All night I'll riot with you

Het leven in de lus was heel anders dan haar leven in Los Angeles. Het was een stuk rustiger. Chloé ervaarde die rust niet persee als iets negatiefs, maar ze was toch wel altijd van wat meer actie in haar leven. Misschien kwam het omdat ze nog niet zoveel mensen had ontmoet. Misschien kwam het omdat de mensen hier wat serieuzer met hun bijzonderheid bezig waren. Of misschien kwam het omdat Chloé onbewust wist dat ze hier niet heel erg lang ging blijven en daarom wat afstand nam van mensen. Ze had geen idee. Maar goed, als je het ergens saai vond, kon je er natuurlijk ook zelf voor kiezen om het leven wat aangenamer te maken. Dat was de reden dat Chloé met een grote zak chips over de gangen van het huis liep en vriendelijk glimlachte naar iedereen die ze tegenkwam. Ze was bezig met een soort verkenningstocht door het huis, alleen dan natuurlijk puur in haar eigen stijl, onder het genot van een heerlijke snack. Chloé keek haar ogen uit in het huis, dat er in eerste instantie oud had uitgezien, maar Chloé had haar mening bijgesteld. Klassiek was misschien een beter woord. Het was in ieder geval anders dan de huizen in Los Angeles, dat was een ding dat zeker was.

Chloé liep de woonkamer binnen en zuchtte. Het was rustig in het huis, ze was niet verschrikkelijk veel mensen tegengekomen. In kleermakerszit ging ze op de bank zitten en stak haar hand nog een keertje in de zak met chips. Ze bracht een handje chips naar haar mond, propte het naar binnen en lachtte zachtjes toen ze de kruimels rond haar ogen zag vliegen. Damn, ze zat helemaal onder de chips kruimels! Even maakte ze haar vinger nat en liet haar vinger over haar t-shirt lopen, zodat de kleine stukjes chips aan haar vinger bleven plakken. Ze stak haar vinger in haar mond en likte er aan. Terwijl ze nog een handje chips naar binnen propte, keek ze om zich heen, nieuwsgierig naar wat ze nu zou gaan doen.

Dat Chloé niet als enige in de kamer was, had ze totaal nog niet geregistreerd. Eigenlijk was ze rechtstreeks naar de bank gelopen en was ze gaan zitten. Misschien was dat asociaal, aan de andere kant, het was ook heel erg stil geweest in de woonkamer, dus iemand over het hoofd zien kon gewoon gebeuren. Dat was in dit geval ook het geval geweest. Een voorzichtige "Hoi" werd in de kamer gesproken. Verbaasd keek Chloé op, in de richting van het geluid. Daar zag ze een schattig, jong meisje zitten, dat eerder boven een tekening zat gebogen. Een vriendelijke glimlach gleed over het gezicht van Chloé. Het liefste had ze het meisje meteen willen knuffelen, maar ze kon zich heel goed voorstellen dat het nogal intimiderend over kon komen als een persoon die een paar koppen groter was dan jou en die je niet kende zich opeens op je ging storten. Daarom besloot ze voor nu nog maar eventjes vriendelijk naar het meisje te glimlachen, om te laten zien dat Chloé geen kwaad in de zin had.

"Hallo daar" zei Chloé vriendelijk, met nog steeds een grijns op haar gezicht "Sorry dat ik je niet eerder groette, maar ik had je helemaal niet gezien!" Ze ging wat netter op de bank zitten, kom op, Chloé, het goede voorbeeld geven voor de jeugd. Daarom veranderde ze van haar kleermakerszit naar een gewone zit op de bank. Nieuwsgierig keek Chloé naar wat het meisje aan het doen was. "Dat snap ik ook wel, want je was vast en zeker veel te druk bezig met een prachtige tekening. Wat was je aan het maken?" vroeg Chloé nieuwsgierig. Hopelijk kon ze een positief gevoel op het meisje overbrengen. Chloé was gek op met kinderen spelen en met ze te communiceren en daarom zou ze het naar vinden als het meisje zich niet prettig of zelfs geïntimideerd door haar voelde.

Het was niet dat Chloé ooit de ambitie had gehad om met kinderen te werken. Eigenlijk had ze helemaal nergens ambities voor, alleen voor het feestleven en doorbreken in de muziek. Muziek maken, dat was haar passie. Los daarvan had ze nooit echt ambities gehad. School en andere dingen hadden haar nooit geïnteresseerd. Maar met kinderen opschieten vond ze wel leuk. Daarom had ze het schattige meisje niet genegeerd toen ze haar ontdekt had. Van binnen moest Chloé glimlachen toen het meisje zei dat ze een vogel aan het maken was, maar dat het niet helemaal lukte. Chloé schoof wat dichter naar haar toe, maar hield wel genoeg afstand zodat het meisje zich niet ongemakkelijk zou voelen. Eventjes reikte ze wat naar voren om de tekening beter te bekijken. "Ik vind hem wel mooi! Je kan duidelijk zien dat het een vogel is" complimenteerde Chloé het meisje met haar tekenkunsten. Chloé dacht even na. "Mmmm...maar als je toch wat anders wilt tekenen kan ik je wel helpen. Heb je geen favoriete dieren? Of ben je gek op een sport?" Daar dacht Chloé altijd aan als ze liedjes ging schrijven. De dingen waar ze gek op was en daar haalde ze inspiratie uit. Liefde. Feestjes. Dat soort dingen. Nogmaals glimlachte Chloé naar het meisje. "En hoe heet deze kunstenares?"

Toen het meisje glimlachte om haar compliment, smolt haar hart toch wel een beetje hoor. Chloé was gek op jongere kinderen – kinderen oordeelden niet over hoe je er uit zag, of wie je was. Als je aardig tegen ze was, was dat prima en daar kon Chloé zich helemaal in vinden. Chloé hoorde het probleem aan over de sporten en ze knikte, aangevend dat ze het begreep. Het meisje bleek Nuala te heten. “Wat een mooie naam” complimenteerde Chloé haar nog een keer “Ik ben Chloé. Oké, Nuala, ik ga je helpen iets te verzinnen om te tekenen.” Nadenkend keek Chloé even om zich heen en liet haar oog vallen op de zak chips, die inmiddels onaangeroerd naast haar lag. Haar ogen twinkelde en enthousiast keek ze Nuala aan. “Wat we kunnen doen, is een zak ontwerpen voor een nieuw smaak chips. Er zijn zo veel verschillende smaken! Misschien vind je dat een goed idee? Maar of je het nou leuk vind of niet…” Chloé pakte de zak en hield hem voor haar “Ga ik je toch dit aanbieden. Ik weet dat je eigenlijk geen eten van een vreemdeling mag aanmaken…maar technisch gezien zijn we niet echt vreemden meer van elkaar, toch?” Met een lief glimlachje keek Chloé naar het meisje, hopend dat ze zich vertrouwd genoeg voelde bij haar om wat te pakken. Sharing is caring, mensen.

Het moest misschien wel een beetje overweldigend voor Nuala zijn. Een volwassen persoon, die probeert met haar mee te denken over een tekening en die haar ook nog eens chips aan bied. Als Chloé nog klein was geweest, had ze dat ook bijzonder gevonden. Chloé had het kleine meisje de chips aangeboden, die het meisje vriendelijk afwees. Aan haar opmerking kon Chloé aflezen dat ze chips wel oké vond en Chloé haalde haar schouders op. Ze legde de zak chips in het midden van hun twee en wees er naar: “Ik ga je nergens toe dwingen, maar als je wat wilt, voel je vooral vrij om wat te pakken.” Bemoedigend knikte ze, om haar woorden kracht bij te zetten en ging toen wat ontspannender zitten. “Oké, oké, ik kan nog wel wat ideeën verzinnen…” Het hoofd van Chloé was creatief genoeg om dingen te verzinnen. Ze deed het dagelijks in haar muziek. Chloé dacht even na en ging toen weer wat rechterop zitten. “Was er bij jou thuis niet iets in de buurt wat bijzonder was? Ik weet bijvoorbeeld dat er tegenover mijn huis in Los Angeles een enorme flat stond, met een heel groot billboard erop. Altijd als ik iets ging tekenen deed ik wel iets met die flat…want het was zo herkenbaar.”

Kinderen oordeelden vaak niet. Hun gedachten waren nog niet bezoedeld met de verrotte wereld om hun heen. Dat was ook een van de redenen dat Chloe van kinderen hield. Hopelijk kon ze Nuala het gevoel geven dat ze bij haar zichzelf kon zijn. Dat was een van de dingen waar Chloe een hele erge voorstander van was: jezelf kunnen zijn. Het was zo belangrijk. Hoe vaak had ze in Los Angeles niet gezien dat mensen dachten dat ze iemand anders moesten zijn en daar aan onder door gingen? Een masker ophouden kon je een tijdje volhouden, maar niet voor altijd. Het meisje gaf aan dat ze niet in een huis woonde, maar door de bossen trok. De mond van Chloe vormde eventjes een “o”. Dat verklaarde waarom ze niet wist hoe een flat of een huis er uit zou zien. “Het is wel heel bijzonder dat je altijd door de bossen hebt gereisd, dat hoor je niet vaak” zei Chloe vriendelijk en knikte het meisje bemoedigend toe. Ze wist dat ze het meisje pas net ontmoet had, maar ze wilde er graag meer over weten. “Dat is het in ieder geval voor mij, want ik heb nog nooit zo iets gehoord. Hoe komt dat je altijd door de bossen hebt gereisd? Woonde je ouders in de bossen, of was je met een groep?” Chloe ging er eens makkelijk voor zitten, klaar voor het antwoord van het meisje.