Lone ranger riding through an open space

Uiteraard was vandaag het meest shitty-est weer. Uiteraard net op de dag dat Ivar besloot te ontsnappen aan de lockdown. Daar was slechts één goede reden voor; hij hield het niet meer. Zijn peculiarity maakte het moeilijk om dag in, dag uit stil te zitten. Opgesloten in één ruimte. Ivar moest energie kwijt, en daarvoor moest hij naar buiten kunnen. Moest inderdaad, zijn gave was geen slecht excuus. Want zou hij nog enkele uren binnen blijven zitten, dan bestond de kans dat één of meerdere kinderen levend verbrand konden worden. Om dit te voorkomen was de jongen via de achterzijde van het gebouw door een raam heen geklommen. Mede dankzij zijn eigen temperament vond hij het moeilijk de vlammen binnen te houden. Controle van vuur was zwaar als men zelf een kort lontje had. Het sterkte elkaar aan. Als yin en yang.
Een gevoel van opluchting trok dan ook door de jongen heen, nu hij het gevoel had "vrij" te zijn. Triomfantelijk grijnzend had Ivar omgekeken naar het gigantische huis van Miss Bluebonnet. Pas tegen de avond zou hij terug keren. Mócht hij überhaupt terugkeren. Er liep immers een hollow rond. Misschien wel meer dan één. Hoe dan ook liet hij dat de pret niet bedrukken. Als zelfs de regen dat niet voor elkaar kreeg, dan zo'n debiel ook niet.
De reis zette voort naar de zee, althans dat was het plan. Onderweg, door de bossen, liet hij aan elke boom een vlam branden. Vormend als een soort verlicht gangpad door de natuur. Een extraatje wat hij bleef herhalen tot hij bij het strand aankwam. Over zee zou de gepensioneerde viking een flinke vuurwolk vrij kunnen laten zonder schade toe te brengen. Nu het toch regende zou het de natuur nog minder toedoen dan met droogte.
Aangezien de  hoeveelheid aan bomen verdween bij het strand, vormde twee smalle, korte strookjes aan blauw vuur een soort blauwe loper over de grond. Zwart geblakerde grassprieten, stenen en bloemetjes bleven achter. Een ergere schade werd voorkomen doordat Ivar zich wat focusde. Een focus die hij verloor toen hij iemand zag hardrennen. Met een opgetrokken neus, en  een diepe frons in zijn voorhoofd volgde zijn blik de andere jongen. Alsof hij nog nooit van zijn leven iemand had zien hardlopen. Eerlijk; Ivar zag er geen nut in. En hoewel hij energie had voor tien man, zou je hem nooit zonder een goede -in zijn ogen- reden zien rennen.
Toch vond hij het wel mooi nog een levend persoon buiten de muren te spotten. Hij stak dan ook zijn hand in de lucht om diegene begroetend te zwaaien, maar dat bracht nog iets teweeg. Aan de rechter zijde, waarvan hij z'n hand opstak, ontstond een onverwachte, kleine explosie. Stukken steen van een kei suisden een stukje door de lucht heen. Ivar dook iets weg, meer van schrik dan van angst dat iets hem zou raken. ,,Sorry!" Riep hij direct. ,,Dat was niet de bedoeling."

OOC; No problem c:

thank you Sarah of Kickstart!

Godzijdank had geen enkele steen een ziel pijn gedaan. Althans, zo leek het vanaf een afstandje. De jongen een eind verderop leek niet geraakt te zijn, waardoor Ivar even tevreden knikte. Deze ene keer hadden ze geluk gehad. Ja, "ze". Want ondanks dat het zijn eigen peculiarty was geweest, maakte het de natuur geen reet uit van wie het kwam. When nature strikes, she strikes hard.
Zijn heldere ogen verwijdden zodra hij een straal aan water op hem afgevuurd kreeg. Heh?! Zijn blik schoot van de naderende aanval, naar degene die het afgevuurd had. Deze verontschuldigde zich, Ivar was nog net in staat het te horen. In plaats van in paniek te raken en te willen vluchten, begon hij breed te grijnzen. Zo'n kans als deze kreeg hij niet vaak. Eigenlijk vrijwel nooit. En dus besloot de jongen de kans met beide handen aan te grijpen. Ongeroerd zag hij de waterstraal met een bloedgang naderen. Pas op het laatste moment nam hij actie. Zonder enige fysieke handeling vormde zich een gigantische muur van knetterend blauw vuur. Soepel, haast sierlijk, vervormde de muur zich en kwam de waterstraal tegemoet. Twee keer zo groot, met volle vaart. De twee natuurverschijnselen ontmoetten elkaar en die ontmoeting was fel.  Hard gesis klonk, net als een waterdruppel dat viel in een hete koekenpan. Stoom dat oprees, waardoor even onduidelijk werd welk element de overhand had genomen. Ineens sloegen de blauwe vlammen door de overige waterstralen heen. Haast leek het wilde element de koele te omarmen, om vervolgens compleet te domineren. En zodra het gevaar geweken was, leek het vuur ook te kalmeren, tot het verdween in de ozonlaag.
,,Nice one!" Greens Ivar, waarna hij dichterbij trad. ,,Zeg, als je water toch kan besturen, kan je de regen dan ook niet toevallig tegenhouden? Of wegsturen?"  Op een gepaste afstand hield de jongen stil. Net dichtbij genoeg om een fatsoenlijk gesprekje te houden. ,,Had jij ook al de behoefte aan een stukje vrijheid?" Een vrijheid met een hoog risico. Hoe dan ook, hij liet zich er niet door weerhouden. ,,Ik ben eigenlijk best benieuwd naar die hollow."

thank you Sarah of Kickstart!