Alyssa was de wanhoop nabij. Ze had alles voor haar gevoel al geprobeerd. Ze had naar het monster getrapt, ze had zijn tentakel vastgepakt om haar gave op hem te laten werken, ze had zand in zijn richting gegooid… De tentakel verstrakte zijn greep alleen maar en Alyssa kreunde van de bijkomende pijn in haar been. Het zou niet lang duren of het bot zou breken onder het gewicht en Alyssa was doodsbang voor dat moment. Dan zou ze niks meer kunnen. En dus concentreerde ze zich op de pijn die ze voelde en maakte de hevigheid ervan nogmaals een paar malen erger dan zij het zelf voelde. Deze keer voelde ze wel dat ze losgelaten werd en, vergezeld door een snauw van Melvin, kwam ze overeind en begon al hinkend weg te rennen. Adrenaline gierde als een gek door haar heen waardoor ze wonder boven wonder, zodra het zand af begon te nemen en plaats begon te maken voor vaste grond, haar tempo weer kon versnellen. “Keep on going,” moedigde ze Melvin aan. “We’re almost there.” En ze pakte zijn hand stevig vast omdat ze het idee had dat als ze niks van houvast had, ze dadelijk echt nog eens door haar knieën zou gaan. Haar longen brandden in haar lijf, haar knie deed zeer en ze had het gevoel alsof ze elk moment kon bezwijken, maar ze dwong zichzelf om door te blijven rennen. Melvin had zich naar haar omgedraaid zelfs met zijn toestand - dat tien keer erger was dan dat van haar haar – en Alyssa wilde hem niet teleurstellen. Niet nu. En dus gaf ze een rukje aan zijn hand en probeerde het tempo wat op te draven. Ze moesten en zouden van dat monster achter hun ontsnappen. Dat moest gewoon.

Alyssa voelde hoe de tentakels nog één keer zachtjes langs haar benen streken, als een zachte streling dat de horror van de afgelopen minuten probeerde te verdoezelen. Alyssa trok haar benen echter met een ruk weg en wist er zo aan te ontkomen. Ze voelde hoe de jongen haar een kneepje in haar hand gaf en snel probeerde ze achter hem aan te blijven rennen. De ondergrond die minder zompig en doorzakkend werd, hielp behoorlijk en het zicht van het verblijf dat in de verte opdoemde ook. Met een schreeuw rende Alyssa verder… en viel uiteindelijk naast Melvin neer in het gras dat bij hun verblijf hoorde. Ze wist dat ze hier veilig waren en ze wist dat het monster achter hun hier niet kon bereiken. In tegenstelling tot de jongen gaf ze zich echter niet toe aan de hevige emoties die door haar lichaam wentelden en duwde ze zichzelf overeind. Onvast stamelde ze een paar stappen naar rechts, maar wist zich staande te houden en strompelde naar de ingang van het verblijf. “Help!” schreeuwde ze. “Somebody please help me!” Ze dwong zichzelf om niet te beginnen huilen en ging terug naar de jongen, waarna ze naar zijn bewusteloze vorm keek. Ze had geen idee wat ze moest doen, maar ze scheurde snel een reep stof van haar shirt af en probeerde het bloeden tegen te houden door het in zijn wond te duwen, al bezorgde haar dat de kriebels en vlagen van misselijkheid. “Help!” riep ze over haar schouder. “Please help me!” Nu kwamen de tranen wel en gleden ze over haar wangen terwijl ze wanhopig probeerde om te jongen te helpen, ook al wist ze niet hoe.

Er werd naar haar gesnauwd dat ze zich bijeen moest rapen en nieuwe tranen kwamen in haar ogen, maar ze onderdrukte de opkomende paniek en gaf de jongen die Melvin hielp in plaats daarvan een knikje. Moeizaam hinkte ze achter de twee aan, een blik op proberend te vangen van Melvin. Haar knie verhinderde echter dat ze zich te ver kon strekken en vermoeid liet ze zichzelf tegen de deurstijl leunen. Ze keek over haar schouder naar buiten en even slikte ze toen ze de schaduwen zag dansen, alsof het monster daar nog ergens was. Die gedachte was zo beangstigend dat ze naar binnen snelde, voor zover haar knie dat toeliet tenminste. Alyssa hield zich staande tegen de deurstijl met haar hoofd naar beneden terwijl er een woordenwisseling werd gedaan en de Peculiars weggestuurd werden. Vervolgens voelde ze hoe ze opgepakt werd en vermoeid liet ze zich tegen de jongen steunen die haar op had gepakt. Over zijn schouder zag ze toe hoe de jongen die eerder tegen haar had gesnauwd en de zorg over Melvin had genomen de woonkamer verliet en ergens anders naartoe ging. Zijzelf werd pas losgelaten toen ze op het aanrecht gezet werd en haar ogen richtten zich op de jongen voor haar. “Zeal?” vroeg ze met schorre stem. Ze was zo blij om de jongen te zien die ze in de supermarkt had ontmoet dat nieuwe tranen op kwamen zetten. Ze hield het ijs dat hij tegen haar knie zette vast voor hem en pakte zijn hand vast, waarna ze er een kneepje in gaf dat al haar gevoelens van het afgelopen uur moesten representeren. Daarna liet ze hem los en slikte om haar keel vrij te maken zodat ze de vreselijke woorden kon spreken die ze tot nu toe alleen maar had kunnen beleven en met niemand had kunnen delen. “I met this guy on the cliffs and everything was going fine. We were getting to know each other and all of the sudden he grabbed his face and his eye…” Ze schudde haar hoofd. Als Zeal Melvin had gezien, dan wist hij ook wel wat met Melvin’s oog gebeurd was. “He started running and I followed soon after, but my knee was already damaged by then because of a fall I had in the woods nearby the cliffs. I started running and concentrating my energy behind me to make the thing that was behind us go away, but it didn’t.” Ze rilde. “Suddenly I felt tentacle like things grabbing my legs and I fell on the ground. Melvin kept running ahead and told me to move, so I fought off the thing again by using my powers.” Ze slikte. “I didn’t even know if I would hit him. I couldn’t see anything at all, but I defenitly felt something was there.” Ze richtte haar angstige blik weer op Zeal. “Was that the thing Miss Bluebonnet warned me about when I arrived in the loop? Because I can’t think of anything else.” Ze richtte haar blik op haar benen en snikte zachtjes. “And will it come back for us?”