'Cause baby now we got bad blood.

Het was een chaos in haar hoofd. Herinneringen die zich aan haar opdrongen en die als een film steeds voor haar netvlies bleef afspelen. Hoe ze de dolk uit het niets tevoorschijn had laten komen, deze omhoog had gegooid en vervolgens vol in de richting van haar stiefmoeder had gegooid. Als haar werpkunsten beter waren geweest, had ze de vrouw geraakt. Haar stiefmoeder had met een gil de deur achter zich dichtgegooid en vlak daarna had een bediende aan een geschokte Willow verteld waar ze naartoe kon vluchten. Willow had de wacht met wie ze een knipperrelatie had niks laten weten toen ze vertrok, alsook haar vader. En nu stond ze hier, in een witte jurk dat perfect paste in haar kasteel, aan de rand van de vuurtoren. Ze had net haar thuisfront achter zich gelaten en had een koffer met kleren bij zich. Kleren die wel gewoon normaal waren. Ze had echter halsoverkop het kasteel moeten verlaten en dus stond ze hier in een prachtige witte jurk dat tot haar voeten kwam. Ze keek met een afkeurende blik naar het zand voor haar en trok haar neus op. Als men dacht dat ze opzoek ging naar dat stomme verblijf en door dat zand ging ploeteren, dan hadden ze het mis. En toen kwam op dat moment haar redding. “Hé, jij daar!” riep ze naar het meisje. “Jij wil me wel even op je rug dragen naar het verblijf, niet dan? Of op zijn minst met je gave het pad voor me vrijmaken?” Ze had geen idee wat voor een gave het meisje had, maar ze moest maar improviseren als het hulpeloos zijn zou om Willow zonder schoenen vol met zand naar het verblijf te brengen.

Het was niet eens bij haar opgekomen dat ze zich in een lus bevond waar ook mensen konden zijn die helemaal geen idee hadden dat ze een Peculiar was en haar nu wel eens heel raar aan konden kijken. Het was voor haar dan ook niet meer dan normaal dat het meisje een Peculiar was, al was het antwoord dat ze gaf niet helemaal wat ze wilde horen. Willow nam het meisje kort in zich op en vroeg zich af of ze oprecht vriendelijk was of dat het een poging was om van Willow af te geraken. Ach ja, het maakte ook niet zo heel veel uit. Ze zag alleen niet zo snel een ander slachtoffer dat haar naar het verblijf kon dragen en dus was het meisje haar enige hoop om te voorkomen dat haar schoenen vol met zand zouden zitten. “En wat voor gave heb je dan wel?” vroeg ze kortaf. “En denk je dat je voor de rest misschien wel nuttig voor me zou kunnen zijn?” liet ze er iets minder kortaf op volgen. Haar blik gleed met een vies gezicht naar het zand onder haar en weer terug naar het meisje. Waarom moest ze dan ook weer uitgerekend op een strand terechtkomen? Het zag ernaar uit dat het nog maar net geregend had en ze was er vrij zeker van dat het zand helemaal drassig zou zijn. Dan zou of haar schoen helemaal vol zitten met dat spul of haar tenen helemaal vies als ze zonder schoenen zou gaan over het zand. Het waren beiden opties die haar niet echt aanstonden en dus was het maar afwachten of het meisje toch nog onverwacht van nut kon zijn.

Het meisje gaf aan dat het haar gave was om visioenen te zien. Dit trok Willow’s aandacht wel en ze wuifde kort het feit weg dat het meisje voor de rest niet nuttig was. Hoewel ze haar sociale interacties in de lus wilde beperken, was het wel zo dat ze meestal wel door durfde te vragen als iets haar interesse trok. Willow fixeerde haar blik op het meisje en trok kort haar wenkbrauw op. “Je kan dus in de toekomst kijken,” concludeerde ze. “Zit daar een limiet op? Hoe werkt je gave precies?” Misschien kon dit meisje wel een interessant toekomstbeeld van Willow zien en zou ze daar wel blij van worden. Of totaal ook niet, maar dan kon ze er gewoon voor kiezen om het meisje niet op haar woord te geloven en weer door te gaan met haar leven. “Ik heb een mes naar mijn stiefmoeder gegooid en blijkbaar vinden ze dat in het kasteel een reden om me naar hier te sturen,” zei ze op een toon alsof ze het over het weer had. “Ze denken dat ik hier mijn leven ga beteren, dat ik de controle over mijn emoties weer ga hervinden.” Ze rolde met haar ogen. “Ik heb zo’n beetje het idee dat elke ouder die zijn kind naar haar laat gaan dat wel denkt. Ik vraag me af of het ook daadwerkelijk lukt.” Ze was hier nog maar een paar minuten, maar ze had zo het idee dat de controle over de kinderen hier vrij miniem was. Of dat hoopte ze toch. Hoe meer mistappen ze kon maken, hoe beter.