethan was dat insgelijks. 'Ik ben Ivy.' Ethan glimlachte en keek naar het meisje. 'Sayuri, Ivy. Ivy, Sayuri,' sprak hij kort. 'En mijn naam is Ethan, leuk dat je bent gekomen.' Hij zei het enthousiast. Het was voor hem al een wonder dat er mensen waren gekomen. Van wat hij had gehoord was er niet erg veel animo geweest in de wandelgangen. Het maakte hem niet uit hoeveel mensen hij kon verwachten, als hij maar even afgeleid zou raken. 'Heya.' Ethan grijnsde naar Rex. Hij kon in ieder geval op zijn familie rekenen. Misschien dat ze hun telekinese battle vanavond wel voort zouden kunnen zetten, want er was nog altijd geen duidelijk winnaar gebleken. 'Hé Lichtenberg,' dikte hij zijn Duitse accent aan. Eigenlijk was hij al klaar om te beginnen -Rex leek ook al moeite te hebben de verleiding van de schermen te weerstaan- toen hij weer een nieuwe begroeting hoorde. Hij kende de blonde jongen niet van naam, maar wel van gezicht, wat betekende dat hij al een tijdje in de lus moest zitten. 'Alles een beetje goed hier?' 'Zeker, en het wordt alleen maar beter.' Een grijns tekende zijn gezicht terwijl hij een blik op zijn horloge wierp en zijn keel schraapte. Er was al een tijdje niemand meer binnengedruppeld, dus het leek hem een goed moment om te beginnen. Toch nog wat mensen die een kijkje waren komen nemen, dat waardeerde hij. 'Misschien dat we kunnen beginnen met een potje racen?' Het spel had precies vier controlers. 'Sayuri, wil je misschien met mij meedoen? Dan leg ik het uit aan de rest die nog niet zo bekend zijn met dit terrein.' Hij wierp onbewust een blik op Ivy, wie haar stiekem een beetje intimideerde. Ze hoopte dat ze gewillig mee zou werken betrokken te worden in het land der video games.

Een poosje was voorbij gegaan, maar nog altijd waren ze eigenlijk niet begonnen met het daadwerkelijke spel. Het bleek moeilijker dan gedacht om de Mario Kart consoles uit te leggen aan iemand uit 1600, en al snel werd duidelijk dat de gevallen engel nooit eerder games in de hemel had gezien, wat hem enigszins teleurstelde. Hij begon haast gefrustreerd te raken, toen gelukkig een wat vrolijkere verschijning de kamer binnenstapte. 'Aaaaye sorry dat ik laat ben.' 'Geen probleem!' zuchtte hij wat opgelucht vanuit zijn zitzak. Ook een meisje, wat zelfs voor hem een nieuw gezicht had, kwam hun richting in gelopen. 'Heyhey!' begroette ze vrolijk. 'Misschien dat jullie die daar kunnen pakken?' wees hij naar het scherm met de wat mildere versie van een schietspel -Bluebonnet had wat hevig gereageerd op GTA-. De twee nieuwkomers hadden onderling wat contact, maar daar lette hij verder niet te veel op, hij focuste zich weer op zijn toernooi groepje. 'Snappen jullie het?' vroeg hij nog eens, hopende dat het de laatste keer zou zijn.

OOC; Sorry voor de time skip, maar vul die gerust in als je wilt c:
TAG; Iedereeeen

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody za apr 29, 2017 3:40 pm

This is what makes us girls: we all look for heaven and we put our love first
Something that we'd die for, it's our curse, don't cry about it, don't cry about it
This is what makes us girls: we don't stick together, 'cause we put our love first
Don't cry about him, don't cry about him, it's all gonna happen

Hoe had ze in godsnaam zo dom kunnen zijn? Tijden veranderden, natuurlijk schaakten de jongelui tegenwoordig niet meer. Nou ja, dat was weer iets dat ze geleerd had. De verbaasde uitdrukking van haar gezicht had al gauw weer plaats gemaakt voor de ijzige, lichtdode uitdrukking in haar ogen. Ze besloot zich maar voor te stellen aan de enige aanwezige in de kamer, want het zou ongemakkelijk voor hem zijn als ze hem nu de hele tijd ging zitten aanstaren, een van Ivy’s favoriete marteltechnieken. Je kon iemand zo oncomfortabel laten voelen door diegene alleen maar aan te staren. Maar dat was totaal onnodig en irrelevant op dit tijdstip, ze was hier namelijk om wat contact te maken met de medebewoners. Meteen de meest ijzige indruk maken die er bestond was misschien niet haar beste sociale interactie move. Maar haar poging tot kennismaken werd verstoord door een wat jonger meisje, die nogal zacht sprak. Door haar bijzonderheid was het gehoor van Ivy versterkt, dus kon ze het meisje verstaan alsof ze in Ivy’s oor aan het fluisteren waren. De koude blik van Ivy nam het gezicht van het meisje gevangen, en een glimlach sierde haar mond, maar haar ogen lachten niet mee. “Je hoeft niet bang te zijn” zei ze met een serene toon in haar stem “Ik bijt niet….” “…niet hard” had ze eigenlijk willen toevoegen, maar ja, iets met sociale acceptatie enzo.

Het meisje bleek Sayuri te heten, en de jongen Ethan. Ditmaal kwam er een iets vriendelijkere glimlach over haar lippen heen. “Heel leuk om jullie te ontmoeten, Sayuri en Ethan” zei ze uiteindelijk en knikte vriendelijk. Ivy draaide zich om en ontdekte wat meer mensen in de kamer. Ze nam een aantal mensen in zich op. Een jongen was gearriveerd, die Ethan adresseerde als “Lichtenberg”. Was dat zijn voornaam? Het klonk als een achternaam. Ze was hier misschien te oud voor, om dit soort bijnamen te snappen. Rustig nam ze plaats op een van de banken, en sloeg haar benen over elkaar. Vlak bij haar ontdekte ze een blonde jongen en eventjes keek ze hem aan. Een naar onderbuikgevoel speelde in haar lichaam. Daar kreeg Ivy altijd bij mensen die tegenover haar stonden. Zij was een dienares van het duistere, daar tegenover stond iemand van het licht. Ze had geen idee of de jongen iets met het licht te maken had, ze wist alleen dat ze hem goed in de gaten zou houden. Daarom liet ze haar ogen iets langen dan normaal op hem landen en keek toen weer weg.

Naast haar lag namelijk een apparaat. Een apparaat waar ze waarschijnlijk iets mee moesten gaan doen, want ze zag meer mensen in de ruimte met zo’n ding in haar hand. Daarom nam Ivy hem maar in haar handen, achterstevoren, maar dat had zij niet door. “Het is best tragisch dat ik al zolang op aarde rondloop, maar nog nooit zoiets heb gezien” zei Ivy hardop en keek ondertussen naar het scherm. Er werd een soort van racespel geopend, met autootjes en grappige figuurtjes. Onder aanwijzingen die ze her en der toegespeeld kreeg, koos ze een poppetje genaamd “Bowser”, want die zag er het meest gevaarlijk uit. Haar poppetje reed echter meteen van een weg af. En toen gebeurde er iets wat Ivy nog ooit eerder had gedaan: ze giechelde. Dit was best wel grappig. Na verloop van tijd, en heel wat aanwijzingen, was ze uiteindelijk in staat om een ritje uit te rijden.

“Tijd voor een pauze” zei ze met een grijns en stond op, waarna ze vervolgens naar de tafel met drankjes en hapjes liep. Voor zichzelf schonk ze wat te drinken in en haalde een handje uit de schaal met popcorn. Met haar billen leunde ze tegen de tafel aan en keek ondertussen naar de spellen die gespeeld werden. Wie had dat gedacht, dat ze dit ooit nog eens leuk ging vinden?

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody zo apr 30, 2017 3:40 pm

_{Ethan, hij was de enige die ze herkende toen ze aankwam. De vrouwelijke tiener die net voor haar was binnen gekomen kende ze niet en met de vibe die ze afgaf was Sayuri nogal op haar hoede. Vermoeid of niet, ze herkende het gevoel maar al te goed. Niet dat ze enige mensen van het soort had ontmoet waar de jonge vrouw toebehoorde maar gewoon om het feit dat ze aardige mensenkennis bezat, zeker voor iemand van haar leeftijd. Even boog Ethan zijn hoofd waarna hij een warme glimlach op haar richtte waardoor het meisje hem een zachte blik gunde. Ethan was degene geweest die Rubi gevonden had, haar tante die haar hulp toen nodig had gehad. Hij had haar gewekt met het geluid van klapperende deuren en het was voor haar niet zo moeilijk geweest om hem te vinden. Ze had een blik op de horloge geworpen, die om zijn arm vastgegespt was, waarna ze zachtjes een vraag stelde. Hoewel het meisje bekend stond om haar verlegen gedrag en het feit dat ze zich erg aan normen en waarden hield. Was Sayuri toch in staat geweest om haar stem iets te verheffen en tegen Ethan te spreken. Ze was niet totaal op haar gemak bij de oudere vrouw, maar voelde zich veilig genoeg in de nabijheid van Ethan. Die een rustige indruk aan haar gaf, in plaats van dat ze hem kalmeerde, deed hij dat nu van haar. De rollen waren zogezegd omgedraaid. Sayuri stelde twee vragen nieuwsgierig en snel achter elkaar. Voordat ze te verlegen werd om haar mond nog überhaupt open te trekken. Ze was niet altijd op haar plek in een grote groep mensen, wist namelijk dan haast nooit wat ze precies verwachtten. Of beter gezegd wat zij moest verwachtten van hen. Sayuri kon dan niet inschatten waar ze op moest letten, aangezien haar gave haar in staat stelde een diepere empathie te tonen. Iets dat een zware last was voor een klein meisje. Zelfs voor volwassenen zou het waarschijnlijk lastig vol te houden zijn. Het Aziatisch ogende jonge kind hoorde nu de andere vrouw weer spreken. Ze stelde zich voor als Ivy. In ieder geval aan Ethan, waarschijnlijk had ze niet zo veel met kinderen of had ze gewoon Sayuri's stille binnenkomst nog niet opgemerkt. Daarbij had ze het gesprek tussen hen verstoord en dus nam Ethan nog de tijd om haar nog netjes voor te stellen aan Ivy. "Sayuri, Ivy. Ivy, Sayuri." Sprak de jongen kort, waardoor Sayuri even Ivy in zich op nam. "En mijn naam is Ethan, leuk dat je bent gekomen." Sprak de bekende jongen enthousiast verder. Dat Sayuri wat minder enthousiast was, was wel te zien. Haar warme bruine ogen vernauwden een enkele millimeter waarna ze de jonge vrouw aankeek. "Je hoeft niet bang te zijn," Verklaarde de vrouw, terwijl ze Sayuri aankeek. Haar ijzige blik deed het meisje ietwat verstijven, waarna ze op haar lip beet. "Ik bijt niet..." Verklaarde de ander wegens haar wantrouwende gedrag. Misschien beet de vrouw niet, echter betekende het niet dat Sayuri haar door haar ijzige blik en gedrag meteen zou vertrouwen en toelaten in haar nabijheid. Ze was moet en had helemaal geen energie om met iemand om te gaan die niet zoveel positiviteit uitstraalde. Ze was hier gekomen om zich op te laden, niet om uitgeput te raken. Serene of geen serene stem de vrouw voor haar gaf haar de kriebels, en niet op een goede manier. Sayuri kroop iets dichter naar Ethan toe, om de afstand tussen haar en de vrouw te vergroten waarna ze zachtjes sprak. "Het zijn niet de woorden die tellen, maar daden." Haar stem klonk kalm en vast, al was het duidelijk dat ze liever niet nog langer met Ivy sprak. "Heel leuk om jullie te ontmoeten, Sayuri en Ethan," zei de donkerharige vrouw uiteindelijk waardoor Sayuri haar gezichtsuitdrukking wat intoomde en enkel een kort knikje gaf voordat haar aandacht naar de deur en vervolgens Ethan trok.

Een andere jongen was gearriveerd, een die net zoals de andere twee zichtbaar ouder was dan het jonge meisje. Sayuri keek hem nieuwsgierig vanonder haar wimpers aan terwijl ze de hand van Ethan wat steviger vastpakte. "Heya," begroette hij hen, terwijl zijn blik even vluchtig naar de schermen en consoles ging. Aan de reactie van Ethan te zien mocht hij de andere jongen waardoor Sayuri weer wat ontspande. Zolang ze geen andere bekenden dan Ethan zag, zou ze bij hem in de buurt blijven. Hij was bekend en dus veiliger dan bijvoorbeeld Ivy. Dat niet alleen, ook zijn energie was prettig, vrolijk zelfs. Ongeacht het feit dat de situatie in en rondom het huis alles behalve vrolijk was, leek het nu even vergeten. Het was een vredig moment, misschien niet van lange duur maar Sayuri was vastbesloten er van te genieten. "Hé Lichtenberg," verklaarde Ethan naar de jongen die hem had begroet. Sayuri keek hem enkel met haar bruine ogen aan, veelzeggende nieuwsgierige ogen die op de een of andere manier ook afwezig stonden. Toen kwam een enigszins bekende aangelopen. Hoewel ze zijn naam niet kende was ze de blonde jongen buiten het huis al eens tegen gekomen. Hij had een kalme uitdrukking geven en Sayuri was alles behalve bang voor hem. Hij glimlachte naar het kleine groepje dat zich al verzameld had voordat hij dichterbij kwam. Sayuri liet Ethan's hand even los voordat ze op de engel af beende. Hij was vriendelijk geweest tegen haar en dus begroette ze hem ook zo, daarbij wist ze niet zeker of Ethan ze de hele avond bij Ethan kon blijven staan. Zijn begroeting toen hij de kamer was binnen gelopen had de jonge Sayuri niet mee gekregen omdat ze in gedachten verzonken was geweest. Echter was haar aandacht nu op de jong ogende man die hen aansprak. "Alles een beetje goed hier?" Vroeg hij waardoor Sayuri twijfelend knikte. Met haar ging het wel goed, ze was vermoeid en ongetwijfeld een tikkeltje angstig naar Ivy toe maar de rest van het gezelschap beviel haar tot nu toe wel. "Zeker, en het wordt alleen maar beter." Verklaarde Ethan met een grijns terwijl Sayuri voor de blonde man stil bleef staan. Even twijfelde ze wat te zeggen voordat Sayuri het meeste bekende gezicht van de groep hoorde spreken."Misschien kunnen we beginnen met een potje racen?" Stelde hij voor waardoor Sayuri zich omdraaide en weer naar Ethan liep. Ze was hier gekomen om van de sfeer te genieten, hoewel ze het wel enigszins interessant vond was waarschijnlijk een game als die niet echt iets voor haar. Toch, doordat het geen geweld toonde vond ze het een prima idee. Sayuri had al voldoende geweld gezien. "Sayuri, wil je misschiem met mij meedoen? Dan leg ik het uit aan de rest die nog niet zo bekend is met dit terrein." Meteen knikte het jonge meisje waarna ze oprecht glimlachte. "Ja," murmelde ze enkel, voordat ze met haar kleinere hand weer naar die van Ethan reikte. Ethan wierp waarschijnlijk niet bewust ook een blik op Ivy die net voordat de blonde man gekomen was, al richting een van de banken was gelopen om er op plaats te nemen. Sayuri wist beter dan wie dan ook dat hij zich misschien een tikkeltje geïntimideerd voelde en hoewel het niet de meest prominente emotie of gevoel was dat aanwezig was bij Ethan, maakte het wel dat ze zich meer op haar hoede voelde dan al het geval was geweest. Sayuri had al snel bij Ethan plaats genomen, en met grote ogen het spel bekeken dat gespeeld werd. Het was een komisch racespelletje als iemand het haar vroeg en voor het eerst sinds het incident met Rubi zat ze er oprecht ontspannen bij en kreeg ze enige rust te pakken. Sayuri had Ivy verder genegeerd. Ze zat ver genoeg van haar verwijderd en dus had ze besloten dat het misschien beter was de vrouw niet al te veel aandacht te geven en gewoon te genieten van het korte rustige moment dat haar gegund was.

Enkele momenten van rust en plezier met het relatief eenvoudige spel waren voorbij gegaan. Een spel die Ethan gek genoeg nogal vaak had moeten uitleggen want erg lastig zag het er niet uit. Echter begreep Sayuri ook wel dat iemand die al eeuwen rondliep dit waarschijnlijk niet kende. Niet dat zijzelf er veel van af wist, echter wel meer dan Ivy had gedaan. De vrouw had namelijk eerst de controller achterstevoren vast genomen. Iets dat zelfs Sayuri wist. Ivy kwam met verloop van tijd in het spel wat minder gevaarlijk over, misschien doordat haar ijzige gedrag nu niet meer zo prominent aanwezig was of gewoon doordat Sayuri zich langzaam maar zeker iets kon ontspannen. Hoewel ze nog steeds af en toe een vermoeide blik naar Ivy wierp. Hoewel het misschien goed zou zijn voor het jonge meisje om over niet al te lange tijd naar bed te gaan, was Sayuri niet van plan de aanwezigheid van de goedmoedige groep te verlaten. Nu kon ze er nog van genieten, wie weet of ze de dag erna nog zo vrolijk en goedgemutst waren. Een wat vrolijkere verschijning kwam binnen gestapt, die klaarblijkelijk luid zijn aanwezigheid verklaarde. Sayuri hield zich wat meer op de achtergrond zoals ze gewend was geweest. Zonder de aanwezigheid van Sho, die haar vaak in deze grote groepen mensen hielp voelde ze zich nooit totaal op haar gemak. Nu was ze alleen, al hoewel echt ver weg was Ethan niet."Aaaaye sorry dat ik laat ben," Had er namelijk geklonken. Echt op tijd was de jongen niet en het was misschien maar goed dat Ethan niet Louise was. Die zou het waarschijnlijk minder op prijs hebben gesteld. De vrouw des huizes was namelijk iemand die het erg op tijd had. "Geen probleem!" Zuchtte Ethan vanuit de zitzak waarop hij had plaatsgenomen samen met Sayuri. Ook kwam na de jongen nog een meisje binnen. Deze was ook wat aan de late kant maar zei er niets over. "Heyhey!" Begroette ze vrolijk, waardoor Sayuri even een waterige glimlach op het oudere meisje wierp. Dit was dan meteen ook de reden waarom ze aanwezig was. Bijna iedereen was vrolijk en dat was iets dat Sayuri wel kon gebruiken.Zeker met haar gave. "Misschien dat jullie die daar kunnen pakken?" Verklaarde Ethan, die naar een andere plek wees, met hoogstwaarschijnlijk een ander spel. Hierna focuste hij weer op het groepje dat al bezig was met het racespel. "Snappen jullie het?" Vroeg hij voor de zoveelste keer, waardoor Sayuri even voorzichtig haar hand op die van hem legde en hem vragend aan keek. Was hij zijn geduld verloren of wou hij gewoon verder? Ze wist namelijk niet wat hij in de planning had. Haar vragende blik verdween weer toen Ivy besloot een korte pauze te nemen. Hoewel de donkerharige vrouw het aankondigde, reageerde Sayuri er nauwelijks op. Echter stond zijzelf niet op, immers was de afstand tussen haar en de ander groter geworden en kon ze niet zeggen dat ze dat persé vervelend vond.

Terwijl Ivy popcorn te goed deed verplaatste Sayuri zich een tikkeltje onzeker in de richting van Adriel. Haar bruine ogen stonden kalm terwijl ze naast zijn zitzak in de kleermakerszit plaats nam. Hoewel de vloer niet geheel comfortabel zat, een zitzak zat namelijk beter was het voor eventjes niet eens zo erg. "Hey," Fluisterde het meisje zacht terwijl ze haar nieuwsgierigheid nauwelijks leek te kunnen verdringen. Hij was toch de blonde man die ze tegen was gekomen in de weide? Had hij toen niet op een paard gereden? Sayuri wist het niet zeker, maar mocht zijn redelijk zachte en warme uitstraling wel. Hoewel ze niet toe wou geven dat ze moe was, gaapte ze toch even, achter de palm van haar hand waarna ze haar armen om haar knieën heen sloeg. Haar bruine ogen gleden weer naar het televisiescherm waarop het spel bezig was geweest en even vroeg ze zich af wat de avond nog meer in petto zou hebben. Ze was bij ver de jongste van het stel en hoewel dat misschien vaak als lastig zou worden ervaren, vond ze het niet eens zou erg. Ze was sowieso een van de jongere kinderen van het huis en daarbij was ze gewend om relatief volwassen op te treden. Haar gave had haar op doen groeien, hoewel ze zich zo nu en dan zeker nog kinderlijk gedroeg. Zoals wanneer ze de veiligheid bij oudere mensen opzocht. Ze bleef aanhankelijk, zolang ze maar tot niets gedwongen werd.

Tag: Iedereen, in het bijzonder Ethan, Ivy en Adriel.}

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody wo mei 03, 2017 10:23 am

'Hé Lichtenberg.' Veel meer was er niet voor nodig om Rex zich wat meer op zijn gemak te laten voelen tussen mensen waarvan hij sommige nog niet echt kende. "Hé Mills," kaatste hij grappend terug, waarna hij weer nieuwsgierig naar de schermen keek. Hij kon er niets aan doen dat hij zich afvroeg hoeveel deelnemers er nog zouden komen opdagen. Waren de vier aanwezigen de enigen die interesse toonden in dit kleine evenement? Rex had het nog niet gedacht of de volgende kwam al binnen en hij knikte kort als begroeting. Nadat de groep nog wat langer had gewacht, begon het erop te lijken dat iedereen die interesse had er al was en dat ze net zo goed konden beginnen. Ethan stelde voor dat ze zouden beginnen met een racespel, waarvan Rex vermoedde dat het om Mario Kart zou gaan – één van de spellen die hij wel herkende, maar nooit daadwerkelijk had kunnen spelen.

Het ging hem beter af dan verwacht. Hij had gekozen voor het personage Luigi, gewoon omdat die hem wel aansprak, en na een testronde wist hij op zijn minst op de baan te blijven. Deze specifieke controller had Rex nog niet eerder gebruikt, maar hij wende er goed aan en hij zat het spel met een combinatie van uiterste concentratie en veel plezier te spelen. Hij had zelfs wonder boven wonder één van de rondes gewonnen. Ergens tijdens het spelen van het spel kwamen er weer twee nieuwe deelnemers binnengewandeld, die Rex ook weer alleen qua gezicht kende en er misschien nog een naam op zou kunnen plakken. Na een vlugge "hi" in hun richting keek hij weer naar het scherm. "Ik denk dat ik het nu wel snap," reageerde hij vervolgens op de vraag van Ethan. Het was een beetje een understatement, maar dat maakte niet al te veel uit. Nu konden ze eindelijk een echte race houden, en... één van de deelnemers besloot dat het tijd was voor een pauze. Wat verbaasd keek Rex naar zijn horloge. Zo lang waren ze toch al niet bezig? Ach, verder maakte dat ook niet uit. Hij legde de controller neer en rekte zich even uit in zijn zitzak.

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody zo mei 21, 2017 3:35 pm

bring your drugs baby
i can bring my pain
WICKED GAMES

20:44. Niemand maakte een opmerking dat hij te laat was om nog mee te doen, dus dat zat ook weer eens mee. Hij was ook niet de enige die later aankwam. Vlak na hem, alsof het de bedoeling was geweest, kwam er nog een chick binnen. Die begroette de groep op een nogal verlegen manier, om vervolgens een onderzoekende blik richting hem te gooien. Hij staarde nogal intens terug. Had ze nu echt twee verschillende oogkleuren of was dat de drugs die met zijn perceptie aan het klooien was? 'Gaat het met je?' Vroeg ze ineens, met een even brede glimlach als hij. Hij knikte heftig en enthousiast. ”Jazeker, het gaat prima, meer zelfs, het gaat.. Heel erg prima”, Brabbelde hij, waarna hij zacht moest lachen om zichzelf.

Van uit de zitzak kregen ze een aanwijzing. 'Misschien dat jullie die daar kunnen pakken?' Zei Ethan. Vrolijk keek hij de chick aan. ”One versus one me bitch”, Grapte hij, een standaard zinnetje in de game-wereld. Al wilde hij evengoed co-op spelen hoor. Hij pakte onbeschaamd haar hand vast en trok haar mee naar de bank, waar hij zichzelf in liet vallen. Aaah, so soft. Hij pakte de twee controllers en drukte er één in haar handen. ”Of we spelen samen, tegen zombies, wat jou leuker lijkt”, Glimlachte hij toen, wachtend op welke game mode ze zou gaan selecteren.

› tag: Laurice

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody ma mei 22, 2017 11:02 pm

Tussen alle jongeren had Laurice bij haar binnenkomst een klein Aziatisch meisje gezien dat met haar vermoeide oogjes een klein glimlachje naar haar gezonden had. Het verbaasde haar dat het meisje nog zo laat op was. Ze had zich de laatste dagen beseft dat de onrust in de lus voor al die kleintjes vast nog veel heftiger binnenkwam dan de ouderen die het beter konden beredeneren. Vertedert gaf ze het meisje een warme glimlach en had toen de blije jongen naast haar opgemerkt. Dat hij haar ook had gezien was wel duidelijk, want hij keek haar diep en bestuderend aan. Ze was het wel gewend dat mensen een beetje verrast waren door haar ogen, maar deze keer ging het wel heel diep. Alsof hij het gewoon écht niet kon plaatsen. Het zat de brunette gelukkig niet zo dwars aangezien de pupillen van de jongen helemaal loco waren en dat kon maar op één ding wijzen. Een ding waar Laurice maar al te veel ervaring mee had. Hyper knikte hij toen ze hem had gevraagd of het goed ging. ”Jazeker, het gaat prima, meer zelfs, het gaat.. Heel erg prima”. Lachend schudde ze haar hoofd. 'O my god jij bent zó high!' grinnikte ze zachtjes zodat de gamende mensen het niet zouden horen.

Ethan draaide zich een stukje om in zijn zitzak en nodigde de twee uit om ook een spel te beginnen. Laurice ging op haar tenen staan om te zien welk spel hij had aangewezen. Oeh een schietspel! Dat was de absoluut favoriete game in het gesticht geweest, ze had er dan ook niet veel op kunnen spelen aangezien het altijd meteen bezet was geweest. Ze keek naar de jongen naast haar. Dacht hij wat zij dacht? ”One versus one me bitch” zei hij vrolijk en trok haar enthousiast mee terwijl ze hem lachend bij probeerde te houden. Blij sprong ze over de achterleuning van de bank heen en plofte in de kleermakerszit langs de jongen neer. Op de een of andere manier voelde alles heel vanzelfsprekend bij hem. Misschien kwam het wel omdat ze dat soort mensen zo gewend was. Ze had geleerd dat die fucked up stoners vaak juist de mooiste mensen waren, maar daardoor ook wel kwetsbaar voor hun omgeving. Hij gaf haar één van de controllers en zei dat hij het ook goed vond om samen te spelen als ze dat liever wilde. Dat was lief, gaf hij haar nou een kans op zijn genade? Laurice grinnikte hem voor de grap echter een beetje duister toe. 'Oh hell no cupcake, I will beat your ass off!' Uitdagend startte ze het spel. 'Let the games begin!' giechelde ze toen terwijl haar character van start ging. Oeh dit was nog best wel een uitdaging! Ze had goed afgekeken bij de krankzinnigen en begon vastbesloten aan een sluiproute om haar tegenstander te verassen.

Tag: Oskar en een beetje Sayuri

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody di mei 30, 2017 11:41 pm

Ondanks de moeite die hij erin had moeten steken om uit te leggen hoe alles in elkaar stak, voelde Ethan zich vrij tevreden over zijn eigen, georganiseerde evenementje. Nooit had hij gedacht dat hij degene zou zijn die zich graag tussen mensen zou wanen, en toch was hij nu degene die dit had geregeld. En hij vond het nog gezellig ook. Misschien was de lock down nog niet eens zo slecht voor hem. Hij had het gevoel dat mensen die zich voorheen aan hem stoorde nu ongeveer noodgedwongen contact met hem moesten zoeken. Hij wist dat hij voor velen misschien een onzichtbaar gezicht was geweest (vooral voordat hij voor de helft van de lus de smart phones weer tot leven had gebracht en voor de grap ook alle nummers onderling had uitgewisseld) en hoopte dat daar na vanavond wellicht verandering in was gekomen. Hij had natuurlijk zijn familie hier bij zich, en als hij keek naar de andere kinderen was dat meer dan waar hij ooit om kon vragen, maar toch was het een fijn gevoel. Een gevoel van beginnende vriendschappen dat hij nooit echt eerder had gevoeld.

Ivy besloot een pauze in te lassen, en ook Ethan leek dat een goed idee. Hij vulde zijn glas met cola en leunde naast het donkerharige meisje tegen de tafel. 'Kom op, het is niet zó erg, toch?' grijnsde hij haar richting op, aangevend dat hij heus wel had gemerkt dat ze er een beetje plezier in had. Plotseling herinnerde hij zich hun eerder gesprek. Hij zette zijn glas neer en voor hij het wist, zweefde het schaakbord en alle schaakstukken hun kant op. 'Dus, we hadden een deal.' Het was alsof de grijns haast onwisbaar was. Tot zijn oog viel op de twee die later binnen gekomen waren. Zijn lach maakte plaats voor een diepe frons. Het was hem niet eerder opgevallen, maar er was duidelijk iets niet helemaal in de haak met die jongen. 'Wat is er met hém aan de hand?' mompelde hij, meer tegen niemand in het bijzonder.

note; oops sorry this was the best i could do DX
tag; Ivy & Oskar

Onderwerp: Re: Game night || Open for Everybody ma jun 05, 2017 5:22 pm

This is what makes us girls: we all look for heaven and we put our love first
Something that we'd die for, it's our curse, don't cry about it, don't cry about it
This is what makes us girls: we don't stick together, 'cause we put our love first
Don't cry about him, don't cry about him, it's all gonna happen

Terwijl Ivy tegen de tafel aangeleund stond, en een slok nam van haar drinken en wat stukjes popcorn in haar mond schoof, nam ze de mensen eens in haar op. Haar ogen gleden naar Sayuri en de blonde jongen, die opeens naast elkaar zaten. Bij de jongen had ze een vreemd gevoel in haar lichaam gehad, en het Aziatische meisje reageerde heel erg apart op haar. Haar ogen versmalden zich een beetje toen ze de twee in haar vizier kreeg. Wat waren die twee van plan? Was het iets tegen haar? Of zaten ze gewoon toevallig naast elkaar? Door haar verleden was Ivy wantrouwig naar veel mensen, en verbaasde het haar niet als mensen tegen haar bleken samen te zweren. Ze wendde haar gezicht eventjes af en begon in het Verbis Diablo, een taal die voor anderen niet te verstaan was tenzij je te maken had met zwarte magie, zachtjes een spreuk te mompelen die haar zou beschermen, gewoon, voor het geval dat. Toen ze de spreuk had uitgesproken, draaide ze haar hoofd weer terug naar de twee en glimlachte ze. Dus, als die twee iets aan het bekokstoven waren met elkaar, dan zouden ze er van langs krijgen.

Iemand voegde zich bij haar en daardoor schrok Ivy uit haar trance. Ze keek opzij en zag dat het Ethan was die naast haar stond. “Kom op, het is niet zó erg, toch?” zei hij met een grijns en Ivy sloeg haar ogen ten hemel, maar een kleine grijns kon er wel vanaf. “Oké, Ethan, je hebt gelijk, het is niet zo erg als dat het in eerste instantie leek. Zag je die grote draak waarmee ik reed, ik duwde zo iedereen van de weg af.” Bij het aanzicht alleen al moest ze grijnzen. Ethan zette zijn glas neer en een rammelend geluid verraadde dat het schaakbord en de schaakstukken eraan kwamen vliegen. “Dus, we hadden een deal.” Ivy keek eventjes van het schaakbord naar hem, en moest onwillekeurig glimlachen, waarbij ditmaal haar ogen wel meelachten. “Wauw, dit is de eerste keer dat ik een man ontmoet die zich daadwerkelijk aan zijn woord houdt” zei ze geïntrigeerd en pakte het bord beet onder haar arm en de zak met schaakstukken in haar hand. Met de spullen liep ze richting een tafeltje met twee stoelen en terwijl ze liep, draaide ze zich een halve slag, zodat ze achteruit liep. “I hope you won’t regret it” zei ze plagerig en knipoogde. Ivy draaide zich weer een halve slag terug en nam plaats achter de tafel.

Ze legde het bord neer en sloeg twee keer op de rand van het bord. Alle stukjes vlogen omhoog en gingen op de juiste plek op het bord staan. De witte stukjes aan hun kant, en de zwarte stukjes aan hun kant. Ze draaide het bord, zodat Ethan met de witte stukjes kon beginnen. Zij had driehonderd jaar ervaring, dan mocht hij best beginnen.

» Game night
» Get your game on.
» Two player game
» The dangerous game of love
» Play A Game Or Two [Josie Mills]