I see it, engraved in the cool night air

Moord was niks nieuws in Connor’s leven, nu niet meer. Bloed van zijn kleren afwassen was ook een bekend fenomeen waar hij niet langer bij stil stond. Het was niet langer anders dan zijn gewone was doen, het enige verschil was dat hij deze niet in het openbaar kon doen. De rest was allemaal herhaling, net zoals in de lus herhaling was. Nieuwe dingen kwamen erbij, een vriendje, mentorschap, maar het principe bleef hetzelfde. Iedere dag herhaalde zich op precies dezelfde voorspelbare manier en iedere dorpeling speelde hun rol perfect uit. De enige veranderingen waren die veroorzaakt door peculiars en zelfs die veranderingen werden allemaal teruggezet wanneer het klokslag twaalf uur was. Het huis, dat was wat er veranderde. Dingen die hierbinnen gebeurde bleven zoals ze waren, zelfs wanneer het zich buiten allemaal weer herhaalde. Bloed dat hier op de muren kwam bleef er kleven. Zijn schone kleren gooide hij in de kast om vervolgens nieuwe er tussen uit te vissen. Met de lockdown kwam er nog minder verandering in het dorp, terwijl het huis er actiever op werd. Opnieuw zaten peculiars binnen opgesloten en de spanning liep vanzelf op. Het verschil was dat hij zich in vorige lockdown er compleet buiten had gelaten. De tijd waarin hij iedereen nog had ontweken en het hem niet meer kon schelen of een hollow hem greep. Deze keer was het anders, deze keer zat hij er midden in en hij had geen idee hoe hij zich daarover moest voelen.

Voor eeuwig wilde hij niet op zijn kamer blijven zitten, het kon ook niet meer. Uiteindelijk werd Connor er alleen maar rusteloos van, dit gevoel van opgesloten zitten. Het hield hem niet tegen, nog steeds deed hij wat hij wilde. Het was dat zijn laatste avontuur in de club niet heel goed geëindigd was. De Koreaanse jongen die hij tegen was gekomen, Iseul, was een bittere herinnering nu. De manier waarop de jongen hem gezoend had zelfs nadat Connor over het hebben van een vriendje begonnen was en de drama waarin het geëindigd was. Met een zucht haalde hij een hand door zijn haar voor hij eindelijk een shirt aan trok, een waar geen bloed op zat. Een snelle blik in de spiegel was genoeg om te bevestigen dat hij er prima uit zag en daarmee kon hij zijn kamer verlaten. De laatste stap was zorgen dat de twee eenden die hij had niet achter hem aan liepen zodat hij voorzichtig de deur kon sluiten. Vanaf daar kwam de tocht naar de woonkamer. Wat hij er ging doen wist Connor nog niet, tegen die tijd zou hij het wel bedenken. Of niet. Als hij een bekende tegen zou komen zou het ideaal zijn, misschien kon hij Hunter ergens voor strikken. Alles om iets van vermaak te krijgen dat hij niet in zijn eentje hoefde te vormen. De woonkamer kwam eerst, waar hij de deur open duwde en zijn blik ging naar de enige andere aanwezige. Meteen verstrakte zijn blik waar hij eerst nog een vage grijns had gedragen. Het Aziatische uiterlijk en het feit dat hij haar nooit eerder had gezien deden hem meteen aan Iseul denken. Tegelijk wilde hij niet al zijn vooroordelen op haar afsturen alleen vanwege een jongen waar hij nu al een persoonlijke hekel aan had. De rest viel hem nauwelijks op, make-up was toch niet zijn ding. Veel tijd om te overwegen of hij wel of het niet het gesprek aan wilde gaan kreeg hij ook niet, voor eeuwig in de deuropening staan zou aandacht trekken. Met zijn besluit genomen liep hij naar een van de stoelen toe om daar neer te ploffen. ”So are you by any chance related to some asshole named Iseul?” begon hij meteen. Goede eerste indrukken maken was toch nooit zijn ding geweest.

Met de was gedaan en niks dat hem meer op zijn kamer hield begaf hij zich vanzelf naar de woonkamer zonder een echt doel erachter. Er was geen reden om er niet naar binnen te stappen, dat was het meer. Dat er ook geen reden was om er wel naar binnen te stappen deed er niet toe, Connor zou zijn reden wel vinden. In deze tijd maakte het allemaal weinig meer uit zolang hij deed wat hij moest doen en verder in zijn vrije tijd niet te veel problemen opzocht. Helaas was problemen opzoeken vooral wat hij deed, naast drinken. Drinken dat over het algemeen ook weer in problemen eindigde omdat het leven een hekel aan hem had. Zelfs de woonkamer instappen dreigde om in een probleem te eindigen zodra zijn blik op de enige andere aanwezige viel. Een Koreaans meisje dat zijn aanwezigheid niet leek op te merken tot hij in de stoel viel. Pas op dat moment keek ze op en gaf hem een vriendelijk glimlach. Onder haar uitdrukking trok er een frons over zijn gezicht. Voor hij er verder bij stil kon staan waren zijn woorden er al uit, het was te makkelijk om ze te spreken. Zijn hekel tegenover Iseul maakte het nog eenvoudiger en als zij toevallig aan zijn kant stond kon hij er wel een vijand bij hebben. Ze zou niet de eerste zijn en ook zeker niet de laatste. Zodra Connor zijn woorden sprak zag hij hoe lichte paniek in haar ogen verscheen. ”Iseul?” herhaalde ze en hij knikte. Het klonk alsof de jongen een bekende van haar was, perfect. Misschien kon hij hier zelfs zijn autoriteit op uitleven, puur misbruik maken van het feit dat hij een mentor was. Afwachtend leunde hij naar achteren in de stoel. Soms verbaasde het hem nog hoe comfortabel de stoelen waren in de woonkamer. Ooit zou hij er een meenemen naar zijn eigen kamer, als Rosefinch hem niet als een havik in de gaten hield. Op dit punt was Connor er vrij zeker van dat ze de verkeerde vogel als gedaanteverwisseling had uitgekozen. ”왜? 그에게 문제가 있습니까? “ reageerde ze. Een diepere frons trok over zijn gezicht. Tegen Iseul was hij misschien in het Japans begonnen, maar hier ging hij niet dezelfde fout maken. Geen enkel woord van wat ze zei kwam bij hem aan terwijl hij ondertussen wel al zijn antwoord formuleerde. Als ze dacht dat ze hier door Koreaans te spreken onderuit kwam had ze het mis. Het idee dat ze alleen die taal sprak kwam nog niet in hem op terwijl hij naar voren schoof op de stoel. ”If you know him tell him to control himself,” ging hij door met een zucht. Inmiddels kwam hij alweer overeind, stilzitten was nooit zijn ding geweest. Dit was waarom hij nauwelijks tijd doorbracht op plaatsten waar zitten de voornaamste activiteit was. Tenzij hij andere activiteiten kon uitvoeren in de plaatsen. ”Please tell me you understand what I’m saying,” ging hij door terwijl hij zijn blik weer op haar richtte. Anders zou dit nog ingewikkelder worden.

Langzaam begon het tot hem te dagen dat er de kans bestond dat ze geen Engels kon spreken met iedere reactie die het Koreaanse meisje op hem gaf. Ze zou niet de eerste zijn. Hell, de langste tijd had hij geen woord Engels kunnen spreken terwijl hij in Amerika had gewoond en het was niet bepaald de beste tijd van zijn leven te noemen. Ondanks dat level van sympathie voor de situatie was Connor niet redelijk genoeg om haar van Iseul te scheiden als ze hem echt kende. Hij mocht de jongen niet, dus als zij hem wel mocht zou hij haar ook niet aardig vinden. Simpel. Zelfs nadat Iseul hem technisch gezien met een omweg zover had gekregen dat hij Zeal had gevraagd om te trouwen. Het ging om het principe dat hij dingen voor hem verpest had kunnen hebben. Zelfs zijn vraag of ze Engels kon spreken werd niet beantwoord, wat best logisch was als ze de taal niet kon spreken. Er kwam geen enkel begrip uit haar blik. Even verward keek Connor toe terwijl ze haar telefoon pakte. Snel genoeg drong het besef door wat ze ermee van plan was. ”Brother,” kwam  uit de telefoon en daarmee had hij zijn mening gevormd. Ze mochten dan in het zelfde schuitje hebben gezeten met geen Engels kunnen spreken, maar het was haar schuld dat ze een broer had waar hij een hekel aan had. Vervolgens haalde hij er zijn telefoon ook bij. ”Tell your brother to control himself,” siste hij de telefoon in. ”형제에게 자신을 통제하라고,” deelde de telefoon vrolijk mee. Of de vertaling de juiste was wist hij niet, maar het werkte goed genoeg. Met de telefoon communiceren voelde niet het handigste aan maar de next best option was gebarentaal proberen en daar had hij nog minder vertrouwen in.

- Ask your brother to control yourself