Imperfect love

Verdriet. Dat leek de enige emotie te zijn dat Yara nog kende sinds ze de supermarkt had verlaten. Haar stomme brein speelde steeds weer dat moment af dat Cyrek haar zoende, maar daarna kwamen zijn ijskoude woorden alweer even hard aan en voelde Yara de tranen weer opkomen. En ze had geen idee waarom ze het zich zo aantrok. Jawel, ze had wél een idee, maar ze weigerde om het te geloven. Ze weigerde om de waarheid te accepteren. Dat ze verliefd geworden was op het moment dat Cyrek haar arm vast had gegrepen en zijn lippen op die van haar had geduwd. Ze wilde er niet aan denken, wilde die gedachten wegduwen, maar de kus herhaalde zich voor een zoveelste keer weer in haar hoofd en Yara schudde geërgerd haar hoofd. Waarom was ze in godsnaam zo rusteloos over een jóngen? Waarom kon ze het niet gewoon laten rusten, kon ze niet gewoon accepteren dat hij niet om haar gaf op de manier dat zij wel om hem deed? Waarom kon ze niet gewoon accepteren dat hij zijn botte woorden meende en dat hij binnen de tijd dat ze weg was gegaan en nu echt niet van gedachten zou veranderen? Het was een betekenisloze kus geweest, enkel om haar eraan te herinneren dat hij van haar gezeur af wilde zijn. Hij had er enkel voor willen stoppen dat ze stopte met huilen. En ze had dat ook voor een moment gedaan. Dat euforische gevoel dat ze toen had, zou ze bij niemand anders meer krijgen. Ze wist ook dat haar wolf hem al als haar mate begon te zien en dat maakte alles enkel nog gecompliceerder omdat ze wist dat hij dat nooit bij haar zou doen. En het deed verdomme zo veel zeer. Yara’s hoofd zakte weer naar beneden en de tranen die ze de hele dag had willen verdringen, kwamen weer opzetten. En Yara liet ze maar gaan. Ze rolden over haar wangen en lieten vochtige plekken achter, maar het deerde haar niet. Niets deerde haar voor dit moment nog. Yara wilde zich net op bed laten zakken om zichzelf toe te laten om even verloren te zijn in haar ellende toen ze opeens een krassend geluid hoorde over haar deur. Snel veegde ze haar tranen af en hoewel ze de rood opgezwollen ogen niet kon verbergen, maakte haar dat nu ook weer niet zo heel veel uit. Ze liep naar de deur toe, opende deze… en keek recht op een wolf neer. Cyrek. Ze herkende zijn geur. En wie kon het anders zijn dat in wolvenvorm voor haar zou zitten? Ze kende geen andere wolf in deze lus buiten hem. “Well, at least your wolf wants to see me,” zei ze met krakende stem tegen hem. Ze schudde haar hoofd. Nee, nu moest ze die façade ook ophouden. “Go away, Cyrek. You made it clear you didn’t want me and now I’m going to give you your wish.” Ze wilde zich omdraaien en weglopen, maar iets in haar hield haar tegen. Ze zette haar hand stevig tegen de deurstijl en voelde hoe haar wolf naar buiten wilde komen. “No, fuck, no,” siste ze getergd, maar er was geen ontsnappen aan. Een doffe bonk weerklonk toen ze zich met een gil op de grond liet vallen en niet veel later lag daar niet meer Yara, maar een sneeuwwitte wolf met ijsblauwe ogen. De wolf stond op en draaide zich naar Cyrek’s wolf toe, waarna het hem observeerde. Daarna deed ze een paar stappen dichterbij en duwde haar snuit kort als begroeting tegen die van de andere wolf. En Yara kon alleen maar lijdzaam toekijken.

De wolvin sloot kort haar ogen toen de wolf zijn snuit tegen haar hals duwde. Het voelde fijn. Vertrouwd. Het voelde als iets wat daar moest zijn. Het was heel anders dan die ene bruut die Yara zo had toegetakeld. De wolvin voelde zich nog steeds erg schuldig dat ze Yara daar niet tegen had kunnen beschermen, maar het was allemaal te snel gegaan om te bevatten. De Alpha was er echt op gebrand geweest om Yara pijn te doen en de wolvin had nog maar net kunnen ingrijpen voordat Yara’s blote huid geraakt was geweest. De kras was diep geweest en het had zeker zijn littekens – zowel fysiek als mentaal – bij het meisje achter gelaten, maar de wolvin had de schade toch wel wat kunnen beperken. Maar goed, nu waren ze hier en was op een plek waar ze zich fijner voelde dan in de pack. Geaccepteerder. Tegenover een wolf die afkomstig was van een andere pack, maar daardoor niet minder vertrouwd aanvoelde. De wolvin hield haar kop kort schuin toen de wolf zijn verontschuldigingen aanbood en met een paar trage bewegingen schudde ze haar kop. ”They would have avoided each other if we didn’t intervene. We did the right thing,” wuifde ze nog eens zijn verontschuldigingen weg met haar woorden. Er waren nu echter andere dingen die besproken moesten worden dan hun beleefdheden met elkaar uit te wisselen. Ze waren inmiddels in Yara’s kamer beland en met haar snuit sloot de wolvin de deur achter hun dicht, waarna ze haar lichaam stevig tegen de deur gooide om hem in het slot te laten vallen. Ze had zo het idee dat als Yara sterk genoeg zou zijn om het weer van haar over te pakken, de jongen geen verkeerde reactie zou geven op haar lichaam en dus was ze er gerust in dat ze een soort van opgesloten zaten in de kamer met elkaar. Ze richtte haar blik op haar gezelschap en een zachte blik ontstond in haar ogen. ”You feel the connection between these two as well, don’t you?” vroeg ze aan hem.

De wolvin gaf een kort knikje. Dat Cyrek diegene was die hier moeilijk deed, was haar al opgevallen. Ze had al gemerkt dat Yara vaak genoeg, direct of indirect, aan de jongen had laten merken wat ze van hem vond, maar dat Cyrek dat gewoon negeerde of heel even toeliet en het dan weer wegduwde. De wolvin had Yara dan ook niet meer kunnen forceren om Cyrek een nieuwe kans te geven en had zich, met een wrang gevoel in haar maag, zich er al bij neergelegd dat het tussen de twee toch op niks uit zou draaien, maar ze was blij dat de wolf van Cyrek nu de keuze voor beiden had gemaakt. Yara had de wolf nog weg proberen te sturen, maar de wolvin had zich daarmee bemoeid en nu zaten ze hier. De wolvin liet een grommend geluid horen dat op grinniken moest lijken toen de wolf aangaf dat het heel duidelijk was wat de twee voor elkaar voelden, maar kreeg weer een serieuze trek om haar snoet toen de wolf verder begon met spreken. ”Yara is only willing to go so far,” zuchtte de wolvin. ”After they shared a kiss and Cyrek pushed Yara away, she was really hurted.” De wolvin richtte haar blik op de wolf en kwam voorzichtig dichterbij. ”Maybe you don’t need to have to convince him anymore,” sprak de wolvin op een kalme, warme toon. ”The truth is that I already see you as my mate and I know it won’t take long for Yara to feel the same about it as I do. So what… what if you took me as your mate?” Het kon een overweldigende beslissing worden voor zowel Yara als Cyrek, maar de wolvin had er vertrouwen in dat het de juiste beslissing was. Als de wolf voor haar haar zou markeren als zijn mate, dan hadden de twee weinig anders te doen dan het te accepteren. Na een tijdje, that is. Zodra de frustratie, de angst en de gekwetste gevoelens uit de weg zouden zijn.