Morning after

Het duurde niet lang voordat hij in een diepe slaap was vertrokken. De avond had voor genoeg actie gezorgd dat hij tot in de vroege middag uit sliep. Uiteindelijk werd hij gewekt door honger. Immers had hij de avond ervoor niks gegeten en nu had hij ook opnieuw het ontbijt gemist. Moeizaam opende hij zijn ogen en kreunde klagelijk zodra de zon langs het gordijn scheen. Vermoeid kwam hij iets recht om het gordijn goed dicht te schuiven, waarna zijn blik naar Connor ging die nog leek te slapen. Nog altijd was hij de jongen dankbaar voor de leuke avond en het lieve gebaar. Hij plantte een klein kusje op diens voorhoofd waarna hij voorzichtig het bed uit stapte. Hij kon wel nagaan dat Connor niet veel zou kunnen vandaag en dus besloot hij maar voor ontbijt te zorgen. Nog half in slaap trok hij zijn kleren aan, waarna hij de kamer verliet. Hij liep naar beneden richting de keuken om daar ontbijt te maken voor hen. Hij bakte een omeletje voor beiden, waarna hij de koffie zette. Terwijl hij de koffie zette begonnen de herinneringen van de avond ervoor langzaam weer terug te komen. Hij was ze niet vergeten, enkel dacht hij er nu er iets nuchtere over na. Even staakte hij zijn handeling zodra hij zich besefte dat hij iemand had vermoord. Zonder erover na te denken. Zijn blik ging even naar zijn hand die de actie had verricht. Hij had het gewoon gedaan, zonder er over te twijfelen. Hij slikte even en probeerde gedachtes weg te schuiven. De rest van de avond was immers ook behoorlijk wat geweest. Dit maakte niet veel uit, toch? Het was maar één keer en misschien was de man niet echt dood. Misschien had hij het wel overleef. Zeal probeerde zich ervan te overtuigen. Het was goed, dit was niet erg. Met die licht wanhopige gedachtes maakte hij het ontbijt verder klaar om vervolgens met een dienblad vol eten terug naar boven te lopen. Hij probeerde zo goed mogelijk zijn gedachtes weg te schuiven alvorens hij de deurklink omlaag duwde met zijn elleboog en de kamer binnen liep. Hij zette het dienblad neer op het nachtkastje en liet zijn blik naar Connor gaan. Het was alsof hij nu pas de verwondingen en markeringen opmerkte die hij gisteren had aangericht. Hij slikte opnieuw, maar probeerde zijn uitdrukking opgewekt en vrolijk te houden. ”Good morning,” begroette hij de jongen zachtjes.

De gedachte aan de avond ervoor had hij als goede herinneringen willen ervaren. Hij was immers niet dronken geweest en wist daardoor nog precies wat er was gebeurd, maar nu speelde de dingen toch anders af. Hij ervaarde de gebeurtenissen anders dan hij gisteren had gedaan en hij besefte zich hoe erg het uit de hand was gelopen. Toch probeerde hij zichzelf er nog van te overtuigen dat het allemaal niet zo erg was geweest. De ober had het vast overleefd en ook met Connor zou het wel redelijk goed gaan, toch? Nervositeit en lichte frustratie keerde terug terwijl hij het dienblad oppakte en terugliep naar de kamer. Hij probeerde zijn zorgen weg te drukken en besloot zich maar te focussen op Connor. Niet dat dat veel hielp. De jongen was er slecht aan toe en Zeal voelde meteen de bezorgdheid opkomen. Hij begroette de jongen zacht zodra hij merkte dat hij wakker was. ”Morning,” groette Connor hem schor terug, wat de bezorgdheid enkel erger maakte. Met een zwaar gevoel keek Zeal toe hoe de jongen zich op zijn rug rolde, wat overduidelijk niet zonder pijn en moeite ging. Voorzichtig nam Zeal plaats naast Connor op het bed. ”Slept well?” vroeg Connor terwijl hij zichzelf half overeind hielp. Zeal knikte enkel. ”Yes, what about you?” vroeg hij voorzichtig terug. Zijn blik ging nogmaals over het lichaam van de jongen heen en het schuldgevoel werd enkel erger. ”I’m sorry for hurting you,” sprak Zeal zachtjes. ”I hope it doesn’t hurt too bad,” voegde hij er nog zachter aan toe terwijl zijn blik bleef haken op de paar wonden in diens hals.

Zeal nam voorzichtig plaats naast Connor op het bed. Het schuldgevoel bleef groeien terwijl hij zag hoe de jongen met moeite overeind probeerde te komen. Voorzichtig vroeg hij hem hoe hij had geslapen. ”I slept fine,” antwoordde Connor. Dat was tenminste iets. Hij was blij dat Connor in ieder geval een goede rust had gehad, maar het maakte het schuldgevoel er niet minder op. Zachtjes verontschuldigde hij zich voor zijn daad van gisteravond. Een droge blik werd hem geworpen, maar Zeal kon het niet loslaten. Het schuldgevoel zat te hoog om het zomaar te negeren of weg te duwen. Ja op het moment zelf was het geweldig geweest, maar nu hij er nuchter over na kon denken en zag hoe de jongen aan toe was, voelde hij zich er niet meer zo prettig uit. Connor leek ondertussen van het ontbijt te willen genieten, maar staakte zijn handeling. ”It hurting is the whole point Zeal,” begon Connor op een droge toon. Zeal keek op naar hem. Zelf was hij er niet zeker van. Misschien vond Connor het fijn, maar wat als het een keer te ver ging? ”I like when it hurts, probably for some fucked up reason, but that isn’t the point. The point is that I like it,” legde Connor verder uit. Zeal knikte even. Erg overtuigd was hij niet, maar als Connor zei dat hij het echt fijn vond, dan moest hij zelf er ook niet over twijfelen. ”I can handle a lot, you don’t have to worry,” sprak Connor zachter door en Zeal knikte opnieuw. ”Alright. I’m sorry for bringing it up,” reageerde hij. Hij wou niet te lang bij zijn eigen gevoelens en gedachtes stil staan. Ergens wou hij het ook over de ober hebben die hij hopelijk niet had vermoord, maar hij wou Connor niet overvallen met al zijn zorgen. Om die reden richtte hij zich tot het dienblad en zette hij die neer op het bed zodat Connor er beter bij kon. ”I made you an omelet and some coffee. I was gonna make you waffles, but then I remembered you didn’t like sweet stuff,” zei Zeal met een glimlachje, waarna hij een bord ophield voor Connor. ”And you don’t have to do anything today. I’ll take care of you,” voegde Zeal er met een knipoog aan toe. ”I’ll be your butler!”

Het schuldgevoel wat hij voelde werd enkel sterker zodra hij de markeringen en wonden zag. Hoe kon Connor dat in hemelsnaam goed vinden? De jongen moest wel een stiekeme hekel aan hem hebben. Ondanks het feit dat Connor het gisteren allemaal goed leek te vinden, besloot Zeal alsnog zijn verontschuldigingen aan te bieden. Echter leek dat onnodig. De jongen maakte duidelijk dat hij het echt niet erg vond en dat juist het punt was dat het pijn had gedaan. Ergens voelde Zeal zich opgelucht, maar toch voelde hij nog een zwaar gevoel in zijn maag. Hij wist echter ook dat dat dieper lag dan enkel wat hij Connor had aangedaan en dat de oorzaak daarvan vooral bij de ober lag die hij hoogstwaarschijnlijk had vermoord. Hij besloot Connor echter niet met die problemen te overspoelen en verontschuldigde zich daarentegen. De jongen zuchtte waarna hij hem een glimlach schonk. ”It’s fine, I just want to be clear.” Zeal knikte. ”It’s clear,” reageerde hij. Hij besloot zich vervolgens op het ontbijt te richtte en zette het voor Connor neer, waarna hij uitlegde hoe hij op het ontbijt was gekomen. Het deed de jongen goed te doen, wat Zeal ook meteen beter liet voelen. ”Thank you,” bedankte Connor hem, voordat hij aan zijn ontbijt begon. ”No problem, you deserve it,” zei Zeal met een knipoog, waarna hij verder sprak. Hij legde uit dat Connor zich geen zorgen hoefde te maken en dat hij zelfs niet uit bed hoefde als hij niet wou. Zeal zou voor hem zorgen vandaag. Het was het minste wat Connor had verdiend. ”You need to be my entertainment,” sprak Connor met volle mond, waarna hij gebaarde dat Zeal bij hem moest zitten. Zeal grinnikte zachtjes en gehoorzaamde het stille bevel. Hij schoof naar Connor toe en legde de jongen zachtjes tegen hem aan zodat Connor tegen hem aan kon leunen, maar nog wel kon eten. Voorzichtig liet hij zijn vingers over de markeringen gaan in Connor’s hals, voordat hij er een zacht kusje op drukte. ”Is the food good?” vroeg hij de jongen vervolgens, waarna hij een kopje koffie van het dienblad pakte om er een paar slokken van te nemen.

Zeal probeerde zo goed mogelijk zijn zorgen weg te schuiven. Hij wou Connor er ook niet mee lastig vallen. Hij wist dat hij er zelf nog wel een tijdje mee zou zitten, ook met de moord die hij misschien had gepleegd, maar dat moest hij zelf maar op zien te lossen. Hij zou Connor er niet mee lastigvallen. De focus werd teruggelegd op het ontbijt, waarna Zeal Connor zei dat hij alles voor hem zou doen vandaag. Hij had het verdiend. Zijn eerste opdracht was om plaats te nemen naast Connor, wat Zeal met liefde uitvoerde. Hij zette zich half achter de jongen neer zodat Connor tegen hem aan kon leunen, waarna hij hem vroeg of het ontbijt te eten was. ”It’s really good,” antwoordde Connor blij, waardoor Zeal’s glimlach breder werd. ”Good,” reageerde hij met een glimlachje. ”First thing I’ve eaten since yesterday morning,” sprak Connor met een frons, waarop Zeal’s glimlach verdween en een ietwat strenge blik voor in de plaats kwam. Bestraffend porde hij een vinger in Connor’s wang. ”You need to take good care of yourself,” zei Zeal hem. Nu ze op dat onderwerp kwamen, begon de bezorgdheid ook weer op te spelen zodra hij zich besefte wat Connor eerder tegen hem had gezegd. ”How often do you do cocaine?”

Zo half achter Connor zitten was behoorlijk knus en zelf vond hij het ook helemaal geen straf dat dat zijn eerste opdracht als butler was. Hij vroeg de jongen vervolgens hoe het eten was en was blij om een positief antwoord te horen. De woorden die daarop volgden lieten hem echter even fronsen. Connor moest wel goed voor zichzelf zorgen, wat Zeal hem dan ook meteen duidelijk maakte terwijl hij eens in Connor’s wang porde. ”Hey,” reageerde Connor erop. Half bestraffend sprak hij de jongen toe, ook al besefte hij zich bij zijn woorden ook een ander gesprek dat ze hadden gehad. Destijds wou Zeal er niet op in gaan omdat andere dingen belangrijker waren, maar nu hij eraan terugdacht begonnen de zorgen wel weer op te spelen. Zo vroeg hij de jongen hoe vaak hij aan cocaïne deed. De jongen fronste, waarna hij meteen antwoordde. ”Not that often,” antwoordde Connor, waarop de bezorgdheid bij Zeal niet bepaald af nam. Het was een vaag antwoord, een te snel antwoord, het leek erop dat Connor het wel degelijk vaak deed en zelf ook besefte dat het een probleem kon worden – als dat het niet al was. ”I still have it under control, I know what I’m doing,” ging Connor dan ook verder. Overduidelijk wou hij er niet verder over praten, maar Zeal liet het niet toe. ”Well how many times do you use it, per week?” vroeg hij nu om een duidelijk antwoord te krijgen. Nee hij zou dit niet zomaar loslaten.

Zodra Zeal hem bestrafte over het feit dat de jongen niet goed voor zichzelf zorgde, besefte Zeal dat dat niet enkel voor eten gold en dat de jongen waarschijnlijk op nog veel meer vlakken beter voor zichzelf kon zorgen. Het vage antwoord dat Connor gaf klonk te snel als een manier om Zeal gerust te stellen en om het onderwerp te laten rusten. Het bracht alweer genoeg achterdocht met zich mee, waardoor Zeal nu naar specifieke nummers vroeg. Een geïrriteerde blik werd hem geworpen, waardoor Zeal’s vermoedens enkel groeide. Waarom zou iemand immers zo reageren als het echt niet veel was? Dan zou Connor gewoon simpel kunnen antwoorden hoe vaak hij het deed. In plaats daarvan kreeg Zeal hetzelfde antwoord toegeworpen. ”Not that often,” sprak de jongen opnieuw, waarop Zeal’s blik verstrakte. Nu wist hij ook zeker dat hij dit onderwerp niet zomaar zou laten rusten. ”I’ve done worse,” sprak Connor verder. Alsof dat het goed praatte. Zeal nam wat afstand om Connor beter aan te kijken. Hij voelde er weinig voor om zo close bij Connor te zitten terwijl de jongen zo koppig hem de waarheid ontkende. ”That doesn’t justify it,” ging Zeal er ook meteen op in. ”How many times per week Connor?” vroeg Zeal opnieuw, nu met een strengere ondertoon terwijl hij de jongen strak aankeek.

Indringend vroeg Zeal naar hoe vaak Connor de drugs gebruikte. Een nummer kreeg hij niet. Iets wat zijn zorgen enkel liet groeien. Normaal zou hij het misschien laten gaan, maar hij maakte zich zorgen om de jongen en hij was bang dat het gebruik toch uit de hand was gelopen. In eerste instantie had hij Connor erop vertrouwd dat hij zelf motivatie discipline had om het gebruik verantwoordelijk te houden, maar na alles wat er was gebeurd kon Zeal wel begrijpen als dat niet was gelukt en nu leek het erop dat het echt uit de hand was gelopen. Zeal nam iets afstand om de jongen beter aan te kijken. Connor was smoesjes aan het verzinnen, dat was duidelijk. ”It does,” reageerde Connor gelijk op Zeal’s weerwoord. Zeal keek de jongen met een strakke blik aan. Hij moest moeite doen om niet in een welles-nietes spelletje te belanden. Hij weigerde om zich tot dat niveau te verlagen. In plaats daarvan vroeg hij de jongen opnieuw hoe vaak hij cocaïne gebruikte. Ditmaal wou hij een getal horen. Als hij weer een vaag antwoord kreeg zou hij knappen. De jongen week zijn blik af. Zeal behield zijn blik op hem en hield zich stil. Hij gunde hem de tijd om de moed op te brengen. ”Almost every day,” kwam het antwoord uiteindelijk. Zeal’s ogen verwijdde zich terwijl hij de jongen haast geschokt aankeek. ”Almost every day?” herhaalde hij zacht. Hij voelde de bezorgdheid en verdriet als een beknelling op hem neer zakken. Ergens kreeg hij de neiging om uit te vallen naar de jongen om zijn bezorgdheid en woede over de situatie te uiten, maar hij wist dat dat niks zou helpen. ”That’s alot,” concludeerde hij enkel. Hij slikte eens. Het was duidelijk dat hier iets aan gebeurd moest worden, maar het was ook overduidelijk dat Connor nog altijd in de ontkenning zat. Zeal richtte zijn blik terug op Connor. Hij legde een hand op diens schouder. ”Connor, you have a problem. Doing so much cocaine is damaging to your mental health and body,” probeerde hij de jongen nu duidelijk te maken. Hij hoopte zo dat Connor dat zelf ook in zou zien. Het deed hem pijn om te weten dat Connor zichzelf zo mishandelde met de drug. Hij kon het daarom ook niet verhelpen dat er behoorlijk wat emotie in zijn stem lag.