Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
De heerlijke geur van vlees was genoeg om de kleine cheetah naar de keuken te lokken. Al twee hele maanden was hij oud genoeg om vlees te kunnen eten en de honger vroeg er dan ook om. Waardoor hij nu met al zijn macht aan het proberen was om omhoog te klauteren naar een rauw stuk vlees dat daar voor het grijpen op het aanrecht was achtergelaten. Het enige wat hij nog moest doen was erbij komen. Zijn borstkas zwoegde heen en weer onder de moeite die Caleo aan het doen was. Een aanloop had niet geholpen en er was ook niks waar hij via omhoog kon klimmen. Inmiddels zat de vloer van de keuken en het kastje waar hij tegenaan probeerde te klimmen onder het modder van zijn poten. Geen wonder met de regen die nu buiten aan het neervallen was. Hier binnen bij de lekkere geuren zijn was zo veel beter, het enige wat het nog beter kon maken was als hij er ook bij kon. Voor de zoveelste keer sloeg hij kleine scherpe klauwtjes in het keukenkastje en kwam hij er niet hoog genoeg mee. Er bleef maar een optie over, help inschakelen. De mensen hier zouden er wel bij kunnen komen en zouden het wel aan hem geven. Diep ademde Caleo in voor hij het uitpiepte. ”AAAAAAAAA.”
Bella Rosefinch
Aantal berichten : 35 IC-berichten : 32 Leeftijd : 26 Accounts : ~Bella, Zeal, Laxus, Cyrek and Iseul
Character sheet Bijzonderheid: Ymbryne Uiterlijke leeftijd: 30 years old Quote: You are a flower that turns transparent in the rain
Onderwerp: Re: Help needed ma aug 10, 2020 2:38 pm
Cannot find you, and simply smile your white artful smile
Haar vingers gleden over de leuning van de trap heen terwijl ze naar beneden liep. Een afkeurend geluidje verliet haar mond zodra ze merkte hoe er een dun laagje stof op lag. Het leek erop dat ze iemand erop aan most stellen om dat maar eens schoon te maken. Het was haar al lang duidelijk geworden dat de kinderen in dit huis niet meer gaven om de regels die waren opgesteld en daarbij ook niet meer deerde om nog rommel op te ruimen, laat staan om ruimtes schoon achter te laten. Ze had bij de slaapkamers al een paar kinderen op hun kop gegeven voor de rommel die daar laag – en een kamer gevonden waarin een hond, een kat en twee eenden zich huisvesten, waar ze ook echt met de bewoners het over zou hebben – en nu besloot ze naar beneden te gaan om daar de eetzaal schoon te maken voor het avondeten. Met een beetje geluk was het enkel de tafel schoonmaken, maar de kinderen kennende kon er nog wel veel meer aan de hand zijn. Een schreeuw zorgde ervoor dat ze op keek van haar gedachtes en meteen naar geluid toe snelde. Met een klap werd de deur geopend en keek ze schichtig de ruimte rond, maar zag in het begin niks – totdat haar blik viel op de kleine welp die bij een kastje stond. De vieze poten en afdrukken op het kastje zorgde ervoor dat ze diep fronste en dichterbij liep. ”Where you the one who made that god awful sound?” vroeg ze hem met een strenge ondertoon. Ondertussen schoof ze het bord met vlees verder het aanrecht op zodat hij er niet bij kon komen.
Het was oneerlijk hoe ver weg het gene waar hij naar verlangde was en hoe moeilijk het was om er met zijn kleine klauwtjes in de buurt van te komen. Hoe goed Caleo ook zijn best deed maakte hij geen enkele vooruitgang en het welpje hield maar een mogelijkheid over, een manier om wel bij dat eten te komen. Allang had hij geleerd dat de mensen van dit huis geweldig waren, hoe weinig hij er ook van snapte. Soms leek het allemaal precies hetzelfde te gaan terwijl de mensen altijd anders waren. Zijn gepiep werd geantwoord door de deur die met een klap openvloog en Caleo rolde er bijna van om. Op licht trillende pootjes bleef hij staan. Dit was niet yay, dit was nay. Een vrouw kwam binnengelopen, een die er ouder uit zag dan de kinderen die Caleo vooral zag op zijn avonturen. Ze kwam dichterbij en hij keek hoopvol op, het trillen was al weer verdwenen. Natuurlijk kwam ze dichterbij om dat stukje vlees voor hem te pakken, zijn plan had gewerkt. ”Were you the one who made that god awful sound?” vroeg ze. Verbaasd schoten zijn oren naar achteren. God awful? Zijn ‘aaaaa’?? En daar boven op hoorde hij het bord verschuiven, maar niet in de juiste richting. Ze klonk streng, het was niet de toon die hij wilde horen. Caleo wilde zijn eten. Kleine tandjes werden naar haar ontbloot in een machtig gepiep- ahem, gegrom. ”I’m hungwy!” legde hij uit. Overduidelijk zou zijn intimidatie de vrouw wel zover krijgen om hem het hapje te geven.
Bella Rosefinch
Aantal berichten : 35 IC-berichten : 32 Leeftijd : 26 Accounts : ~Bella, Zeal, Laxus, Cyrek and Iseul
Character sheet Bijzonderheid: Ymbryne Uiterlijke leeftijd: 30 years old Quote: You are a flower that turns transparent in the rain
Onderwerp: Re: Help needed wo aug 12, 2020 10:01 am
Cannot find you, and simply smile your white artful smile
Geschreeuw- nee, gekrijs had haar naar de keuken doen snelle. Ze had verwacht daar een kind in nood te zien -ook al was het geluid daarvoor veel te hoog- maar in plaats daarvan zag ze leegt. Pas toen ze langzaam de keuken verder in liep zag ze het kleine welpje bij het aanrecht staan. Fronsend keek ze naar de vieze poot afdrukken die op het hout geschilderd waren, waarna haar blik naar het bord vlees ging dat op het aanrecht stond. Aha. Vandaar. Subtiel duwde ze het bord verder het aanrecht op, waarna haar blik terugging naar de kleine cheeta. Op een strenge toon vroeg ze of hij diegene was geweest die dat verschrikkelijke geluid had gemaakt. De strenge toon was meer bedoeld in de hoop dat het dier zelf zou in zien wat voor rommel hij had gemaakt en misschien ook om hem te leren dat hij zijn woorden moest gebruiken. Ze wist niet of hij kon praten, maar aangezien hij kon krijsen kon hij vast ook wel spreken. Gepiep, wat misschien op wat zielig gegrom moest lijken, was te horen, wat Bella enkel dieper deed fronsen. Bij elk ander was het waarschijnlijk aandoenlijk overgekomen, maar voor Bella was het duidelijk dat het dier haar probeerde te intimideren en dat stond haar zeker niet aan. ”I’m hungwy!” klonk het niet. De woorden waren niet geheel duidelijk, maar de boodschap wel. Ja zover had Bella zelf ook nog wel na kunnen gaan. Ze zakte door haar hurken om op betere ooghoogte met het kleine dier te zijn. ”If you’re hungry you should ask for food and you shouldn’t scream,” maakte ze hem duidelijk. Ze klonk niet per se boos, maar het was wel duidelijk dat hij zich eraan moest houden. Met haar vinger wees ze vervolgens naar de vieze poot afdrukken op het kastje. ”And how are you going to clean this?” vroeg ze hem met een opgetrokken wenkbrauw. Ze ging er niet vanuit dat hij het kon, maar daarom moest hij ook zelf in zien dat hij een rommel maakte waarmee hij anderen lastig viel.
Zijn kleine kraaloogjes richtte zich vanzelf op de vrouw die binnenkwam op kreet. Snel werd ook hem duidelijk dat ze niet heel blij was met zijn geschreeuw of met zijn honger naar het eten. Zijn tandjes toonde hij als de machtige cheetah die hij was. Dit was zijn territorium, dat hij hij allang duidelijk gemaakt met geursporen. Caleo verdiende het heerlijk ruikende vlees. De vrouw ging door haar hurken voor hem en de hoop lichtte op in zijn oogjes. ”If you’re hungry you should ask for food and you shouldn’t scream,” legde ze uit. De woorden waren duidelijk genoeg, toch kon Caleo het niet laten om zijn oortjes plat te houden. ”I want food,” piepte hij om het nog een keer te verduidelijken. Vervolgens werd hij ook gewezen op de poot afdrukken die hij achter gelaten had. Was er iets mis mee? Oh, natuurlijk! Ze was ervan onder de indruk! ”And how are you going to clean this?” vroeg ze. Niet, duh. Al helemaal niet als ze er zo trots op was. ”No clean,” gaf hij trots antwoord. Geen redenen om zijn gebied schoon te maken. Wel redenen om haar te wijzen op wat hij verder kon met de modder die nog aan zijn poten kleefde terwijl hij op haar jurk af sprong met zijn klauwtjes uitgeklapt.
