I love you

Denkend aan de woorden van Magnus en Louise draaide Jessica haar glas met wodka. De warlock had gelijk! Jesse mocht niet haar persoonlijkheid laten bepalen door het verleden. Het was natuurlijk allemaal weer makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe moest zij nu in godsnaam het verleden loslaten? Hoe kan ze een nieuw hoofdstuk starten zonder haar moeder en zonder Emma? Het meisje had geen idee hoe ze haar lieve Emma kon vergeten… Met een zucht nam Jesse nog een teug van haar glas. Er schoot plots iets in haar hoofd, iets wat Louise tegen haar gezegd had. Zonder na te denken schoot Jessica pijlsnel naar Emma’s graf. Misschien moest ze eens beginnen met rouwen? MIsschien kan ze door te rouwen het verleden achter haar laten? Met een bovennatuurlijke snelheid raasde ze door land en zee naar de plek waar haar hart ligt, op het kerkhof. Aangekomen op de begraafplaats, stapte ze snel langs de rijen met graven. Jess had al zo vaak gewandeld naar het graf dat ze het kon doen zonder na te denken. Emma haar rechthoekig graf was zwart met witte letters en had een hartje. Na een poosje speuren vond ze het grafsteen. Jess had er toen alles aan gedaan om geld bijeen te rapen zodat ze Emma een mooi graf kon geven. Het meisje had verschillende jobs genomen, ze had gewerkt in winkels, bibliotheken en fitnesscentra’s. Maanden later had ze eindelijk het geld bijeen geraapt.

Toen ze daarnet onderweg was, passeerde Jess langs een winkel om enkele bloemen te gaan stelen. Jess had geen geld om te betalen dus stool ze wat bloemen, wat ze toch al lang gewend was. Dankzij haar krachten was het zelfs nog eenvoudiger. Het meisje dacht even terug aan alle momenten die ze als dieven hadden doorgebracht. De meisjes waren een goed team! Emma was er om Jessica te beschermen, en Jessica was er om Emma te redden. ‘Lieve Emma…’ zei Jess treurig. Een traan gleed langs haar wang. Wat miste ze haar lief… Het meisje dacht terug aan de warme knuffels, aan de prettig gestoorde momenten, aan alles wat ze zich maar kon herinneren. Jess wist dat ze altijd van haar zal blijven houden, ze had enkel geen flauw idee of ze wel ooit nog de liefde zal vinden. Wie kan er nu Emma vervangen? Na een poosje stilte legde ze de bloemen op het graf, zei zachtjes ‘I love you’ waarna ze pijlsnel terug naar het krakerige pand ging.

Terug op de haar kurk in de keuken keek ze even naar de klok. Jessica was niet al te lang weggeweest. Dankzij haar snelheid kon Jess stiekem af en toe wegrennen naar eender welk land. Ze pakte haar glas vast en en genoot met volle teugen van haar wodka. Volgens Louise moest ze er mee stoppen, maar het deed haar toch niets dus zag Jess niet in waarom. Jessica opende haar ogen en zag voor haar een jongeman. Hij had bruin haar, blauwe ogen en een stoppelbaardje. De jongeman was best knap. Jess schudde de gedachten meteen uit haar hoofd. Het was niet het moment om te denken aan knappe jongens. Daarbij zijn alle mannen dezelfde! Even keek ze met een wantrouwende blik naar de jongen voor haar. Kan ze hem wel leren kennen? Is hij te vertrouwen? Jessica kon nog altijd wegrennen om van deze jongen weg te blijven. Maar iets in haar zorgde ervoor dat ze bleef. Uiteindelijk besloot ze het maar te wagen. 'Hallo!' zei ze, 'Wil je ook wat wodka?' vroeg Jess vriendelijk.

De jongeman stemde toe, dus nam Jesse snel een ander glas en schoot het vol. ‘Hier,’ zei Jessica met een fijne glimlach, ‘een glas wodka,’ Terwijl de jongeheer voor haar wazig bleef kijken, bestudeerde Jess even zijn kledingstijl. Wie weet kon ze daaruit meer afleiden. De man droeg een zwarte jeansvest met een bordeaux T-shirt. Zijn jas leek al ietswat naar de oudere kant. Het was een eenvoudige en rustige kledingstijl. De jongeman zou vast niet de meest agressieve man ter wereld zijn, zo zag hij er toch niet uit. Maar met mannen weet je ook nooit. Erik, Jessica walgde van die naam, had ook een gangbare kledingstijl. Van zijn kledij ging ze naar zijn handen die iets vasthielden. Er lag een zilveren medaillon in zijn handen. Het had een ovale vorm met mooie afwerkingen. Het zag er oud zijn. Jessica kon het niet goed inschatten, maar ze wist zeker dat het medaillon enkele eeuwen oud was. Zou hij zo oud zijn als het medaillon? Van wie zou hij dit medaillon hebben gekregen? Jesse besloot de vragen naast haar te leggen om de jongeman verder te inspecteren. Van zijn armen ging ze weer terug naar zijn gezicht. Zijn gezicht leek er maar verdrietig bij te staan, heel zijn lichaam stond ingezakt. Alsof al de last van de wereld op zijn schouders was gevallen. Zijn ogen waren wazig met enkele tranen die nog moesten gaan rollen. De wallen onder zijn ogen zeiden genoeg, hij had met moeite geslapen de laatste dagen. ‘Hoe heet je?’ zei Jess zachtjes waarna ze een beetje naar voor boog. De jongeman kon zeker en vast een beetje afleiding gebruiken van zijn gedachten. Gedachten konden immers nogal drukkend werken...

‘En jij bent?’ vroeg de jongeman, die Victor heette, na een korte stilte. ‘Jessica’ antwoordde het meisje. Jessica, haar echte naam, was voor de onbekenden en kennissen. Jess, Jesse of Jessy, haar bijnamen, waren voor haar goede vrienden en familie. Jess zuchtte lichtjes. Wat miste ze haar moeder en enig bekend familielid. ‘Noem mij maar Jesse, als je wilt,’ glimlachte Jess, ze had nood aan het horen van haar bijnaam. Even keek Jessica in Victors zacht blauwe ogen, het meisje zou er in willen verdrinken. Meteen keek het meisje weer naar haar glas en schoot het vol met wodka.

Na een poosje zwijgen draaide Jesse haar glas, legde haar haar goed en nam weer een slok wodka. ‘Ben jij al lang in de lus?’ vroeg ze.

Weer een een slakende stilte vulde de ruimte. Hoeveel stiltes zouden ze nog meemaken vooraleer ze deftig met elkaar praten? “Neen. Nog maar een… week?’ zei de jongeman vragend. Het leek alsof hij zelf niet meer goed wist hoe lang hij in de lus zit. Maar met de steeds herhalende dag is dit niet onverstaanbaar. Hij is net zoals Jessica niet de enige in de lus die niet meer goed weet hoe lang die in de lus zit.

Nadat de jongeheer van zijn glas wodka had gedronken, vervolgde hij zijn antwoord. ‘Ik weet het niet,’ De jongeman schudde met zijn hoofd, kneep zijn ogen tot spleetjes en legde zijn hoofd in zijn handen. Even keek ze vragend naar Victor. Had ze een gevoelig onderwerp aangesneden? Volgens haar niet. Maar waarom lag zijn hoofd dan nu op zijn handen? Niet goed wetend wat te doen vroeg Jesse: 'Is er iets?'

Bezorgd keek Jessica toe hoe de man voor haar met trillende handen zijn medaillon nam. Zijn ademhaling en hartslag klonken onrustig. Even vroeg Jess zich af of ze iets moest doen of zeggen. Maar wat zou ze kunnen doen? Machteloos keek ze toe hoe hij wat dingen als ‘quoi’ en ‘weg’ mompelde’ waarna zijn blik vluchtig naar de deur ging. De jongeman wou duidelijk weg. “Ik moet weg” zei hij terwijl hij met gebogen hoofd naar de deur ging. Op een flits schoot Jess richting de man toen hij bijna viel, maar gelukkig had hij de tafel kunne vastgrijpen. ‘Zeker dat het gaat?’ vroeg ze nog bezorgder dan tevoren. Ze had geen idee waarom ze zelf zo bezorgd was op deze vreemde man. ‘Hopelijk word je snel beter’ zei Jesse vooraleer de man de keuken verliet.

Na een poosje gapend voor de deur te staan, rende het meisje weg. Waarom was ze bezorgd? Ze ging richting de zee want ze moest rennen. Ze moet toch niet bezorgd zijn over een vreemde, stomme man? Ze moest vergeten wat er net is gebeurd. Alle mannen zijn toch dezelfde? Dat was meer dan vreemd. Jess voelde zich vreemd. Waarom begon ze zelf een gesprek? Gelukkig kon ze dingen makkelijker vergeten als ze rende, dus ze liep zo hard ze kon zonder enige richting uit te kiezen.