Fix what's broken

Dat het stil viel was wel te verwachten. De ander had weinig in te brengen, duh, en Connor zelf was ook niet bepaald ceo van een goed gesprek. De te lange stilte begon verder op zijn zenuwen te werken, alsof hij iets verkeerd deed en meer moest zeggen. Er waren genoeg dingen die hij wilde vragen. Wat de jongen hier deed als hij uit Wolgograd kwam, waarom hij niet kon praten, of hij toevallig ook een hekel aan Rusland had, maar op geen van die vragen ging hij een antwoord krijgen. Tenzij er een andere manier van communiceren was, een die inhield dat hij niet steeds moest raden en hopen dat hij het bij het juiste einde had. In antwoord werd hij een telefoon overhandigd. Een logische oplossing nu hij er bij stil stond. Natuurlijk kon een half-machine ook goed overweg gaan met een telefoon. Even trok Connor nog een wenkbrauw op naar hem voor hij zijn nummer erin zette onder zijn naam en vervolgens zichzelf snel een ‘hey’ stuurde zodat hij ook het nummer van Lazar had. Tevreden gaf hij de telefoon weer terug aan de jongen. ”There you go,” bevestigde hij dat het gelukt was terwijl hij zijn eigen telefoon tevoorschijn haalde. Snel zette hij Lazar tussen zijn contacten, right onder Laxus. Wie hij ook nog een keer een haatbericht moest gaan sturen. Voor nu richtte hij zich op de chat met Lazar om daarin een bericht te sturen. ’So wyd in this loop?’

Met telefoons communiceren was zoveel makkelijker. Connor had er wel vertrouwen in dat hij niet van de klif zou stortten tijdens het gesprek en anders zou het een goed experiment zijn om te zien wat zou winnen tussen zijn teleporteren en neerstorten, Hopelijk het teleporteren. Bovendien had hij het gevoel dat hij de weg blind nog kon afleggen door heel Inndyr, Het duurde even voor zijn telefoon weer afging met een bericht. ‘My creator told me to go here,’ kreeg hij een bericht terug op zijn vraag. Een korte frons trok over zijn gezicht terwijl hij het bericht las. Als de half-robot gemaakt was hoe zat het dan met zijn bijzonderheid? Plus waarom de maker hem hierheen zou sturen, naar deze lus van alle opties. ‘What about yourself?” kwam het volgende bericht al binnen. Even twijfelde Connor of hij gewoon hardop moest antwoorden, maar het voelde alsof hij het feit dat hij wel kon praten aan het flexen was op die manier. ’Staying here cuz i got nowhere better 2 be’ typte hij zijn bericht terug. Hopelijk gaf Lazar niet teveel om grammatica. ‘Sides it isnt that bad 2 be here now im a mentor’ typte hij verder voor hij slechte reclame voor de lus aan het geven was. Er was nog genoeg slechts dat Connor erover kon zeggen als het moest.

Een telefoon gesprek terwijl hij naast de persoon waarmee hij in gesprek was liep kwam nog niet eens in de buurt van de raarste dingen die Connor in de lus gedaan had. Als hij er een lijst van moest maken zou hij uren bezig zijn. Het was makkelijker om daar niet op te focussen en in plaats daarvan zijn berichten te versturen en te wachten tot het antwoord erop terug kwam. ‘You’re a mentor? What do you have to do?’ kwam een nieuw bericht binnen van Lazar. Voor hij antwoordde stuurde Connor nog snel een ongerelateerd bericht weg voor hij zich richte op de cyborg. Het was teveel gedoe om het helemaal uit te schrijven wanneer hij wel gewoon kon praten. ”I basically make sure everyone follows the rules,” begon hij de uitleg. Wat nog steeds belachelijk was aangezien hij zelf een ramp was in regels volgen. ”Aside from that the house offers trainings in peculiarities and I’m one of the people qualified to give those trainings.” Dat deel was wel leuk. Met zijn teleporteren en ervaring kon hij meer dan genoeg. ”I have to do things like patrol, make sure no peculiars get in trouble or mess with villagers too much too,” somde hij verder op met een zucht. ”And last but not least do the stupid tasks nobody else can be bothered to do and of course have discussions with the other people in charge,” eindigde Connor zijn samenvatting. Nog steeds was het een eer en een wonder dat hij ooit gekozen was voor de positie, waardoor hij het wel serieus moest nemen.

Met een antwoord dat te lang was om helemaal uit te typen maakte Connor vanzelf weer de switch naar hardop praten. Zijn telefoon hield hij paraat in zijn hand voor het geval Lazar weer terug zou schrijven. Op deze manier viel het gesprek nog wel te doen terwijl hij de jongen terug naar Bluebonnet’s verblijf leidde. Zijn taken als mentor waren makkelijk genoeg om samen te vatten. De ander begon te typen en Con richtte zich weer op zijn telefoon om daar het antwoord te lezen. ‘Sounds like a lot of hard work,’ kwam het eerste bericht. Met een zachte zucht knikte hij. ”It can be,” gaf hij toe. Al helemaal het uit zijn hoofd leren van alles wat er bij inbegrepen was. ‘What are the trainings like? Are they dangerous?’ las hij ook het volgende bericht. Opnieuw liet hij zijn telefoon weer voor wat het was om niet het hele antwoord uit te hoeven schrijven. ”You’re working with peculiars, usually ones who don’t have their mojo under control yet, so yea it can definitely get dangerous.” Vaag gebaarde hij wat met zijn handen voor het ‘mojo’ deel om duidelijk te maken dat hij het over bijzonderheden had. ”That’s what the mentors are for, to make sure it doesn’t get too dangerous and everything stays under control," legde hij verder uit. Opnieuw verwachtte hij om wel een mobiel antwoord te krijgen terwijl hij naast Lazar liep en zich afvroeg of half-machines ook aan trainingen deden.

Op deze manier viel het gesprek nog wel te doen. Het was makkelijk om te antwoorden op de berichten die hij binnen kreeg en het was niet heel anders dan een een normaal gesprek. Als je niet meetelde hoe weinig Connor met lezen had. Lezen was toch overated als je het aan hem vroeg. Zonder kwam hij ook wel het leven door, behalve op momenten als deze. Redelijk enthousiast vertelde hij over wat de trainingen in Bluebonnet’s lus allemaal inhielden. ‘My skills will always stay sharp because they are programmed in,’ las hij het bericht terug. Het klonk logisch genoeg. Zo goes als een menselijke versie van siri, alleen dan een die niet kon praten. ‘But I’d appreciate it if you could show me the training ground anyway,’ las Connor ook de rest van het bericht. Het was wel duidelijk dat Lazar interesse had in dat gedeelte. ”If you want to I can get you to the house and once you’ve had the introduction we can meet up again for training,” stelde hij voor. Het complete introductie gedeelte wilde hij overslaan, zoveel regels die allemaal nergens om gingen. De weg naar het huis waren ze sowieso al aan het volgen. Het was alleen geen korte wandeling. Precies lang genoeg om Lazar te leren kennen en te bepalen dat hij de robot tot nu toe tenminste aardig vond. ‘Do you train?’ kwam de volgende vraag ook weer binnen op zijn telefoon. ”Yeah, I like to practice,” antwoordde Connor opnieuw hardop. ”I mean, I think I got my peculiarity- teleporting -down to the details, so now I just train with stuff like knives.” Het maakte hem automatisch vrolijk om erover te praten. Als Lazar niks in te brengen had kon hij makkelijk de rest van de weg over wapens praten.

Een tripje trainingsruimte was niet het slechtste idee. Als Lazar het wilde zien vond Connor het geen probleem om hem daar ook langs te leiden na het hele introductie gedoe. Niet alleen omdat het onder zijn taak als mentor viel maar ook omdat de ruimte een van zijn favorieten was, naast het kantoor. Het viel dan ook te verwachten dat hij van trainen hield waar hij verder over vertelde. Opnieuw begon de ander aan het typen van een bericht en Connor wachtte af tot zijn telefoon weer oplichtte met een notificatie. ‘Knives are useful. I am programmed to work very well with weapons. Though, my preference is for guns if I had to choose.’ Blijkbaar gingen ze verder op het onderwerp wapens. Een automatische glimlach verspreidde zich over Connor’s gezicht. ”I wish I had a gun, or knew how to accurately use one,” reageerde hij. Het stond nog steeds op zijn to-do lijst om het ooit te regelen. Wie weet, misschien kon Lazar hem er meer over uitleggen. Automatisch riep het ook meer vragen op over waarom de half-machine wapens nodig had. Aan de andere kant was het niet heel verbazingwekkend als je bedacht dat hij uit Rusland kwam.

Wapens hadden ze duidelijk in overeenkomst en hij was blij om het erover te hebben terwijl ze het huis naderde. Het was een beter gespreksonderwerp dan de meeste andere opties. Zolang ze niet gingen kletsen over hoe geweldig Rusland was (spoiler alert: it wasn’t) was hij al blij. ‘I was programmed to accurately use them as one of my main functions,’ las hij het nieuwe bericht weer. Met een kleine grijns knikte Connor kort. Hij wou al een antwoord geven, maar Lazar was nog een bericht aan het sturen dus hield hij zich stil. Er waren genoeg vragen die hij had over hoe hij geprogrammeerd was. Tijd genoeg daarvoor als ze naar de trainingsruimte zouden gaan later. ‘I take it they are not allowed here?’ kwam een nieuw bericht binnen. Even fronste hij. ”Not really,” antwoordde hij wat omslachtig. ”But I won’t snitch on you if you do have them,” ging hij door met een grijns. ”And I’d snitch even less if you could show me how to use a gun,” eindigde hij met een knipoog. Ondertussen begonnen ze al in de buurt van het huis te komen, wat goed nieuws was. Des te sneller Lazar door de hele standard introductie ging, des te sneller ze konden trainen.