[TW: Geweld] It feels like insomnia.

Evan moest zeggen dat hij niet vaak last had van nachtmerries, maar als hij ze had, dan werd hij ook helemaal onder het zweet wakker. Aangezien zweet het merendeel van zijn leven uitmaakte omdat hij vaak ging sporten zat hij er niet zo mee in, maar zijn kloppende hart die het gevolg was van de adrenaline die door hem heen gierde, was minder aangenaam. Hij had hetzelfde gevoel ervaren als hij een granaat vlakbij zich zag ontploffen en hij kameraden om zich heen zag sterven door kogels die zich opeens in hun lijven boorden. Gelukkig had hij door zijn gave te gebruiken meerdere verwondingen ongedaan kunnen maken en zodanig kunnen genezen dat zijn vrienden er niet aan zouden sterven, maar hij had er ook veel moeten laten gaan omdat ze meteen dood waren nadat de kogels hun geraakt hadden. En het was het beeld van de ontploffende granaat die voor meerdere slachtoffers aan zijn front had gezorgd die terug was gekomen in zijn nachtmerrie. Meestal kon hij het makkelijk van zich afschudden, maar nu bleek dat toch moeilijk te zijn en nadat hij wat bekomen was, sloeg hij zijn dekens weg en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij uit het raam keek. Hij schatte aan de stand van de maan te zien dat het ongeveer drie uur ’s nachts was. Hij wist dat hij zou blijven woelen als hij nu weer ging liggen en het warm zou hebben, dus liep hij naar beneden in een shirt en een wijde joggingbroek. Zijn tattoo sleeve kwam onder de mouw van zijn shirt uit en het shirt spande rond zijn borst. Hij was nu eenmaal een soldaat en dat kon hij moeilijk verhullen. Hij liep naar de bank die zich voor de open haard bevond en ging zitten, waarna hij zijn kin op de rug van zijn hand liet rusten en peinzend naar de open haard keek. Fuck, wat zou hij toch graag willen dat hij bepaalde dingen ongedaan kon maken, zeg.

Evan was zo erg in gedachten verzonken dat hij niet direct in de gaten had dat er iemand in zijn buurt was. Hij keek dan ook lichtelijk geschrokken op toen hij hoorde dat iemand tegen hem sprak. Zijn blik gleed snel over haar heen en zijn wenkbrauwen rezen nog net niet de lucht in. Waarom zou iemand in godsnaam in zo’n kledij naar beneden komen in een huis waar iedereen op elk moment aanwezig kon zijn? Sommige mensen hadden echt geen schaamte. Het leek wel alsof ze… tja, alsof ze wat? Alsof ze haar best deed om iemand te imponeren? Hij mocht hopen dat ze het niet speciaal had aangetrokken om indruk op hem te maken, want daar had hij echt geen behoefte aan. Evan was niet blind; hij erkende vrouwelijk schoon heus wel als hij het voor zijn neus had, maar hij wist zijn reacties aardig onder controle te houden waardoor men niet zag dat hij ergens van onder de indruk was. Ze had een mooi lichaam, maar Evan ging zijn aandacht daar niet te lang bij houden en focuste zich dan maar gewoon op haar woorden. “Het gaat prima,” antwoordde hij op een kordate toon. “Soms heb je gewoon van die momenten dat je niet goed door kunt slapen en voor mij was dat toevallig deze nacht.” Hij glimlachte kort naar haar en keek van haar weer terug naar de haard. Nu hij toch niet kon slapen, kon hij net zo goed een gesprek aanknopen met haar. “En wat is jouw reden om wakker te blijven?” Hij keek vervolgens een tikkeltje nadrukkelijk naar de slaapkleding die ze had aangetrokken. “Ik hoop niet dat dat je outfit is waarmee je ’s morgens ook door het huis wandelt?” Er waren immers kleine kinderen aanwezig in het huis en het was gewoon niet gepast. “Tenzij het creëren van lingerie je gave is, maar dat lijkt me sterk.” Ondanks dat hij stoïcijns had willen blijven, kwam er toch een glimlach om zijn lippen, ook al waren zijn woorden vrij kordaat en kort door de bocht geweest. Maar zo was Evan nu eenmaal: bot en direct in zijn meningen.

“Als er kleine kinderen in de buurt zijn, dan wel,” sprak hij op een kalme toon tegen haar waaraan te merken was dat hij het meende. Het deerde hem niet veel dat ze zo rond liep. Hij was natuurlijk niet van steen gemaakt en hij zou best wel eens kijken, maar het zou hem in principe niet eens kunnen schelen als ze hier naakt voor zijn neus had gestaan. Hij was niet het type dat uitgebreid ging kijken en gebruik ging maken van de situatie. Dat soort mannen bevonden zich ver beneden zijn stand en zouden van Evan gerust een standje krijgen als hij dat wilde geven. Hij snapte sowieso niet echt het doel van enkel voor het uiterlijk gaan. Als hij lust voor iemand zou voelen, dan zou dat gepaard moeten gaan met een gevoel van liefde, anders deed hij er niet aan mee. De rest leek hem vrij zinloos en Evan vroeg zich af waarom er mensen waren die zich bezighielden met zoiets. Zo’n intieme dingen werden toch veel intenser beleefd als het steeds met dezelfde persoon was die je lichaam steeds beter leerde ontdekken? Maar goed, hij dwaalde af. Het meisje begon over een banaan en vervolgens over haar lijn. Evan kon het niet laten om haar even met een lege blik aan te kijken, gevolgd door een droge: “Wat verschrikkelijk, zeg.” Waar mensen zich toch druk om maakten. Hij liet zijn blik naar haar buik gaan en fronste toen hij daar niet echt een aanwijzing vond om op haar lijn te gaan letten. “Ik zie dat je het ook echt hard nodig hebt om op je lijn te letten,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar. “Tjonge, wat ben jij dik, zeg.” Hij rolde met zijn ogen. “Is dat eigen aan jou of is dat iets typisch vrouwelijks? En trouwens, niets belet je om morgenvroeg samen met mij vijf kilometer te gaan hardlopen, hoor. Ik zal mijn legerkisten aantrekken en gewichten in mijn rugzak stoppen zodat je me goed kunt bijhouden,” zei hij met een half uitdagende grijns tegen haar. Als ze echt zo wilde gaan miepen over haar lijn, dan kon ze beter iets gaan doen om het dat zeuren waard te maken.