I'm sorry that I hurt you

De dagelijkse regenbui. Het was vaak een moment waarop Chloé zich een beetje verveelde. Het was net alsof ze wist dat de regenbui ging komen, want vaak op het moment dat de regenbui kwam, wilde ze net even naar buiten om wat te gaan doen. Normaal gesproken ging ze dan iets anders doen, misschien een van haar nieuw gemaakte vrienden in het huis opzoeken, maar nu had ze eigenlijk niet zo heel erg veel zin om iets te doen. Daarom zat ze nu op de bank, een beetje door haar telefoon te scrollen. Af en toe ging haar hand in een zakje met snoepjes, die ze dan in haar mond deed, terwijl ze de foto’s op haar scherm bekeek. Ze was de foto’s in haar filmrol aan het bekijken. Veel foto’s waren via WhatsApp binnen gekomen en waren zo in haar filmrol binnen gekomen. Af en toe moest ze lachen als een van haar gestoorde vrienden of vriendinnen op een foto verscheen, maar op een gegeven moment kwam ze op een foto van een paar weken geleden. De foto had ze zelf gemaakt, hij was niet van een app afkomstig. Ze fronste eventjes, maar toen Chloé wat inzoomde, wist ze meteen welke foto het was. Meteen kreeg ze in haar hoofd een flashback naar haar avontuurtje met Hazel, waar de meiden waren ingebroken in een van de kamers. Deze kamer bleek van Hunter te zijn en daar had ze een foto ontdekt van twee Hunters, wat betekende dat hij een tweelingbroer gehad moest hebben. Wederom fronste ze, terwijl ze naar de foto aan het staren was. In haar hoofd begon ze te graven. Waarom had ze op de andere foto’s de jongen niet meer gezien? Wat voor verhaal zat daar achter? Ergens voelde Chloé zich schuldig dat ze dit wist, want het was duidelijk iets wat privé was geweest. Aan de andere kant, als Hunter wilde dat niemand het zag, waarom had het dan zo overduidelijk op zijn nachtkastje gelegen? Toch was er een schuldgevoel aanwezig. Maar dingen die ze gedaan had kon ze niet meer ongedaan maken.

Met een snelle beweging gooide Hunter zijn nog zwak brandende sigaret weg en blies de rook vervolgens uit. Een sigaret om de middag mee te beginnen was een goed ding, ook al raakte zijn pakje bijna op en moest hij weer naar de supermarkt trekken om er eentje te gaan halen. Hij had allang geen geld meer uitgegeven aan de pakjes. Hij stak ze gewoon in zijn zak, betaalde wat hij voor de rest nog moest hebben voor het huis en ging dan weg. Als de dag zich toch weer steeds herhaalde en de pakjes waren de dag erna weer aanwezig, dan leek het hem onnozel om zijn spaargeld er aan te verpatsen. De jongen liep het huis binnen nadat hij nog één keer over zijn schouder had gekeken naar de grijze wolken die zich boven zijn hoofd begonnen te verzamelen en liep op zijn gemakje in de richting van de woonkamer, niet echt een doel hebbend van wat hij vandaag wilde doen. Hij wilde in de richting van de bank lopen, maar zag dat daar al iemand op lag. Hij herkende het blonde haar van Chloé en wilde haar net begroeten toen zijn blik op haar telefoon viel. Zijn mond vertrok zich tot een streep en het werd koud vanbinnen. Wanneer had ze die foto’s gemaakt? Toen hij haar had uitgenodigd in zijn kamer? Hij kneep zijn ogen samen. Nee, daar was het veel te licht voor. Het was steeds donker geweest in zijn kamer. Dit was een foto die ergens op de middag gemaakt was. Hunter was er ook vrij zeker van geweest dat hij de foto’s had weggelegd een tijdje terug en dat ze nu in zijn nachtkastje lagen. Hij liep met grote passen dichter naar de bank, legde zijn handen met een klap op de leuning en boog zich kwaad naar Chloé toe. “What the fuck doen die foto’s daar op jouw telefoon?” snauwde hij woedend naar haar toe, zijn blauwgrijze ogen op haar gericht.  

@Chloé Hill

YTN

Haar ogen gleden nogmaals over de foto. Chloé moest eigenlijk de foto verwijderen. Het ging haar helemaal niks aan. Als Hunter het haar wilde vertellen, had ze er alle vertrouwen in dat hij dat zelf zou doen. Chloé hing twijfelend met haar vinger boven het “prullenbak” knopje, toen ze opeens opschrok. Chloé schoot overeind en liet haar telefoon uit haar hand vallen, die kletterend op de grond viel. Boven haar stond Hunter, woedend, en staarde met zijn blauwgrijze ogen in de blauwe ogen van Chloé. In haar ogen kwam totale paniek. Shit, ze zat nu echt diep in de problemen. Dit was namelijk absoluut niet de bedoeling geweest en echt niet de bedoeling dat Hunter hier achter zou komen. “Hunter, ik…” piepte Chloé en ze sprong van de bank op, pakte snel haar telefoon en stak hem met een schuldige blik in haar hoodie, als een kind dat net betrapt was op het stiekem pakken van een snoepje. Ze zocht naar woorden, probeerde de blik van Hunter te mijden, maar keek hem toen uiteindelijk recht aan. Hij zag er echt woedend uit en Chloé kon hem geen ongelijk geven, want als hij zoiets had gedaan, was zij ook razend geweest. “Hunter, het spijt me, het zijn mijn zaken niet…” begon Chloé toen aan haar excuus, maar ze wist dat alles wat ze zou zeggen niet goed zou zijn. Hoe ging ze dit ooit rechtzetten? “Toen je binnenkwam stond ik op het punt om te verwijderen, ik wilde niet dat je dit zou zien en het had nooit op mijn telefoon mogen staan…” Zij zou geen genoegen nemen met zo’n excuus, zeker omdat ze niet uitlegde hoe ze aan de foto kwam, maar het meisje dat normaal altijd aan het kletsen was en wist wat ze moest zeggen, kwam nu even niet uit haar woorden.

Hunter dwong zichzelf om de volledige paniek die hij in haar blik zag te negeren en er koeltjes onder te blijven. Hij mocht zichzelf nu niet van de wijs brengen, puur omdat hij dacht dat hij te hard voor haar was. Hij vond het bovendien wel gegrond dat hij boos op haar was. Ze had in zijn kamer gesneakt en dit nadat hij voor haar gezorgd had. Hij had iets gedaan wat hij normaal voor geen enkel ander zou doen en zo had ze hem terug betaald. Hij kneep de stof van de bank haast fijn tussen zijn vingers terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde en luisterde naar wat ze verder nog zei. “Nee, dat zijn ze inderdaad niet,” snauwde hij naar haar, hoewel zijn grootste woede nog ingehouden was. Voor nu. Het stof van de bank begon inmiddels onder zijn handen te roken en het kostte hem alles om niet één of andere grote vuurbal door de woonkamer te slingeren. Hij zou het niet naar haar richten, dat nooit, maar hij had wel nood aan een uitlaatklep. De foto’s van zijn broer hadden hem pijn gedaan om te zien, zeker omdat hij zich nog goed kon herinneren wat er gebeurde vlak nadat zijn broer de strijd had opgegeven tegen zijn ziekte. Alles van dat was echter niet in zijn blik te zien. Enkel zijn handen die krampachtig om de rugleuning hingen en de stof van de bank verbrandde, wezen erop welke emoties hij voelde in zijn binnenste. “En waarom stonden ze daar dan wel op?” beet hij haar toe. Hij boog zich woest naar voren, zijn blauwgrijze ogen in die van haar dringend. “Ik heb je geholpen, ik heb je in mijn bed laten slapen en ik heb je niet in je eigen shitzooi laten zitten en dít is hoe jij mij terugbetaalt?” Hij sloeg met een harde klap van zijn hand op de rugleuning. “Nou?”  

@Chloé Hill

YTN

Terwijl Hunter zo bij de rugleuning van de bank stond, wilde ze naar hem toe lopen, haar hand op zijn arm leggen en zeggen dat het haar speet, dat ze alles zou doen om het goed te maken. Maar Chloé voelde dat dit niet het juiste zou zijn. Ze sloot haar ogen weer toen hij zei dat het inderdaad niet haar zaken zijn. Chloé slikte. Wat moest ze nu in godsnaam doen? Hij was razend en normaal gesproken, als het onterecht zou zijn, zou Chloé er volledig tegen in zijn gegaan, maar hij had elk recht om kwaad op haar te zijn. Toen ze een brandluchtje rook, opende ze haar ogen en keek ze angstig naar de handen van Hunter. Ging hij de boel in de fik zetten, omdat hij zo kwaad op haar was? Dan was het allemaal haar schuld als dit huis tegen de vlakte ging. Wederom wilde ze haar mond open trekken, maar hij vroeg haar waarom de foto’s op haar telefoon stonden. Chloé keek diep in zijn ogen en zag alleen maar woede. Wederom schoot ze even overeind toen hij hard op de rugleuning sloeg. Uit angst deed ze een paar stappen naar achteren. Een bezorgde frons verscheen tussen haar wenkbrauwen terwijl ze zocht naar de juiste woorden om te zeggen. De stilte tussen hen was om te snijden. “Ik…uhm…ik…” stotterde ze. Ze keek weer weg van hem, ze kon hem niet aankijken. “Het was iets stoms, Hunter. Ik had een meisje ontmoet in de bibliotheek en we wilden op verkenning gaan…” Terwijl ze aan het vertellen was, realiseerde ze zich hoe stom het eigenlijk was. Chloé en Hazel hadden nooit die kamers in moeten gaan, ze hadden niet alleen de privacy van Hunter geschonden, maar ook die van het stelletje. Natuurlijk was het grappig geweest, maar achteraf was het absoluut niet in de haak. “…We waren een beetje melig en we gingen proberen in de kamers te komen. Gewoon een beetje ronddollen. Maar jouw kamer was de eerste kamer en door alle adrenaline realiseerde ik me te laat dat het jouw kamer was.” Ze vond de kracht weer om Hunter aan te kijken, ook al was ze heel erg bang voor wat hij ging doen. Zou hij haar aanvallen? “Ik zag de foto en ik snapte het niet helemaal, dus ik maakte een foto…en ik wilde je er naar vragen, maar toen realiseerde ik me dat het niet mijn zaken zijn en dat als je er iets over kwijt wilde, het mij zelf wel zou vertellen. Of niet, wat ook helemaal prima was.” Chloé deed weer een paar stappen naar voren, zodat alleen de bank nog tussen hen in stond. “Hunter, je bent nu razend op mij en daar heb je alle reden toe, maar pas alsjeblieft op met die bank…dadelijk vliegt hij in brand…” Smekend keek ze hem aan, hij moest die bank loslaten.

Chloe keek hem met een bange blik aan en die kwam binnen. Heel even zag hij zichzelf als tienjarige tegenover zijn vader staan. Zijn vader, die vervolgens met volle kracht naar hem had uitgehaald. Was Chloé soms bang dat hij dat ook zou doen? “Stop met me zo aan te kijken, Chloé,” siste hij tussen zijn tanden door. “Stop met me aan te kijken alsof ik je een mep ga geven. Je weet wel beter dan dat.” Hij zou haar nooit pijn doen, zelfs al zou hij nu een woedeaanval krijgen. Hij was verdomme niet zoals zijn vader. Hij wist hoe het was om door iemand wie je dacht te kunnen vertrouwen in elkaar geslagen te worden en hij wilde zo niet zijn, naar niemand niet toe. Alleen naar de mensen die het verdienden. Chloé leek eindelijk haar moed bijeen te hebben geraapt en begon te vertellen hoe ze in de kamer van Hunter terecht was gekomen. En als ze die foto niet had gemaakt, had hij er waarschijnlijk wel mee kunnen lachen, ook al had ze zijn privacy geschonden. Voor de rest stond er niet echt iets belangrijks in die ruimte, behalve die foto dan. Ze had een foto gemaakt van iets waarvan ze wist dat het hem nauw aan het hart lag en dat was hetgeen waar hij zo boos over was. “Wat kan mij die bank verdomme nou schelen!” snauwde hij haar toe, maar hij loste wel zijn grip op de bank en hield zijn vuisten gebald naast zijn zij. Kleine vuurvonkjes sprongen op in zijn handpalmen, maar toen ontspande zijn gezicht zich en verscheen er een verslagen blik in zijn ogen, al bleef dat maar voor enkele seconden aanhouden voor zijn blik weer hard werd. “Verdomme, Chloé, ik ben teleurgesteld in je.” Hij kon het niet helpen dat zijn stem kort oversloeg en geïrriteerd richtte hij zijn blik naar opzij. Hij zuchtte diep en liet de vuurvonkjes in zijn handpalmen uitgaan. Zijn blik werd kil en hij keek haar weer aan. “Maar als je het per se wilt weten, dat was mijn tweelingbroer. Hij had long- en hartproblemen en is overleden toen hij nog geen vijf jaar oud was.” Een brok vormde zich in zijn keel. Hij wilde niet over zijn vader vertellen, maar ergens ook weer wel. Dan zou ze al de derde persoon zijn die ervan wist en hij wist niet wat hij ervan moest vinden. “Die foto’s waren de enige die ik nog heb kunnen redden nadat mijn moeder ons achterliet voor een andere man en mijn vader een alcoholistische klootzak werd.” Hij keek haar bitter aan. “Zo, dus nu weet je dat dramaverhaal ook weer. Ben je nu blij?” Hij klemde zijn kaken weer op elkaar en wendde zijn blik af. Ze hoefde niet te zien dat hij emotioneel werd van dit onderwerp. Niemand hoefde dat te zien.

@Chloé Hill

YTN

Beschermend had Chloé even haar armen even voor zichzelf geslagen, toen hij zei dat hij haar geen mep zou geven. Dat wist ze ergens ook wel. Maar wie weet zou ze het met de dingen die ze zei alleen maar erger maken en zou hij dadelijk wel ontploffen. Nadat ze haar zegje had gedaan, was ze naar de bank gelopen om te zeggen dat hij moest uitkijken met de bank, maar na zijn snauw deed ze gauw weer een stapje naar achteren en keek ze hem met een bezorgde blik in haar ogen aan. Het was vreselijk om te zien dat ze hem zo had gekwetst. She really fucked up en dat kwam binnen. Het liefste had ze gehad dat Hunter haar helemaal verrot had gescholden en haar voor alles en nog wat had uitgemaakt. De teleurstelling in zijn stem viel haar veel zwaarder dan ze had gedacht en ze sloeg haar ogen weer neer. En toen deed hij iets wat ze totaal niet had verwacht. Hij begon uit te leggen wie dat op de foto was geweest. Haar mond zakte even open, terwijl hij aan het vertellen was. Chloé had een hoop verwacht, maar dit was wel het laatste. Ze slikte en bij die laatste opmerking liep ze achter de bank vandaan, naar hem toe. Voorzichtig, als een prooidier dat checkte of de kust veilig was. “Nee, Hunter, ik ben absoluut niet blij” zei ze toen zachtjes en ze bleef vlak naast hem staan. “Ik had veel liever dat je mij dit had verteld als jij er zelf aan toe was geweest, of helemaal niet, als je die behoefte niet had gevoeld.” Zelf staarde ze naar de grond. “Het was ontzettend dom om dit te doen en het spijt me zo erg dat ik je pijn heb gedaan. En dat je dit alles hebt moeten doorstaan. Ik heb respect voor je dat je hier nog steeds zo sterk staat.” Haar hand trilde even, ze wilde hem graag op zijn arm leggen, of op zijn schouder, maar wist niet zeker of dat het juiste was om te doen. Chloé dacht na. Ergens voelde Chloé wel wat hij ook voelde. Toen zij iemand in de lus haar geheim gedeeld had, had diegene haar belachelijk gemaakt. En nu kwam zij iemands privacy doorboren om ook achter iemands geheim te komen. “Normaal heb ik overal een antwoord op, maar ik weet niet wat ik moet zeggen of wat ik moet doen. En of dat ik je misschien alleen moet laten.” Haar stem was zacht en breekbaar. Hoe ging ze dit in godsnaam oplossen?

Chloé kwam naar hem toegelopen en bijna wilde Hunter een paar stappen achteruit zetten. Hij wilde niet door haar aangeraakt worden. Hij wilde die medelijdende blik van haar niet ontmoeten, wilde niet dat ze woorden ging zeggen om ervoor te zorgen dat hij zich beter ging voelen, want dat deed hij niet. En hij had schrik voor fysiek contact. Het dichtste bij dat hij Connor had gelaten, was naast zich op de vensterbank en dat was al veel voor hem. Die arm om haar heen vannacht was al ongemakkelijk geweest, laat staan dat ze hem hier nu kwam troosten. Toch zorgde iets in hem ervoor dat hij bleef staan toen ze naderde, al schreeuwde een deel in hem dat hij weg moest lopen. “Dan had ik het je waarschijnlijk nooit verteld,” mompelde hij. Het waren geen dingen waar hij graag over sprak. Hij wilde geen medelijden hebben, maar ze had nu die foto’s gezien en ze zou met vragen blijven zitten. Vragen die hij uiteindelijk wel zou willen beantwoorden, dus waarom niet nu meteen? “Je zou geen respect voor me moeten hebben,” zei hij op een botte toon. “Ik had veel eerder actie moeten ondernemen, maar in plaats daarvan heb ik hem gewoon laten doen.” Hij besefte zich dat hij haar niet verteld had dat zijn vader hem geslagen had, maar naar zijn idee was alcoholisme en agressief gedrag niet moeilijk van elkaar te zien en zou ze zelf wel één plus één doen. “Je hoeft ook niks te zeggen,” zei hij bot tegen haar. “Ik verwachtte er geen antwoord op. Ik verwachtte zelfs niet dat ik het je ooit zou vertellen.” Hij richtte zijn blik naar opzij en hij dwong zichzelf om te kalmeren zodat er niet per ongeluk vonken vuur tegen haar armen zouden slaan. “Je hoeft me niet alleen te laten, maar ik wil er gewoon niet over praten. Je gaat waarschijnlijk nooit snappen…” Zijn stem sloeg weer over en kwaad keek Hunter van haar weg. Waarom kon hij zijn emoties verdomme nooit onder controle houden als het over dit soort dingen ging? “Laat het gewoon zitten,” zei hij even diep ademgehaald te hebben. “Het… het is al goed.” Hij wilde het niet meer over zijn vader hebben. Of over die stomme foto’s. Of over zijn broer. Hij wist niet meer wat hij wilde. Hij snakte verdomme naar een sigaret, naar drank, naar iéts. Maar geen gesprek over dit.

@Chloé Hill

YTN

Als het niet Hunter was geweest, had ze waarschijnlijk haar armen om de persoon voor haar geslagen en hem geknuffeld. Maar Chloé wist dat Hunter dat niet zou appreciëren, dus deed ze dat maar niet. Toen hij zei dat hij het haar waarschijnlijk niet verteld zou hebben, sloeg Chloé haar ogen even neer. Dat was waarschijnlijk wie Hunter was, maar het deed haar toch wel pijn om te horen dat hij haar daar nooit echt genoeg voor zou vertrouwen. Al had ze dat nu zelf ook wel een beetje verpest, dus het was waarschijnlijk wat ze verdiende. Chloé had geen beeld over wat er allemaal was gebeurd, maar door alcoholisme konden families kapot raken. En aan Hunters reacties te zien, was er echt wel flink wat gebeurd. Chloé zocht naar de juiste woorden om te zeggen, maar vond ze niet. Hunter had zo’n muur voor zichzelf gebouwd en zij was niet echt in de positie om daar nu iets aan de veranderen. Een beetje verdoofd luisterde naar zijn woorden, maar toen hij erover begon dat zij het nooit zou snappen schudde ze haar hoofd. Die opmerking stak haar. “Het is niet goed, Hunter” zei ze toen abrupt en hardop, niet meer zachtjes en lief “Het is niet goed. Ik kan niet geloven dat je hier zo mee omgaat.” Ze deed een paar stappen naar achteren, zette haar handen in haar zij en begon te praten: “Ik heb hier dagen geleden een geheim met iemand gedeeld en diegene heeft mij daarmee zo gekwetst. En ik snap dat je niet hetzelfde als bent, ik denk dat we dat betreft het tegenovergestelde zijn, maar er waren zoveel dingen die ik tegen die jongen wilde gillen, die ik tegen wilde doen.” Ze draaide zich om naar Hunter, ze was niet langer het zielige meisje, maar was weer de oude Chloé, die opstond waar ze in geloofde en die zei dat wat ze dacht. “Ik zal nooit kunnen snappen wat je hebt doorgemaakt. Maar ik heb wel levenservaring. Natuurlijk heb ik respect voor je. Je kan jezelf niet kwalijk nemen wat jouw vader heeft gedaan. Kinderen zijn niet gemaakt om tegen hun ouders op te staan.” Chloé was heel erg blij met de ouders die ze had. Zij hadden nooit moeilijk gedaan. Natuurlijk waren er wel zware tijden geweest, maar daar waren ze altijd samen uitgekomen. Chloé sloeg haar armen over elkaar. “Hunter…” zei ze toen weer “Ik weet dat ik het echt goed verknald heb. Maar ik ben je nog steeds dankbaar voor wat je hebt gedaan. En ik wil bevriend met je raken…maar ik wil ook weten of ik dat nu verknald heb of niet.”

Hunter keek met een schuine blik opzij toen Chloé een verdedigende houding aan leek te nemen. Hij was er vrij zeker van dat hij haar niet zomaar af kon schepen en wist eerlijk gezegd niet of hij daar blij of geïrriteerd om moest zijn. Aan de ene kant was het misschien toch wel fijn om iemand te hebben die zich er niet zomaar bij neerlegde zoals hij nu deed, maar aan de andere kant was het zo’n gevoelig onderwerp dat Hunter het er niet over wilde hebben. “Ik heb geen andere keuze,” snauwde hij haar toe toen dat ze zei dat ze niet kon geloven dat hij er zo mee omging, maar ze zette haar hand in haar zij en begon iets over zichzelf zeggen. Hij merkte dat hij zijn hoofd schuin hield en aandachtig naar haar luisterde, dat hij ergens ook wel nieuwsgierig was over welk geheim ze verteld had. En wie die persoon was die haar gekwetst had. Hunter was er al vrij zeker van dat hij de klootzak nu al niet moest, al had hij hem nog niet eens ontmoet. “Geef me zijn kamernummer maar en dan zeg ik die dingen wel tegen hem,” zei hij op een botte toon. Chloé ging verder met haar advies en Hunter luisterde met zijn armen over elkaar heengeslagen. Hij antwoordde niet, maar wendde enkel zijn blik af. Ze was haar adem aan het verspillen. Hij ging er echt niet minder luchtig mee omgaan door haar woorden, dat stond hij zichzelf niet toe. Gelukkig werd het onderwerp weer naar haar geleid en dat vond hij prima. “Bevriend met me raken?” Hij keek haar met een opgetrokken wenkrauw aan. “Ik dacht dat we al bevriend waren.” En met die nonchalante woorden zou het voor haar duidelijk moeten zijn wat hij van haar vond zonder dat hij er al te veel sentimentele woorden aan verspilde. Hij liep langs haar heen en ging vervolgens op de eettafel zitten, waarna hij zijn samengebouwde handen in zijn schoot legde en haar aankeek. “Wat is er gebeurd met die jongen?” vroeg hij vervolgens kortaf aan haar. Hij wilde niet meer over zijn vader praten. Ze had nu een idee van wat er was gebeurd en ze wist ook dat hij al een vriendschap tussen hun gevormd zag. Nu was het tijd om andere prioriteiten te stellen.  

@Chloé Hill

YTN

Chloé wilde haar mond open trekken toen Hunter zei dat hij geen keuze had. Maar misschien was dit niet het juiste moment om er over door te gaan. Hij was duidelijk nog geïrriteerd. Chloé geloofde dat je altijd een keuze had over hoe je om ging met dingen. Je kon er voor kiezen om te gedragen zoals Hunter niet deed, maar ook door mensen toe te laten en sterker proberen te worden van je pijn. Elke keer als iemand haar had uitgescholden had ze zich wel heel verdrietig gevoeld, maar daar werd ze wel steeds weer een stukje sterker van. Daarom had ze een klein stukje van haar eigen sluier opgetild en misschien was ze bang geweest dat Hunter niet zoveel interesse zou hebben in haar verhaal, zeker nu niet, maar toch vroeg hij door. “Het was mijn kamergenootje, dus dat is best wel makkelijk” zei Chloé een beetje droog en haalde toen haar schouders op. Toen hij echter zei dat hij dacht dat ze al bevriend waren, liet ze haar verdedigende houding een beetje zakken en glimlachte ze. Ze was blij dat dit goed zat. Hun vriendschap was een beetje rommelig begonnen, maar misschien was dit juist een goed teken? Dan kon het alleen nog maar beter worden. Hunter ging aan tafel zitten en vroeg wat er gebeurd was met de jongen. Zodra hij dit had gevraagd, sloeg Chloé haar ogen neer. Dit was heel erg pijnlijk. Dus daarom ging ze tegenover hem zitten en sloeg ze, net als hij, zijn handen in elkaar. “Een paar dagen geleden had ik een super leuke jongen ontmoet op het strand” begon ze “En er hing wat spanning tussen ons in, seksuele spanning. Maar op het strand is er helemaal niks gebeurd. Ik had hem mijn nummer gegeven, zodat we een keertje wat konden afspreken. Ik had niets meer van hem gehoord, maar een paar dagen daarna bleek dat hij mijn kamergenootje was. Nou ja, je kan wel raden wat er gebeurd is denk ik…” Chloé keek Hunter even aan, om zijn reactie peilen, maar keek toen gauw weer naar haar handen. “En ik heb daar van geleerd, ik zou dat nu niet meer doen. Ik weet ook dat het niet slim was om te doen. Alleen…” Toen haalde ze diep adem en sloot ze haar ogen. Dit werd nooit makkelijk om te vertellen. “…ik ben transgender, wat betekent dat ik geboren ben als een jongen. Daar is niks meer van te zien overigens, want ik heb een geslacht veranderende operatie en een operatie bij mijn billen en borsten gehad. Maar toen ik hem dat vertelde, zei hij dat hij…eigenlijk seks had gehad met een jongen.” Chloé deed haar ogen open en keek Hunter aan, gaf hem een klein glimlachje. “Jij zal je nu ook wel verraden voelen. Dat geeft niet, het is vaker gebeurd.”

“Dat maakt het inderdaad vrij gemakkelijk om hem op te sporen, ja,” antwoordde Hunter op een droge toon tegen haar. Afhankelijk van het verhaal wat er nu ging komen, zou hij overwegen om de jongen een bezoekje te brengen. Hij had naar waarheid geantwoord toen hij zei dat hij Chloé al als een soort van vriendin begon te vertrouwen en aan zijn vrienden zitten, was iets wat je simpelweg niet deed. Chloé ging tegenover hem zitten nadat Hunter zijn vraag had gesteld en Hunter kon aan haar gezichtsexpressie zien dat het over een serieus onderwerp ging gaan. Hij trok zijn wenkbrauw kort op toen ze vertelde over een leuke jongen dat ze ontmoet had op het strand en hij had al wel een idee waar het naartoe zou kunnen gaan. Alleen maakte dat hem niet duidelijk met welk geheim ze dan had gezeten. Hij luisterde echter verder zonder haar te onderbreken, al trok hij wel een geringschattende wenkbrauw naar haar op toen ze aangaf met die kerel naar bed te zijn geweest zonder hem eigenlijk goed te kennen. Hij besloot haar daar echter geen preek over te geven omdat hij voelde dat dat zijn plaats niet was en dus luisterde hij verder, merkend dat ze nu naar de climax van het verhaal zouden gaan en dat dit hetgeen was waar heel de beginnende relatie – al zou hij dat woord vrij spottend in de mond nemen als hij het over dat soort tuig had – op gebroken was. Op… het feit dat ze transgender was. Wat? Hunter trok een wenkbrauw naar haar op en waarschijnlijk vatte ze dat verkeerd op, want de laatste opmerking was niet bepaald wat hij teweeg had willen brengen. “Houd toch op met die onzin,” bromde hij naar haar. “Die jongen is een kloothommel en duidelijk iemand die je niet kunt gebruiken in je leven. Al heeft hij dat transgendergebeuren aangepakt als excuus om je meteen te dumpen, want dat had hij uiteindelijk toch wel gedaan. Zo is dat stomme tuig nu eenmaal.” Hij rolde met zijn ogen en schudde geïrriteerd zijn hoofd. “Chloé, het boeit me niet dat je transgender bent. Dat doet niks af van het feit dat we vrienden zijn en diegenen die zich daardoor laten beïnvloeden, zijn het grootste stuk stront dat rondloopt op deze aarde.” Hij maakte een mental note dat hij die kerel nog eens een blauw oog moest slaan als hij hem tegen zou komen. “Waarom slaap je zelfs nog bij die kloothommel op de kamer?” vroeg hij bot aan haar.  

@Chloé Hill

YTN

Chloé sloeg haar ogen weer neer toen Hunter begon te praten. “Dat weet ik” beantwoordde Chloé zijn opmerking en sloeg haar handen weer in een “Ik wil hem ook nooit meer zien of spreken, maar dat gaat nogal lastig als iemand je kamergenoot is.” Ze had nog geen moment gezien om naar de staff van het huis te lopen om te vragen of ze naar een andere kamer mocht. Er was al veel gedoe geweest met haar kamer. Eerst was ze alleen geweest, toen had ze al haar spullen moeten verhuizen, en dan zou ze nu voor de derde keer in een andere kamer komen. En met wie moest ze in vredesnaam op een kamer gaan liggen? Alleen zag Chloé ook niet echt zitten. Toen Hunter vertelde dat het hem niet boeide dat ze transgender was en dat hun vriendschap hier niet onder zou leiden. Chloé was daar blij mee, al zou dat eigenlijk niet moeten, want het was niet iets raars. “Ik heb nog geen moment gevonden om naar de staf te gaan. Bovendien, ze zien me al weer aankomen…” zei Chloé een beetje droogjes “Eerst lag ik alleen, toen met die eikel en nu wil ik weer iets anders. En alleen slapen kan ik niet, want ik heb iemand nodig om tegen aan te lullen.” Ze glimlachte weer voorzichtig. Chloé ontspande wat en ging wat relaxter zitten, wat meer onderuit gezakt en vond weer wat kracht om Hunter aan te kijken. “Ik snap ook niet dat hij dat zei” vertelde ze hem “Ik denk dat mensen gewoon bang zijn voor wat onbekend voor ze is ofzo. Ik heb er zelf ook niet zoveel moeite mee als mensen iets zeggen, maar dit kwam gewoon wat harder aan omdat ik die jongen wel leuk vond. Met de ‘nadruk’ op vond, want dat is nu over.” Chloé had nog nooit een relatie gehad en ondanks dat ze zichzelf accepteerde, was dit wel altijd iets wat tussen haar en een vaste relatie had ingestaan. Vaak waren het ook jongens die nieuwsgierig waren en het een keertje wilde proberen. Ze had te vaak loze beloftes gehad en ze te vaak geloofd om er nog heel erg over in te zitten.

Chloé gaf aan dat ze geen moment had gevonden om naar de staff te gaan en dat ze in principe dus een beetje bang was voor hun reactie omdat ze haar al de derde keer aan zagen komen. “Al zou het de zevende keer zijn, dan zouden ze je nog moeten helpen,” antwoordde hij kortaf. “Je kunt niet met iemand op één kamer slapen die je zo behandelt. Dat gaat gewoon niet.” En toen haalde hij diep adem, want het voorstel was al in hem opgekomen toen dat ze het aan hem aan het vertellen was. Snel woog hij nog even alle contra’s en pro’s af, maar besloot dat het eigenlijk niet zo heel veel uitmaakte. Ze hadden de laatste keer al half naast elkaar geslapen en Hunter had haar nu verteld over zichzelf. Het zou haar eigen fout zijn als ze bij hem introk en er niet tegen kon dat hij last had van zijn nachtmerries. En misschien was er ook al een klein deel in hem dat haar begon te vertrouwen. Maar een groter deel in hem wilde haar daar weg hebben bij die jongen. “Oké, ik heb al genoeg gehoord,” zei hij op een botte toon. “Pak je spullen maar in en verhuis maar naar mijn kamer. Ik heb nog een extra bed op die kamer en jij bent het minst vervelende meisje in het huis dat ik op de kamer wil hebben.” Hij zei het allemaal zo bot en zo nors mogelijk en hield zijn gezicht uitgestreken, maar ergens was hij wel lichtelijk benieuwd naar wat ze ging zeggen. “Het maakt ook vrij weinig uit waarom hij het zei. Hij heeft het gezegd en dat maakt hem een gigantische kloothommel. Als hij je blijft lastigvallen met zijn nonsens, dan zorg ik er wel voor dat hij zijn bek houdt,” zei hij nors. En hij merkte dat hij het ook echt meende. Als hij die rotzak nog één keer in Chloé’s buurt zag, dan sloeg hij hem een blauw oog. “Wie is die eikel zelfs?”

@Chloé Hill

YTN

Chloé haalde haar schouders op toen Hunter zei dat ze het zeven keer moesten aanpassen als ze zo werd behandeld door haar kamergenootje. Een beetje ongemakkelijk keek ze hem aan. “Je hebt ook wel gelijk, maar ik wil gewoon niet dat ze denken dat elke keer als ik het moeilijk heb, dat ik dan ga zeuren…” mompelde ze en keek weer van hem weg. Dat was iets wat ze van vroeger had geleerd. Chloé had genoeg meegemaakt in haar leven om te weten dat ze niet overal om moest zeuren. Maar het idee dat ze de gehele tijd dat ze in deze lus was nog samen moest gaan slapen met deze jongen, gaf haar rillingen. Nog altijd had ze geen excuus van hem gekregen en op dit moment twijfelde ook of dat ze dat ooit ging krijgen. Dat was voor haar prima. De onwetendheid van iemand anders was niet haar probleem. Chloé had even gefronst toen hij voorstelde dat zij bij hem op de kamer zou gaan slapen. “Het minst vervelende meisje in dit huis?” herhaalde ze sarcastisch, maar haar ogen stonden geamuseerd “Ik vraag me af of dat een compliment of een belediging, dus dat laat ik maar eventjes in het midden.” Ze beantwoordde zijn voorstel nog niet, simpelweg omdat ze er nog even over na moest denken. Was Hunter net niet heel erg boos op haar geweest? Waarom bood hij haar dan nu een kamer aan? Terwijl ze luisterde naar zijn woorden over Grayson, dacht ze daar over na. Misschien moest ze daar wel eerlijk in zijn tegenover hem. “Weet je zeker dat je dit niet in een opwelling zegt, Hunter?” vroeg Chloé toen een beetje twijfelend “Want het klinkt allemaal heel vervelend, maar ik verwacht niet dat je jouw eigen vrijheid opgeeft voor mij, want dat is eigenlijk wat je gaat doen.” Chloé wist niet zeker of zij hetzelfde gedaan zou hebben voor iemand anders. Waarschijnlijk wel voor Hunter, Jax of Hazel, maar verder wist ze niet echt iemand voor wie ze dat wilde opgeven. Chloé keek hem weer aan. “En vergeet niet dat je er net achter bent gekomen dat ik een heftige inbreuk heb gemaakt op je privacy, op iets dat van jou zelf is.” Ze slikte eventjes. “Nou heb ik daar natuurlijk heel veel spijt van en weet ik dat ik het niet nog een keer zou doen, zeker niet als ik bij jou op de kamer lig…maar misschien is dat wel iets om mee te nemen in je beslissing.” Vervolgens staarde ze weer even naar haar vingers. “Dat ik misschien toch wel een iets vervelender meisje ben…”