Lost souls.

Dawn had het huis nog niet vaak verlaten. Misschien omdat ze schrik had voor wat ze ging ontdekken, misschien omdat ze eerst nog een hele tocht door het huis had gedaan om te ontdekken wat daar allemaal te vinden was, maar het meisje was dus nog niet echt buiten geweest en maakte daar nu wel gebruik van. Ze had een rokje aangetrokken en een topje die haar bruine benen goed lieten zien en nadat ze had geconcludeerd dat de dagelijkse regenbui weer voorbij was, liep ze de deur uit. Het zonnetje scheen fel en Dawn was blij dat ze iets simpels had aangetrokken. Ze deed haar topje naar boven en maakte er een knoop in zodat de zon ook op haar buik en haar rug kon schijnen, iets dat ze wel aangenaam vond. Terwijl ze de tocht naar de kliffen maakte, liet ze haar blik langs de zijkanten van de straat glijden en zag verschillende mensen die ze niet kende. Ze vermoedde dat het dorpelingen waren en haar aandacht zwakte af. Ze liep langs een strand en kwam vervolgens de kliffen tegen, waar ze de steile weg naar boven negeerde en gewoon door bleef wandelen totdat ze uiteindelijk bij een soort van kapel terechtkwam. Ze wandelde het kapelletje binnen en keek vervolgens naar het prachtige uitzicht dat voor haar zichtbaar was. Waarom was ze niet eerder naar buiten gegaan? Haar gedachten gingen kort naar Victor en ze glimlachte. Misschien moest ze hem er eens op wijzen dat hij hier een prachtig uitzicht kon vinden, al dacht ze dat hij dat al wel wist. Hij was hier immers langer dan haar en zou waarschijnlijk zich al veel eerder de moeite genomen hebben om zijn buitenomgeving te verkennen. Dawn ging zitten op het muurtje van de kapel en liet haar blik glijden naar het uitzicht, denkend aan alle dingen die zich afgespeeld hadden voordat ze naar deze lus was gekomen en voordat ze wist dat Victor nog leefde.