All night long

Het was midden in de nacht, maar alsnog kon Grayson de slaap niet vatten. Kort draaide hij zich op zijn zij zodat hij naar de overkant kon kijken, waar Chloé lag. Een kleine grijns gleed om zijn lippen en kort overwoog hij om naast haar te gaan liggen, maar dan zou hij haar misschien wakker maken. Chloé was overduidelijk later pas binnengekomen dan hijzelf, maar hij was dan ook vrij vroeg voor zijn doen gaan slapen omdat hij last had gehad van hoofdpijn. Nu was dat over en dealde hij eerder met slapeloosheid. Hij wist dat hij nu niet in slaap zou vallen als hij de hele tijd rond ging draaien en dus besloot hij maar om naar beneden te gaan, waar hij misschien wat slaap op kon wekken. En dus sloop hij, nadat hij een joggingbroek had aangetrokken, in zijn ontbloot bovenlijf de trap af. Aangezien hij een vrij gespierd uiterlijk had, schaamde hij zich nergens voor en de gedachte dat hij misschien een kind tegen zou komen, kwam niet echt bij hem op. Hij schrok zich dan ook een ongeluk toen hij een kind in de woonkamer zag zitten en even twijfelde hij. Hij in zijn ontbloot bovenlijf samen met een kind kon een behoorlijk verkeerd beeld oproepen bij zieke geesten. Hij schudde zijn hoofd. Het moest maar zo. Trouwens, waarom zat dat kind zelfs hier beneden? Grayson liep naar voren en zorgde ervoor dat hij in haar blikveld kwam zodat ze zich niet helemaal kapot zou schrikken als ze hem zou zien. “Wat doe jij nog zo laat op?” Het klonk niet verwijtend, eerder nieuwsgierig.

Grayson knipperde kort verbaasd met zijn ogen toen hij de verzameling van tranen in haar ogen zag. Meteen voelde hij de nood om een arm om haar heen te slaan. Hij kwam niet vaak in contact met kinderen, maar hij kon er niet tegen als hij verdriet om zich heen zag. Hij vroeg zich af of hij net een domme grap moest vertellen om haar op te vrolijken toen ze begon met spreken. Hij besefte zich dat hij zijn kracht nog altijd had om haar rustiger te krijgen en dus liet hij zich naast haar op de grond zakken, niet van plan zijnde om haar te berispen en terug naar bed te sturen. Het was duidelijk dat ze met iets zat en het zou alleen maar averechts werken als hij haar nu naar bed zou sturen. Misschien zou een andere Peculiar van zijn leeftijd dat in zijn plaats wel hebben gedaan, maar Grayson was nu de eerste die het meisje had gezien en dus vond hij dat hij de baas was vanavond. En van hem mocht het meisje blijven zitten. “Ik snap wat je bedoelt,” zei hij met een kalmerende glimlach op haar woorden. “Overdag is het natuurlijk heel druk in huis met al die andere kinderen. Dan heb je op een gegeven moment gewoon nood aan rust.” Hij trok zijn benen naar zich toe en sloeg zijn armen om zijn knieën heen terwijl hij zijn blik weer naar opzij richtte, naar haar. “Mag ik vragen waarom je er zo verdrietig uitziet?” vroeg hij daarna op een zachte toon aan haar. Er was slechts een kleine afstand tussen hun. Grayson had dit expres gedaan zodat hij haar direct met zijn bijzonderheid kon troosten als het te veel voor haar zou worden, al leek ze haar emoties tot nu toe nog goed onder controle te hebben.

Grayson had niet verwacht dat het zo prettig aan kon voelen om met iemand die veel jonger was dan hemzelf hier beneden naast elkaar te zitten, niks doende, gewoon rustig pratend. Hij was een heel actief iemand en heel zijn leven zat eigenlijk volgepland met activiteiten waarbij hij anderen het leven zuur probeerde te maken en hijzelf er de grootste lol om had. Er waren slechts een paar uitzonderingen die hij niet in de maling zou nemen en die bevonden zich op dit moment niet in de lus. Misschien dat hij dit meisje ook wel aan die lijst kon toevoegen na verloop van tijd. Iemand die echt heel erg verdrietig was, liet hij natuurlijk wel met rust. Tenzij zo iemand per ongeluk slachtoffer werd van zijn grapjes, maar hij hield er wel toezicht op dat dat niet zou gebeuren. Hij haalde meestal de grapjes ook uit bij zijn leeftijdsgenoten omdat die het grappigste reageerden. Ze konden zijn grapjes alleen niet zo waarderen, iets wat hij tot op de dag van vandaag nog altijd niet begreep, mede dankzij het feit dat hij altijd in een deuk lag met zijn eigen grapjes. Het meisje begon met spreken en Grayson richtte zijn volledige aandacht naar haar, een frons tussen zijn wenkbrauwen verschijnend terwijl hij luisterde naar wat ze te zeggen had. Het leek een behoorlijk iets te zijn voor zo’n jong meisje en Grayson voelde een steek door zijn hart gaan. “Ik kan je misschien wel helpen,” zei hij op een rustige toon tegen haar. “Jouw bijzonderheid zal waarschijnlijk vat op me hebben, maar ik heb ook een bijzonderheid en dat is dat emoties onder controle kan houden. Ik kan ervoor zorgen dat je je weer wat gelukkiger gaat voelen.” Al was het dan maar voor even, maar niemand zou zich zo ellendig voelen als dat dit meisje nu deed. “En dat je het soms een beetje beu bent in de lus kan ik me heel goed inbeelden, hoor. Ik denk dat iedereen dat wel heeft. De truc is dan om er niet te veel in te blijven hangen.”

Grayson kon een glimlach nauwelijks verhullen toen het meisje op een twijfelachtige manier haar hand naar hem uitstak. Ze leek een beetje huiverachtig te zijn om hem in vertrouwen te nemen, maar dat was niet gek. Hij vermoedde dat ze al wel het één en ander had meegemaakt, meer dan iemand van haar leeftijd op dat moment mee had moeten maken. Daar kon hij niet veel aan veranderen; zijn bijzonderheid bestond immers niet uit het wissen van het geheugen of van bepaalde herinneringen, maar hij kon haar wel beter laten voelen, al was het maar voor één avond. En misschien kon ze, over een paar dagen of zo, dat gevoel weer bij zich oproepen door aan deze avond te denken en zich weer wat beter voelen. Hun handen maakten contact en even kreeg Grayson een haast overweldigend inzicht van hoe het meisje zich voelde. Hij had hier gelukkig al op gerekend en probeerde zijn eigen emoties onder controle te houden terwijl hij hevig dacht aan dingen die hem gelukkig maakten. Zijn gedachten gleden automatisch naar zijn jongere zusje Rose en voordat Grayson echt goed en wel besefte wat er gebeurde, ging er een gelukzalig gevoel door hem heen. Hij probeerde dat gevoel zo goed mogelijk vast te houden en dat door te laten stromen naar het meisje, haar rustig aankijkend. Ze had het over nachtmerries en Grayson gaf een knikje. “Wil je me iets meer vertellen over die nachtmerries?” vroeg hij zachtjes aan haar terwijl hij zich nu niet concentreerde op het gelukzalige gevoel, maar eerder op het controleren van haar hartritme zodat ze rustig zou blijven terwijl ze hem misschien iets meer zou vertellen over haar nachtmerries.

Grayson merkte op dat het meisje het niet zo erg vond om hem aan te raken. En hij moest ook toegeven dat hij het minder erg vond dan verwacht. Hij had natuurlijk niet verwacht dat hij zo snel de overhand zou krijgen, maar het voelde wel goed aan dat hij haar in zekere zin toch een beetje had kunnen kalmeren, blijkbaar zelfs op zodanige wijze dat ze het aandurfde om tegen hem aan te leunen. Grayson tilde zijn arm omhoog zodat het meisje tegen zijn zij aan kwam te liggen en sloeg vervolgens zijn arm om haar heen, waarna hij even naar voren keek en zijn blik pas weer naar opzij richtte toen ze tegen hem zei dat ze het toch niet uit kon leggen. "Kun je het ook niet voor me proberen?" drong hij zachtjes aan. Hij kon haar immers veel beter helpen als hij zou weten wat voor gevoelens ze had en welke nachtmerries ze had. Hij zou ze uiteraard niet weg kunnen nemen, maar soms was iemand om tegen te praten al voldoende om ergens een beetje meer inzicht over te krijgen en daar rust bij te ervaren. Grayson kon natuurlijk niet met zekerheid zeggen dat dat voor haar ook zou werken, maar ze konden het wel proberen, toch? Dan moest ze echter wel haar koppigheid opzij schuiven en hem in vertrouwen nemen, maar dat zag hij na verloop van tijd wel goed komen. Dat ze hem immers al aan durfde te raken, was al heel wat. De rest kwam wel vanzelf.