The fire place is burning bright.

Miles trok snel een zwart shirt en een joggingbroek aan voordat hij naar beneden ging. Het was ’s nachts, maar hij kon de slaap niet vatten tijdens zijn eerste nacht in het nieuwe huis waar hij vanaf vandaag verbleef. Dit was een heel ander verblijf dan de kostschool, alleen al omdat de mensen die er woonden heel anders waren. In zijn eerdere verblijf had hij immers geen mensen die een gave hadden en dus was het wel wennen om te wonen in een huis met mensen die dat dat wel hadden. Maar goed, zijn ouders stonden achter zijn beslissing om hier te komen wonen en hij had de belangrijkste studies al achter de rug. Zodra hij antwoorden zou vinden op zijn vragen zou hij weer teruggaan naar zijn eigen omgeving en zou hij een baan zoeken wat bij zijn afgeronde studie paste. De jongen wilde echter meerdere mensen ontmoeten die zoals hem waren. Die ook een gave hadden en die ook zo hun achtergrond hadden. Zijn eigen leven was eigenlijk niet zo heel speciaal: hij had een jonger zusje genaamd Sophia en had een hele tijd op een kostschool gezeten, waar hij best wel wat vrienden gemaakt had. Dat kwam door zijn open, vriendelijke houding en het feit dat hij zo kalm kon blijven. Mensen werden automatisch rustiger bij hem, een uitwerking wat hij wel fijn vond om te hebben. De jongen liep dan ook met een rustige glimlach naar beneden, waar hij plaatsnam in één van de zetels en naar de haard keek waar al automatisch vuur ontstond toen hij ervoor ging zitten, alsof het op magie werkte. Hij werd hierdoor wel warmer en hij liet zichzelf ontspannen achterover leunen, zijn blik op de haard gericht.

Het duurde niet al te lang voordat de stilte doorbroken werd. Miles had zijn ogen nog altijd op de vlammen gericht, maar dat betekende niet dat de aanwezigheid van een nieuwe persoon in de woonkamer hem ontging. Hij scheurde zijn blik pas van de vlammen af toen hij een tikje op zijn schouder voelde en hij keek naar opzij, waar hij een erg jong meisje zag zitten die aan hem vroeg of ze naast hem mocht zitten omdat ze het koud had. “Natuurlijk,” zei hij met een warme glimlach tegen haar. Hij liet zijn blik naar opzij glijden en zag, op de armleuning van de zetel, een opgerolde fleecedeken liggen. Hijzelf was er vrij zeker van dat hij het door de haard snel genoeg warm zou krijgen en dat hij kapot zou gaan van de warmte als hij mee onder die deken zou kruipen, maar hij zou het wel aanbieden aan het meisje. En dus reikte hij naar de fleecedeken, pakte deze vast en stak deze naar haar toe. “Misschien dat dit ook al helpt?” vroeg hij zachtjes aan haar. Ze had het wellicht koud omdat ze nog moe was en Miles vroeg zich af waarom ze zo laat nog naar beneden kwam. “Is er een reden waarom je niet kunt slapen?” vroeg hij op een voorzichtige toon aan haar.