The morning after

08:37. Damn, hij had het ontbijt gemist. Dat gebeurde ook niet veel. Het verbaasde hem zelfs dat hij zo lang had geslapen in de positie waarin hij zat. Hij voelde zijn nek licht protesteren toen hij zich uit rekte. Een beetje moeizaam stond hij op, wierp een blik op Haythel en stelde vast dat die nog steeds in een halve coma slaap lag. Hij moest een lach inhouden. Hij vroeg zich legit af hoeveel ze straks nog zou weten van gisteren avond. Voor nu trok hij schone kleren uit de kast en liep in stilte richting de badkamer om een douche te nemen. Hij merkte dat zijn haar nog vol zat met zout, dus dat weg spoelen was misschien een goed idee.

09:11. Uiteindelijk was hij met een blikje cola terug in de stoel gaan zitten. De suiker gaf hem weer nieuwe energie. Hij keek hoe Haythel vredig lag te slapen. Niet op de creepy manier natuurlijk. Ze zag er heel erg onschuldig uit. Bijna alsof ze geen mensen vermoordde als ze honger had. ”Oskar?” Zei ze, nadat ze heel moeizaam wakker was geworden. ”Goodmorning”, Grinnikte hij. Ze kwam overeind en drukte haar hand tegen haar hoofd aan. Het was opmerkelijk, hij had absoluut geen last van hun avontuurtje met de alcohol en zij leek er net heel veel last van te hebben.

”What happened last night?” Vroeg ze verward. Hij had besloten om haar maar niet de volledige waarheid te vertellen, om het niet awkward te maken. ”I think you got tired cause you fell asleep”, Antwoordde hij. Hij vertelde niet op welke manier tho. ”So I teleported you here, since I’m not familiar enough with your room and I didn’t want to destroy your interior by teleporting in the wrong spot”, Zei hij geamuseerd. ”So I put you in my bed, I hope you don’t mind”, Besloot hij met een onschuldig glimlachje.

09:19. Langs de ene kant verveelde hij zich wel een beetje, maar langs de andere kant wou hij haar natuurlijk niet alleen laten. Niet in een vreemde kamer. Zou ze weten dat dit zijn kamer was als hij er niet aanwezig was? Veel persoonlijke spullen had hij namelijk niet. Alleen zijn kleren misschien, die overwegend zwart waren. De outfit die hij na zijn douche had aan getrokken, was ook bijna helemaal zwart, op het witte shirt na. Veel kleuren zou niemand hem echter zien dragen. Hoe dan ook, erg lang moest hij niet meer wachten tot ze wakker werd, gelukkig maar. Hoewel ze enorm cute was als ze sliep, vond hij het leuker als ze wakker werd en ze konden praten.

Uiteindelijk was ze dan ook wakker geworden en, zoals hij had verwacht, compleet in de war. Dus probeerde hij zo goed mogelijk uit te leggen wat er gebeurd was zonder teveel in detail te gaan. Hij wilde haar ook niet voor schut zetten. ”Thomas wouldn’ve been happy if that were to happen,” Reageerde ze op zijn woorden, nadat ze er om had gelachen. ”I thought so”, Grinnikte hij. ”No of course I don’t mind,” Zei ze toen. Ja, gelukkig maar. ”But did you sleep in that chair? You just could’ve joined me in bed, or at least put me in that chair,” Zei ze vervolgens. ”I don’t mind sleeping in the chair”, Zei hij schouderophalend, maar wel gemeend.

”Where are my clothes?” Vroeg ze toen. Oskar stond op en liep naar de stoel, waar hij afgelopen nacht alles op een hoopje had gegooid. Hij zocht haar kleren er uit, nam ook de flask die er los tussen lag, en liep daar mee naar het bed. Hij ging naast haar zitten, gooide de kleding achter zich en hield haar toen de flask voor. ”Are you okay?” Vroeg hij toen, toch mild bezorgd om haar toestand. Hij wist namelijk niet hoeveel en hoe vaak ze eigenlijk bloed nodig had om gezond te blijven.

09:21. Het was wel lief dat ze er mee in zat dat hij in de stoel had geslapen. Al bij al had ze hem wel uit zijn eigen bed gejaagd. Maar hij zou zich er niet goed bij voelen als hij bij haar in bed was gekropen zonder haar toestemming. Straks had ze dat helemaal niet gewild. Hij had haar ook niet wakker gemaakt om het te vragen. Van een nachtje in een leunstoel ging hij nu ook niet dood. Gewoon wat stijve spieren, maar dat zou ook wel weer over gaan. Eenmaal hij in beweging kwam, ging de spierpijn weer weg. Hij voelde zich best wel goed na een vreemde nacht deze.

De bezorgdheid werd al snel omgekeerd. Ze zag er een beetje bleek uit, haar stem klonk ook niet helemaal zuiver. Hij begon al te begrijpen aan wat het lag. Hij zocht daarom naar haar flask, die hij aan haar door gaf. Ze nam enkele gulzige slokken voor ze antwoordde. ”I’m alright. I just need my food,” Antwoordde ze toen. Ah, een nieuwe jacht. Hij knikte kort. Ondertussen begon zij zich aan te kleden. ”So I guess I need to get that food,” Zei ze. ”Did you have breakfast yet?” Vroeg ze toen. ”I’ve had enough to survive till noon”, Antwoordde hij.

Oskar wreef nadenkend over zijn kaak. Ze had inderdaad eten nodig, en snel ook. ”Maybe I could assist you again on your hunt?” Stelde hij voorzichtig voor. Hij wilde zich namelijk ook niet opdringen. Hij zou bijvoorbeeld wel iemand kunnen ‘ontvoeren’ via zijn teleportatie, het slachtoffer op een afgelegen plek droppen. Dan was de kans ook kleiner dat ze betrapt werd. Maar eerst kijken of ze zijn hulp wel wilde of nodig had.

09:22. Had hij nu for real spontaan voorgesteld om haar te helpen op haar jacht? Hij had het niet eens zien aankomen van zichzelf, en zij keek hem ook ongelovig aan. Maar ah, hij meende wel wat hij zei. Als ze zijn hulp nodig had, zou hij helpen, punt. Zolang hij maar niemand zelf moest vermoorden, was het nog steeds geen moord. Haar woorden. Hij bleef even onschuldig, ahum, als ervoor, toch? ”You want to help me again?” Vroeg ze, maar hij wilde er geen twee keer over nadenken. ”Ofcourse”, Zei hij daarom gelijk met een gemeende glimlach. Terug krabbelen was ook niet zijn stijl.

”I don’t have any time to be picky, so I’ll probably take the first human I see once I’m oustide,” Liet ze toen weten. Aha, hij moest alleszins al niet meer op verkenning gaan. ”But how do you want to assist me?” Vroeg ze. Snel dacht hij na, maakte het plan in zijn hoofd iets uitgebreider voor hij het aan haar vertelde. Na een kort moment stilte, maakte hij zijn voorstel. ”I’ll teleport you to the forest, a remote spot”, Begon hij. ”Then I’ll go to the village and teleport your prey to you”, Vervolgde hij. Best een simpel plan, maar hopelijk ook effectief.

09:23. Hoe minder hij er over na dacht, hoe beter hij zou slapen vanavond. Ze moest gewoon eten hebben, dus zou hij er niet moeilijk over doen. Ze kon de hulp gebruiken, dus waarom zou hij die niet aanbieden? Met zijn gave kon hij haar heel makkelijk aan een prooi helpen. Hem vermoorden, zou ze wel zelf moeten doen, al zou hij dat in principe ook kunnen. Maar zij had er meer ervaring mee, kon het veel effectiever en hopelijk een stuk pijnlozer dan hij. Hij vertelde haar zijn plannen en ze leek er meteen mee akkoord te gaan. ”Well that sounds like a descent plan,” Greens ze. ”Let’s do it.”

Oskar had haar, zoals hij de afgelopen dagen nu al wel heel vaak had gedaan, vastgenomen om haar naar een afgelegen plekje in het bos te brengen. Het was een open plek omringd door struiken. Zelfs als haar prooi het op een rennen zette, zou die niet zo ver raken. ”See you in a bit”, Glimlachte hij. Vervolgens flitste hij weg, naar een schaduwplekje van een huis dat aan de rand van het stadje stond. Hij liep naar de straat en begon die af te lopen. Uiteindelijk belandde hij bij het winkeltje. Een jong meisje, ze was ongeveer even oud als hij, liep net buiten met een paar zakken.

Met een vriendelijke glimlach benaderde hij haar. ”Can I help you with those?” Vroeg hij. Het meisje knikte en gaf hem dankbaar een van de zakken aan. Hij wandelde mee naar haar auto. Eenmaal in de schaduw van het open portier, nam hij haar vast bij haar pols. Hij teleporteerde meteen, zonder haar vast te nemen zoals hij Haythel vast hield. De parking veranderde in bos. Het meisje was overduidelijk in paniek en gedesoriënteerd. Een makkelijke prooi. Maar hij ook, want blijkbaar had ze in haar paniek de reflex om naar hem uit te halen.

Haar nagels krasten in zijn huid, en door de adrenaline haalde ze lichtjes zijn vel open. Het bloedde een beetje, maar de krassen waren niet zo heel erg diep. Oskar siste en gaf het meisje een duw. Ze struikelde en viel, krabbelde van hem weg. In haar ogen was hij het roofdier, maar niks was minder waar. Ondertussen keek hij rond, op zoek naar Haythel, die hier ook ergens moest rondhangen.

09:36. Tot nu toe verliep alles volgens plan. Hij had een makkelijk slachtoffer gevonden. Natuurlijk vond hij het spijtig voor haar. Hij zou niet zo willen eindigen als zij. Wat er voor haar op het programma stond, was iets waar veel mensen enge dromen over hadden. Iets wat in horrorfilms werd gebruikt om mensen schrik aan te jagen. Hij had haar meegenomen naar een zekere dood, en geen fijne ook. Ze was overduidelijk heel verward, en waarschijnlijk ook wel misselijk door het teleporteren. Dat ze zich tegen hem keerde, was nieuw, maar ook wel verstaanbaar. Hij duwde haar van hem weg, maar zijn armen bloedden wel al lichtjes.

Het ging allemaal zo snel dat hij niet eens had gezien dat ze op hem af liep. Hij voelde alleen plots een intense pijn in zijn schouders. Hij kromp in elkaar, maar was te hard in shock om geluid te maken. Hij wist heel goed wie op hem zat, maar hij herkende haar niet. Hij leek verlamd door angst. Hij kon letterlijk niks doen. Hij snapte ook helemaal niet wat er gebeurde. Opeens kreeg hij een harde duw, en viel hij achterover op de bosgrond. ”Go away,” Hoorde hij een stem die hij nauwelijks nog herkende.

In plaats van te teleporteren, kwam er een zwarte rook op zetten. Die onttrok hem aan haar zicht. Zijn gave leek hem over te nemen, om hem te beschermen. Zijn ogen werden weer zwart en hij werd overeind gezet door de rook. Moeizaam begon hij weg te wandelen, zijn rug naar haar toe. Het geschreeuw van haar prooi sneed door hem heen. Puur op instinct liep hij verder. Hij had zijn gave niet onder controle, maar omgekeerd probeerde hij zichzelf nog steeds te redden van zijn aanvaller. De pijn in zijn schouders was verschrikkelijk. Hij teleporteerde om de zoveel tijd een paar meter vooruit, meer niet. Hij had namelijk geen flauw idee waar hij heen moest in deze toestand.

09:37. Als ze niet tegen hem had gegromd, was hij waarschijnlijk ook gewoon blijven staan. Hij kon er met zijn verstand niet bij dat ze hem had aangevallen. Had het bloed haar getriggered? Vast wel. Ze was al zo hongerig geweest. Maar had ze hem gisteren niet beloofd hem te beschermen? Het was wel een feit dat hij speelde met zijn eigen leven door haar aan te bieden te helpen met de jacht. Maar hij was dan ook weer niet de persoon om iemand te veroordelen om wat ze waren. Hij had er geen problemen mee dat ze dit moest doen om zichzelf in leven te houden. Hoe kon hij het haar verbieden? Het was ook niet dat ze er voor had gekozen om zo te zijn.

Zijn gedachten waren het ene moment luid. Hij wist niet of hij boos moest zijn, of teleurgesteld, of gekwetst. Het volgende moment was alles stil. Hij had ook heel erg het gevoel dat hij moest huilen. Of flauwvallen. Hij wist het gewoon niet meer. Hij bleef gewoon rechtdoor lopen, weg van haar, maar niet met een bepaald doel. Dat hij eigenlijk niet eens zo heel snel liep, besefte hij niet. Ze had hem uiteindelijk heel makkelijk weer ingehaald. ”Oskar!” Hoorde hij haar roepen. Haar stem was weer normaal, menselijk. Hij was onbewust blijven stil staan, hield zijn adem in.

”Oskar, are you here?” Riep ze toen. De jongen draaide zich zachtjes om. Hij kon haar perfect zien doorheen zijn camouflage, maar hij was onzichtbaar voor haar. Het bloed op haar kleren was een stille getuige van de moord die ze net had gepleegd. Maar hij was niet bang, niet op de manier waarop elke normale mens bang was van een moordenaar. Hij wist niet eens wat de juiste reactie was. Daarom probeerde hij zo neutraal mogelijk te kijken toen hij de camouflage weg liet zakken. Zijn gave, die hij nu wel een tijdje actief aan het gebruiken was, had zijn ogen pikzwart gekleurd. Met die ogen keek hij haar nu aan, zonder iets te zeggen, omdat hij wist dat zijn stem zou overslaan als hij dat zou proberen.