Room 360 | Nightmare

Onderwerp: Room 360 | Nightmare zo aug 20, 2017 1:45 pm

Rinzler

Wantrouwend bewoog een nieuwkomeling door de hallen en gangen. Schichtig schoten zijn heen en weer. Iedereen in zich opnemend, bestuderend. Blikken die hem werden toegeworpen lieten de jongeman direct weer wegkijken. Hij wilde contact- en toch ook weer niet. Alle spieren in zijn lichaam trilden lichtjes, als een nerveuze chihuahua, enkel het piepen miste nog. Maar nerveus, dat was Rinzler totaal niet. Zijn lichaam was moe. Mentaal was hij moe. Elke cel wat hij bezat schreeuwde om slaap, echter gunde hij zich dat niet. Hoe graag hij ook wou, hij weigerde. De nieuwe impressies van deze wereld waren enorm. Ze hadden ingeslagen als een bom, wat zijn gedachten in totale chaos achterliet. Waar moest hij in godsnaam beginnen? Een war boel aan beelden schoot voor zijn netvlies langs. Hoe soortgenoten werden afgemaakt. Gegil. Geschreeuw. Een flits. Rinzler greep naar zijn hoofd. Zijn vingers grepen zijn bruine lokken eens stevig vast; leken het haast uit zijn hoofdhuid te willen trekken. Nee! Deze beelden wou hij niet zien. Hij moest terug. Ze moesten gered worden. Hoe kon hij het in godsnaam in zijn hoofd halen te vertrekken?! Een aantal van de oranje lampjes in het gitzwarte pak dat hij droeg flikkerden wat. Sommigen daarvan vielen uit terwijl Rinzler de zelfbeheersing probeerde terug te krijgen. Er ging wat tijd overheen maar het lukte. Hij bevrijdde zijn haren van zijn eigen ijzige greep, om vervolgens op een lijst te kijken met de kamernummers. Sinds zijn aankomst had hij slechts contact gehad met één iemand. Diegene was zo vriendelijk geweest hem op te vangen en hem te vertellen dat hij naar een kamer moest gaan. 357... 358... 359... 360. Ja, dat was het. Zijn vinger gleed teder over het papier heen, voordat hij zich omdraaide en naar de slaapkamers wandelde.
Een trillende hand lag op de deurknop; klaar om de deur te openen. Toch hield iets hem tegen. Deze wereld was één groot vraagteken voor hem. Wat als er wat verschrikkelijks achter die deur verscholen zat? Wat als dat ding dan te krachtig voor hem was? Dan betekende dat dat zijn vrienden hun levens gegeven hadden voor niks. Rinzler sprokkelde het laatste beetje energie bij elkaar, waardoor een paar uitgevallen lampjes wederom begonnen te branden. De blik in zijn ogen stond vermoeid maar er was een kleine, vastberaden twinkeling. Hij liep naar binnen, sloot de deur achter zich en vond meteen een ander wezen in de kamer. Bevroren stond Rinzler aan de grond genageld. Geen enkel woord rolde over zijn lippen heen; wat moest hij immers zeggen? De jongeman staarde de vreemdeling aan, het ergste verwachtend.

♦.♦

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare zo aug 20, 2017 3:18 pm

“I am a GOOD boy.”

Zo enthousiast als hij was probeerde hij toch zichzelf rustig te houden. Enthousiast opruimen ging immers niet. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij per ongeluk iets naar buiten gooide in plaats van in een kast. De jongen was altijd al enthousiast, maar vandaag had hij een goede reden om enthousiast te zijn; hij kreeg een kamergenoot. Eindelijk! Nadat de drie jongens waren verdwenen was hij achter gelaten in een kamer voor vier personen, maar hij sliep er nog altijd in z’n uppie. JR hield van mensen. Hij wou zoveel mogelijk te weten komen over de mensen, maar niemand wou met hem op een kamer liggen. Waarschijnlijk ook door het hypere gedrag van de jongen. Natuurlijk had het ook zijn voordelen dat JR tot kort zijn kamer niet deelde. Hij had een grote kamer helemaal voor zichzelf gehad. Het had ervoor gezorgd dat er een enorme rommel was ontstaan. De bedden lagen vol met kleding, chipszakken, wapens en andere what the fuck voorwerpen. JR had maar besloten om de kamer op te ruimen om te voorkomen dat hij een slechte eerste indruk op zijn nieuwe kamergenoot zou maken.

JR propte de wapens in de doos waar ze in waren gekomen en schoof deze onder één van de bedden. Alle kledingstukken belandde in de wasmand die in de hoek stond en de restjes eten werden opgezogen door de stofzuiger. Zodra JR eindelijk klaar was zette hij zich neer op zijn bed en keek hij goedkeurend rond. Helemaal perfect! Tenminste, dat dacht hij, totdat hij plots de huls van een kogel opmerkte bij de deur. JR’s ogen verwijde zich, waarna hij meteen naar de huls toe schoot. Met een snoekduik greep hij het huls vast. Hij wou triomfantelijk opkijken, maar toen kreeg hij plots een deur in zijn gezicht. ”Au!” reageerde JR meteen terwijl hij naar achteren schuifelde op zijn kont en een hand voor zijn neus legde waar de deur met een smak tegen aan was gekomen. Hij keek op en ontdekte een onbekende jongen in de deuropening. De jongen had een vreemd pak aan dat er supercool uit zag. Plots leek het besef door te dringen tot JR dat dit zijn nieuwe kamergenoot kon zijn. Meteen schoot JR recht en kwam hij voor de jongen. ”Are you my new roommate? My name is JR!” sprak JR enthousiast en stak zijn hand naar de jongen uit. Echter zag hij toen de huls weer in zijn hand liggen. Hij glimlachte wat onhandig en stopte de huls in zijn broekzak, waarna hij de hand weer uitstak naar de jongen.

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare zo aug 20, 2017 4:30 pm

Rinzler

”Au!” Rinzler kon de trilling van de deur door zijn arm voelen trekken. Overduidelijk dat hij ergens tegenaan was gestoten. Iets dat in ieder geval geluid maakte. Nadat hij de deur achter zich had gesloten, had hij gekeken naar datgene wat lawaai had gemaakt. De jongen hielt een hand voor z'n gezicht. Ah. Een deur tegen het smoelwerk aan. Ja, dat kon zeer doen. Hoewel een emotie van schuldgevoel op kwam zetten, gaf Rinzler er niet aan toe. Wie wist wat dit figuur nog allemaal kon doen? Uiterlijk betekende immers niets. Alles draaide om wat er binnen in dat omhulsel afspeelde. In diens gedachten. En juist dat vond Rinzler zo moeilijk. Wat voor bedoelingen had men? ”Are you my new roommate? My name is JR!” Deze benadering lieten hem min of meer schrikken, waardoor hij met zijn rug tegen de deur kwam te staan. Hij haatte het; zo zijn. Want onzeker wezen, dat was hij nog nooit van zijn leven geweest. Maar was het zo raar in deze situatie? Nee. Hij kwam van een totaal andere wereld. Dit alles was een complete cultuur shock, wellicht nog wel erger dan dat. Er kwam van zijn kant amper aan reactie nadat de onbekende diens hand naar hem had uitgestoken. Wat moest hij ermee? En waarom lag er wat in? Oh, wacht. Dat leek een fout te zijn. Een glimlach stond op het gezicht van de ander. Hey! Dat herkende Rinzler wel. Traagjes, wat twijfelend nam hij de hand aan. Uit alle macht probeerde hij de hand zo min mogelijk te laten trillen, wat aardig lukte met de hulp van de ander z'n hand. ,,I am," reageerde hij, de onzekerheid was te horen in zijn stem. Gauw liet hij de hand van JR los. ,,They c-call me Rinzler." Zijn bruine kijkers maakte zich los van JR. Bestuderend keek hij naar alles wat in de kamer stond. De bedden herkende hij, maar de rest? Traag liep hij verder de kamer binnen, nadat zijn blik was gevallen op een apart ding wat op een kastje had gestaan. Het was zwart, met wat donkergrijs. En knopjes. Oh, Rinzler herkende knopjes. Voorzichtig drukte hij één in en dat leek meteen de goede te zijn. Direct klonk er lawaai. Muziek. En dat liet hem schrikken. Uit reactie balde Rinzler een vuist en sloeg dwars door het ding heen. De pijn die door zijn hand ging negeerde hij compleet. Verschrikt trok hij zijn arm terug en wierp een blik op JR. ,,What is this for world?!"

♦.♦

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare zo aug 20, 2017 8:01 pm

“I am a GOOD boy.”

JR had een deur in zijn gezicht gekregen, maar boos kon hij daar niet over worden. Zijn aandacht werd meteen getrokken door de jongeman die was binnen gestapt. JR kwam recht en richtte zich op de jongeman. Enthousiast stelde hij zichzelf voor en stak zijn hand uit. Zodra hij het hulsel had opgeborgen stak hij opnieuw zijn hand vast. De jongen twijfelde wat, maar nam uiteindelijk zijn hand vast. JR glimlachte wat breder en schudde de hand kort, waarna hij deze weer los liet. ,,I am," begon de jongen. Hij leek wat onzeker te zijn. Afwachtend keek JR hem aan. ,,They c-call me Rinzler." stelde de jongen zichzelf voor terwijl hij zijn blik afweek. JR glimlachte breder. ”Nice to meet you Rinzler!” reageerde JR enthousiast.

Hij wou vervolgens nog verder vragen naar Rinzler’s leven, maar de jongen’s aandacht leek door iets anders getrokken te worden. JR volgde zijn blik terwijl de jongen verder de kamer instapte. Zijn blik eindigde bij de radio. Het apparaat was niet van JR, maar hij gebruikte het soms wel. Iets te hard vonden zijn buren. De jongen leek nieuwsgierig te zijn en liep naar het apparaat toe. JR zette een stap in de richting van Rinzler zodra zijn vinger dreigde te gaan naar het ‘play’ knopje. JR trok zijn mond al open om te waarschuwen voor het harde geluid, maar het was te luid. Een heavy metal liedje was voor een moment keihard te horen door de boxen. Echter duurde het niet langer dan een paar seconden voordat een klap was te horen en de radio weer zweeg. Verbaasd keek JR naar de jongen die het apparaat kapot had gemaakt door er een klap tegen aan te geven.

Geschrokken richtte de jongen zich op JR. JR keek hem nog altijd wat verrast aan. ,,What is this for world?!" vroeg Rinzler hem. JR keek hem voor een moment nog verrast aan, waarna een glimlach zijn lippen begon te sieren. ”Ah! So you’re not from this world either?” vroeg JR enthousiast aan de jongen en kwam voor hem staan. ”You’re in the human world. Don’t worry about all the new stuff, I know what it’s like to be new to this world!” vervolgde JR met hetzelfde enthousiasme. ”From what world are you?” vroeg JR uiteindelijk. Misschien had hij zowaar een soortgenoot gevonden.

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare di aug 22, 2017 8:25 pm

Rinzler

"Nice to meet you..." Really? Was het echt daadwerkelijk leuk om hem te ontmoeten? Hijzelf deelde die mening niet. Hoe kon hij zichzelf leuk vinden in de staat zoals hij nu was? Een gehele andere kant; onzeker, wantrouwend, verward. Hij voelde zich apart. Ongemakkelijk. En hij wist dat hij deze houding ook afstraalde; de soldaat van eerder ver weg verscholen. Momenteel wist Rinzler niet wat hij liever wou. Zijn zoals nu of zielloos zoals toen. Hij had zijn hand terug getrokken. In zijn zwarte pak, voornamelijk rondom z'n knokkels, zaten scheuren. De huid daaronder was ook lichtelijk beschadigd; Heel helder, haast neon, blauw vloeistof hoopte op. Slechts kleine bolletjes, want zo erg was de schade niet. Wie was hij nou überhaupt? Waar waren zijn normen en waarden gebleven? In ieder geval ver weg. Verward schudde Rinzler zijn hoofd. De hoop die hij had gehad dat alles wel goed zou komen ebde weg.
Ontdaan had hij JR aangekeken. Onbewust leek hij om een enige vorm van steun te vragen; het droop haast van hem af. Maar om hulp vragen? Dat waren woorden die vertikten gesproken te worden. Beschamend was het; om toe te geven dat het niet allemaal even lekker liep. Dat hij een schouder nodig had om op te kunnen steunen. Een taak wat hij zelf jarenlang had uitgevoerd, maar zelf te trots eraan toe te geven. Wat dachten ze wel niet van hem? Ongetwijfeld dat men hem zwak zouden vinden. Rinzler balde zijn handen tot vuisten. Het vloeistof viel hierdoor op de grond.
JR glimlachte, alweer. Waar had die jongen last van? Was alles werkelijk zo leuk? Miste Rinzler wat? ”Ah! So you’re not from this world either?” Huh? De jongen hield zijn hoofd wat scheef, terwijl hij zich naar JR toe draaide. ,,What," reageerde Rinzler meteen. Voor een tweede keer nam hij de ander in zich op. Detail voor detail. Betekende dit dat JR ook ergens anders vandaan kwam? In ieder geval niet van de digitale wereld; hij zou hem anders herkent hebben. Gezichten vergat de Program niet. ”You’re in the human world. Don’t worry about all the new stuff, I know what it’s like to be new to this world!” Zijn ogen werden groot. ,,Really?!" Onverwachts begon Rinzler te glimlachen. Een glimlach van opluchting dat er eindelijk iemand was die wellicht een idee had van wat er nou door hem heen ging. Opluchting dat hij ergens niet de enigste in was. Aangestoken door JR's enthousiasme stapte hij op de jongen af. Aldoor glimlachend pakte hij de ander bij diens schouders vast, vriendschappelijk, zachtjes erin knijpend. ,,You have no idea how happy that made me," sprak hij oprecht, tot hij besefte dat hij JR vast hield. Hij liet hem los, en nam weer een stapje terug. Rustig, hij moest kalm blijven. ”From what world are you?” De glimlach verdween van zijn gezicht. Uiteraard wou de ander weten waar hij vandaan kwam. Een recht dat JR had om te weten; nu ze bij elkaar op de kamer zaten. ,,The Grid," antwoorde hij, nu wat monotoner. ,,My creator told me that humans call it a digital world." Of dat een lichtje bij JR liet branden, geen flauw idee. Dit was het beste hoe hij het uitleggen kon, sinds hij zelf ook geen idee had van hoe en wat. ,,And you? How did you came here? And why?" Watervallen aan vragen stroomden naar beneden. ,,Do you like it here?"

♦.♦

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare di aug 22, 2017 9:51 pm

“I am a GOOD boy.”

JR had verbaasd opgekeken zodra de jongeman plots op de radio in ramde. In eerste instantie dacht JR dat het kwam door de harde muziek die plots door de kamer heen derde, maar al snel bleek uit Rinzler’s volgende woorden waar het vandaan kwam. Voor een seconde stond JR paf om het feit dat de jongeman ook uit een andere wereld kwam, maar al snel begonnen zijn donkere ogen te fonkelen en begon hij alweer enthousiast te praten. Als eerste vroeg hij na of de jongeman inderdaad van een andere wereld was. ,,What," kreeg hij enkel als antwoord en eigenlijk hoefde JR ook geen bevestiging. Rinzler’s actie had genoeg bewezen.

Zo probeerde hij de jongeman snel en enthousiast gerust te stellen. Hij zei hem dat hij wel zou wennen aan de nieuwe dingen en verwelkomde hem in de mensenwereld. Rinzler’s ogen werden groot. ,,Really?!" vervolgde er toen. JR knikte eens vrolijk. Geheel onverwacht begon Rinzler te glimlachen. Iets wat JR spontaan breder deed glimlachen. Ja hij hield ervan om anderen vrolijk te zien. Hij zelf was dan ook een persoon die bijna 24/7 wel vrolijk en enthousiast was. Rinzler stapte op hem af en pakte zijn schouders vast. JR keek wat verbaasd op door het plotselinge contact, maar glimlachte al snel weer. Hij merkte de opluchting op in Rinzler’s ogen. ,,You have no idea how happy that made me," gaf Rinzler toe. JR glimlachte wat. Het voelde fijn om voor iemand wat te betekenen. Rinzler leek zich echter te beseffen wat hij zojuist had gedaan en liet JR weer los en nam een stap afstand.

JR glimlachte wat breder. ”I’m glad I can make you happy!” reageerde JR er oprecht vrolijk op. Hij zou er dan ook veel voor over hebben om een ander een glimlach op het gezicht te bezorgen. Vervolgens vroeg JR een vraag die voor de hand lag. Echter, tot zijn verbazing, verdween de glimlach daardoor van Rinzler’s gezicht. Wat verrast en schuldig over zijn vraag keek JR hem aan terwijl ook zijn glimlach wat afzakte. ,,The Grid," antwoordde Rinzler op een monotone toon. JR keek hem wat vragend aan. Die naam zei hem niks. ,,My creator told me that humans call it a digital world." verklaarde Rinzler. ”Ooohh..,” klonk het geluid dat uit JR’s mond kwam als teken dat hij het begreep. ”I see. I’ve never been there, but maybe I can visit it sometime,” zei JR met een vriendelijke glimlach.

,,And you? How did you came here? And why?" werden de vragen plots in een rap tempo gesteld. JR knipperde wat verrast met zijn ogen. ”Eh?” kon hij nog reageren voordat een volgende vraag al aan bod kwam. ,,Do you like it here?" was de volgende vraag. JR keek hem nog wat verrast aan, waarna hij zachtjes grinnikte door de plotselinge interesse van de jongen in hem. ”I’m sorry,” verontschuldigde JR zich voor het gegrinnik. Hij wou het immers niet laten lijken alsof hij de jongen uitlachte. Dat zou hij nooit doen. ”I’m from hell,” begon JR met de antwoorden. Hij had er dan ook geen problemen mee om de vragen te beantwoorden. ”I’m here on a vacation. I always wanted to visit the human world. I really love humans,” verklaarde JR. ”And I surely do like it here!” eindigde JR zijn woorden.

Hij liep naar zijn bed toe en ging erop zitten. Hij pakte zijn lievelings geweer erbij en begon deze op te schonen met een doekje. ”Why are you here? And how long have you been here?” vroeg JR op zijn beurt. Het leek erop dat de jongen nog niet lang in de mensenwereld rond liep als hij nog zo reageerde op zijn omgeving. ”Oh and choice a bed on which you want to sleep! There’s enough choice,” zei JR en wenkte richting de drie bedden die leeg waren. Hij grinnikte zachtjes bij zijn woorden. Ja, keuze en plek zat. Jammer dat dat niet eerder werd ingevuld.

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare zo aug 27, 2017 10:58 am

Rinzler

Oh wat was dat toch een opluchting. Een hele geruststelling dat niet alleen Rinzler dit alles moest doormaken. Er waren voorgangers geweest, zoals JR. En het feit dat deze jongen hier nog steeds was en het prima leek te doen, gaf voldoening. Want als één iemand het kon, dat kon hij het ook. Simpel als dat. Het zou het gehele proces niet meteen versoepelen. Alles opnieuw te ontdekken en ondervinden zou een hele opgave worden. Hij zou veel energie gaan verliezen en hij zou meerdere keren vol op zijn bek gaan met dingen. Maar dat was oké. Hij zou het gaan redden. De glimlach leek niet van JR's gezicht af te slaan. Ongelooflijk hoe vrolijk iemand kon zijn. ”I’m glad I can make you happy!” Had deze jongen gesproken. Rinzler glimlachte wederom op zijn beurt. Hij besefte dat hij zich mee liet slepen door de positieve houding die zijn kamergenoot bezat. Het gedrag stak aan. Echter besloot Rinzler er niet tegen te gaan vechten. De emoties liet hij over zich heen lopen, of dat nou vrolijk of verdrietig was. Want wanneer hij deze emoties niet zou accepteren, en het zou weigeren, zou de aankomende dagen enkel zwaarder worden. Deze wereld was nieuw en als buitenstaander moest hij een open-mind hebben om deze te kunnen begrijpen.
De vrolijkheid smolt als sneeuw voor de zon zodra er naar zijn herkomst gevraagd werd. Rinzler wendde zijn blik af, klemde zijn kaken wat op elkaar. JR kon er niets aan doen; het was niet zijn schuld dat hij zich er kloten onder voelde. Of met wat hij daar allemaal had meegemaakt. Om te voorkomen dat JR spijt kreeg van zijn vraag had de program deze beantwoord. Alleen de reactie die hij daarop kreeg bracht een wat felle blik in zijn ogen. ”Ooohh..” klonk er. ”I see. I’ve never been there, but maybe I can visit it sometime.” Was hij helemaal van de pot gerukt?! Had JR echt niet door, dat als het daar zo geweldig was, dat hij dan nooit op deze aarde zou zijn geweest? ,,No," sprak Rinzler fel, doordringend. Hij wilde duidelijk maken dat JR nooit, maar dan ook nooit, daar heen moest gaan. Hij wilde hem behoeden voor de leed wat daar speelde. ,,Don't you ever dare to go there. Never. In your entire life. It's a dangerous place, you will be killed once you step in." Recht had hij JR aangekeken. ,,Promise me you won't, because if you don't, I will kill you." Nooit had hij bedreiging gebruikt om iets duidelijk te maken. Maar wat kon hij anders? JR was een onbekende voor hem. Ja, het contact dat ze nu hadden voelde goed en daar was hij dankbaar voor, maar Rinzler wist niet hoe koppig de jongen wezen kon. En natuurlijk zou hij JR niet vermoorden. Niet zonder een geldige reden, waarvan Rinzler nu al wist dat er nooit één zou komen. ,,I am sorry for the threat. I just don't want you to get hurt."
”Eh?” Damn, was hij te overheersend geweest? Had hij teveel vragen gesteld? Wat onschuldig vouwde hij zijn handen samen achter zijn rug. Stilletjes keek hij JR aan; die al gauw begon te grinniken. ”I’m sorry." Rinzler trok kort een mondhoek omhoog, zorgend voor een scheve glimlach. ”I’m from hell,” begon JR. Hel? Wat moest dat wel niet wezen? Was dat een plaatsnaam op aarde? Ja, dat kon maar zo. Nee toch niet! JR was ook vanuit een andere wereld gekomen. Dus wat moest het dan wel niet wezen? ”I’m here on a vacation. I always wanted to visit the human world. I really love humans,” verklaarde JR. ”And I surely do like it here!” Hel en vakantie. Twee termen waarvan de man werkelijk nog nooit gehoord had. Echter wou hij dit niet laten blijken; JR had immers ook geweten wat zijn wereld geweest was. Waarom had men wel over zijn wereld geweten maar niet andersom? ,,So, what's it like? Hell, I mean. Is it pretty?" Vroeg Rinzler toch maar. ,,Are you ever going to return?" Ergens hoopte hij van niet.
De ander liep terug naar diens bed en nam een apart iets op schoot. Zwijgend keek hij toe, terughoudend over de vraag wat dat precies moest inhouden. Het zag er in ieder geval imponerend uit. ”Why are you here? And how long have you been here?” Zijn handen lieten elkaar los, waardoor z'n armen weer losjes langs zijn bovenlijf hingen. ”Oh and choice a bed on which you want to sleep! There’s enough choice." Voorzichtig glimlachte Rinzler wat, niet erg happig om te antwoorden op JR's vragen. ,,I'm afraid if I touch one of those beds, that I'm going to fall asleep immediately." Daar was geen woord om gelogen. Hij was kapot, gesloopt. Zijn lichaam hunkerde naar enige rust, schreeuwde er haast om maar dat gunde hij zichzelf nog niet. Nóg niet. ,,I've arrived here since this morning," vervolgde Rinzler toen. ,,Sort of against my will." Hij had hier best willen zijn. Met zijn eigen volk. Niet in zijn eentje. ,,Me and my people wanted to leave The Grid. It's horrible there. The current leader is a bad person, killing anything and anyone who's against him. We planned an escape, but we were caught and attacked. My friends managed to open the portal to this world, they only pushed me through, and then closed it again. Er klonk woede, en onmacht in zijn stem. Oh hij had hen beter moeten helpen. Hij had beter moeten vechten. Hij had Clu moeten vermoorden toen hij de kans had gehad. Zijn handen balden zich tot vuisten. ,,They are probably dead by now, or they're getting tortured."

♦.♦

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare zo aug 27, 2017 1:06 pm

“I am a GOOD boy.”

JR had nooit over de zogenaamde ‘Grid’ gehoord, maar het zou vast een leuke plek zijn. JR was inmiddels al behoorlijk nieuwsgierig geworden en zei Rinzler dan ook dat hij het misschien eens zou bezoeken. Met een beetje geluk zou hij zijn vader kunnen overtuigen tot nog een vakantie. Of zou dat nog 1080 jaar duren? JR’s woorden leken echter in het verkeerde keelgat te schieten bij Rinzler. ,,No," sprak de jongen fel en doordringend. JR keek verbaasd op. Hij voelde zich wat aangevallen en snapte niet waard de houding van de jongen plots vandaan kwam. Had hij wat verkeerds gezegd? ,,Don't you ever dare to go there. Never. In your entire life. It's a dangerous place, you will be killed once you step in." vervolgde Rinzler nu. Hij keek JR strak aan. Langzaam trok JR een wenkbrauw op. Well, dat was ook hetgeen wat mensen zeiden over de hel en dat was ook de leukste plek waar JR kon zijn, dus hoe zeer moest hij Rinzler’s woorden tot het hart nemen? ,,Promise me you won't, because if you don't, I will kill you." bedreigde Rinzler hem nu. JR’s wenkbrauwen schoten omhoog. ”Excuse me?” reageerde hij ook terwijl een verontwaardigde toon in zijn woorden weerklonk. Waarom dacht Rinzler in hemelsnaam dat het een goed idee was om die bedreiging naar zijn hoofd te smijten? ,,I am sorry for the threat. I just don't want you to get hurt." JR keek hem nog altijd onbegrijpelijk aan. ”So you threaten me with the death, because you don’t want me to get hurt?” probeerde JR te begrijpen, maar zijn hersenen ondervonden echt een mature brainfart. Hij snapte geen snars van Rinzler’s woorden en waarom de jongen hem sowieso ver weg van zijn wereld wou hebben. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd. Hij had gehoopt dat hij de jongen beter kon begrijpen aangezien ze van verschillende werelden kwamen, maar de jongen leek al net zo raar als de mens. Het frustreerde hem, maar hij besloot er maar niet verder op in te gaan. ”Whatever man,” mompelde hij enkel. Een zinnetje die had overgenomen van zijn broer. Vervolgens zette hij zich op zijn bed neer en pakte hij zijn geweer erbij om deze schoon te maken.

Rinzler had hem vragen gesteld. JR had dat kunnen verwachten. Immers was JR nu de expert als het ging om de mensenwereld en was Rinzler de nieuweling. JR moest desondanks zijn verpeste humeur toch grinniken door de vele vragen. En desondanks de frustratie die Rinzler hem eerder had opgelegd, besloot hij toch de vragen te beantwoorden. Praten over zijn thuis deed hem ook goed. Hij zou maar snel weer een bezoekje brengen naar het thuisfront. ,,So, what's it like? Hell, I mean. Is it pretty?" vroeg Rinzler. JR keek op. Hij knikte. ”Yeah, it’s lovely, although human seem to despite it. I’m not sure why. Maybe because humans get killed in hell,” antwoordde JR en hield zijn schouders op bij zijn laatste woorden. Hij zou het niet weten, maar had zich er al bij neergelegd er waren genoeg vraagstukken waar hij nog geen duidelijk antwoord op had gekregen en dat waarschijnlijk ook nooit zou hebben. Het zorgde voor tijdelijke frustratie, net zoals net, maar JR moest het maar proberen te accepteren zodat de frustratie uiteindelijk weg zou ebben. ,,Are you ever going to return?" was de volgende vraag. JR knikte opnieuw. ”Yes. I’m on a vacation, thus temporarily, I will eventually have to go back to get back to work in hell, but for now I’ll enjoy my stay here,” antwoordde JR met een knipoog en een glimlachje. Natuurlijk zou het nog wel een tijdje duren voordat hij terug zou gaan. Honderd jaar ongeveer. In verhouding met de tijd dat hij al had gewerkt was dat maar een kleine fractie ervan. Hij hoopte maar dat zijn vader het zo lang zonder hem kon uithouden.

Nadat JR zichzelf op het bed had neergezet zei hij Rinzler om een bed uit te kiezen. Er was immers keuze zat en dan wist JR ook waar hij zijn troep onder het bed vandaan moest halen. Iets wat hij natuurlijk niet zou zeggen en ook pas zou doen als hij weer alleen in de kamer was. Rinzler glimlachte wat. ,,I'm afraid if I touch one of those beds, that I'm going to fall asleep immediately." sloeg Rinzler het aanbod af. JR keek wat vragend op. Wat was daar zo verkeerd aan? JR besloot het maar links te laten liggen en zich er niet dik over te maken. De jongen kon vast perfect voor zichzelf zorgen. JR richtte zich daarom op het geweer en begon de loop schoon te maken. ,,I've arrived here since this morning," meldde Rinzler. JR knikte eens, mede als teken dat hij luisterde. Goh wat had hij toch veel sociale vaardigheden geleerd sinds zijn aankomst hier. ,,Sort of against my will. vervolgde Rinzler. Dat deed JR weer wat vragend op kijken. Hij richtte de vragende blik op Rinzler die al de moeite nam om het verder uit te leggen. ,,Me and my people wanted to leave The Grid. It's horrible there. The current leader is a bad person, killing anything and anyone who's against him. We planned an escape, but we were caught and attacked. My friends managed to open the portal to this world, they only pushed me through, and then closed it again.” legde Rinzler uit.

JR keek op. Zijn ogen verwijden zich. Hij had de onmacht en de woede in Rinzler’s stem gehoord, wat meer dan terecht was. ,,They are probably dead by now, or they're getting tortured." voegde Rinzler er nog aan toe. JR kwam recht en legde het geweer op zijn bed neer. Hij kwam in een paar stappen voor Rinzler staan. ”That must’ve been very hard for you. I’m sorry to hear that,” sprak JR om zijn medeleven te betuigen wat hij dan ook zeker had. Hij kende de jongen nog geen half uur, maar hij vond hem al erg aardig en natuurlijk wenste hij niemand dat toe. ”Maybe we can find a way to go there and kill the evil man. I’m sure my dad wants to help us!” probeerde JR nu met goede moed. Met de hulp van Satan zouden ze vast ver komen. Sowieso zou zo’n gemene man niet lang moeten leven! Misschien kon hij de levensloop van de man verkleinen als hij zijn vader eens lief aankeek.

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare zo aug 27, 2017 2:02 pm

Rinzler

Mentaal onstabiel; de label die je best op hem plakken kon. Rinzler wist het zelf ook niet meer. Hij reageerde doormiddel van impulsen. Niet door kennis, normen of waarden. Zijn gedachten waren een grote warboel. Alles liep dwars door elkaar heen en er leek geen einde aan te komen. De houding van JR veranderde; de vrolijkheid drupte weg. Meteen had de program spijt gehad van zijn felle reactie. Te laat. Het kwaad was al geschied. Hij kon niet terug in de tijd. ”Excuse me?” Rinzler slikte. Natuurlijk. Wat een idioot moest hij zijn geweest om te denken dat een bedreiging iemand daadwerkelijk weg zou houden- én daar nog eens begrijpelijk over zou zijn geweest. Hij bedoelde het niet verkeerd. Het was geen kwade intentie geweest. In de verkeerde woorden had hij de ernst van the grid proberen uit te leggen. In Clu-style; agressief, direct, dreigend. Een methode waar hij jarenlang mee had moeten werken en nu klakkeloos had overgenomen. Er was slechts één verschil; clu bedoelde het slecht, hij bedoelde het goed. ”So you threaten me with the death, because you don’t want me to get hurt?” Beschamend sloeg Rinzler zijn blik neer. De ironie. Ja, hij besefte het. ”Whatever man." Zijn tong brandde om het nader uit te leggen. Om nog eens extra sorry te zeggen. Maar hij hield zich in, bang dat hij wederom verkeerd uit de woorden zou komen. ,,I.. I-I never could," fluisterde Rinzler amper aan hoorbaar, erop doelend dat hij JR nooit pijn zou kunnen doen. In een korte tijd had zijn systeem heb bestempeld als "goed". Er moest iets goed mis gaan voordat dat veranderen zou.
Zijn benen kregen moeite het gewicht te blijven dragen, dus zocht de jongeman steun bij de muur. Met zijn schouder leunde hij er tegenaan, zo zwaar mogelijk, zodat één been de mogelijkheid kreeg wat te ontspannen. Voor enkele minuten zou dat genoeg zijn. ”Yeah, it’s lovely, although human seem to despite it. I’m not sure why. Maybe because humans get killed in hell." Verrast trok Rinzler een wenkbrauw op. Verrast en verward. Want hoe kon iets mooi zijn als er dood en verderf was? En hoezo deed JR daar zo licht over? Maybe. Misschien. JR wist het niet zeker. Wellicht was dat het verschil tussen hen; JR was onschuldig in mogelijke duistere praktijken, hij had daadwerkelijk bloed aan zijn handen kleven. ,,Wait, how do humans get there though? Is there a portal aswell?" Want als dat zo was, dat er meerdere portals waren, dan kun hij nog eens terug keren. En dat stond hem wel aan. Voor wraak. ”Yes. I’m on a vacation, thus temporarily, I will eventually have to go back to get back to work in hell, but for now I’ll enjoy my stay here." Rinzler knikte eens begrijpend. Ah, dus dat was wat vakantie was. Gewoon een tijdje weg zijn. ,,What kind of work are you doing? You enjoy it?" Hij wilde nu niet enkel van deze aarde leren, maar nu ook van waar JR kwam. Hij had oprechte interesse, al begreep hij lang niet alles.
Het kwam er aardig gemakkelijk uit; wat er allemaal gebeurd was voordat hij hier kwam. Wellicht kwam dat doordat Rinzler zich aardig oké voelde bij JR. Ze hadden verschillen, maar ook ver gelijkenissen. Hij voelde borrelende woede, maar ook verdriet. Erge verdriet, haast te vergelijken met rouwen. Zijn vrienden zou hij nooit weer zien. En als dat wel zo was, dan zou er weinig van hen over zijn. Gehersenspoeld. Omgebouwd tot moordmachines van clu. Beweging aan de andere kant van de kamer liet Rinzler op kijken. JR was opgestaan. That must’ve been very hard for you. I’m sorry to hear that." Hij beet op zijn onderlip. ,,They should've been here. Not me," mompelde Rinzler. Totaal onnuttig, want het zou nooit veranderen. ”Maybe we can find a way to go there and kill the evil man. I’m sure my dad wants to help us!” Direct schoot zijn blik terug naar JR. Meende de jongen dat serieus? ,,I've already told you I would kill you..." Dit maal greens Rinzler voorzichtig, bedoelend als een grapje. Alsof hij met zijn eigen stommiteiten de gek aan stak. Vervolgens schudde hij zijn hoofd. ,,Don't take that one too seriously... But would your dad really do that? Cóuld he?" Er was hoop. Een heel klein sprankje hoop. ,,Wait no." Hope being shot down. ,,You shouldn't get into troubles because I fucked up."

♦.♦

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare zo aug 27, 2017 2:46 pm

“I am a GOOD boy.”

,,I.. I-I never could," hoorde hij Rinzler nog zeggen, maar JR negeerde hem. Nee hij zou het eens moeten proberen. JR kon zich makkelijk beschermen. Daarbij zou hij enkel terug bij zijn vader eindigde als dit lichaam werd vermoord. Dan zou hij Rinzler eventueel nog altijd terug kunnen pakken vanuit hel. Natuurlijk zou JR dat niet zomaar doen. Hij probeerde dan ook geen haat jegens de jongen te praten en besloot het gesprek maar naar andere onderwerpen te leiden. Zo begonnen ze over JR’s thuis. Een plek waar JR graag over sprak en dan ook graag Rinzler informeerde. JR zag hoe Rinzler verrast en verward hem aankeek. Een reactie die JR eerder had gehad als hij sprak over de hel. Ah, dus Rinzler had er nog niet eerder over gehoord. Jammer, maar het maakte op zich niks uit. JR ging er immers vanuit dat ook de wezens vanuit de digitale wereld in de hel kwamen voor hun laatste oordeel. Rinzler zou het dus uiteindelijk zelf nog wel zien. ,,Wait, how do humans get there though? Is there a portal aswell?" vroeg Rinzler. JR keek op. Hij grijnsde lichtjes. Hij vond het wel leuk om vragen over de hel te beantwoorden. Zou Rinzler het echter geloven? Hij zou het maar moeten geloven want het was de waarheid.

”People come there when they die,” beantwoordde JR de eerste vraag. ”I can open a portal to hell though, but only the Satan’s bloodline can do that,” vervolgde JR de korte uitleg. JR besloot zich vervolgens op de andere vragen te storten en legde uit dat hij hier maar tijdelijk bleef, aangezien hij op vakantie was zou hij uiteindelijk toch weer terug moeten gaan naar de hel om daar aan het werk te gaan. ,,What kind of work are you doing? You enjoy it?" vroeg Rinzler verder. De jongen toonde interesse. Iets wat JR leuk vond. Er werd niet vaak interesse in hem getoond. Meestal rende de mensen al weg zodra hij zijn scythe erbij pakte en met trots zei dat hij de grim reaper van hel was. Zou het dit keer hetzelfde gaan? JR grijnsde lichtjes, waarna hij met een handomdraai de scythe in zijn hand had. Hij hield het wat op voor Rinzler. ”I work as a grim reaper. I harvest souls, decide if they get reincarnated or go to the endless void,” beantwoordde JR de eerste vraag. Hij liet de scythe vervolgens met dezelfde handomdraai weer verdwijnen. ”It’s mostly fun, but it can get boring sometimes,” zei hij op de tweede vraag en hield zijn schouders wat op.

Zodra het gesprek echter naar Rinzler toe draaide en hij begon uit te leggen waarom hij hier was, veranderde de sfeer. Rinzler leek woede te hebben en verdrietig. JR begreep het. Als hij het zo hoorde klonk het ook vreselijk oneerlijk. Om die reden deed hij een poging om de jongen gerust te stellen. Hij stond op en liep naar Rinzler toe in een poging de jongen gerust te stellen. Ook al wist hij ook dat het niet veel zou helpen. ,,They should've been here. Not me," mompelde Rinzler. JR slikte. Hij kreeg de neiging om de jongen te knuffelen en hem te sussen. Echter kon hij nu, na de vele keren dat hij het had gedaan en boos was weg geduwd, wel nagaan dat niet iedereen het even fijn vond om plots geknuffeld te worden. Maar wat moest hij anders doen? Plots kreeg hij een idee. Een idee waarmee hij Rinzler misschien kon helpen. Meteen stelde JR het voor. Het was de vraag of Rinzler hem zou geloven, maar de jongen keek hem in ieder geval meteen aan. JR glimlachte wat bemoedigend naar hem. Ja hij meende zijn woorden.

,,I've already told you I would kill you..." sprak Rinzler en greens ditmaal bij zijn woorden. JR grinnikte zachtjes. ”Well I would just end up back at my dad, so it wouldn’t change much anyway,” reageerde JR schouderophalend. Hij had zich ook niet verontwaardigd gevoeld om het feit dat hij bang was dat Rinzler het echt zou doen. Nee hij was verontwaardigd geweest om de jongen hem dat aan zou doen. Waarom zou hij dat willen doen? Rude. ,,Don't take that one too seriously... But would your dad really do that? Cóuld he?" vroeg Rinzler nu. JR knikte meteen, maar voordat hij kon uitleggen hoe, sprak Rinzler verder. ,,Wait no." krabbelde Rinzler plots terug. ,,You shouldn't get into troubles because I fucked up." sprak Rinzler. JR keek hem kort met een kleine glimlach aan. ”Don’t worry Rinzler. It’s just a small favour. I’m sure my dad wants to help us,” stelde hij de jongen gerust. Hij glimlachte wat breder. ”And yes he surely can help us. If he’s willing to, he can shorten the lifespan of someone’s life. So if you tell him who the person is that is tormenting your home, then we can put an end at this,” legde JR uit. Echter besefte hij zich ook wat door zijn woorden. Het enthousiasme werd wat minder. ”But, will you go back if that happens?” vroeg JR nu voorzichtig. Hij kende de jongen niet lang, maar wou hem niet nu al weer moeten missen.

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare zo aug 27, 2017 4:54 pm

Rinzler

”People come there when they die," legde JR aan hem uit. Dus... Het was een soort van eeuwige rustplaats. Betekende dat iedereen daarvan gebruik kon maken, of enkel mensen? Oh! Wat als zijn vrienden ook daar zouden eindigen?! Maar die gedachte liet Rinzler al gauw vallen. Ze waren gecreëerd door technologie. Wanneer zij zouden "sterven" zou er niets van hen overblijven. Slechts de herinneringen bleven en ook nog eens beperkt. 9 van de 10 mensen kenden zijn wereld niet eens. I can open a portal to hell though, but only the Satan’s bloodline can do that.” Hij knikte begrijpelijk. Natuurlijk. Straks kon iedereen komen en gaan wanneer die wou. Uiteraard zat er een limiet op, Rinzler gaf deze Satan groot gelijk. ,,And once they're there, they can start living again? Like, getting a house and build up a family?" Elk detail wou hij weten, ondanks dat hij er geen reet aan had. Ooit zou hij ook sterven en dan zou hij vergaan tot duizenden pixels, dat verspreid zou worden door de wind. En zijn ziel? Dat zou gewist worden uit het systeem, dat nooit weer traceerbaar zou zijn. Althans, daar ging hij vanuit. In het verleden had hij z'n schepper wel eens over gehoord maar nooit echt aandacht eraan besteed. Het was namelijk niet zijn taak geweest.
Onverwachts verscheen er een wapen in de handen van JR. Hij had het wel eens gezien, of in ieder geval iets wat erop leek. Wellicht een kleinere versie. Echter had hij het nooit zelf vast gehouden of er echt mee bezig geweest. ”I work as a grim reaper. I harvest souls, decide if they get reincarnated or go to the endless void.” Dus JR kon de dienst uit maken over zielen. Dat was best badass. ”It’s mostly fun, but it can get boring sometimes,” hoe kon zoiets in godsnaam saai worden? Beetje met iedereen kletsen enzo. ,,How do you Judge those? I mean, what makes you decide is a soul can go back or not? And that thing, is that your scepter?" Hij gaf de jongen geen tijd voor een rustpauze. Alles, alles, alles wou hij weten.
”Well I would just end up back at my dad, so it wouldn’t change much anyway.” Voor het eerst lachte Rinzler. Wellicht zachtjes en wat kort, maar het was een lach. ,,Really? Well that's bloody handy. Although I'll call it cheating." Hij gaf een knipoogje. Maar hey, het was toch ook zo? Werd hijzelf vermoord bleef er niks over, werd JR vermoord dan kwam hij thuis terecht. Als JR zijn vijand was geweest was hij pissig geworden. Gelukkig dat dat niet zo was. Hij gunde het de jongen van harte. ”Don’t worry Rinzler. It’s just a small favour. I’m sure my dad wants to help us.” Just a small favour, alsof het niets was. Rinzler slikte, zich wat inhoudend over het onderwerp. Hij wou wat blij zijn, de hoop die hij had toestaan te laten groeien, maar dat deed hij niet. ”And yes he surely can help us. If he’s willing to, he can shorten the lifespan of someone’s life. So if you tell him who the person is that is tormenting your home, then we can put an end at this.” Bedenkelijk keek hij de jongen aan. Het klonk zo vreselijk simpel. Zo vreselijk gemakkelijk. Geen program meer die vermoord hoefde te worden. Slechts eentje zou het loodje leggen zonder dat er bloed voor hoefde te vloeien. Echter was JR nog niet klaar, er kwam meer; ”But, will you go back if that happens?” Dat was een goeie. Een vraag die hij zichzelf niet eens gevraagd had, en dus duurde het eventjes tot hij antwoord kon geven. ,,I want to... But I have no right," reageerde Rinzler uiteindelijk. ,,I've murdered too much. Have way too much connection with the bad man. They need a new, stable leader and not someone who reminds them of the past." Eventjes was hij stil. ,,Maybe your dad can..? Or you..?" hoopvol keek hij JR aan.

♦.♦

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare ma aug 28, 2017 10:55 am

“I am a GOOD boy.”

,,And once they're there, they can start living again? Like, getting a house and build up a family?" ging Rinzler verder. Nee hij liet er geen gras over groeien. De jongen leek erg nieuwsgierig te zijn. Natuurlijk vond JR dat niet erg. Hij was immers zelf ook erg nieuwsgierig en hield ervan om anderen te vertellen over de hel. Rinzler’s woorden lieten hem echter wat lachen. ”No of course not. Only their souls come into hell. Their bodies are left on the earth. They’re only in hell for a second until they get reincarnated or fall into the endless. If you get reincarnated you will go back to earth and be able to live as a human or some sort of animal, but you wouldn’t remember your past life or the fact that you’ve been to hell,” legde JR uit met een lichte glimlach. Misschien waren mensen daarom bang voor de hel. Het was een onbekende plek waar niemand iets van wist. Toch had kennelijk één iemand er genoeg informatie van om een heel boek eraan te detecteren en het slecht af te schilderen. Soms waren mensen nog kwaadaardiger dan demonen.

Van de hel gingen de vragen naar het werk dat JR deed, wat tevens in de hel plaats vond. JR pakte zijn wapen erbij en legde in het kort uit wat hij deed. Hij ging niet geheel in detail, aangezien dat nogal saai leek. Tenminste, daar ging hij vanuit. Rinzler leek echter al snel ook hier in interesse te tonen. ,,How do you Judge those? I mean, what makes you decide is a soul can go back or not? And that thing, is that your scepter?" vervolgde de vragen. JR keek op en grinnikte opnieuw zachtjes. ”You’re really curious, aren’t you?” reageerde hij. Hij wuifde echter de woorden al snel weg. Hij zou niet klagen. Hij vond het enkel fijn dat iemand aandacht aan hem en zijn afkomst besteedde. ”This is my scythe. I can take souls with this and absorb their energy. When I’m in my true form I can see the colours of someone soul. Each colour has a certain degree of punishment. Once the punishment is over it’s cleansed and it will reincarnated. If it isn’t possible to cleanse the soul, because the owner has damaged it too much, the soul will end up in the endless void,” legde JR uit. Hij besloot maar wat meer details te geven om te voorkomen dat Rinzler vragen ging stellen die al eerder beantwoord konden worden. JR keek Rinzler vervolgens afwachtend aan. Zouden er nog meer vragen komen?

Zodra ze begonnen over Rinzler’s afkomst sloeg de sfeer om. Een man had zijn wereld overgenomen en martelde zijn eigen mensen. Het klonk als een kwaadaardige man. Iemand die niet verdiende om lang te leven. JR bood dan ook aan om te helpen, ondanks het feit dat Rinzler hem had bedreigd. JR had dat dan ook niet echt serieus genomen. Een simpele waarschuwing was genoeg geweest voor JR om af te zien van zijn plan om naar The Grid te gaan, maar kennelijk had Rinzler het harder willen aanpakken. Overbodig als je het aan JR vroeg, maar JR had de situatie in The Grid natuurlijk niet persoonlijk meegemaakt. Hij wuifde de woorden dan ook weg zodra Rinzler hem zei dat hij hem toch wou helpen ondanks het dreigement. JR zei dan ook dat hij enkel terug bij zijn vader zou eindigen als dit lichaam zou vergaan. Een lach ontsnapte Rinzler’s mond. JR keek op, maar grijnsde al snel. Daar, het was toch een stuk leuker om te lachen dan met dreigementen te smijten. ,,Really? Well that's bloody handy. Although I'll call it cheating." sprak Rinzler met een knipoog. JR grinnikte zachtjes. ”May be, but I have to go back to work then though,” gaf JR aan. Ja dan zou zijn heerlijke vakantie van nietsnutten en doen waar hij zelf zin in had erop zitten. Vrije tijd kreeg je immers niet in de hel. Het was 24/7 hard werken zonder pauzes.

JR legde vervolgens uit dat hij zijn vader vast wel zover kon krijgen om Rinzler te helpen en de kwaadaardige man wat eerder dood te laten gaan. Echter besefte JR zich iets. Een gedachte die hem enigszins treurend maakte. Zou Rinzler terug gaan zodra de man was heen gegaan? Zelf leek Rinzler hier nog niet echt over hebben nagedacht, aangezien er een korte stilte volgde. JR wachtte geduldig af, ook al voelde hij de spanning stijgen. Wat zou hij immers doen als Rinzler besloot om terug te gaan? JR kreeg de neiging om zijn eerste aanbod meteen weer terug te nemen, maar wie was hij om dat te doen? De kwaadaardige man was niet enkel gemeen tegenover Rinzler, maar ook tegenover miljoenen andere wezens die nog in The Grid zaten. JR kon niet egoïstisch zijn en dat plan stopzetten enkel omdat hij Rinzler nog niet wou missen. ,,I want to... But I have no right," antwoordde Rinzler uiteindelijk. JR keek op van de woorden. ,,I've murdered too much. Have way too much connection with the bad man. They need a new, stable leader and not someone who reminds them of the past." vervolgde Rinzler de uitleg. JR liet de woorden op zich inwerken en knikte uiteindelijk. Hij begreep het en zou er niet verder op in gaan. Hij kon wel nagaan dat hij dan helende wonden weer open trok. ,,Maybe your dad can..? Or you..?" sprak Rinzler en keek JR hoopvol aan.

JR moest er licht om grijnzen. ”Well I can’t do anything in this human body,” maakte JR maar meteen duidelijk. Als hij zijn scythe niet had was hij basically een mens, had hij geen speciale krachten of iets. ”I will talk to my father. I’m not sure if right now is a good time, but I will contact him and go on a small visit to hell. Do you want to come with me?” sprak JR en glimlachte. Aangezien Rinzler zoveel interesse in de hel had getoond, leek het hem meer dan op zijn plaats om hem uit te nodigen om mee te komen. Wellichte zou hij het eerste wezen zijn die de hel binnen liep met een glimlach. Natuurlijk deed JR dat altijd, maar dat telde hij niet mee.

Onderwerp: Re: Room 360 | Nightmare wo aug 30, 2017 9:04 pm

Rinzler

Alle informatie liet Rinzler rustig in zinken. De verhalen van JR over de Hel waren interessant. Wekte nieuwsgierigheid. Verhalen mochten mooi en intrigerend klinken, maar hoe zou hij dat persoonlijk ervaren? Vast wel goed. Dat moest haast wel. Hij geloofde de ander op diens woorden, maar wilde er zo graag een beeld bij hebben. Echter bleven zijn gedachten leeg. Geen zelfbedachte fantasie wereld wat naar boven zou drijven. Nee, fantasie bezat Rinzler niet. Nooit gehad, zou het waarschijnlijk ook nooit krijgen. Hoe kon hij anders? Het enigste leven wat hij kende was het leven van een soldaat. Een slaaf. Eenzaam en met slechts één doel. Toch glimlachte Rinzler naar JR. Dankbaar voor ieder woord dat hem gegund werd. Dankbaar voor het delen. Hij vond het apart dat mensen zielen naar een andere wereld vertrokken. Maar hé, zij waren beide nu hier ook. Dus alles was schijnbaar mogelijk. "...the soul will end up in the endless void,”" sloot JR diens uitleg. Zoveel vragen zweefden rond in zijn hoofd. Het liefste smeet hij alles er direct uit, zodat hij zo snel mogelijk antwoord op ze kreeg, maar de jongeman hield zich in. JR had immers al veel verteld en zou er vast flauw van worden. Tenslotte leek het Rinzler beter als hij de rest bewaarde voor laten. Ze bevonden zich op aarde. Nog een onbekende plek wat hij geheel moest leren kennen. Alles op z'n tijd. ,,Aaah," reageerde hij erop. ,,I almost thought you could judge them personally, not based on what they did in the past." Doelend op de ziel kleuren. Wat nou als hij mens was geweest? Zou hij dan uiteindelijk ook bij JR eindigen? En wat voor kleur zou zijn ziel hebben gehad? Nutteloze vragen. Zijn ziel verdween zodra hij dood ging.
”May be, but I have to go back to work then though.” Okay okay, Rinzler nam zijn niet gemeende woorden terug. Gauw schudde hij zijn hoofd. ,,Let's not make that happen." Sprak hij gauw. Oh hell naw dat hij toestond dat JR naar de Hel ging. Althans, niet zolang hij leefde. Want hij kon nu al niet zonder de ander. En hij had niet het idee, dat zodra één van hen verdween, dat ze elkaar ooit weer zagen.
Het besluit om The Grid achter te laten viel Rinzler zwaar. Vooral omdat hij het zich pas net besefte. Pas zojuist had besloten, aangezien het niet eerder in hem om was gegaan. Maar nu dat wel het geval was, leek dat hem de juiste manier van handelen. Geen program die hem ooit weer mocht zien. De pijnlijke herinneringen moesten gedeletet worden en daar hoorde hij zelf ook bij. Het was lastig toe te geven. Vooral omdat de dingen die hij gedaan had niet vanuit hemzelf waren gekomen. Rinzler slikte eens. Verman je! Hij keek JR terug aan. Hopend dat de jongen in wou stappen om daar de boel over te nemen, als Clu ooit zou vallen. JR, of iemand die de ander persoonlijk vertrouwde. Programs waren zowat babies. Jonge kinderen die een zetje in de juiste richting nodig hadden want zonder een setje zouden ze zich nooit kunnen redden. Ongeveer wat Rinzler momenteel doorging. ”Well I can’t do anything in this human body.” Dat was geen ja en ook geen nee. Hij duwde zich van de muur af. ”I will talk to my father. I’m not sure if right now is a good time, but I will contact him and go on a small visit to hell. Do you want to come with me?” Zijn ogen verwijdden zich. JR vroeg hem WAT?! Zonder enige twijfel knikte Rinzler instemmend. ,,Yes. Yes I would love to!" Die uitspatting sloeg in als een bom, energiek gezien. Hij was al moe en vermoeid en dat rees na deze actie ver over het limiet. ,,If your father doesn't mind of course," voegde hij eraan toe, terwijl hij subtiel naar een bed toe slofte. ,,I can understand if he refuses someone who is not ment to be there." In een zwaai liet hij zich op een leeg bed neer ploffen, op zijn rug eindigend. Vanuit zijn positie keek hij naar JR. ,,Thank you for all of this," glimlachte hij. Zijn lichaam leek opgelucht adem te halen, blij met de ontspanning die hij had. De lampjes op het pak begonnen zwakker te schijnen. ,,I owe you a lot." Voordat Rinzler er erg in had zakten zijn oogleden dicht, en viel hij in een erge diepe slaap.

OOC; flut post, i'm sorry x.x

♦.♦

» Room 351 - Who the hell is in my room?!
» Wrong room.
» Room 345: I'm in the band
» Room 362| No Vacancy
» room 313 | learning how to fly