Paradise [open]

Hij voelde zich veilig. Alsof hij in helemaal in bubbeltjesplastic was gerold. Dit was goed. Met een lach op zijn gezicht staarde hij naar het plafond. De pijn was weg, de angst voor de hulsels was weg; het had allemaal plaatsgemaakt voor een gevoel van euforie. Hoe lang hij daar zo lag wist hij niet, maar toen hij de wereld rondom hem weer waarnam was het eerste dat hij hoorde zijn naam. Gehaast kwam hij overeind, zette hij zich zo recht als hij kon op de zetel en richtte hij zijn blik op het meisje dat naar hem had gevraagd. “And why do you want to know that?”

Hij kon voelen hoe de drugs langzaam uit zijn systeem aan het gaan waren. Het gevoel van warmte, veiligheid en blijdschap begon plaats te maken voor zijn gebruikelijke onrustigheid en angsten. Toen hij een stem zijn naam hoorde zeggen, vertelde hij dan ook niet dat hij de persoon was naar wie ze op zoek was en wachtte hij eerst af waarom ze naar hem vroeg. Niet dat ze eruit zag alsof ze zelfs een vlieg kwaad kon doen. De woorden die uit haar mond kwamen, veroorzaakten even kortsluiting in zijn hersenen. Familie? Directe familie? “I’m what?” bracht hij verbaasd uit.

Het meisje lachte vrolijk en sloeg haar armen om hem heen. Verbaasd reageerde Victor niet, maar net toen hij bekomen was en zijn armen om haar heen wou slaan, trok het meisje zich terug. Een stroom woorden kwam uit haar mond en weer wist Victor niet direct wat hij moest antwoorden. “How are you family?” was de eerste vraag die hij kon bedenken, want hoe kon hij haar grootvader zijn? De enige dochter die hij ooit had gehad, was gestorven nog voor ze echt had geleefd.

Victor was nog altijd sceptisch, maar voor nu hield hij zijn bedenkingen voor zich en beantwoordde hij Kittens vraag. “Yes, that’s what I can do,” bevestigde hij. “What about you?” Hij wist dan wel niet of het waar was wat ze zei, toch was Victor best nieuwsgierig naar het meisje. Eén vraag bleef echter heel de tijd tussen zijn gedachten drijven: “I do need to ask: how can I be directly related to you? I never had any children.” Het meisje leek zeker te zijn van haar stuk, maar dat zorgde er nog niet voor dat Victor helemaal overtuigd was en hij moest het antwoord op deze vraag weten.

Victor glimlachte toen ze over haar bijzonderheid vertelde. “That’s a cool power.” Hij vroeg zich af hoe het werkte. Hoe het lichaam opeens zo weinig massa kon hebben dat het meisje de lucht in kon vliegen. “Yes, I do. That’s awesome.” Iets aan kinderen zorgde ervoor dat hij de pijn die altijd in hem aanwezig was niet wou laten zien en dat lachen hem makkelijker verging. Maar hij wist nog altijd niet hoe ze precies familie waren. Op zijn vraag grabbelde het meisje in haar tas en haalde ze er een papier uit met een stamboom op. Victor nam het aan en liet zijn blik over al de namen glijden. Tot hij helemaal bovenaan kwam. Zijn zicht ging even zwart terwijl een draaierig gevoel hem overnam. Even snel als het gevoel gekomen was, kwam zijn zicht weer terug. “I never knew.