♡ 'Cause we're collecting moments, tattoos on my mind

Zijn haar wat hij gisteravond nog zo perfect met gel in een strak kapsel had gezet was nu zijn eigen wilde leven gaan leiden. Het ene plukje stond links en weer een andere stond rechts, terwijl andere plukjes hun natuurlijke leven waren gaan leiden in de vorm van Gunner zijn lichte krul dat vooral zichtbaar was in het langere gedeelte van zijn coupe. Ondertussen lag Gunner zelf verdoezeld in een lichte slaap naast het Franse meisje bij te komen van de afgelopen avond én nacht die hij voornamelijk met haar had doorgebracht. Het bed was eigenlijk veel te klein voor hen beiden, maar om eerlijk te zijn vond Gunner zelf het helemaal niet zo’n ramp om lekker dicht tegen aan haar te moeten liggen.  Half bij bewustzijn, half in dromenland voelde hij hoe een paar zachte lippen teder tegen zijn blote schouder werden aangedrukt waardoor een zacht tevreden zuchtje van lucht zijn longen ontsnapte—maar was nog te ver weg om er daadwerkelijk op te reageren, al duurde dat niet lang meer. Rosé was inmiddels na een tijdje opgestaan en had plagerig telkens wat lichtstralen naar binnen laten vallen waardoor de Duitser steeds meer bij kennis kwam, was ochtendlicht altijd zo fel? Met spleetoogjes keek hij in haar richting en die van het beruchte licht dat hem had geholpen uit zijn slaap te komen waarna hij een luie kreun uit protest slaakte en diep zuchtte. “Guten Tag, Schönheit,” antwoordde hij grappend in het Duits terug met nog zware rasp aan zijn stem door het slapen. Hij keek der nog slaperig aan toen ze verder tegen hem praatte, vragend hoe laat ze waren gaan slapen waardoor hij grinnikte en zijn hoofd weer eventjes neerlegde op het kussen. “Volgens mij konden we beiden niet meer fatsoenlijk op de klok kijken om te zien hoe laat we zijn gaan slapen,” zei die geamuseerd. Niet dat hij er überhaupt aan gedacht had om op de klok te kijken toen ze eenmaal van plan waren te gaan slapen, maar als hij het geprobeerd had zou zijn zicht waarschijnlijk te wazig zijn geweest—of hij had de impulsen afkomstig van zijn oogzenuwen niet fatsoenlijkkunnen omzetten in daadwerkelijke cijfers die een tijd aangaven. Een verloren zaak dus.

Na zich even mentaal te hebben voorbereid om op te staan ging hij eerst even zitten aan de rand van het bed en wreef de slaap uit zijn ogen waarna hij zich uitgebreid uitrekte om vervolgens nog ietwat wankel overeind te komen. De alcohol die hij geconsumeerd had -en nog niet teniet had gedaan door wat extra water te drinken- raasde nog door zijn aderen heen waardoor hij nog niet honderd procent nuchter was. Daarnaast was ook de zeurende hoofdpijn natuurlijk aanwezig, die kon niet missen natuurlijk. Hij liep voorzichtig naar haar toe en ging achter der staan, zijn armen zorgvuldig om der middel heen slaand. “Volgens mij heb ik iets teveel Rosé op gisteren,” grapte hij met een dubbele betekenis. “En jij vast zeker wel iets teveel Jägermeister, of niet soms?” grinnikte hij, zichzelf overduidelijk iets te grappig vindend. Het duurde echter niet lang voordat hij doorhad dat het shirt was ze aanhad overduidelijk te groot voor haar postuur was. “Vuile shirtdief,” grinnikte hij geamuseerd terwijl hij speels aan de stof ervan trok om zijn punt te benadrukken. Sneaky liet hij vervolgens zijn handen langzaam onder zijn shirt -die zij nu aan had- verdwijnen waardoor het leek alsof hij eerst iets anders van plan was. Het tegendeel was echter waar toen hij der zijdes begon te kietelen als ‘straf’ voor het stelen van zijn shirt. Misschien was de kieteldood niet de meest geweldige combinatie samen met een kater, maar hey, je moet wat doen om zo’n grijze morning midday after wat kleur te geven.

Tevreden stond hij achter haar met zijn armen om haar middel heen geslagen terwijl hij zachtjes met zijn duim streelde over der rug van haar hand. Nog voordat hij Rosé ontmoet had-had hij hier en daar wat onheilspellende roddels over haar gehoord, waarin ze vaak gerefereerd werd als ‘ijskoningin’; een benaming dat niet echt positieve connotaties met zich meebracht. Gunner is er echter achter gekomen dat die roddelaars simpelweg de ‘echte’ Rosé nooit echt gekend hebben en daardoor nooit kennisgemaakt hebben met de warme lieftallige aura die om haar heen hangt als je der eenmaal kent. Een zelfvoldane grijns kroop op zijn gelaat toen hij Rosé hoorde uitbarsten in het lachen nadat hij zijn grap het gemaakt, die overigens van een enorm laag niveau was. Het was simpelweg zó’n slechte grap dat hij gewoon grappig was. Het was niet te ontkennen dat haar lach om zijn slechte grappen hem ongelooflijk goed deed.

Een uitdagende blik ontstond in zijn ogen toen ze hem zo onschuldig met bambi oogjes aankeek nadat hij haar beschuldigd had van het stelen van zijn shirt. Stiekem had hij zijn handen bij der zijdes geplaatst en der de kieteldood gegeven, met gegarandeerd succes aangezien hij wist dat ze totaal niet tegen kietelen kon. Grinnikend negeerde hij haar smeekbedes om genade terwijl hij haar zo goed mogelijk in de houtgreep probeerde te houden, maar uiteindelijk kreeg ze het toch voor elkaar om zijn handen vast te pakken waardoor hij besloot om haar maar de genade te schenken, ze had nu wel genoeg straf gehad voor het stelen van zijn shirt. Hij grinnikte geamuseerd toen ze hem noemde bij de woordgrap die hij zonet gemaakt had, Jägermeister. “Terugstelen?” herhaalde die geamuseerd, “Je gunt me mijn eigen shirt dus niet eens, waardoor ik hem terug moet stelen?” zei die alsof die zielig was. Geamuseerd keek hij toe hoe ze zich vervolgens ‘verstopte’ achter het stapelbed en daar droog bleef staan, haar benen nog overduidelijk zichtbaar. “Ja, nu zie ik je niet meer hoor, dus kan ik m ook niet terugstelen,” plaagde die der omdat ze niet volledig was afgedekt door het stapelbed. Zachtjes liep hij naar het trappetje van het stapelbed toe en klom voorzichtig op het bovenste, nog perfect opgemaakt en onaangeraakte bed—hopend dat ze niet doorhad op welk bed hij precies klom, of überhaupt doorhad dat hij op het stapelbed klom. Hij hield zijn gestalte zorgvuldig laag zodat hij niet boven het bed uittorende en sloop voorzichtig naar de kant waar ze ‘verstopt’ stond. Hij wachtte op het moment dat ze de andere kant uitkeek voordat hij kon toeslaan. Toen dat eenmaal gebeurde boog hij voorover en pakte de zoom van het shirt en probeerde het zo snel over der hoofd heen te trekken, al waren haar armen die het soepel uittrekken van het shirt verhinderden een minpuntje. “Je armen zitten in de weg,” grinnikte hij, stating the obvious. Met een grijns die speelde met zijn lippen probeerde hij haar armen omhoog te krijgen in de hoop dat hij daardoor het shirt wel gemakkelijk uit kon krijgen, en dus zijn shirt kon terug stelen.

Na een onsuccesvolle poging om in stilte op het bovenste bed van het stapelbed te klimmen was hij zo stil mogelijk naar de rand toe gekropen; het bed kraakte namelijk enorm—overduidelijk niet de duurste bedden, maar deden hun werk dus veel te klagen was er niet. Met goede hoop had Gunner tactisch de zoom van zijn shirt dat haar lichaam omhulde vastgepakt en geprobeerd van haar lichaam af te trekken, wat helaas niet zo werkte als hij had gehoopt. Der armen verhinderde de weg van het shirt wat hij haar ook even meldde met een geamuseerde ondertoon aanwezig in zijn stem.  “O ja joh? Ik dacht al, wat ben je nou moeilijk aan het doen!” antwoordde ze waarbij hij een knipoog ontving. Een schuine glimlach sierde zijn gelaat om vervolgens plagerig der haren door de war te brengen als ‘wraak’. “Wat wil je nou? Wat wil je nou doen? Wat is er allemaal aan de hand?” vervolgde ze op een plagerige toon waardoor de Duitser even een quasi zielige blik in zijn topaas blauwe liet verschijnen om het spelletje mee te spelen. “Ik..” begon hij maar werd afgeleid toen ze zich een paar centimeter groter maakte door op der tenen te gaan staan en vervolgens lachend haar neus tegen de zijne drukte voordat ze er een lief kusje op drukte. Vervolgens gaf ze toch uiteindelijk toe waardoor hij gemakkelijk zijn shirt van haar lichaam kon trekken waardoor een zelfvoldane grijns speelde met zijn lippen.

Geamuseerd keek hij toe hoe ze haar armen over elkaar sloeg en een zielig pruillipje opzette—alsof ze het koud had maar tegelijkertijd ook haar lichaam probeerde te censureren. “Je hebt niks?” herhaalde die geamuseerd, ten eerste doelend op der kleerkast die hoogstwaarschijnlijk amper dicht kon door de hoeveelheid aan stukken kledij die ze bezat. Ondertussen zat hij met dubbelgevouwen benen op zijn hielen waardoor hij met immense hoogte boven haar uittorende met behulp van het stapelbed. “En ik dan? Ben ik ook niets? Ik ben toch ook een warmtebron?” vervolgde die en sloeg quasi-beledigd zijn armen over elkaar met het terug gestolen shirt nog in zijn handen, doelend op dat hij der huis wel op kon warmen met een warme knuffel. Tegelijkertijd probeerde hij een beledigde blik op te zetten, maar hij verraadde zichzelf al redelijk snel door het onweerstaanbare glimlach dat erdoorheen scheen. Zelf ook al wetend dat het zinloos was om nog langer door te gaan met doen alsof hij beledigd was boog hij over de rand van het stapelbed en probeerde der stevig vast te pakken. “Kom dan,” grinnikte hij, er niet aan denkend dat dat bed waarschijnlijk veel te instabiel was om veel kracht op te kunnen zetten. Laat staan twee personen met volwassen gewicht die met hun volle gewicht aan een tere zijde bovenaan het bed lopen te hangen. “Dan warm ik je op, met m’n hete lichaam,” grapte hij verder met een lieve twinkeling in zijn ogen.

Een lachje ontsnapte uit zijn mond toen ze zijn optilkunsten vergeleek met het optillen van een zoutzak. Hij moest toegeven dat het inderdaad niet de meest tactische manier was geweest om iemand omhoog te tillen. Hoogstwaarschijnlijk waren ze samen voorover over de reling heen gekukeld als hij der daadwerkelijk op die manier naar boven getild zou hebben, aangezien het zwaartepunt te ver naar de zijkant zou verplaatsen. Verstandig zag hij hoe ze besloot om via het trappetje naar boven te klimmen waarbij ze haar lichaam perfect uit liet komen, waar hij op dat moment zijn ogen dus totaal niet vanaf kon houden. Ze had die kans, en ze greep hem met de volle honderd procent waarna ze ook een verleidelijke ‘hallo’ uitbracht toen ze eenmaal boven op het stapelbed was gearriveerd. Ze schoof vervolgens haar lichaam tegen zijn ‘hete’ lichaam aan waar om hij vervolgens zijn arm sloeg om der extra op te warmen, maar voornamelijk een simpel excuus om der zachte huidje te kunnen aanraken. “Smelt de ‘ijskoningin al een beetje?” grapte hij, hopend dat ze het kon hebben omdat hij niet zeker wist hoe diep de negatieve benaming bij der lag.  Hij voelde hoe ze wat uitdagend met haar hand over zijn lichaam ging waar hij zich automatisch ietsje door aanspande; niet omdat hij het niet fijn vond, juist zodat ze zijn spieren daardoor net ietsje beter kon voelen.

Toen Gunner voelde hoe ze zachtjes haar lippen tegen de zijne drukte, drukte hij lief een kusje terug en zuchtte zachtjes tevreden toen ze verder ging in zijn nek. “Ik jou ook,” antwoordde hij met een zwakke lieve glimlach spelend rondom zijn lippen en een liefdevolle twinkeling in zijn ogen. Hij streelde ondertussen over der zij met de hand van de arm die hij om haar heengeslagen had terwijl hij een kusje drukte op haar bol. “Weet je,” begon hij, expres pauzerend zodat ze zich ging afvragen wat er was. “Ik word wel erg thirsty van jou,” vervolgde die speels en drukte der wat dichter tegen zich aan waarna hij plagerig een wat langere zoen drukte onder der kaaklijn waarbij hij heel lichtjes zoog. “Ik ga maar eens wat drinken,” plaagde die der vervolgens terwijl hij der nu volledig losliet en van het stapelbed afsprong die een gevaarlijk krakend geluid maakte. Even keek hij met een geschrokken blik achterom om te kijken of het gestalte nog overeind stond. Toen het ding na wat wiebelen nog overeind stond wierp hij haar een ondeugende blik toe en pakte het flesje water waar zij zonet nog uit gedronken had om er een flinke teug uit te nemen—ondanks het een speels grapje was had hij eigenlijk wel oprecht dorst.

Ondertussen leunde hij tegen de vensterbank aan en gaf zijn ogen de kost om haar kamer te observeren terwijl hij haar regelmatig een blik toewierp om te kijken of ze van plan was achter hem aan het bed af te komen. Wat Gunner vooral opviel was de enorme hoeveelheid aan kleding en haar rijke collectie aan diverse soorten make-up waardoor hem iets te binnen schoot. “Mocht ik niet een keer jouw make-up doen?” grinnikte hij geamuseerd, doelend op de weddenschap die ze toentertijd hadden afgesloten bij een wedstrijdje rennen in het bos.

Terwijl Gunner nonchalant uit het flesje water -die eigenlijk van Rosé was- stond te drinken kreeg hij een zielig pruillipje van haar toegeworpen waardoor hij haar geamuseerd aankeek. Zijn ogen gleden over haar lichaam toen ze weer op dezelfde plagerige manier het trappetje afklom, wetend dat ze het expres deed, maar de verleiding om te kijken was te groot om te weerstaan. Nadat hij had geconstateerd dat hij nog een keer haar make-up mocht doen aangezien hij dat tegoed had van hun weddenschap gaf ze hem toestemming waardoor er een geamuseerd lachje op zijn gezicht verscheen. Toen ze met haar vinger over zijn lippen ging om aan te duiden dat de lipstick daar hoorde om net te doen alsof hij der vinger eraf ging bijten met een overdreven geluid; zelf vervolgens grinnikend omdat hij zichzelf weer te grappig vond of course. Een glimlach verscheen op zijn gelaat toen ze haar hoofd op zijn schouder liet rusten en tegen hem aan liet staan. Als reactie sloeg hij een arm om der heen en streelde liefkozend over der onderrug.  “Serieus, dat wordt nog een hele opgave, want het is echt super veel. Weet jij eigenlijk wel waar alles moet?” vroeg ze aan hem. Gunner grinnikte, waarschijnlijk wisten ze beiden al het antwoord: totaal niet. Hij wist de basic dingen: mascara moest op je wimpers, lipstick of je lippen, wenkbrauw potlood e.d. sprak voor zich. Maar waar je nou precies moest contouren en al dat ander spul? Nee daar had hij echt 0,0 kennis over. “Oh Schnuckiputzi, ik ben een professional,” zei hij in tegenstelling met een grijns. Hij had eerlijkwaar geen idee.

Hij nam tegelijkertijd met haar wat afstand en wreef zijn handen bij elkaar. “Okay, is dat alles wat daar staat? Ik hoop het wel want anders moet je echt naar een psycholoog voor een obsessie hoor,”” grinnikte hij terwijl hij der hele verzameling aanschouwde. Hij wilde niet eens weten hoeveel geld ze had uitgegeven aan al dat spul. Naar zijn mening was dat geld het allemaal niet waard, want in zijn ogen was ze ook bloedmooi zonder een schrijntje aan make-up op der gezicht. “Ga zitten madame,” zei hij terwijl hij de dichtstbijzijnde stoel pakte en die voor der neerzette. Vervolgens pakte hij datgene wat het vanzelfsprekende was, de lipstick, en wachtte tot ze plaatsgenomen had.

Hij lachte toen ze hem onschuldig aankeek of de laatjes ook meetelden met een denkbeeldige aureool boven der hoofd, als een ijsengeltje—al contrasteerde haar warme rode wangetjes dat beeld enigszins op het moment. “Oké, maak maar een afspraak bij psycholoog dokter Jägermeister voor me” en ze gaf hem een dikke vette knipoog. “Yes, pun intended.”  Vervolgde ze waardoor hij der met een brede grijns aankeek en der vervolgens een speelde duw gaf. “Die ga ik nog lang horen of niet?” grinnikte hij, al moest hij toegeven dat hij zijn grap van zonet ook wel goed bedacht vond. Hij had een stoel voor der uitgetrokken waar ze keurig op ging zitten en vertelde hem dat hij wel alles zelf moest doen en hem niet ging helpen. “Ik ben een professional zei ik toch, ik brauche geen hulp,” grinnikte hij—oh ze ging eruit zien alsof ze net uit een tornado kwam geslingerd en wonderbaarlijk op deze stoel was beland.

In tegenstelling tot wat ze zei trok ze een laatje open en begon ze een witte crème op haar gezicht te smeren, wat in zijn ogen toch wel helpen was waardoor die der met opgetrokken wenkbrauwen aankeek met een quasi strenge blik. “Je moet je gezicht goed insmeren met dit soort crème voor je mak-eup op gaat doen, want make up is mooi, maar het is wel super slecht voor je uit. Maar dat wist jij natuurlijk allang” legde ze haar acties uit toen hij zo naar haar keek. “Pfft, tuurlijk wist ik dat.” zei hij op een bepaalde toon waardoor je gewoon wist dat hij daar nooit naar gegrepen had als ze het niet zelf had gedaan.

“Okay” zei hij en krakte zijn vingers voordat hij de lipstick uit het hoesje draaide en wat door zijn knieën zakte zodat hij op ooghoogte stond. Tussen de lijntjes blijven Gunner, anders ziet het er echt niet uit. Het puntje van zijn tong was zichtbaar tussen zijn lippen terwijl hij geconcentreerd de lipstick zo goed mogelijk tussen de lijntjes probeerde te smeren. Toen het goed genoeg was naar zijn zin stond hij weer recht en legde het lipstickje weg en keek met een frons naar alle dingen die er stonden. Het was zoveel. Hij snapte niet hoe het allemaal een functie kon hebben Omdat de meeste producten maar intimiderend waren pakte hij vervolgens de mascara en keek van der wenkbrauwen naar der wimpers, hij dacht dat het was voor de wimpers, maar met zo’n borsteltje kon je natuurlijk ook de haren van je wenkbrauwen mee doen. Hmmm… Bedenkelijk keek hij naar der gezicht en besloot om met het borsteltje over der wenkbrauw te gaan om te kijken of dat dat er goed uit zou zien. Toen der wenkbrauw echter pikzwart werd sprak zijn blik boekdelen. Nope, dat horde zeker niet op der wenkbrauwen. “Heb je doekjes of zo?” vroeg hij onschuldig aan der alsof hij zonet totaal niet mascara op der wenkbrauw had gesmeerd.

Toen een lach uit Rosés mond ontsnapte nadat hij een oh shit gezicht had vertrokken wist hij vrijwel zeker dat het mascaraborsteltje niet thuishoorde op haar wenkbrauw. Oops. “Heb je doekjes of zo?” vroeg hij dan ook onschuldig alsof hij dat zonet totaal niet geflikt had. Lachend pakte Rosé de make-up doekjes die achter haar stonden en gaf die aan hem, waarna hij vrijwel meteen de mascara van haar wenkbrauw begon te boenen. Weg met dat zwarte roet. “Het is helemaal niet erg hoor, elke make up artiest moet wel eens een foutje herstellen, ik bedoel, mascara op wenkbrauwen is wel origineel, er zijn geen regels in de make up he!” zei Rosé waarbij hij grinnikte. “Maar pikzwarte zwenkbrauwen bij jouw donkerblonde haartjes ist wel een héél groot contrast,” grinnikte hij. Er mochten dan wel geen regeltjes zijn, maar hij had nog nooit iemand met een lichte haarkleur zien rondlopen met pikzwarte wenkbrauwen.

Toen hij het zwarte goedje van der wenkbrauwen had afgeveegd en ze hem had verklapt dat er op het etiket stond hoe je het product moest gebruiken, bracht hij de mascara dit keer wel op de goede plek aan: op haar wimpers. Met het puntje van zijn tong wederom tussen zijn lippen geperst veegde hij het gemorste mascara van haar oogleden af. “Ik heb je in ieder geval niet in je oog gestoken,” grinnikte hij geamuseerd, het een hele accomplishment vindend. Gunner legde de mascara weer terug op de plek waar hij het vandaan had gehaald waarna zijn oog viel op grote lange platte doosjes die hij openmaakte. Toen hij in eentje een hele variatie aan vrolijke felle kleurtjes spotte giste hij dat het oogschaduw was dat op haar oogleden moest. Maar hoe? Met zijn ogen speurden hij de rest van de tafel af en besloot een willekeurig borsteltje uit een potje te pakken en drukte deze vervolgens in een lichte blauw kleur op het palet. Hij probeerde het precies op haar oogleden te smeren en een mooie overgang te creëren, maar had al snel door dat dat blenden toch niet zo gemakkelijk ging als hij had gedacht. Een gefrustreerde frons ontstond op zijn gezicht toen het hem niet lukte, niet snappend wat hij fout deed. UIteindelijk besloot hij een kleiner borsteltje te pakken zodat hij wat preciezer te werk kon, wat wel iets beter ging—maar hij vond het nog steeds bizar lastig. “Hoeveel jaar heb jij ook al weer hierop geoefend? Jesus fucking Christus, heilige Mutter von Gott” pufte hij alsof hij een zware work out aan het doen was.