Morning after

Het laatste waar Connor het over wilde hebben was zijn cocainegebruik. Hij voelde zich al schuldig genoeg over het opnieuw starten met de drug, toch hield hij constant vol dat het nog geen probleem was nu. Deze keer ging hij er beter mee om, het zou geen throwback worden naar zijn verleden. Het nummer werd ontweken. Want zodra hij het uitsprak werd het iets echts. Dan was het niet alleen hij die het bijna iedere dag deed, dan was het ook Zeal die ervan af wist. Natuurlijk bleef de jongen aanhouden tot hij wel een nummer gaf, niet alleen opkwam met vage excuses en beloftes dat het nog wel goed ging. Dat het niet zo was dat hij er nauwelijks etenslust aan overhield en het veel te vaak deed. Zijn weerwoord had hij ook meteen weer om er een strakke blik op terug te kregen. Opnieuw werd de vraag gesteld en deze keer kon hij het echte antwoord niet langer ontwijken. Eindelijk gaf hij toe dat het bijna iedere dag was. ”Almost every day?” herhaalde Zeal zacht. ”But I got it under control,” reageerde Connor voor de zoveelste keer de woorden waar hij zich krampachtig aan vast hield. De bezorgdheid leek zwaar in de lucht te hangen. Een heel andere sfeer dan de avond van te voren. Connor had dat veel liever. ”That’s alot,” concludeerde Zeal. Een weerwoord erop had hij niet eens. Ergens wist hij ook wel dat het veel was, veel te veel. Zijn geld ging er aan doorheen, maar dat kon hij toch zo weer terug krijgen. Zijn blik ging weer omhoog zodra een hand op zijn schouder gelegd werd. ”Connor, you have a problem. Doing so much cocaine is damaging to your mental health and body,” sprak Zeal nu met veel emotie in zijn stem. Het liet hem automatisch slikken en weer weg kijken. Het ontbijt was allang vergeten. ”It isn’t a problem. I know it’s damaging, but it’s not going to do much more damage to my body than it already did,” protesteerde hij. Zijn reukvermogen had hij al verpest, even als zijn hart waarschijnlijk. ”I’m fine. I know what I’m doing, I just can’t stop doing it.” Good going Connor, dat was de definitie van een probleem.

Als het kon had hij het onderwerp van cocaine voor eeuwig voor zichzelf gehouden, vooral hoe vaak hij het spul gebruikte. Wat al veel vaker was dan hij ooit gepland had om het te gebruiken zodra hij er weer mee begon. Het idee was geweest om het maar een keer te doen om van de stress af te komen en daar zou het eindigen. De volgende keer was ook nog te excuseren geweest omdat hij zijn dealer weer tegen het lijf was gelopen en vanaf daar was het allemaal neerwaarts gegaan. Waar hij allemaal nog met gemak over ontkenning in was. Zelfs nu hij aan Zeal opbiechtte hoe vaak hij het nu deed. Nog een keer herhaalde hij dat hij het nog onder controle had, waarop hij een verbouwereerde blik op terug kreeg. Duidelijk geloofde zijn vriendje er weinig van. Meteen ging hij er ook op in om te zeggen dat Connor wel degelijk een probleem had, dat de cocaine schadelijk was voor zijn lichaam en geest. Alsof het nu nog veel schade kon doen na alles wat het al gedaan had. Wat hij ook weer als tegenargument gebruikte met zijn blik weggericht. ”That’s not a valid excuse. Nothing is a valid excuse. It is a problem,” reageerde Zeal erop. Dat was het ding. Het was geen probleem want Connor was het allemaal gewend, hij kon er alleen niet mee stoppen. Natuurlijk had hij het al geprobeerd, maar de ontwenningsverschijnselen vielen niet mee om te gaan. Dan ging hij er liever gewoon mee door. ”That’s exactly the problem,” reageerde Zeal kil op hem. Zijn blik schoot weer omhoog om er in protest tegen te gaan. Voor hij de kans kreeg sprak Zeal al door. ”Just because you have done worse doesn’t make this alright. This is still very bad for your health and if you keep this up you will destroy your body. And I don’t want you to die Connor.” Onder de strenge toon kwam het schuldgevoel automatisch omhoog in zijn ogen. ”I won’t die,” reageerde hij, friemelend met zijn handen. Well, dat hoopte hij. Vaag drong het besef door dat zijn koffie allang koud aan het worden was. Als enige afleiding besloot hij daar een slok van te nemen zodat hij het schuldgevoel daarin kon verbergen. ”Look,” begon Zeal weer. Zijn vrije hand werd gepakt en hij zette de beker ook weer neer. ”If you want I can help you and we can fix this together, alright?” stelde hij voor. Nog wilde Connor ontkennen dat het een probleem was, maar dit was waarschijnlijk de beste kans die hij ging krijgen om er weer mee te stoppen. Want ergens wilde hij er niet mee doorgaan. Zijn lichaam verpesten met drank was al meer dan genoeg. ”You don’t have to stop using cocaine all together, maybe for a little while, but we just need to get a grip on it to make sure it won’t be the end of you,” legde hij verder uit. Langzaam knikte Connor met zijn ogen nog steeds op Zeal gericht. Ergens lag er misschien een hint van verdriet in omdat hij wel wilde stoppen. ”It isn’t that easy,” reageerde hij zacht. ”Withdrawal fucking sucks and coke is the easiest thing to do when stressed,” verzuchtte hij. ”I'm already doing it again after eight years of not doing it and nearly dying a couple times when I did it, it can’t just be fixed.” Zijn blik gleed eindelijk weer weg naar beneden. Heel veel hoop had hij er niet voor, zelfs met Zeal’s steun. Er was nog zoveel waar hij stress over had en de afkickverschijnselen gingen daar niet bij helpen.

Tot in het einde zou hij altijd blijven ontkennen dat het een compleet probleem aan het worden was. Hoogstens kon Connor toegeven dat hij meer dan gezond was aan het doen was, zo veel meer. Wat ook ver voorbij zijn afspraken met zichzelf ging. Fine, misschien was het een probleem en had Zeal gelijk dat niks als excuus ervoor werkte. Erger gedaan hebben dan dit praatte het nog niet goed. Het bleef slecht voor zijn gezondheid, zowel lichamelijk als mentaal. Nog viel er genoeg ontkenning bij hem te vinden. Het was zo makkelijk om het allemaal te ontkennen. Want zijn problemen niet inzien was zo veel beter dan stoppen was. Van de afkickverschijnselen tot het constante verlangen om het weer te doen tot het feit dat alcohol dan het enige bleef waar hij naar kon grijpen maakte het een bijna onmogelijke taak. Hoe bereid zijn vriendje ook was om te helpen om er van af te komen. Al was Zeal’s hulp waarschijnlijk nog het beste wat hij kon gebruiken om er doorheen te komen, dat maakte hem er niet enthousiaster op. Vooral niet met alles dat stoppen mee ging brengen. Hij was er al eerder doorheen gegaan en het was het tegenovergestelde van plezierig geweest. Het was niet zomaar een twee drie op te lossen. ”It can be fixed,” reageerde Zeal met een zacht kneepje in zijn hand. ”The fact that you’ve quit before shows that you have the strength to stop using it,” ging hij verder. Zacht en nauwelijks zichtbaar schudde Connor zijn hoofd. Eerder dat hij te zwak was om voor eeuwig te stoppen als je het aan hem vroeg. ”Just because you had a fall back, doesn’t mean it’s useless. It means that you can stop and there might be time where it’s difficult and when you really wanna use it again, but then I’ll be there to help you through it,” sprak Zeal door. Nu knikte hij zacht terwijl zijn blik ook weer omhoog ging. Er zat een punt in. Eerder was hij er ook in geslaagd om te stoppen ondanks alle stress en depressie en misselijkheid dat het afkicken hem had gebracht. ”It’s just really hard,” zuchtte hij zacht uit. ”Plus we have to find you a healthy way to relieve stress, like killing people,” stelde Zeal voor. Met een klein glimlachje keek Connor hem aan. Waarschijnlijk was dat de beste manier van stress uitleven die hij ging krijgen. Tenzij hij erin slaagde om andere hobby’s te vinden. ”Maybe it’s worth a try,” mompelde hij. Dat betekende nog niet dat hij meteen nu wilde stoppen, het verlangen was daar veel te groot voor.

De hoeveelheid en frequentie waarin hij coke deed waren allang niet meer gezond te noemen. Het was te makkelijk om in zijn oude gewoonte te vallen en met iedere keer dat hij het deed moest hij dosis wel omhoog gooien om nog hetzelfde te kunnen voelen. Langzaam onder Zeal’s zorgen begon het wel door te dringen dat het een probleem was, dat hij de ontkenning niet voor eeuwig kon volhouden. Zijn vriendje leek er zekerder van te zijn dan hij was dat hij er weer mee kon stoppen. Zelfs als hij er nu mee stopte was de kans groot dat hij onder de eerste de beste stress er weer naar zou grijpen. Het verlangen was altijd daar, soms alleen meer verborgen dan anders. Daar boven op gingen de afkickverschijnselen ook heel wat zijn om mee om te gaan. Dagen waarop hij niet eens zijn kamer zou willen verlaten afgewisseld met dagen waarop hij geen moment stil kon zitten. Met Zeal zou hij er wel doorheen moeten komen, hoe moeilijk het ook was. ”It is, but it isn’t impossible,” bevestigde zijn vriendje ook weer. De opmerking bracht een kleine glimlach naar zijn lippen ondanks het zware onderwerp. Het was een poging waard. ”It’ll be worth it,” stemde Zeal in. Een zacht kusje werd op zijn wang geplaatst. ”But for now let’s concentrate on the delicious breakfast your boyfriend made for you,” veranderde hij van onderwerp. Oh ja. Connor’s aandacht werd ook weer getrokken naar het eten dat half opgegeten voor hem stond. Het eten dat hij wel verdiend had na gisteravond. Dat waren tenminste betere dingen om zich op te focussen dan het plan van hoe hij van zijn verslaving af ging komen. Met een kleine grijns keek Connor toe hoe Zeal een poging deed om van de koude koffie te drinken. ”You want me to get us some new coffee?” vroeg de jongen na. In antwoord schudde hij zijn hoofd. Nieuwe koffie te halen was te veel gedoe voor losers als Zeal die er niet even heen konden teleporteren. ”You can just make more coffee tonight,” besloot Connor. Zijn plan was toch niet om het bed uit te gaan. Zijn plan was om het eten aan de kant te zetten zodat hij tegen Zeal aan kon liggen met een zachte zucht en een arm over hem kon slaan. Zodat hij ook nergens heen kon.

Met dat gesprek uit de weg, voorlopig dan, was er eindelijk weer tijd om te concentreren op het ontbijt dat hij allang vergeten was. Inmiddels was hij zijn honger ook al kwijt. Nog steeds voelde hij zich niet al te blij met het concept van afkicken en alles wat erbij kwam kijken. Voor nu kon hij er tenminste zich even niet op richten en in plaats daarvan tegen Zeal aan liggen. Het offer voor nieuwe koffie werd afgeslagen. Zo groot was zijn verlangen naar koffie ook weer niet en ze hadden nog een hele dag over als hij straks wel koffie wilde. Het was veel beter om tegen Zeal aan te liggen en te voelen hoe de jongen een arm om hem een sloeg. In de stilte die viel sloot hij zijn ogen half. De slaperigheid was allang weg, maar het comfortabele was daar. Een kleine glimlach hing rond zijn lippen terwijl hij vaag in gedachtes verzonk, vooral gedachtes aan de avond van te voren. Zijn lichaam voelde er nog steeds stijf van aan en de markeringen waren ook nog lang niet verdwenen. Allemaal consquenties die hij voor lief nam. ”I killed someone,” brak Zeal door de stilte heen. Connor’s ogen gingen weer helemaal open terwijl hij verbaasd op keek. Blijkbaar was hij niet de enige die aan de vorige avond dacht. ”You did,” bevestigde hij zacht, het had geen zin om dat te ontkennen. De eerste moord die deze nieuwe versie van Zeal gepleegd had. Een die in het moment logisch was geweest en op dat moment alles nog beter gemaakt had. Nu leek daar weinig van over terwijl Connor op keek naar zijn vriendje. De neiging om te zeggen dat het opwindend was geweest onderdrukte hij, zelfs Con had nog dat level van sociale skills. ”Do you regret it?” vroeg hij in plaats daarvan na.