[TW: Geweld] Bad memories.

Hoewel Hazel bloosde door haar eigen commentaar en ze het vooral sarcastisch bedoeld had, leek Kelvin het niet zo op te vatten en leek hij op een serieuze manier haar peilend in zich op te nemen. Hazel voelde haar wangen opnieuw rood worden toen zijn blik op haar fixeerde. Ze nam zijn blik in zich op en hoewel het eerst awkward had aangevoeld, merkte ze toch dat het steeds makkelijker werd om die strakke blik van hem vast te blijven houden met haar zeegroene ogen. Het was net alsof het vertrouwd begon aan te voelen dat hun blikken elkaar kruisten en Hazel moest eerlijk toegeven dat het minder ongemakkelijk had aangevoeld dan in het begin dat ze elkaar ontmoet hadden. Het feit dat hij zijn geld aan haar wilde spenderen, ook al was het dan om een gebrek van haar te verhullen, deed haar ergens ook wel goed, al kon ze haar vinger er niet precies op leggen waarom ze dat zo aanvoelde. Ze vermoedde dat elk ander meisje zich behoorlijk beledigd zou voelen, al zeker door het botte commentaar dat volgde. En ook Hazel keek heel even naar de grond nadat hij dat had gezegd, bijtend op haar onderlip en haar handen in elkaar leggend. Ze wist dat ze het zich niet moest aantrekken, maar soms had hij de capaciteit om haar behoorlijk kleintjes te laten voelen. Ze wist dat hij een prins was en dat het waarschijnlijk ook wel de bedoeling was dat ze zich naast hem kleintjes moest voelen, maar ze wist ook dat het haar bij elke andere persoon niet zo veel had uitgemaakt wat voor rang hij of zij had en dat ze toch wel gereageerd zou hebben zoals ze zelf dacht dat goed was. Dus waarom bij hem wel? Ze keek voorzichtig op toen hij op een iets vriendelijkere toon doorging dat haar armen wel bedekt moesten worden en met een waterig glimlachje knikte ze. Ja, daar was ze het wel mee eens. Ze probeerde het ongemakkelijke gevoel van zich af te schudden en keek nu iets kalmer naar de verschillende winkels. “Ik denk dat ze daar wel iets hebben?” Ze wilde er nog aan toe voegen ”naar jouw zin”, maar er was een deel in haar dat zich niet helemaal wilde laten overrompelen door hem. En dus begon ze al in de richting van de zaak te lopen, maar meteen toen ze zag wat voor soort jurkjes er buiten hingen, had ze al spijt van haar actie. “Nee, nee, laat maar,” zei ze gehaast tegen Kelvin. “Ik heb me vergist.” De jurken zagen er niet alleen ontzettend duur uit, ook zaten er exemplaren bij die haar niet bepaald bedekten. Met rode wangen keek ze naar een zwart exemplaar dat haar schouders bloot zou laten en nog maar net over haar borsten heen zou komen. “Ik kan net zo goed niks aan doen als ik daar in rond wil lopen,” mompelde ze verongelijkt, al was het niet zeker of ze wilde dat Kelvin dat hoorde of niet. Ze keek Kelvin vanuit haar ooghoeken aan. “Houd het alsjeblieft bij één outfit,” zei ze op een haast smekende toon tegen hem. “Meer kan ik echt niet van je aannemen.”

Geweldig. Ge-wel-dig. Waarom moest ze ook weer gelijk meteen reageren? Waarom had ze niet even kunnen observeren en dan pas reageren? Dat was toch immers wat ze altijd deed: weloverwogen keuzes maken? Maar nee, sinds dat ze in de lus was gekomen, leek alles naar de klo… naar de vaantjes te zijn. Haar gedrag strookte niet langer met wat ze voelde en haar woorden waren te impulsief, te naïef. De blos om haar wangen werd nog erger toen Kelvin de jurken uitgebreid bestudeerd en met een zachte zucht keek ze ook naar de jurken. Haar ogen bleven kort hangen op een zwart exemplaar. Het had geen mouwen, leek strapless te zijn en had een split aan de voorkant. Voordat Hazel zichzelf tegen kon houden, had ze haar hand al op de jurk gelegd en bekeek ze de stof. Ze hield haar adem in terwijl ze haar hand langs de stof liet glijden en pakte het vast, bijna ongelovig over het feit dat de stof bestond. Ze durfde het prijskaartje dat lonkend aan de zijkant van de jurk niet eens te bekijken. Haar zeegroene ogen flitsten naar opzij toen ze Kelvin zag grijpen naar zijn broekzak, waar ze de vorm van een portemonnee zag zitten. Ze sloot kort even haar ogen, zeker toen hij zei dat ze zich uit mocht leven. Hij had aangegeven dat hij het bij één jurk ging houden. Misschien kon ze… misschien zou ze… Ze liet haar blik van zijn broekzak weer terug naar de prachtige jurk glijden die ze nog altijd in haar hand vasthield. Zou het verkeerd zijn om één keer af te gaan op haar gevoel? Ze was vaker op haar gevoel afgegaan, maar ze bedoelde op haar tegenstrijdige gevoel. Haar hart dat ja zei, maar haar verstand dat nee zei. Ze slikte. Na nog één laatste blik op Kelvin’s gezicht pakte ze de jurk van het rekje af. “Krijg hier geen spijt van, krijg hier geen spijt van,” zei ze hardop tegen zichzelf terwijl ze de winkel binnenging. Ze draaide zich meteen om naar Kelvin. “Wacht alsjeblieft vlakbij de paskamers. Ik ga dood als te veel mensen me hier in zien.” Ze voelde de blos weer rond haar wangen komen en verlegen wendde ze haar blik af. Waarom was ze zelfs verlegen? Hij had waarschijnlijk al meer vrouwen in dit soort jurken gezien. Misschien al wel meer van dit soort jurken gekocht. Ondanks dat het idee een vreemd gevoel met zich meebracht dat ze niet goed kon thuisbrengen, luchtte het haar ook ergens wel op en snel liep ze het paskamertje binnen. Ze verwisselde haar eigen jurk binnen no time voor de jurk die ze uitgekozen had en hield haar adem kort in toen ze voelde hoe glad de stof was. In het pashokje hing geen spiegel, dus Hazel moest wel naar buiten komen om het resultaat te bewonderen. En dus, nadat ze het gordijn opzij had geschoven en behoedzaam naar buiten had gekeken, liep ze naar buiten en ging aarzelend voor de spiegel staan. Haar mond viel open toen ze zag hoe de jurk haast tegen haar lijf leek te plakken en al haar rondingen benadrukten. Maar dan ook echt ál haar rondingen. Omwille van het feit dat ze te veel bezig was met hoe ze er uit zag, was ze vergeten haar haren over haar nu ontblote schouders te slaan zodat ze de litteken op haar schouder kon verbergen.

Hazel onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen toen Kelvin haar er weer op moest benadrukken dat haar status ver lag van die van hem, iets wat duidelijk aan haar kleding te zien was. Het viel haar nog mee dat de rest van de lus die mening van hem waarschijnlijk ook wel zou krijgen. En toch was er een klein deeltje in haar dat het stiekem wel leuk vond hoe ze met elkaar combineerden. Zij met een dure jurk en hij met zijn eigen dure kledij. Het was geen middeleeuwse jurk en geen geval dat ze zelf zou uitgekozen hebben, maar die laatste kwestie kwam puur omwille het feit dat ze het geld er niet voor zou hebben. Anders had ze hem waarschijnlijk wel gekocht. Ze voelde zich lichtelijk schuldig dat het nu net leek alsof ze gebruik maakte van zijn geld, maar aan de andere kant was er ook weer het feit dat Kelvin niet met haar weg wilde gaan als ze geen dure jurk droeg. De jurk verborg haar armen helaas niet, maar Hazel besloot om Kelvin daar niet op te wijzen en ook niet om iets bijpassends te zoeken dat haar armen zou bedekken. Het ging hem er waarschijnlijk toch meer om dat ze beter met hem moest combineren, ze dacht niet dat zijn bezorgdheid van daarnet was omwille van het feit dat haar armen er zo pijnlijk uitzagen. Een feit dat ergens wel stak, maar dat gevoel duwde ze snel weg. Haar hart schoot half in haar keel toen de jongen aan haar vroeg wat datgeen op haar schouder was en automatisch sloeg ze haar haren snel over haar schouders zodat het litteken verborgen zou worden. Ze merkte dat ze niet meer zo paniekerig werd als dat ze zou zijn geworden, hoewel ze uit alle macht het beeld moest wegduwen van hoe ze haar evenwicht was verloren nadat Steven haar in haar gezicht had geslagen en zij tegen een kastje aan op de grond was gevallen. Dat was geweest vlak nadat ze het uit had gemaakt met hem omdat ze het niet meer aankon. Ze slikte nogmaals, maar richtte wel haar zeegroene ogen naar hem zodat ze hem aan kon kijken, want het was belangrijk dat hij haar leugen zou slikken. Ze wilde niet meer kwijt over haar persoonlijke kwestie met haar ex dan dat ze al had gedaan, al voelde ze zich wel veilig genoeg bij hem om andere details te vertellen. En opeens was er die drang om het aan hem te vertellen, maar ook dat duwde ze stevig weg. “Een ongelukje,” zei ze rustig. “Ik ben uitgegleden en met mijn schouder in wat glas gevallen. Ik kan soms aardig onhandig zijn.” Ze grinnikte wat ongemakkelijk, maar probeerde haar blik desondanks onbewogen te laten. Hij mocht het niet merken, hij mocht het niet merken. Ze slikte opnieuw. “Maar de jurk is dus goedgekeurd?” vroeg ze snel door. “Of denk je dat ik iets anders moet passen?” Ze liet haar blik nog eens naar de spiegel glijden en onbewust speelde er toch een halve glimlach om haar lippen toen ze haar figuur volgde met haar ogen. Ja, de jurk was mooi.