[FINISHED] [TW: Vloeken, geweld] I don't belong in this club.

Het was niet Hunter’s gebruikelijke plaats om naartoe te gaan. Helemaal niet, zelfs. Hij hield niet van publieke plaatsen waar hij aangeraakt kon worden, waar hij herinneringen zou hebben van vroeger. Zijn vader was de reden dat hij niet graag werd aangeraakt, dat hij het vermeed om meer sociaal contact te hebben dan nodig was. Maar er waren een paar anderen in de lus waar hij het goed mee kon vinden en die langzaam, stukje bij beetje, die muur aan het afbrokkelen waren. En Hunter wist niet goed wat hij erover moest denken. Dit was weer zo’n voorbeeld waarbij hij echt totaal niet wist wat hij van zijn eigen acties moest denken. Hij stond momenteel namelijk met zijn rug tegen de muur gedrukt terwijl hij zijn blik gericht hield op de jongen met het roze gekleurde haar, de kaneelachtige geur en het jonge uiterlijk dat hij eerder had ontmoet in het park. Daar hadden ze een kort gesprek gehad over drugs en het had erop geleken dat Hunter zijn gedachten niet kon veranderen, wat nu eens extra werd bevestigd toen de jongen opeens verdwenen was, vermoedelijk de club binnen. Zijn bloed begon te koken, al wist hij niet goed waarom. De jongen was nog maar een kind, ongeveer één jaar jonger dan Cyrek, de jongen die hij had ontmoet in de tuin en met wie hij het goed kon vinden. En misschien begon hij een softie te worden, misschien waren het de herinneringen aan zijn vader, maar Hunter wist één ding zeker: hij wilde niet dat de toekomst voor deze jongen ook nog eens verpest zou worden. De jongen maakte onderdeel van de lus uit, van het huis, en Hunter weigerde om zomaar toe te kijken terwijl de jongen zich kapot maakte aan drugs. Het deed hem te veel aan zichzelf denken, toen hij zelf geneigd was geweest om het slechte pad op te gaan na de zoveelste afranseling van zijn vader. Hunter liep haastig de club binnen, alleen om te zien dat iemand van zijn leeftijd, ietsje ouder misschien, een zakje overhandigde aan de jongen met het roze haar. En daarna handelde hij puur op instinct. Hij stormde naar voren en sloeg met een harde klap de drugs uit de hand van de oudere jongen. “The fuck do you think you’re doing?” snauwde hij nijdig, al was het niet duidelijk tegen wie van de twee hij het precies had. “He’s just a child, for fuck’s sake.” Toen de oudere jongen niet meteen reageerde, gaf Hunter hem een harde duw. “Well? Get the fuck away from us, then! Just fucking go!”

Hunter verstijfde. Niet van de woeste blik in de ogen van de drugsdealer voor hem, niet van het feit dat hij in een club stond waar honderden bezwete lichamen op een vulgaire manier tegen elkaar aan schuurden, maar wel van het feit dat de jongen met het roze haar hem opeens vastgreep. Het was een stuk lager dan waar zijn vader hem vastgreep – zijn vader klemde dikwijls zijn hand als een bankschroef om Hunter’s bovenarm – maar het was genoeg om de herinnering weer te doen oprakelen waar hij wekenlang met een gekneusde bovenarm had rondgelopen omdat hij per ongeluk het strijkijzer van zijn moeder op de grond had laten vallen. Hij was toen nog maar een jaar of twaalf geweest en was niet in staat geweest om zichzelf te verweren. Zijn vader had hem hardhandig aangepakt en de keren geweld die erop volgden, waren ontelbaar geweest. En ja, Hunter had hem ook zeker kunnen terugpakken, maar dat waren niet zijn momenten van triomf geweest en dat wist hij maar al te goed. En dus wilde hij de jongen met het roze haar bijna een dreun verkopen, maar de greep was niet eens zo heel hard en Hunter liet zich gedwee naar buiten leiden, tijdelijk verdoofd zijnde door de zware herinnering van zijn vader die hem overviel. Toen hij eenmaal buiten was en de inmiddels vrij koel geworden lucht tegen hem aansloeg, kwam hij weer bij zijn positieven en wist hij zijn verraste uitdrukking zowaar te verbergen terwijl de puber tegen hem tekeerging. De jongen liet hem los en dat was voor hem genoeg om zijn razende hart te doen bedaren. Niemand ging hem hier slaan. Wel, de drugsdealer die hij een duw had gegeven misschien, maar daar kon Hunter mee leven. Hij was sterk genoeg. Het waren de grotere, volwassen mensen die hem angst aanjoegen en de levendige herinneringen die één enkele aanraking met zich meebracht. “Can you cut the crap, you limp fourteen years old noodle?” snauwde hij de jongen toe. “That guy could’ve snapped your nek if you hadn’t enough money on you. Can you stop playing with the grown ups and just do what normal people at your age do?”

Hunter vroeg zich inderdaad af waarom hij nog probeerde, waarom hij de jongen niet gewoon de rug toekeerde. Waarom hij nog zijn best deed terwijl deze jongen duidelijk niet meer te fixen viel. Waar was zijn teruggetrokken houding gebleven, zijn houding die hij altijd had wanneer er problemen waren? Hij had geen idee. Of misschien had hij wel een idee, maar wilde hij er gewoon niet aan toegeven. Wilde hij er niet aan toegeven dat hij diep vanbinnen wel iets om de andere peculiars gaf en dat dit niet de eerste keer was dat hij weigerde om iemand de rug toe te keren. Als hij echt zo terughoudend was geweest, dan was hij niet naast Chloé gaan zitten, had hij niks gedronken samen met Connor en had hij Nuala verteld dat ze een flink eind op moest rotten nadat ze zijn shirt had verwoest. Dus waarom bleef hij volhouden dat hij geen fluit om anderen gaf? Hunter werd uit zijn toch al zo verwarrende gedachten gehaald toen de jongen weer tegen hem begon te spreken. “I’m not having it,” sprak hij op een strakke toon. “You can fuck up your own life if you like, but you leave those kids alone.” Hij haalde zijn wenkbrauw op toen de jongen zijn opmerking maakte en was ook van plan om de daad bij zijn woorden te voegen, maar opeens was er geschreeuw vanuit de richting van de club te horen. Hunter draaide zijn hoofd en zag dat iemand in hun richting beende, iemand die hij daarnet niet eerder gezien had. Het was niet die Ricardo, maar aan zijn houding te zien had hij al aardig gezopen en de wazig kijkende, roodomrande ogen toonden ook al niks goed aan. De man beende recht op hun af en Hunter deed hem het enige wat hem toen logisch leek: hij deed een stap opzij zodat hij voor de jongen kon gaan staan. “Is he also a friend of yours?” vroeg hij wantrouwig aan de jongen. Begroetten vrienden elkaar niet wat… eh… vríendelijker?

Ondanks dat dit toch wel een vrij ernstige situatie was, kwamen Hunter’s mondhoeken toch kort omhoog toen hij het antwoord van de jongen achter hem hoorde. Het zou een antwoord zijn die hij zelf had kunnen geven, als hij niet zo bezig was met zichzelf te focussen op de man. Het was duidelijk dat de man slecht nieuws was en dat hij niet gerelateerd kon worden aan de eerdere drugsdeal die tussen de jongen en die Ricardo voor was gekomen. De man had een stevige bouw en Hunter verstijfde kort toen hij niet de man op zich af zag komen, maar zijn vader. Hij zag de gebalde vuisten, de verbeten trek rond zijn mondhoeken en een herinnering waarbij zijn vader hem hardhandig tegen de muur duwde en hem met zijn vuist vol in zijn gezicht sloeg, leidde hem zo erg af dat Hunter te laat reageerde en de jongen achter hem in moest grijpen. Hunter leunde naar voren en legde zijn handen op zijn knieën terwijl hij voor een moment helemaal opging in gedachten. Het geschreeuw van de man veranderde in die van zichzelf en even begon alles rond hem heen te draaien. Toen knipperde hij met zijn ogen, kreeg hij weer vat op zichzelf en leerde een blik naar rechts hem dat de jongen, die een paar jaar jonger dan Hunter zelf moest zijn, de man al overmeesterd had. Hunter trok kort een wenkbrauw op toen hij de verharde siroop onder de man zag liggen en die hem op zijn plek hield terwijl de jongen een mes tegen diens halsslagader geduwd hield. In plaats van dat Hunter de jongen betuttelde, kwam hij naar ze toe en zakte op één knie neer naast de man, waarna hij een vlam liet ontstaan in zijn handpalm en die vlak langs de man zijn gezicht hield. “Don’t you fucking dare,” snauwde hij de man toe. “The rules are very simple. Leave us alone and we leave you alone. If not…” Hij deed een knikje naar het mes dat de jongen tegen de keel van de man hield. “You have been warned.” Hij trok zich terug en liet de vlam oplossen in zijn handpalm. Zweet droop langs zijn slapen naar beneden en hij draaide kort zijn hoofd weg zodat de jongen de ontzetting niet kon zien die zich in zijn blik verspreidde. Hij dacht écht dat hij zijn vader op zich af had zien komen, maar het was maar een stom droombeeld. Een stom droombeeld veroorzaakt door zijn eigen angst. “I think he got the message,” mompelde hij uiteindelijk tegen de jongen. “Nice gift you’ve got going on there. Never thought candy could be used for this kind of stuff.” Hij stak zijn handen in zijn zakken en richtte zijn blik op de club, maar het rumoer leek gezakt te zijn en er leken geen mannen meer te zijn die hun frustraties op hun wilde uitwerken. Geweldig.

Dit was legit de zoveelste keer dat iemand tegen hem had gezegd dat zijn bijzonderheid handig was. Waarom kon hij dat dan zelf niet inzien? Waarschijnlijk omdat zijn gave alleen maar slechte herinneringen met zich meebracht. Herinneren waar hij liever niet te veel bij stil wilde staan om het hem te veel energie kostte en de emoties die erbij gemoeid waren hem vermoeid deden voelen. Het was de vijftienjarige – of hoe oud de jongen dan ook mocht zijn – echter helaas niet ontgaan dat Hunter een soort van meltdown had gehad waardoor hij niet direct had kunnen reageren toen de man in actie was gekomen. Hunter had het zaakje heus wel voor hun opgelost als de jongen voor hem niet had gereageerd, maar zijn reactiesnelheid was gewoon iets trager geweest. Maar hij had uiteindelijk wel genoeg dreiging gehad om de man in zijn eentje te doen stoppen. Zijn mond vertrok zich tot een streep en hij keek de jongen op een haast kille manier aan. “That’s none of your business,” reageerde hij, voor het gemak maar even negerend dat hij zich eerder op de avond ook met de zaken van de jongen bemoeid had. Hij had echter niet het idee dat hij een antwoord verschuldigd was voor zijn meltdown. Dadelijk wist iedereen in de lus van zijn daddy issues en daar had hij geen zin in. Dat Zeal het al wist, was genoeg voor hem en daar bleef het bij. “You probably have things from the past you don’t want to talk about and I’m not asking about them, so I don’t think I owe you an answer.” Hunter liet zijn blik naar de man glijden die zijn arm op wilde tillen zodat hij vermoedelijk aan zijn hals kon voelen en grimaste toen het hem niet lukte. Hij trok een vies gezicht toen de alcohol blijkbaar effect op hem begon te hebben en hij begon te kokhalzen, duidelijk een teken dat de drank naar buiten wilde. “Yeah, I’m not sticking around to see this,” mompelde hij, waarna hij zich afwendde en een paar stappen in de richting van het steegje deed. De puber achter hem moest zelf maar beslissen of hij mee ging of niet.

Het was al vrij snel duidelijk dat de jongen geen interesse had om met hem mee te gaan en eigenlijk vond Hunter dat prima. Een irritante hoofdpijn begon op te zetten aan de zijkant van zijn hoofd en hij had zin om zichzelf helemaal lam te zuipen, maar hij ging dat niet doen in die club en hij had ook geen zin om in zijn eentje naar een kroeg te gaan waar te veel mensen waren. Op dit moment zou hij graag willen dat Connor er was zodat ze in een steegje konden gaan staan en zich lam konden zuipen. De jongen was op dit moment ook de enige persoon die Hunter wilde zien, maar dat ging hij natuurlijk niet hardop toegeven en met een zachte zucht liep hij verder weg, maar bleef even staan toen hij de jongen zijn woorden hoorde spreken. “Go fuck yourself,” snauwde Hunter hem nog toe, maar de jongen was al verdwenen in de club en met een ruk draaide Hunter zich om. Dat de jongen maar lekker drugs mocht dealen en een kogel door zijn kop mocht krijgen. Het kon hem niks schelen. De plotselinge woede en vooral het gevoel van eenzaamheid en besluiteloosheid overviel hem zo erg dat hij zijn tanden op elkaar klemde. Dit was precies hetzelfde gevoel waar hij één jaar geleden in de lus mee was begonnen en hij had het tot nu toe aardig weten te verdoezelen, maar soms kwam het weer opzetten en dat was irritant. Maar no way dat hij aan drugs ging beginnen of zichzelf elke avond lam ging zuipen om daar aan te ontsnappen. De jongen schudde dan ook zijn hoofd naar de kroeg en volgde de hoofdweg terug naar huis. Als hij in het huis was, zou hij wel in bed kruipen en proberen wat te slapen. Of nog een sigaret roken om zichzelf te kalmeren. Alles om even te ontsnappen aan het lege, irritante gevoel dat zich in zijn binnenste verspreidde en dreigde zijn hele avond te gaan verzieken.