Het was alweer een paar dagen geleden dat ze had gevochten met de jongen. De wond op haar arm begon goed te genezen en er begon zich een korst te vormen. Ze had heel even schrik gehad dat ze het misschien toch had moeten laten hechten, maar dat was gelukkig niet nodig geweest. Het had wel nog stevig gebloed nadat ze was kunnen ontsnappen en ze was vooral ingenomen door woede geweest toen ze in de spiegel had gekeken en het helderrode bloed van haar elleboog had zien druppen en in de wasbak had zien verdwijnen. Gelukkig was er buiten de jongen die haar had weggejaagd niemand anders geweest die het had gezien en Aurora had er een grote pleister overheen gedragen de volgende dag, welke ze bedekt had met lange mouwen om te voorkomen dat de begeleiders iets zouden zien en ze haar uitleg had moeten doen. Ze ging de jongen niet verlinken. Niet omdat ze hem in bescherming wilde nemen, maar omdat ze geen klikspaan was en omdat ze niet als iemand gezien wilde worden die voor het minste naar hulp begon te zoeken. Ze wilde juist onafhankelijk zijn en dat ging niet als ze voor zoiets kleins al hulp ging zoeken. En dus had ze het maar afgeplakt totdat het een korst begon te worden. Het mes het net haar polsslagader gemist, waardoor het litteken dus van vlak boven haar pols tot aan de binnenkant van haar elleboog liep. Aurora had het vandaag voor de eerste keer niet afgebonden en droeg ook niks over de wond heen. Uiteindelijk zou het een litteken worden en Aurora nam aan dat toch niemand iets genoeg om haar gaf om aan haar te vragen wat er was gebeurd. Doordat ze zo in gedachten verzonken was, had ze niet in de gaten dat ze langs iemand liep. Ze botste dan ook hard met haar gewonde arm tegen de arm van iemand anders aan. Ze verborg haar arm snel achter haar rug en draaide zich om naar de persoon om hem van repliek te dienen, maar werd al een stuk rustiger toen ze hem aankeek en even, héél even, verscheen daar weer die oude Aurora. “S-Sorry,” stotterde ze. Waarom voelde ze zich opeens zo vreemd? “I didn’t intend t-to run into you.”

Aurora had op dit moment geen idee meer wat ze moest voelen. Aan de ene kant was er die haat voor de wereld en dat doorzettingsvermogen om iets met die haat te doen, maar aan de andere kant werd dat plotseling hardhandig uit de weg geduwd. De jongen had een rustgevende uitwerking op haar en ergens vormde er een gedachte in haar hoofd. Namelijk de gedachte van hoe de jongen het zou vinden als hij in haar hoofd kon kijken en als hij die haatdragende gedachten zou kunnen lezen. Het idee dat de jongen dat zou afkeuren, was niet aangenaam en Aurora voelde zich verward over het feit dat ze zich zoveel aantrok van een reactie of een mening van iemand die ze letterlijk nog maar net had leren kennen. Ze werd zich ook weer een stuk bewuster van haar omgeving en ze schudde verward haar hoofd. Ergens in haar binnenste borrelde zich een sarcastische reactie op, maar die werd stevig onderdrukt door het feit dat de jongen daar waarschijnlijk afkeurend op zou reageren. “No, I was too busy with my own thoughts,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Het was niet de sarcastische reactie die ze wilde geven, niet de nieuwe Aurora die ze naar de buitenwereld toe wilde laten blijken, maar voor de één of andere reden irriteerde haar dat minder dan dat het gedaan zou moeten hebben. Nog verwarder deed Aurora een stap naar achteren en ontstond er iets van paniek in haar blik. “A-Are you doing something to me?” vroeg ze op een zachte, haast paniekerige toon. En dat was het enige wat ze zei. Ze vond het lastig om uit te leggen dat ze anders wilde reageren dan dat ze deed en dat ze dacht dat het met hem te maken had. Dat klonk namelijk alsof ze knettergek was. Onbewust stak ze haar gewonde arm naar boven in een poging zichzelf voor hem af te schermen terwijl ze haar gedachten probeerde te ordenen, maar dat leidde er enkel toe dat ze nog meer paniek voelde, gecombineerd het gevoel dat ze hem geen afkeuring voor haar wilde laten voelen.

De jongen reageerde op een vriendelijke, warme manier en Aurora had daardoor nog minder een idee hoe ze zich moest voelen. Een deel van haar wilde toegeven aan hem, maar dat andere deel, dat koppige deel dat nu de overhand leek te hebben, wilde zich afschermen voor hem. Ze had al te vaak in haar leven mensen vertrouwd en te vaak was dat slecht uitgedraaid. Ze had onlangs Cin ontmoet en ze had gedacht dat dat had geleid tot een diepe verandering in haar persoonlijkheid, maar deze jongen voor haar wekte alle negatieve kanten van haar oude karakter weer op. De kanten die ze probeerde te onderdrukken. Haar persoonlijkheid die haar eigenlijk eigen was, maar die Aurora weg probeerde te duwen zodat ze kon voorkomen dat anderen ooit nog gebruik van haar zouden maken. “I got into a fight,” reageerde ze zachtjes, al was het niet meteen haar bedoeling geweest om antwoord te geven op zijn woorden, alsook om zo veel informatie meteen vrij te laten. Het voelde paniekerig aan dat ze geen controle meer leek te hebben over wat ze wel wilde zeggen tegen hem en wat niet, maar er was nog steeds dat deel in haar dat niet wilde dat hij afkeuring voor haar wilde voelen. En dat was juist waar ze schijt aan wilde hebben, de reacties van anderen. Ze wilde dat ze het uit kon schakelen, maar dat ging niet en toen de jongen zijn uitleg deed, leek het erop dat hij er net zo weinig aan kon veranderen als dat zij dat kon. Het bracht paniek met haar mee, maar ergens was er ook iets aan de houding van de jongen dat ervoor zorgde dat ze hem op zijn woord vertrouwde. Ze ontspande enigszins en keek hem met een zwak glimlachje aan. “It’s okay,” reageerde ze zachtjes. “You don’t have to turn it off. I…” En ze wilde het niet, maar er kwamen tranen opzetten in haar ogen en ze wendde haar blik van hem af. “Is it because of your gift that you’re so worried about me or do you choose to be it genuinely?” vroeg ze zachtjes aan hem. Ze richtte haar blik naar beneden zodat hij de tranen niet zou zien glinsteren in haar ogen, maar zelfs dat ze kon ze niet lang volhouden. Ze moest hem aankijken van zichzelf en dus richtte ze haar blik weer naar hem op. En was binnen één klap weer die oude, kwetsbare Aurora die ze juist had weg willen duwen. Verdomme!

Aurora wilde graag geloven dat hij oprecht was. Dat er eindelijk iemand was die om haar leek te geven. Toch vond ze het lastig te geloven dat, na zo veel ellende, er nog steeds mensen op de wereld waren die inderdaad echt iets om je konden geven. Die je wilden helpen en naar je wilden luisteren en zich er samen met je doorheen wilden slaan. En ze wist niet precies wat ze moest voelen, maar ze voelde instinctief een rustgevend gevoel over zich heenkomen toen hij aangaf dat de gave op anderen werkte en dat het geen effect had op hem. Natuurlijk had ze dat ergens wel kunnen weten, want wiens gave werkte nu ook op zichzelf, right? Toch was het fijn om te weten dat de bezorgdheid van zijn kant oprecht was. Hij kwam niet over alsof hij gebruik van haar situatie zou maken en dus liet ze het toe dat hij dichterbij kwam. Doordat ze moeite had met zich niet open te stellen naar hem, iets wat waarschijnlijk beïnvloed werd door zijn gave, rolden de tranen al snel over haar wangen en Aurora was verrast toen hij plotseling zijn arm om haar heen sloeg. Ze merkte het lengteverschil tussen hun duidelijk op en onzeker liet ze haar hand rusten op zijn borst. In eerste instantie was het om hem weg te duwen, maar zodra ze de spanning in haar spieren aan probeerde te drijven om de daad voort te zetten, merkte ze op dat ze hem helemaal niet wílde wegduwen. En dat ze ook niet zeker was of dat per se met zijn gave te maken had. En dus, om te vermijden dat hij haar zag huilen, liet ze haar hoofd tegen zijn bovenarm rusten. Hoewel de paniek zich eerst aan haar opgedrongen had, merkte ze nu een ander gevoel op. Een gevoel dat ze heel lang geleden nog ervaren had: een gevoel van veiligheid. Ze haalde diep adem en keek weer naar boven, naar hem. “It’s a lot to explain,” zei ze zachtjes. “A lot of personal stuff, which I do normally not talk about when I just met someone.” Ze haalde diep adem. Ze wist de neiging om het hem toch te vertellen te onderdrukken. Ze kon hem niet vertellen over haar vader. Zelfs zijn gave kon dat niet uit haar trekken, daar was ze gelukkig sterk genoeg voor mentaal gezien. “It’s just a lot of stuff that happened before I came to the loop and after I entered the loop. I’m going trough some shit and I don’t know how to feel about myself anymore.” Ze snikte zachtjes. “I thought I had figured out how I wanted my personality to be, but now I have met you and I’m not so sure anymore.” Ze wreef met haar hand de tranen weg, maar het had geen zin. Ze bleven maar komen.

Toen de jongen zijn andere arm ook om haar heen legde, voelde Aurora dat haar muur stukje bij beetje af begon te brokkelen. De tranen drupten nog sneller over haar wangen en de brok die zich als een stevig blok beton in haar keel vormde, leek niet meer weg te willen gaan. Ze probeerde de brok weg te slikken, maar dat loste niet echt veel op en ietwat onbeholpen draaide ze haar lichaam naar hem toe zodat ze niet meer zo onhandig zijdelings geknuffeld werd. Ze liet haar andere hand naast haar ene hand op zijn borst rusten omdat ze wist dat het toch geen zin had om haar tranen weg te geven. Er zouden steeds nieuwe in de plaats komen en dus had het weinig zin om de handeling telkens te herhalen. Ze liet haar hoofd vermoeid wat naar voren rusten zodat het tussen haar handen in tegen zijn borst leunde. Doordat ze zo tegen hem aan leunde, kon ze zijn geur in zich opnemen en zijn gave beïnvloedde niet het idee dat ze zijn geur aangenaam vond. Ze werd er rustiger van en het snikken nam af. Ze luisterde naar de woorden die hij sprak, woorden die iemand nog nooit tegen haar had gesproken. Ze fronste haar wenkbrauwen lichtjes en nam de moeite om haar hoofd van zijn borst te tillen zodat ze hem aan kon kijken, maar ze zag dat hij niet naar haar keek, maar zijn blik naar de verte had gericht. Ze liet haar hoofd weer terug in dezelfde positie als eerst zakken en nam zijn woorden in haar op, probeerde er een logica achter te zoeken… en moest toegeven dat hij gelijk had. “That will not be easy,” zei ze zachtjes, denkend aan de belofte die ze aan Cin had gemaakt. Hoe zou de jongen voor haar reageren als ze wist dat ze zich al stoerder voor had gedaan en dat ze zelfs een plan had gemaakt om ervoor te zorgen dat ze haar andere persoonlijkheid kon behouden? Een persoonlijkheid die ze, besefte ze nu zijn woorden tot haar doordrongen, ze zelf gecreëerd had om inderdaad te voorkomen dat ze nog eens pijn zou lijden. “But I don’t know what to do to cope with them,” jammerde ze zachtjes. “There’s just so much that happened and I feel like people can take advantage of me way too quickly with the way I am now. I have to be tougher or otherwise everyone will just walk all over me.” Ze begon weer zachtjes te snikken omdat ze pure wanhoop ervaarde en geen idee had hoe ze alles wat ze had meegemaakt kon verwerken. En ze had zo’n idee dat de jongen voor haar dat ook niet wist. In acht genomen dat hij niet gillend weg zou rennen als hij hoorde wat ze allemaal had meegemaakt.

Aurora had dit nog nooit meegemaakt. De manier waarop de jongen haar troostte, was een manier dat ze niet kende. Ze voelde hoe zijn vingers door haar haren gingen en het voelde zo rustgevend aan dat ze even haar ogen sloot. Hij was groter dan haar en het lengteverschil tussen hun zorgde er enkel voor dat Aurora zich nog veiliger voelde. Of misschien was iets wat ze wilde voelen. Het maakte niet uit. Het gevoel was aanwezig en Aurora zou het voor niks anders willen ruilen op dit moment. Haar vader had haar nog nooit zo vastgepakt en niemand anders in de lus had zich zo om haar bekommerd zoals de bruinharige tegenover haar nu deed. Ja, één meisje had haar geholpen toen ze had overwogen om over de rand van de klif te springen, maar dat was niet zoals nu. Aurora luisterde aandachtig naar wat de jongen zei toen hij weer begon met praten en nam de woorden in zich op, probeerde daar kracht uit te putten. Ze wist dat ze het kon toepassen op anderen, maar ze wist dat ze het niet meer kon toepassen op Cin. Ze had een belofte gedaan en die moest ze voortzetten. “I stood up for myself last time and that didn’t work out. But it did feel good,” zei ze zachtjes tegen hem. Ze dacht aan haar arm en de wond die daar aan het helen was. Ze was voor zichzelf opgekomen en ze had met haar gave gevochten om de jongen af te weren, maar het was bijna haar dood geworden. Ze betwijfelde of ze dat aan de jongen tegenover haar kon vertellen. Aan de andere kant.. ze had zich al open genoeg voor hem gesteld en ze dacht niet dat er nog meer dingen waren wat erger waren om te vertellen dan dat ze nu al gedaan had. Ja, dat van haar vader, maar daar zou ze het voorlopig met niemand over hebben. Dat was haar geheim. Aurora richtte haar blik weer op nadat hij zijn laatste woorden gesproken had en ging snel met haar hand over haar wangen zodat ze de tranen weg kon vegen. “I still don’t know how to do that, but I keep your words in mind,” beloofde ze. Ze aarzelde kort, maar ging daarna op de tippen van haar tenen staan en drukte een snelle kus op zijn wang. Ze wist niet goed waarom ze het deed, maar het was in een opwelling en ze kon het nu toch niet meer terugnemen. Ze deed een stapje achteruit zodat ze zich uit zijn armen kon bevrijden en glimlachte verlegen naar hem. “Thank you for helping me out. I probably look like shit,” mompelde ze, waarna ze snel de tranen nog een keer weg probeerde te vegen. “And I haven’t introduced myself to you either. So hi, I’m Aurora,” grinnikte ze door de tranen heen, waarna ze haar hand naar hem uitstak.

Hoewel de jongen veel positieve woorden kon spreken en Aurora ergens wel begon na te denken over haar gedrag en wat ze nu eigenlijk wilde bereiken in de toekomst, wist ze dat het niet vanzelf zou gaan. Ze wist dat ze momenten had dat ze ging hervallen en dat ze misschien zelfs wel iemand nodig had om te praten, maar ze wist ook dat dat moment niet nu zou zijn. Ze had haar verhaal gedaan, had over haar gevoelens gesproken en nu zou het over een luchtiger onderwerp gaan omdat ze anders maar zou blijven huilen. En misschien kwam er ooit een dag dat ze zou vertellen over haar vader of de jongen in het huis, maar dat moment zou niet nu zijn. Aurora richtte haar blik op de jongen toen hij zichzelf voorstelde als Melvin en glimlachte. Dat was een naam dat ze vanaf nu zou onthouden. “It’s nice to meet you as well,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Het drong nu pas tot haar door hoe ze daarnet gestaan hadden en haar wangen werden rood. “You must know that normally I don’t… I don’t…” Ze lachte verlegen. “Let’s just say you’re the first one who has hold me like that since a long time.” Ze slikte kort. “Do you attract a lot of girls to you like that or am I just easy?” vroeg ze vervolgens op een licht plagende toon, al was ze wel nieuwsgierig of zij de enige was die zich zo gemakkelijk door hem liet doen of dat hij zijn gave echt niet kon uitschakelen, zoals hij daarstraks al had aangegeven. Het was niet dat ze het echt een gigantisch probleem vond, maar ze was zeker niet zo bij iedereen en voor de één of andere reden vond ze het belangrijk om dat aan hem te laten weten.

Aurora vond het ergens wel fijn dat Melvin veel mensenkennis leek te hebben en dus ook direct leek te begrijpen wat ze wilde zeggen. Ze vond het een beetje awkward om het uit te leggen, al wuifde hij dat gevoel grotendeels weg door er zo luchtig over te doen. Aurora vond het echter wel fijn dat de ontmoeting was gelopen zoals hij was gegaan en dat de jongen een gave had waardoor de kans ook aanwezig was dat hij in het huis woonde. Ze kende eigenlijk geen enkele andere plek waar een Peculiar kon leven in deze lus. Misschien woonde hij dus ergens anders? Nee, dat kon haast niet. Het was in elk geval fijn dat ze ook iemand in het huis had rondlopen die haar niet nodig had voor drugsdeals te doen of haar neer wilde steken. Ze voelde zich aangenaam in zijn buurt en ze wist ook dat het niet enkel door zijn gave kwam. Ze had ook nog eigen gevoelens en dus kon ze perfect zeggen of het was om zijn gave dat ze hem mocht of omdat zijn gave haar te veel beïnvloedde. En ja, sommige keuzes en woorden waren gebeurd omdat zijn gave haar doen en laten hadden beïnvloed, maar er waren ook dingen geweest waar ze zelf onbewust voor had gekozen. “I didn’t,” verzekerde ze hem dan ook. Ze moest grinniken toen Melvin vertelde over wat hij zoal aantrok. “If you ever attract a dog or a kitten, you can drop by my room and give it to me,” zei ze op een plagerige toon tegen hem. “It wasn’t because of your gift that I didn’t mind the hug,” zei ze tegen hem. Ze vroeg zich af of een gave hebben dat iedereen naar hem aantrok niet ontzettend vervelend voor hem kon zijn op sommige momenten. Ze kon zich voorstellen dat als je geen sociaal persoon was, zo’n gave hebben echt een nagel op je doodskist kon zijn. “And it isn’t because of your gift that I like your company. I know I said or did some things that not a lot of people would do when they just met someone, but there were some things I decided to do because they felt right. And they still do.”