Gotta keep going.

Het was vreemd hoe het leven kon lopen. Het ene moment had hij net zijn missie beëindigd in Irak en was hij op weg naar huis, het volgende moment was hij halsoverkop vertrokken naar de lus in Noorwegen, het excuus gebruikend naar zijn moeder dat ze hem hadden opgeroepen voor een lange missie in Irak en dat het wel even kon duren voordat hij terug zou komen. Omdat de mentale toestand van zijn moeder er weer goed bij lag en hij er vrij zeker van was dat ze goed voor zijn broertje Finn zou zorgen, had hij het ook aangedurfd om hun achter te laten. Dat hij van huis was, wilde echter niet zeggen dat hij zijn training niet onderhield. Ook nu was hij met zijn legerkledij, een volle rugzak waar enkele gewichten in zaten en zijn zware laarzen weer vertrokken om in de volle hete zon vijf kilometer te gaan rennen. Hij was inmiddels al zo erg gewend geraakt aan lange afstanden met veel gewicht afleggen dat hij er geen last meer van had. Hij voelde natuurlijk nog wel de pijn en de steken in zijn lichaam, maar hij concentreerde zich dan op zijn ademhaling en na verloop van tijd ging dat ook weg. Evan moest zijn tanden op elkaar klemmen om de laatste kilometer af te leggen en was opgelucht toen hij de zee zag verschijnen. Dat was ongeveer wel zijn stoppunt en Evan hield halt toen hij bij de duinen kwam. Het zweet droop langs zijn voorhoofd naar beneden en de jongen liep de trappen af die hem naar het strand zou brengen. Hij liet zijn rugzak op het zand vallen, trok zijn laarzen uit en zijn shirt zodat zijn zongebruinde huid tevoorschijn kwam samen met de dog tag die hij altijd droeg. Hij liet de zon even op zich inwerken en sloot vervolgens zijn ogen, genietend van de stilte en de warmte.

Het ene moment lag hij lekker languit te zonnen, het volgende moment struikelde iemand over zijn benen heen. Na alle ellende die hij ondertussen al meegemaakt had en meerdere wonden die hij had opgelopen – waaronder zelfs al één schotwond – deed dit niet zo heel erg veel pijn. Hij dacht zelfs dat de jongen die op de grond viel het zwaarder te verduren had dan hijzelf en hij richtte zich op zijn ellebogen op terwijl hij toekeek hoe de jongen een zware val maakte, maar dat met een mooie koprol wist te redden. Het deed hem een beetje denken aan het soort koprol dat de meeste soldaten aangeleerd kregen tijdens een hindernissenparcours. De jongen liet zijn blik nu wat aandachtiger over de kerel voor hem glijden, maar hij dacht niet dat hij de jongen ooit eerder in een trainingskamp of tijdens een missie had gezien. Het kon natuurlijk ook gewoon een instinct zijn. In ieder geval was Evan er wel vrij zeker van dat het hier niet om een dorpeling ging en dat het iemand was die in het huis woonde. Hoe hij daar zo zeker van kon zijn, wist hij niet helemaal zeker, maar het was gewoon een gevoel. “Alles in orde, man?” vroeg hij rustig aan de jongen. “Dat was een flinke smak die je daar maakte. Met een mooie redding, dat moet ik wel toegeven.” Zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog en hij wachtte tot de jongen iets zou zeggen.

Evan vernauwde kort zijn ogen terwijl hij de jongen in zich opnam. Dit was niet zomaar een val veroorzaakt door onoplettendheid. De recuperatietijd was veel te lang, zelfs voor de harde smak die hij had gemaakt. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat mensen van het mannelijke geslacht sowieso sneller de moeite deden om hun emoties te verdoezelen, iets wat deze jongen niet direct voor elkaar kreeg. Dat deed Evan eerder denken dat de jongen van iets geschrokken was, iets wat hem paniek deed bezorgen. Evan had dezelfde reacties vaak zien terugkomen bij medesoldaten die door een vijandig gebied strompelden nadat ze eerder op de dag al een enge ervaring hadden gehad. De blik van de jongen scande zijn omgeving, alsof hij opzoek was naar gevaar dat er elk moment kon komen, maar dat er duidelijk niet was. Evan begon zich af te vragen of de jongen soms ook in het leger had gezeten of dat een andere nare ervaring ervoor had gezorgd dat hij zo was. “Nee, maak je geen zorgen,” zei hij op een kalme manier. “Er is wel wat meer voor nodig dan iemand die over mijn voeten struikelt om mij een kik te laten geven.” Hij glimlachte naar de jongen en verschoof zijn ene been naar boven zodat hij zijn arm er nonchalant op kon rusten terwijl hij het andere uitgestrekt op de grond hield. “En buiten je fysieke gesteldheid?” vroeg hij op een directe toon. “Je ziet er uit alsof je elk moment je doodsvonnis kunt verwachten.” Nee, Evan was niet bepaald subtiel in het benoemen van wat hij dacht of speculeerde over iemand, maar dat hoefde ook niet. Zo zou er later ook nooit twijfel bestaan over op welke manier hij iets bedoeld had, wat in zijn ogen alleen maar goed kon zijn.

Evan lette scherp op de reacties die de jongen gaf nadat hij zijn woorden hardop had gesproken. Hij had een behoorlijk scala aan mensenkennis en dus wist hij van zichzelf dat hij er niet vaak naast zat als hij zijn weloverwogen speculaties hardop uitsprak tegen diegene over wie ze gingen. Ook nu zag hij de twijfel over het gezicht van de jongen schieten en vernauwde hij kort zijn ogen, wachtend op wat de jongen ging zeggen. Toen de jongen nogal twijfelachtig begon te ontkennen en daarna toe begon te geven, wist hij dat hij juist zat. Wat hem naar het volgende onderdeel bracht van te ontdekken wat de jongen dwarszat. Toen hij over het vliegtuig begon, was de link eigenlijk al vrij snel gelegd. Hij kende meerdere mensen die last hadden van dat geluid en die hadden allemaal bij hem in het leger gezeten. Het vliegtuig had een vrij hard geluid gemaakt en had hem ook even doen denken aan zijn missie in Irak, maar hij was er niet van geschrokken geweest omdat hij een vrij nonchalante jongen was en ook niet zo snel meer van dingen schrok. “En je dacht dat er elk moment een bom naar beneden kon vallen?” Het was geen subtiele toespeling, maar Evan was dan ook nooit subtiel geweest. Hij zei de dingen liever zoals ze waren en hield er niet van als anderen rond de pot draaiden. “Heb je soms een militaire achtergrond?” vroeg hij vervolgens aan de jongen. Dat moest haast wel. De koprol, de snelle fysieke reflex, de angstige blik naar boven omwille van het vliegtuig. Het waren allemaal dingen die hij terug had zien komen tijdens de trainingen en had gezien tijdens zijn missie en onderweg naar hun thuisfront. En hij zou het raar vinden als hij erlangs zou zitten.

Ook zonder dat de jongen meteen een bewijs liet zien als bevestiging op Evan’s vraag zag Evan dat hij gelijk had. Hij was zo goed geworden in het analyseren van anderen dat kleine gedragingen hem eerder opvielen. Hoe de jongen zijn blik afwendde, hoe de jongen duidelijk in strijd met zichzelf leek te zijn over wat hij ging vertellen, hoe de jongen naar iets aan zijn nek plukte. Evan hoefde alleen nog maar te wachten op een antwoord en zelfs dan zou hij niet aandringen. Als de jongen er niks over wilde vertellen, was het ook prima, maar voor Evan was het vrij duidelijk dat de jongen een militair verleden had. En waren zo veel dingen in zijn gedrag die terugkwamen bij anderen die Evan had gezien dat het haast niet anders kon. En inderdaad, algauw werd er een dog tag tevoorschijn gehaald en Evan boog zich een beetje voorover zodat hij het beter kon bekijken. Hij hield iets anders dat aan de ketting hing stevig in zijn hand geknepen zodat Evan het niet kon zien, maar daar was hij ook niet happig op. Dat zou de jongen uiteindelijk zelf wel vertellen als ze elkaar beter leerden kennen, hoewel Evan zich afvroeg of het soms iets was waar de jongen niet trots op was. Nee. Als je iets had waar je niet trots op was, dan droeg je het niet rond je nek. Evan toch niet, althans. Hij knikte toen de jongen zei dat hij zowel in de eerste als in de twee wereldoorlog dokter was geweest. “Ik ben zelf soldaat, maar ik had net zo goed dokter kunnen zijn.” Een flauwe grijns kwam om zijn lippen. “Ik kan met mijn gave wonden genezen. Oppervlakkige wonden kan ik laten verdwijnen, maar diepe wonden kan ik enkel naar oppervlakkige wonden veranderen en net genoeg genezen dat het geen infectie meer kan oplopen en geen hechting meer nodig heeft. Als ze iets breken of kneuzen, dan kan ik niet van dienst zijn.” Hij knikte naar Victor’s dog tag. “Aan welke kant stond je? Van welke legereenheid was je arts?”

Evan keek geïnteresseerd op toen de jongen aangaf dat hij ook kon genezen met zijn gave. Het was altijd speciaal om iemand te vinden die iets met je deelde, maar het werd nog specialer als dat iets was dat helemaal niet gebruikelijk voorkwam. De mensen in de oorlog zouden hem waarschijnlijk wel als een soort van held hebben gezien. Evan wist hoe zijn kameraden hem altijd de hemel in prezen als hij weer eens iemand wist te genezen. Er waren echter ook genoeg momenten dat hij ze niet kon redden, maar niemand had hem daar gelukkig aansprakelijk voor gehouden. Evan had een harde tijd doorgemaakt met die jongens en hij zou ze voor geen goud willen missen, dus hij hield ze liever aan zijn kant. Hij fronste zijn wenkbrauwen kort toen de jongen aangaf voor Duitsland te hebben gestreden, maar gaf uiteindelijk een knikje. “Ik voor Amerika, maar dat had je waarschijnlijk al wel door,” sprak hij op een kalme toon. Niet alleen omdat hij er Amerikaans uitzag en dat ook te horen was in zijn accent, maar ook omdat dat op zijn dog tag te lezen was. Hij gaf een knikje toen de jongen zei dat het daarna wat meer uitgebreid was waar hij hielp. “Ik help alleen mijn eigen soldaten,” zei hij. “Ze zouden mij als doelwit gaan gebruiken als ik opeens onze vijanden zou gaan genezen.” Hij was dan ook maar een soldaat en geen dokters. “Hoewel het ergens ook wel een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt omdat mijn medesoldaten het idee hebben dat ze mij juist extra veilig moeten houden.” Hij slikte. “Ik kan de keren dat ik de open wonden van kameraden die me wilden beschermen niet tellen. Het doet me soms afvragen of ik wel een goede soldaat ben.” Hij haalde zijn schouders op. Het was de eerste keer sinds hij in de lus was gekomen dat hij zijn zorgen met een andere Peculiar besprak, maar iemand die zelf in het leger had gezeten, wist zich sneller te vinden in zijn woorden dan iemand die het nog nooit meegemaakt had.