Beautyfully complicated

Trippend en half dansend op de harde technomuziek die uit haar oortjes schalde, had Morgan al een hele tijd door het bos gedwaald voordat ze uiteindelijk in de tuin rond het huis van de beruchte miss Bluebonnet belande. Eventjes stond ze weer op het punt te vergeten wat ze hier ook alweer deed. Het was ook niet makkelijk je hoofd erbij te houden als je zoveel verschillende drugs op je in liet werken. Geen wonder ook dat ze er zo lang over had gedaan om het huis te vinden. Voordeel voor haar was er gelukkig wel dat Morgan ook daar geen benul van had op dit moment. Op tijd vielen haar zilvergrijze ogen op de immense villa. 'Jesus Hallelujah' vormden haar lippen zachtjes terwijl ze langzaam haar oortjes uittrok. De stilte bracht haar weer ietsjes bij bewustzijn en een paar seconden later dan dat haar hoofd zich had voorgenomen om erheen te gaan begonnen haar benen pas te bewegen. Oke, waar was die ene ook alweer? Oja, tweede verdieping natuurlijk duh! Maar naar wie ze ook al weer op weg was was ze even kwijt hoor. Verwonderend omhoog kijkend liep ze even drie rondjes om het huis. Er was zoveel te zien! Al die kleuren! Echt, die kozijnen waren zo dope! NIET normaal gewoon!
Even later stond ze onder het raam van degene die ze even vergeten was. Misschien was het wel een prinses ofzo? Prinses Clarke huhuh! Ah ze wist wel dat ze naar Clarke op zoek ging! Terwijl het in haar hoofd verder brabbelde over prinses Clarke begon ze aan haar klimtocht naar boven via de regenpijp. Hoe ze uiteindelijk voor het raam belande was ze tegen die tijd al wel weer zo'n beetje vergeten. Vrolijk zoog ze haar longen vol om de naam van haar lang verloren vriendin te roepen toen ze zich opeens toch inhield. O shit, misschien moest ze een beetje zachtjes doen zo in de nacht, want in lussen hielden ze van stilte tijdens de late uurtjes... Ja daar kon Morgan heel goed mee omgaan (*kuch). Hmmm, even was ze weer afgeleid. Met haar adem zorgde ze voor wat condens op het raam waar ze heel 'artsy' in begon te schrijven met haar vinger. 'Clarke is thé shit', en dan ook nog wel met allemaal wormvormige streepjes eromheen wat in Morgans ogen waarschijnlijk confetti voor moest stellen ofzo. Daar zou Clarke vast heel blij mee zijn! Zelfvoldaan begon ze niet al te zacht aan het raam te sjorren om te checken of hij écht niet open was. 'Bagger' schelde ze even de Engelsen na. Zachtjes begon ze tegen het raam te tikken en het zou goed kunnen dat ze er wat jammerende kattengeluiden bij maakte. Dit alles totdat er opeens een dakpan onder haar voeten vandaan gleed en ze zich nog net met een minikreetje aan iets vast kon grijpen bij het raam.

{//Clarke}

 

ain't no chemical euphoria, could ever compare to you

Slaap had haar sindsdien iedere nacht beangstigd. Clarke was bang dat, zodra ze haar ogen dichtdeed en de controle zou verliezen, ze de duisternis van de overdosis precies weer zou herleven. Al snel was ze erachter gekomen dat slaap niet het ergste was. Als ze sliep, was ze niet bewust van wat er gebeurde, en als ze eerlijk was, was het idee daarvan heerlijk. Dat ze even niet hoefde te bestaan was immers alles wat ze kon wensen. Nee, het ergste was het wakker schrikken na een nachtmerrie. Dan was ze heel erg bewust van wat er gebeurde, en dan pas wist ze echt dat ze omgeven werd door niets dan de duisternis van de nacht. Er was echter niets dat ze kon doen aan het afkickproces dat met haar hoofd rotzooide, dan het doorstaan.

Het was nu een aantal dagen geleden dat ze voor het laatst had gebruikt, en de levendige nachtmerries hadden zich nu voor de tweede nacht in haar hoofd genesteld. Het wakker worden ging gepaard met een misselijk gevoel, een gevoel van koorts... verschijnselen waar ze sowieso last van had. Het meisje klampte zich vast aan de reling van haar bed en wiegde zichzelf zachtjes heen en weer, haar hoofd in haar kussen drukkend. Zachtjes blies ze haar adem uit, zich voorhoudend dat de duisternis niet hetzelfde was als toen ze niet ver verwijderd was van een ontmoeting met de dood. Of ze het erbij hoorde wist ze niet, maar ze had ook het idee dat ze hallucineerde. Het was niet echt. Het was niet echt. Het was niet... En toch hoorde ze de geluiden weer. Ze ontspande haar spieren en luisterde. Alsof er aan het raam gesjord werd. Ze drukte het kussen over haar oren en negeerde het. Tot ze een  gedempte stem hoorde, en vervolgens een hele commotie. Voor ze het wist had ze zichzelf overeind geduwd en was ze op de tast naar het raam gelopen, voorzichtig de gordijnen op zij schuivend. Dit was de enige manier om zeker te weten dat ze met een gerust hart verder kon slapen.

Met een frons in haar gekantelde gezicht, bekeek ze in het maanlicht de krabbels in de condens op het raam. Ze knipperde eens met haar ogen maar verdwijnen deden ze niet. In een impuls zette ze de ramen wagenwijd open. God, dat voelde goed, de frisse licht op haar bezwete, oververhitte huid, al zou ze er in de volgende koudevlaag vast spijt van krijgen. De nacht leek stil, en was op het punt dat de maan aan hun kant van het gebouw erg goed zichtbaar was. Alles was vredig totdat... Totdat ze de topjes van tien vingers aan haar kozijn zag klemmen. Automatisch gooide ze zich een stukje naar voren om naar beneden te kijken. Welke idioot ging er nu in het holst van de nacht aan haar raam hangen? Het zien van het gezicht gaf haar echter de neiging om ofwel te gillen ofwel de ramen weer direct dicht te gooien en het kussen over haar hoofd te duwen tot ze weer in slaap zou vallen en deze situatie opgelost zou zijn. Om de een of andere reden echter, gebeurde geen van die dingen. Ze keek haar enkel aan, haar mond een tikkeltje open gezakt. Dit was niet echt.

 

'Fuckerdifuck!' piepte ze toen ze voelde hoe haar armen met een ruk haar hele gewicht te tillen kregen en haar buik langs het schuin aflopende dakpannen schuurde. Ze zou haar over de rand naar beneden bungelende voeten weer naar boven kunnen proberen te trekken om weer grip te krijgen. Het kwam echter simpelweg gewoon niet in haar op. Met grote ogen keek ze om zich heen. Dit was zonder twijfel een hele coole situatie waar ze zich nu in bevond. Met het gevoel van de drugs die aan haar hoofd leken te trekken en alles lieten draaien. 'Jheeze..' De heldere sterrenhemel leek haar op te slokken en even vergat ze de kritische situatie waar ze zich in bevond. Zou ze een ster kunnen pakken? Die zou ze heel goed koesteren en altijd bij zich houden, want de wereld had licht en glitters nodig. Ja, dan zou het leven veel beter zijn. Ze voelde haar lichaam nog maar half, dus wist ze niet zo goed wat ze in het echte leven deed. Als ze nou maar één sterretje van de hemel zou kunnen plukken... Éénje maar! Het krakende geluid van het raam boven haar bracht opeens weer het dak in beeld en toen... Zucht, daar was Clarke. Met een dromerige blik legde Morgan haar hoofd tegen haar arm terwijl ze de prinses bewonderde. Ze kende deze prinses al. Alles was zo mooi in deze wereld, wat was ze toch gelukkig dat ze prinsessen mocht kennen! Waar keek Clarke naar? En alweer raakte Morgan afgeleid door de sterren, maar nu met het bewustzijn dat ze niet alleen was. Toen haar blik terugging naar het meisje schok ze een beetje van het oogcontact. Ow daar had ze zich eventjes niet goed op voorbereidt. Die bruine ogen... Ze waren zo bekend, maar het was alsof haar hersenen een bepaald signaal zouden moeten aflezen, alleen wist ze niet wat dat was. Het gezicht van Clarke riep zoveel moeilijke herinneringen op waar ze met de drugs in haar kop niet echt bij kon. Ze snapte dan ook niet waarom er opeens een knoop in haar maag leek te komen. Het was een raar eerder vervelend gevoel, maar waar dat vandaan kwam kon Morgan nu niet logisch bedenken. Een rare rilling trok over haar rug en ze wou het liefst weg rennen ofzo. Maar Clarke was wel mooi... zoals altijd... maar wat was dat rare gevoel? 'Hey,' zei ze met haar ietsjes schorre stemmetje voordat ze met haar onrustige ogen (met de veel te grote pupillen) weer naar beneden keek om van verwarrende prikkels van buitenaf af te komen. Haar wenkbrauwen fronsten zich toen ze haar voeten zag bungelen. Dat kon nooit goed zijn, bungelende voeten... Toch? Waarom bungelden ze? Waar bungelden ze aan? Aan haar lijf en haar lijf? 'Motherfucking Jesus on iceskates, Clarke, I can't fly!' Even schudde ze met haar voeten. Ze voelde ze bijna niet eens door de waas in haar brein. Brainfart hehe! Ze had ook veel te weinig gedronken, zou ze dat expres hebben gedaan? Het was te vermoeiend om hierover na te denken. Bovendien had haar roes nog niet de mate aangenomen waarin ze te veel paranoia verschijnselen ging voelen, dus toen ze haar armen zag was alles alweer meer dan goed. 'Oh eh hehe,' grinnikte ze een beetje kinderachtig terwijl ze even een schattig glimlachje naar Clarke zond die alleen maar onschuld uitstraalde. Alhoewel het echt wel mee viel hoe sterk de armen van het jonge meisje waren kreeg ze opeens heel veel moed. Dit was een eitje! Ze kon gewoon als zo'n bodybuilder zichzelf optrekken en haar benen de beweging laten maken alsof ze de trap op liep. Dat was grappig!
In het echt spartelden haar voeten maar wat hulpeloos in de lucht maar goed, voor haar gevoel had ze alles helemaal onder controle.

 

ain't no chemical euphoria, could ever compare to you

Maar dat was het wel. Het was wel echt. Ze realiseerde het zich pas toen ze de koude wind in haar gezicht voelde, en het bloed op abnormaal hoge snelheid langs haar aderen voelde glijden. Morgan. Nee, nee, nee. Ze kon dit niet hebben. En al helemaal niet nu... Nog altijd was het niet helemaal tot haar doorgedrongen. Hoe lang was het geleden dat ze haar gezicht had gezien? Vier, vijf jaar misschien? Ze was hier niet klaar voor, echt niet. Het was niet omdat de manier waarop ze uit elkaar waren gegaan niet bepaald vriendelijk was of omdat ze haar verantwoordelijk hield voor... voor Masons dood. Het was dat ze zich letterlijk drie dagen geleden eindelijk had kunnen ontdoen van haar oude zelf. Eindelijk een evolutie had ondergaan om haar vervloekte verleden achter zich te laten. En als je haar oude zelf samen zou persen en in een lichaam zou stoppen, dan kreeg je het gezicht van Morgan. Het lot, de grootste motherfucking bitch out there.

Hoewel Morgan met haar stuntelige bezoek al haar zojuist geheelde oude wonden waar open had gekrabd, luisterde ze naar haar. Ze wist dat ze er spijt van zou krijgen, maar ze verving haar grote ogen voor samengeknepen spleetjes en haar opengezakte mond voor een exemplaar vol samengeperste kaken en keek haar aan. Haar pijn en verwarring was deels overgegaan in achterdochtigheid en ze wist niet zeker of dat een goede ontwikkeling was. 'Hey.' Een scherpe ademhaling passeerde haar neus. Het lef. Morgan kwam hier in het midden van de nacht aan haar raam hangen en het enige dat ze te zeggen had was 'hey'? 'Motherfucking Jesus on iceskates, Clarke, I can't fly!' Oh dit was werkelijk fantastisch, nu hing ze onder haar raam en smeekte ze haar haar kamer in te helpen? Even stak Clarke haar kin een stukje de lucht in. Nee, het was voor even veel te leuk om haar te zien spartelen. Alsof ze een plotselinge openbaring had, wierp Morgan haar een stom lachje toe en probeerde ze zichzelf op te tillen. In werkelijkheid zag ze eruit alsof ze een kat was die zojuist was ontwaakt na platgespoten te zijn door de dierenarts. Clarke slaakte een zucht. Ze wist ook niet hoe ze zich moest voelen nu, ergens was ze ook die hulpeloze, gedrogeerde kat. Daarbij, de temperatuurwisselingen van de ontwenning begon weer op te zetten, dus ze wilde dit raam graag zo snel mogelijk dicht krijgen.

Ze boog zich voorover en legde haar wat zwakke, trillende handen op de van Morgan. Plotseling kneep ze haar ogen weer samen. 'If there's white widow or something on these hands, I swear to god I'll drop you,' siste ze, haar gezicht zo dicht mogelijk bij dat van de indringer. Na haar punt duidelijk gemaakt te hebben, liet ze haar handen naar beneden glijden en pakte haar vast bij haar bovenarmen. Zo goed en zo kwaad als het ging hielp ze haar omhoog tot ze zelf door het raam zou kunnen klimmen. Lichtjes hijgend liet Clarke haar lichaam tegen de muur rusten. Ze had echter nog wel energie om Morgan een dodelijke blik te gunnen en haar wijsvinger naar haar op te steken. 'No jokes, señorita,' sprak ze haar op gedempte toon streng toe.