I'm sorry that I hurt you

De stoere toon waarmee ze het zei, gaf aan dat ze weldegelijk bang was voor dit soort films. Hunter trok zijn wenkbrauw naar haar op, maar besloot om haar te laten zweten. Als ze de stoere chick uit wilde hangen, dan was dat haar probleem. Hij verplichtte haar niet om naar dit soort films te kijken, hij had enkel zijn voorkeur aangegeven. Ergens vond hij het dan ook wel fijn dat ze daar rekening mee hield en dat ze speciaal voor hem een enge film opzette, al was de kans groot dat er zelf erg bang voor was. Hunter had geen idee wat hij moest doen als ze echt bang zou worden. Hij was niet het type dat haar in zijn armen zou nemen of haar zou troosten en hij werd al awkward bij het idee dat ze steun bij hem zou gaan zoeken. Hij kon zich de keer dat hij onhandig naast haar was gaan zitten op de grond en een arm om haar heen had geslagen toen ze gedrogeerd was nog akelig goed herinneren en was blij dat zij zich dat al niet meer leek te herinneren. Zijn blik gleed naar het scherm en hij herkende de film niet die ze uitkoos, dus gaf hij maar een knikje op haar woorden. “Dat klinkt inderdaad niet slecht,” mompelde hij. De film begon met een knaller. Vrij letterlijk. Een hoop paranormale shit en dingen die nooit in het echt konden gebeuren, gebeurden nu op het scherm en een vrouw werd krijsend en vol met bloed hangend de kamer door gesleurd, waarna een deur hard dichtsloeg en de titel van de film op het scherm verscheen. Hunter kon het niet laten om met een schuin oog naar Chloé’s reactie te kijken, nagaande of ze echt zo stoer was als dat ze zich voordeed.   

Chloé leek het type te zijn dat zichzelf graag gerust wilde stellen door stoere uitspraken te maken die: 1) Helemaal niet stoer klonken, 2) Op niks sloegen en 3) Waarschijnlijk uitgesproken werden om het achtergrondgeluid wat te minimaliseren zodat het volgende schrikmoment minder hard aan zou komen. Hoewel er een norse blik verscheen in zijn ogen drukten zijn mondhoeken zich automatisch toch wat omhoog. Hunter nam aan dat als de film zo verder zou blijven gaan, Chloé in no time vast één of ander excuus ging verzinnen dat ze naar de wc moest. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat ze haar knieën naar zich toe trok. Hij zuchtte diep en rolde met zijn ogen. “Chloé, het is maar een film,” zei hij bot tegen haar. “Die vrouw of die geest komt heus niet uit het scherm op je af springen, dus er is geen reden om bang te zijn.” Hij zag dat ze haar ogen kort samen kneep toen de muziek spannender werd en onderdrukte een zucht. Hij wist dat hij haar niet ging kunnen kalmeren met zijn woorden, maar hij weigerde om de lieve goedzak uit te hangen en haar in zijn armen te nemen. En toch… toch was er een klein deeltje in hem dat comfort wilde bieden. Voordat Hunter al in de gaten had wat hij deed, legde hij zijn hand op het matras naast hem met zijn handpalm naar boven gericht. “Ik raad je aan om niet te hard te knijpen,” deelde hij haar op een droge toon mee. “Mijn handpalmen kunnen vrij warm worden wanneer ik pijn lijd.” Oftewel zijn eigen botte manier om te zeggen dat ze zijn hand vast mocht houden als ze het eng vond worden, maar wanneer had hij ooit iets op een duidelijke manier gezegd voor anderen, right?  

Hunter keek met een droge blik naar opzij. “Ja, want een film over superkrachten is ook helemaal hetzelfde als een film over geesten, demonen en paranormaliteit. Daar maak je echt een goed punt.” Hij schudde zijn hoofd met een diepe zucht, al kon hij opnieuw niet voorkomen dat zijn mondhoeken kort omhoog kruipen. Hij kon het niet helpen dat de blondine hem op sommige momenten echt enorm kon amuseren met haar standpunten. Hij begon ook op te merken dat hij haar aanwezigheid steeds meer begon te appreciëren, al had ze soms van die irritante trekjes zoals soms iets te vrolijk reageren op bepaalde dingen en zich stoerder willen voordoen dan dat ze was, puur om hem een plezier te doen. Hoewel… waren dat eigenlijk wel dingen waar hij zich echt aan ergerde of was dat iets wat hij zelf wilde geloven omdat hij merkte dat de muur die hij zorgvuldig voor zijn omgeving opbouwde bij haar af te brokkelen, net zoals het gedaan had bij Connor? Hunter werd nogal ruw naar zijn idee uit zijn gedachten gehaald toen Chloé haar hand in de zijne legde. Even verstijfde hij over heel zijn lichaam, maar haar zachte handen raakten hem zo zacht aan dat hij niet anders kon dan ontspannen. Zijn huid leek zich als vanzelf te wennen aan het contact met de hare en de tintelingen die door zijn hand gingen, veroorzaakt door de zachte, haast fragiele manier waarop ze hem aanraakte, stopten langzaamaan. Hunter keek opzij naar Chloé, zijn aandacht voor de film al half verloren zijnde. “Ik had verwacht dat dit erger ging zijn,” mompelde hij, ergens hopend dat hij niet boven de film uit zou komen. Hij gaf een nonchalant knikje met zijn hoofd naar hun half in elkaar verstrengelde handen en hij keek weer stuurs voor zich uit, al was zijn blik niet op het scherm gericht. Wat had hij nu weer met die informatie duidelijk willen maken? Waarom moest alles toch zo verdomd verwarrend zijn de hele tijd?   

Hunter voelde dat elk aangespannen spiertje dat normaal gezien aangespannen zou blijven zich langzaam begon te ontspannen, net zoals dat het wel vaker deed wanneer Chloé hem aanraakte. De film drong niet echt tot hem door en dat werd nog minder toen hij Chloé op een zachte toon een antwoord hoorde prevelen dat instemde op hetgeen wat hij eerder gezegd had. Voor heel even voelde hij de belachelijke aandrang om te gaan glimlachen, maar hij klemde zijn kaken stevig op elkaar en voorkwam dat daarmee. Hij wilde net zijn mond openen om God weet wat te zeggen toen hij opeens aangename tintelingen door zijn hand voelde gaan. Kippenvel verspreidde zich over zijn lichaam en in plaats van dat zijn spieren zich aanspanden door de plotselinge beweging leken ze zichzelf juist te ontspannen. Een vreemd onderbuikgevoel ging door hem heen en Hunter wierp een verbaasde blik naar opzij, waar Chloé zich al aan het verontschuldigen was. “Waarom deed je dat?” vroeg hij aan haar, maar niet op de norse toon die hij normaal gezien gebruikte en al helemaal niet beschuldigend. Het klonk zelfs lichtelijk nieuwsgierig en een deel in hem wenste dat ze de aanraking opnieuw deed. Een ander deel in hem stopte die gedachte meteen ver weg. Waarom waren er soms van die dingen die zo onduidelijk voor hem konden zijn?