Lessons in love.

Met een glimlach las Miles het sms’je dat zijn beste vriend hem gestuurd had. Kort had hij overwogen om zijn vriend de waarheid te vertellen over waar dat hij was, maar hij wilde zijn ouders niet bezorgd maken. Zijn ouders dachten dat hij met vrienden op vakantie was en zijn vrienden dachten dat hij met zijn ouders op vakantie was. Hij wist dat de tijd begon te dringen en dat in de echte wereld de weken binnenkort wel om zouden zijn. En dat hij dan uit moest komen voor zijn leugen. Hij vond het gewoon lastig om het uit te leggen en ergens had hij het belachelijke idee dat als hij zei waar hij was, zijn vrienden hem op kwamen zoeken in de lus. En dat kon natuurlijk niet, dus moest hij zijn leugen zo lang mogelijk vol zien te houden. Uiteindelijk zou hij er wel eerlijk over zijn, maar eerst moest hij even uitzoeken hoe hij het hun ging vertellen. Hij kon natuurlijk ook gewoon op tijd teruggaan naar Oxford zodat het leek alsof hij niet gelogen had, maar zijn research hier was nog lang niet klaar en er was een deel in hem dat ook nog niet weg wilde gaan. De Peculiars leken hem aardig genoeg en hij had het er hier naar zijn zin. De jongen schudde met een zacht zuchtje zijn hoofd en stak toen zijn telefoon in zijn broekzak. Als hij nog langer erover ging malen, werd hij er alleen maar ellendig van. De jongen reikte naar voren en pakte zijn mok dampende chocolademelk, waarna zijn blik viel op een jongen die een pak droeg en die de kamer binnen kwam wandelen. In Oxford zouden zijn vrienden de jongen allang een naam hebben gegeven en een charmeur genoemd, maar Miles was zo niet en een vriendelijke glimlach kwam om zijn lippen toen hij oogcontact met de jongen maakte en hem een knikje ter begroeting gaf. Of de jongen zelf een gesprek wilde beginnen of niet, lag aan hem.