[Hollowgame] Oh, this is your fourniture

Zijn te lange benen in verhouding met zijn lijf zorgde er voor dat hij om d'r zoveel passen struikelde. Met een pluk gras in zijn mond dartelde Saragon verder alsof er niks aan de hand was. Terwijl hij dichter bij het huis van mevrouw Bluebonnet kwam rende het zwartbruine veulen achter een vlinder aan die op zijn neus kwam te zitten. Hij gooide zijn voorbenen een stukje in de lucht voordat hij er achteraan galoppeerden en luidkeels hinnikte. Met de wind door zijn korte manen ging hij weer over tot draf toen hij het vlindertje uit zicht verdwenen was. Zijn oortjes hingen een beetje naar de zijkant voordat hij weer in de richting van het huis begon te lopen.

Terwijl Saragon probeerde te doen alsof hij een ninja was en achter een struik ging liggen, was er niemand buiten op dit tijdstip. Het was 12:00 dus iedereen zou aan zijn of haar lunch zitten, maar niet voor lang. Dit gaf hem de gelegenheid achter zijn struik vandaan te springen en het huis in te lopen. Zijn kleine hoeven maakte geluid op de vloer dus tilde hij been voor been zo zacht mogelijk zijn benen op en zetten deze neer. Niet heel veel later was hij bij een redelijk groot bankstel aangekomen met een paar kussens er op. Hij gooide deze er af met zijn hoofd en plofte languit op de bank neer met zijn benen over de rand en zijn hoofd op de armleuning. Met zijn mond probeerde hij een kussen te pakken, maar het veulen wist dat dit niet zonder ongelukjes kon gebeuren en al snel lang hij languit op de floer met een luide plof. Zijn tanden sloten zich om het kussen en zijn benen lifte hem weer omhoog. Hij ging weer op de bank liggen maar deze keer op zijn buik en drie benen op het bankstel. Zijn linkerachterbeen bungelde een beetje naast de bank en het duurde niet lang voordat hij begon te knagen op het kussen voor zijn neus.

-Open voor iedereen c:

Twaalf seconden achter op schema, probeerde Louise de tafel nog met enig fatsoen te dekken, gelijktijdig een dienblad met verse broodjes op een hand balancerend. Na het rechtdraaien van een van de borden, kon ze eindelijk met een opgeluchte zucht de broodjes in veiligheid brengen. De nieuwe ymbryne veegde een streng rood haar dat uit haar losse knot gevallen was achter haar oor. Eigenlijk wilde ze niets liever dan voor een kort moment haar ogen sluiten en eventjes niets hoeven. Het strakke schema werd op den duur vermoeiend, al wist ze dat het moest. Het was haar enige vorm van controle en de enige manier waarop ze de kinderen volledige bescherming kon bieden tegen het vlindereffect waarvoor de tijslus maar al te gevoelig was. De vleugelslag van een luttele vlinder op het verkeerde moment zou het hele systeem in de war kunnen brengen. Louise schudde haar hoofd. Daarom moest ze nu opschieten. Waar bleven de kinderen? Hoewel sommigen waren binnengedruppeld en ze hen oprecht begroette, miste ze nog altijd enkele van hun.

Lichtelijk geërgerd besloot ze dat de meest effectieve manier het zoeken moest zijn. Als de woonkamer leeg was, zou ze wel naar boven roepen, en een klein kijkje kon geen kwaad. Met tikkende hakken en houten planken die lichtjes protesterend kraakte tegen haar gewicht, begaf ze zich gehaast naar de kamer naast de eetruimte. Het enige wat ze aantrof was nu juist wat ze niet kon gebruiken. 'Saragon,' siste ze scherp. Het veulen lag languit op haar bankstel, knauwend op een van de kussens. Haar moeite om haar lachen in te houden werd gemaskeerd door de strenge blik die ze Saragon toewierp. Hij mocht dan naïef zijn, hij wist best dat de bekleding van haar bank verboden terrein was. En dan had ze het nog niet eens over de kussens, die souvenirs waren geweest van haar tijd in Marokko. Met langzame passen liep ze op het dier af om voorzichtig het kussen bij zijn haast allesverwoestende, sterke tanden weg te krijgen. God, wat moest ze ook met hem beginnen?