The potential of becoming friends.

Het begon langzaamaan te wennen in de lus. Het was gemakkelijk om te wennen aan een leven waar de kogels niet meer rond zijn oren vlogen, ook al moest Zephyr toegeven dat hij zijn leven als maffiabaas soms wel miste. En dan vooral de vriendschappen die hij gehad met zijn gangmembers. Ze hadden allen veel respect voor hem gehad en hij had veel respect voor hun gehad. Ze hadden hard voor hem gewerkt en samen hadden ze het dikwijls voor elkaar gekregen om de East-gang uit hun afgebakende territorium te houden, om hun te laten zien wie er eigenlijk de baas was in de straten van New York. Het was niet altijd even prettig geweest, maar ze hadden het goed met elkaar kunnen vinden en elkaar door de lastige momenten heen gesleurd. Het was een ware competitie tussen beide gangs geworden om zo veel mogelijk deals binnen te krijgen en de ander daarin zo veel mogelijk dwars te bomen en uiteindelijk, na een inschattingsfout langs Zephyr’s kant, had hij dat al meerdere keren bijna met zijn leven moeten betalen. Hij was halsoverkop naar Noorwegen moeten vluchten, waar mensen zoals hem veilig waren als hij één van zijn vertrouwde gangmembers moest geloven. De jongen had zelf ook een gave gehad, maar dat goed weten te verbergen voor de East-gang en Zephyr vroeg zich af of hij de jongen binnenkort ook in de lus zou tegenkomen. Hij had te weinig informatie gekregen en had dat moeten horen in de lus zelf. Nu dat hij tamelijk op de hoogte was, deed hij zijn best om anderen te leren kennen. Met een slaperig gezicht liep Zephyr naar de jongensbadkamer toe en opende de deur, waar hij meteen oog in oog stond met een halfnaakte jongen. Hij gaf de jongen een simpel knikje en liep langs hem, waarna hij naar zichzelf in de spiegel keek en grinnikte omdat zijn haar alle kanten op lag. “People must think I’m insane when I’m looking like this,” grinnikte hij naar de jongen naast zich. Daarna keek de getatoeëerde jongen opzij en wierp de jongen een korte glimlach toe. “I’m Zephyr by the way. What’s your name?”

Zephyr grinnikte toen de jongen naast hem antwoordde en hij keek de jongen in de reflectie van de spiegel voor hem aan. “I think I still have to meet someone who gets out of bed with the perfect hairdo,” grinnikte hij. Hijzelf was die persoon in elk geval niet, dat was wel duidelijk. Hij merkte dat hij zijn spullen om zijn haren te bewerken vergeten was en met een zacht zuchtje kamde hij dus maar met zijn vingers door zijn haren. Het goede ding van de haarproducten die hij gebruikte was dat ze van een uitstekende kwaliteit waren en dat hij dus niet meer hoefde te doen dan de volgende dag door zijn haar te kammen om zijn haren ongeveer hetzelfde te krijgen als de dag ervoor. Zephyr bleef dus met zijn handen door zijn haren strijken totdat hij er zeker van was dat ze goed zaten en richtte zich toen op de jongen naast hem, die zich inmiddels als William voor had gesteld. De jongen draaide zijn rug naar de spiegels toe, sprong naar achteren en kwam zo hoog op de wastafels te zitten. “So other then having to work on your hair in the morning, how’s your life in the loop going by now?” vroeg hij grinnikend aan de jongen, zijn grijze ogen richtend op William.