Victor was zich in een boek aan het verdiepen zodat hij nergens anders aan zou kunnen denken toen Alicia de kamer binnen kwam gestormd. ‘Victor!’ Hij las de zin waar hij aan begonnen was uit voor hij haar aankeek, en stond direct op toen hij zag dat ze een dood dier uit haar tas haalde “Is that a cat?” Met die woorden kwam hij naar Alicia toe en knielde hij naast haar neer om het dier beter te bekijken. Het eerste wat hij kon zeggen was dat de verwondingen eruit zagen alsof het dier bij een val niet op zijn pootjes terecht gekomen was of door een auto was aangereden. Victor wendde zijn blik af; hij kon niet naar het gebroken lichaampje blijven kijken. ‘We can bring it back, I know it!’ Hij keek Alicia aan en zag de hoop en het enthousiasme in haar ogen. Iets klikte in zijn hersenen waardoor hij nu vastberaden zijn blik op de kat richtte en knikte. Ze konden dit doen. “I’ll heal the wounds first, then you can inject it with your elixir,” legde hij uit wat het plan was voor hij het dier in haar armen aanraakte. De kat was nog een beetje warm, maar leek snel af te koelen. Victor haalde diep adem voor hij zijn ogen sloot en concentreerde op de energiestroom tussen hem en de kat. Het duurde even, maar toen voelde hij hoe de gebroken botten weer aaneen groeiden en het lichaam zich herstelde. Hij opende zijn ogen en keek Alicia aan; nu was het haar beurt.

Met zijn ogen gesloten concentreerde Victor zich op het genezen van de kat. Pas toen hij voelde dat alle wonden verdwenen waren, richtte hij zich weer op Alicia. Een kleine glimlach ontstond om zijn lippen toen hun blikken elkaar ontmoetten. ‘That’s amazing,’ zei ze zacht waarna ze een flesje met een groene vloeistof erin tevoorschijn haalde. Victor keek toe hoe ze een kleine hoeveelheid in een spuit deed en het daarna aan de kat toediende. Hij haalde een zakhorloge uit zijn jaszak. Het was een van de weinige dingen die zijn jaar op de vlucht van hulsels had overleefd. Hij was van plan om later eens naar een modern horloge te zoeken, maar had er tot nu toe de tijd nog niet voor gehad. Vijfenvijftig seconden tikten voorbij. Het was nog geen minuut, maar leek eeuwig te duren terwijl hij verwachtingsvol naar de kat keek. En toen was er een beweging. Rusteloos maakte een pootje schokkende bewegingen. “Alles wird gut,“ sprak hij tegen het dier terwijl hij het zachtjes aaide. Met zijn aanrakingen gaf zijn bijzonderheid de kat de energie die het dier nodig had om makkelijker weer tot leven te komen. Het duurde dan ook niet lang tot de kat zijn kopje ophief en luid miauwde.

*“Everything will be alright”

Victor was nog helemaal met de kat bezig toen Alicia sprak. ‘We did it!’ Haar enthousiasme bracht een lach op zijn gezicht. Ze hadden een leven gered; ze mochten trots zijn. ‘We defeated death! We’re heroes!’ Hij kreeg nog niet de tijd om zijn mond open te doen om iets te zeggen voor Alicia haar lippen op de zijne duwde. Voor een paar seconden was hij te verbaasd om iets te doen. En toen beantwoordde hij de kus. Het moment was kort—bijna te kort—, maar Victor nam dan toch afstand. Om weer op adem te komen, maar vooral om na te denken over wat dit betekende. Hij had geen idee waarom dit gebeurd was—en of het dan ook betekende dat Alicia hem leuk vond, en hij haar. Het was helemaal uit het niets gekomen, maar was wel aangenaam geweest. Vragend keek hij Alicia aan; op zoek naar de antwoorden.

De kus was helemaal uit het niets gekomen en Victor de paar seconden die hij had om erover na te denken klaarden niet veel uit. Waarom had Alicia hem gekust? Vond ze hem leuk, of was het gewoon de euforie van het moment geweest? Ook zijn eigen gevoelens waren hem niet duidelijk. Het was nog niet zo lang geleden dat hij en Dawn uit elkaar waren gegaan en het voelde raar om al iemand nieuw te hebben, maar het voelde tegelijkertijd ook goed met Alicia. Hij had zelf geen antwoorden op zijn vragen en dus keek hij Alicia aan in de hoop dat zij ze had. ‘Wh-what uh, should we name it?’ vroeg ze met een blos op haar wangen en haar blik op de kat. Niet de woorden die Victor had verwacht. “Oh, uhm, I don’t know.” Hij dacht even na. “Schrödinger?” stelde hij de eerste naam voor die in hem opkwam. Het was een wetenschapper wiens werk hij een paar dagen eerder nog eens tegen was gekomen.

Je zou denken dat iemand die al zo lang leefde als Victor wel zou weten hoe hij met een situatie als deze moest omgaan, maar dat was dus niet het geval. Zelfs na meer dan twee eeuwen bleef het moeilijk om zijn eigen gevoelens te begrijpen en ermee om te gaan. Hij had gehoopt dat Alicia misschien een antwoord had, maar zij leek het onderwerp liever uit de weg te gaan en vroeg welke naam ze de kat zouden geven. Zich snel herpakkend dacht Victor even na en opperde hij om het dier Schrödinger te noemen. De glimlach die Alicia hem schonk zorgde ervoor dat hij even al de vragen die in zijn hoofd ronddraaiden vergat. ‘That’s perfect. Welcome to the family, Schrödinger.’ Hij keek met een glimlach toe hoe ze het diertje aaide dat luid begon te spinnen. Victor liet ook zijn hand weer over de vacht van de kat gaan, waarbij hij per ongeluk kort Alicia’s hand aanraakte. Voor een moment hield hij zijn adem afwachtend in.

De wereld stond stil terwijl hij op Alicia’s reactie wachtte. Hij durfde zich nauwelijks nog te bewegen, bang om iets verkeerd te doen. ‘I'm..’ Victor richtte zijn ogen op haar zodra ze begon te spreken, maar zij leek hem niet aan te willen kijken. ‘I'm really happy I met you, Victor.’ Hij knikte terwijl hij toekeek hoe ze verder ging met het aaien van de kat. Het dier gaf blij kopjes tegen Alicia’s hand. “Me too,” antwoordde hij. “I’m really happy I met you too.” Hij keek haar voorzichtig aan terwijl hij de woorden sprak.

‘More than with anyone I've ever met before,’ ging ze verder. Bedoelde ze echt—? Hij moest het proberen. Eeuwig wachten ging nergens toe leidden, hij hoopte alleen maar dat het niet de verkeerde beslissing was. Langzaam ging hij dichter naar haar toe. Als ze het niet op een lopen zou zetten, ging hij zijn lippen weer op die van haar drukken.