♡ Love Galore

Piekerend liep hij heen en weer voor de deur met het welbekende kamernummer, een kamer waar hij hiervoor vaker leek te komen dan in zijn eigen kamer. Maar ineens waren de bezoekjes abrupt weggegaan sinds een domme fout die hij een tijdje geleden had gemaakt. Gunner had spijt, hij meende het niet, hij had niet meer goed kunnen nadenken omdat Rosé Olivia zonder -naar zijn mening- aanleiding had aangevallen. Het feit dat het Italiaanse meisje zich in zo’n kwetsbare staat bevond op dat moment maakte hem laaiend; wetend dat ze Rosés shit er nog niet bovenop kon hebben had hij haar verdedigd tegenover Rosé—desondanks ze al vroeg in de ruzie de kamer had verlaten. Het was uit de hand gelopen, hij had dingen gezegd die hij niet meende, die hard aankwamen en sindsdien had hij Rosé niet meer gezien. Hij blamede haar daar niet voor; hij begreep het volkomen dat ze geen contact meer met hem opzocht; dat ze zijn Sms’jes, appjes, telefoontjes of welk vorm van contact dan ook vermeed. Het maakte hem echter gek. Continu liep hij te piekeren of het ooit nog goed kon komen tussen hen wat hem slapeloze nachten en wallen van hier tot Tokio opleverden. Het was de reden dat hij zich op het moment voor haar kamerdeur bevond. Hij wilde duidelijkheid over hoe ze verder moesten, of ze überhaupt verder gingen. Misschien behandelde ze hem nu wel zoals ieder ander met haar ‘IJskoningin’ attitude. Gunner hoopte dat ze die achterwege zou laten, maar het zou hem niets verbazen als hij ter plekke bevroren werd.

Met zijn hart in zijn keel klopte hij na onderhand een halfuur heen en weer gelopen te hebben op haar deur. Zijn zintuigen stonden op scherp terwijl hij allerlei beweging hoorde achter de deur. Gespannen keek hij toe hoe de deur abrupt werd opengetrokken en een niet al te blije Rosé onthulde.  “Listen…”  begon ze, maar kaapte haar zin af toen ze merkte dat Gunner het was. Zachtjes mompelde ze zijn naam waarop hij een zachtte ‘hey’ terug antwoordde. Hij wist niet of het was om hem te begroeten, of meer om het tot zichzelf te laten doordringen—maar besloot toch maar haar terug te begroeten. “Shouldn’t you be asleep?” vroeg ze vervolgens zachtjes, haar koude schild zakkend. Eventjes was hij stil terwijl hij haar aankeek, alsof de woorden die hij het afgelopen halfuur continu herhaald had in zijn hoofd uit zijn mond waren gevlogen. “I couldn’t,” bracht hij uiteindelijk met moeite uit en zuchtte diep en legde zijn hand uit nervositeit op zijn achternek. “I just-“ probeerde hij weer zijn verhaal te beginnen, maar kwam niet uit zijn woorden. Een diepe zucht verliet zijn longen, verslagen en lichtelijk beschaamd. Het leek net alsof hij zomaar even langs kwam zonder na te hebben gedacht wat hij hier eigenlijk kwam doen. “Can I just come inside?” vroeg hij uiteindelijk maar met een zucht terwijl hij zijn blik van haar afwendde, zich al voorbereidend op de afwijzing waarvan hij dacht dat die binnen no-time naar zijn hoofd geslingerd zou worden.

Hij vervloekte zichzelf voor het feit dat hij precies op het moment niet goed uit zijn woorden kon komen. Onderhand een halfuur -als het niet langer was- had hij constant zijn speech die hij aan haar wilde voordragen herhaald; hij dacht dat hij het woord voor woord uit zijn hoofd kende. Hij wilde immers geen woord verkeerd zeggen, een geplande speech was naar zijn mening dus een must. Helaas was zijn plannetje in de soep gelopen toen hij een plotselinge black-out leek te krijgen op het moment zelf. Stamelend had hij geprobeerd uit zijn woorden te komen, maar tevergeefs. Een opluchting ging echter door hem heen toen ze knikte nadat hij uiteindelijk maar had gevraagd of hij binnen mocht komen. Gunner wilde nu niet weglopen, hij wilde het uitpraten, ervoor zorgen dat ze weer op goede termen kwamen, hij wilde weer met een gerust hart kunnen gaan slapen.

Voorzichtig betrad hij Rosés kamer waarvan hij alle hoekjes en oneffenheden van leek te kennen. Twijfelend keek hij om zich heen voordat hij besloot plaats te nemen op de stoel waar zijn oog als eerste op viel, zijn ogen naar zijn handen glijdend toen ze opmerkte dat hij er moe uit zag. Hij kon het niet ontkennen, hij had zichzelf nog in de spiegel bekeken voordat hij wegging. Hij zag er niet uit, maar veel beter kon hij het er niet van maken waardoor hij maar besloten had om het te negeren. Een akelige stilte heerste, verslagen nog steeds zoekend naar de woorden die naar zijn gevoel spontaan allemaal het verblijf uit waren gevlucht—alsof ze net zo bang waren voor Rosés reactie als hijzelf was. “What are you doing here, Gunner?” verbrak het blonde meisje de stilte echter na een tijdje waardoor hij opkeek naar haar ó zo mooie bruine ogen die hij de afgelopen dagen zo onwijs erg gemist had. Een diepe zucht verliet zijn longen en liet de stilte nog voor enkele tellen heersen voordat hij sprak. “I tried to contact you in a myriad of ways, phonecalls, messages, even through social media—but you didn’t bug,” begon hij zacht. “So I guessed you needed some space, which I tried to give you..but I-but I can’t take it anymore Rosé—that’s why I’m here,” verklaarde hij zijn plotselinge verschijning midden in de nacht. “Don’t kick me out just yet, please,” vervolgde hij op een ietwat wanhopige smekende toon terwijl een waterige glans zijn ogen verzwolg, hopend met heel zijn hart dat ze hem niet binnen no-time alweer de deur had uitgetrapt.

Twijfelachtig, maar ergens vastberaden had hij zich naar haar kamerdeur begeven. Hij wilde het uitpraten, hopend dat ze hem kon vergeven voor het zijn van zo’n ongelooflijke onbezonnen klootzak. Toen de deur echter was opengegaan en hij met de realiteit werd geconfronteerd leek zijn tot in de details doordachte en ingestudeerde speech hem te zijn vervolgen. Compleet geëvaporeerd uit zijn neuronen—een zwarte ruimte achterlatend. Met stomheid geslagen dat hij tot in de diepste vouwen van zijn brein niets meer kon vinden had hij haar aangestaard, wat wanhopige woorden gebrabbeld, zich mentaal voor de kop geslagen doordat de zenuwen het beste van hem hadden gekregen, met als resultaat tranen die dreigden op te wellen in zijn ogen—een waterige glans achterlatend. De Duitser had zich al voorbereid op en directe afwijzing waardoor zijn spieren hem al weg wilden leiden, maar ze overrompelde hem door toestemming te geven om haar kamer binnen te komen. Dat liet hij zich geen tweede keer vertellen, wellicht was het de laatste kans die hij had om haar terug te winnen—die kon hij niet laten schieten.

Haar slanke figuur verminderde de afstand tussen hen beiden nadat ze had uitgelegd waarom ze niet had gereageerd op zijn myriade van wanhopige pogingen tot contact zoeken. Ze had haar telefoon uitgezet, niet verwachtend dat hij haar zou benaderen via elektronica; iets wat logica in zich had. Zulke kwesties moest je immers niet via een lichtgevend scherm proberen uit te praten, dat moest persoonlijk gebeuren, geen nagemaakte trillingen die je oor binnenkropen—maar alles afkomstig van de oorspronkelijke bron, misconcepties voorkomen die hij te allen tijden wilde vermijden. Een zwakke knik was zijn antwoord om zijn begrip te tonen. Vechtend om zijn ogen droog te houden keek hij toe hoe ze zijn handen in de hare nam. Haar vingers tenger en perfect vergeleken bij zijn knokkelige. “I wanna hug you, and kiss you, and tell you that everything is going to be okay, but something is holding me back and I think we both know what that is right now…” vulde haar zachte stem de ruimte. “I had one million things planned to say to you when we would finally talk, but I just don’t know how to say them…” ging Rosé op dezelfde fluisterende toon verder “I just wanna say that I’m sorry…I’m sorry for not trusting you, even though I had no right as your unofficial girlfriend….” Vervolgde ze waarna haar onderlip begon te trillen. Bij het laatste sloeg hij zijn blauwe ogen naar, vestigend op zijn klamme samengeklemde handen in zijn schoot. Hij had spijt dat hij dat gezegd had. “I am a jerk for saying that,” lachte hij zacht en triest, een spot jegens zichzelf de golflengtes strelend. “I- I wasn’t thinking clearly Rosé, I’d just watched that girl have a breakdown, I was concerned, I wanted to help her—but I inconsiderately did not take into account your part in this. How you could be worrisome considering the Hollows being out and about momentarily; I understand why you reacted the way you did,” ratelde hij in een zucht. “I was on edge when you came barging into my room with -what I perceived as then- an unreasonable attitude, I didn’t mean to snap at you like that, I didn’t mean it,” vervolgde hij terwijl hij zijn ogen wedermaal naar de hare liet glijden, de eenzame glinsterende traan op zijn netvlies brandend. Een moeilijke uitdrukking stond op zijn gezicht. Hij wilde het monster wegvegen, haar koesteren in kusjes, haar wonderschone glimlach die haar witte tanden zou ontbloten tevoorschijn toveren—maar hij kon het niet. Het was nog ongepast, ze zaten midden in een ruzie, hij kon niet naar voren springen om de traan weg te vegen—hoe graag hij dat ook wilde. “I’m terribly, sincerely sorry,” concludeerde hij uiteindelijk, zijn stem dik van de emoties halverwege brekend. Het gevecht tegen het zoute vocht en zijn oogleden was verloren.

Met moeite had hij zichzelf uitgelegd, de aanleiding tot zijn acties, woorden blootgelegd. Hij had niet goed de consequenties van zijn acties overwogen toen hij Rosé misselijkmakend lang alleen in haar kamer had achtergelaten; het was logisch dat Rosé ongerust was geraakt met de hollows die zich momenteel overal en nergens bevonden. Wie weet was Bluebonnets verblijf wel helemaal niet zó veilig als beweerd werd, was er eentje binnengedrongen en had hem met zijn klauwen te grazen genomen. Het waren mogelijkheden die Gunner niet in overweging had genomen toen de kwetsende woorden uit zijn mond waren gekomen. Hij had haar beschouwd als een clingy jaloerse vriendin die nog niet eens officieel zijn vriendin was. Bij nader inzien door het tafereel vanuit haar perspectief te kijken had hij gezien dat hij fout zat, ze was simpelweg bezorgd wat ze dan op haar beurt had geuit in frustratie toen ze waarnam dat hij simpelweg een joint aan het doen was met een ander. In de hoop dat ze zijn reactie op de situatie ook zou begrijpen had hij alles blootgelegd waardoor zijn emoties hem leken te overwinnen, zijn stem krakend en de tranen het gevecht met zijn oogleden winnend—een strijd die aan het begin al te voorspellen was.

Hij leek echter niet de enige te zijn die diens emoties niet meer in bedwang kon houden. Met een zachte, pijnlijke blik in zijn ogen keek hij op toen er een snik van het meisje tegenover hem vandaan kwam. Ze huilde ook, iets wat alleen maar contribueerde aan de redenen dat hij in tranen was uitgebarsten. “Gunner, I feel so guilty right now” zei ze kort daarna zachtjes, haar stem gesmoord door de snikken die uit haar mond kwamen. “You were just being yourself, your sweet and lovely self, the self that I love and encourage you to be every day. And if I knew better, I know you would never do something like that to me…ever” vervolgde ze haar zinnen waarna ze de afstand tussen hen een stukje verkleinde waardoor haar tranen gedetaileerder op zijn netvlies brandden en in zijn hart leken te knijpen. “I can’t even tell you how sorry I am. I guess it was my insecurity, I mean, that girl was beautiful and…you know, I’m just…me. I’m so sorry.” Probeerde ze haar reactive uit te leggen. Met een trieste glimlach keek hij haar aan; ze was onzeker? Vond ze zichzelf dan niet mooi? Hell, Gunner vond haar even mooi als iedereen die dagelijks tonnen make-up op hun gelaat smeerden—prachtiger zelfs. “Is this the part where we can please make up?” haalde ze hem zacht snikkend uit zijn gedachtes “I want us to go back to what we were…I don’t wanna lose you over something so stupid. Over just a miscommunication.” Het duurde enkele seconden voordat het volledig tot hem was doorgedrongen wat ze zij, dat ze hem terug wilde, hem nog een kans wilde gunnen—waardoor hij niet meteen reageerde. Eventjes keek hij haar beduusd aan, maar toen ze hem vervolgens smekend vroeg om haar te knuffelen twijfelde de Duitser geen seconde langer om haar in zijn armen te nemen. Stevig drukte hij haar tegen zich aan terwijl hij zijn gezicht in haar nek verborg, met zijn hand zachtjes over haar rug wrijvend als poging haar tot rust te laten komen. Hij kon immers niet ontkennen dat de tranen die over haar wangen stroomden hem geen pijn deden. Hij kon niet eens voor zich halen of hij haar überhaupt eerder had zien huilen, ze was er zonder twijfel goed in om zich verborgen te houden onder een ijzeren schild—haar emoties daarbij inbegrepen. “You’re the most beautiful girl I’ve ever met, you’re a natural—don’t you ever doubt that alright?” sprak hij zachtjes, doelend op dat ze onzeker was geworden door Olivia haar uiterlijk en zichzelf daar mee had vergeleken. “Neither do I wanna lose you, Rosé,” vervolgde hij zachtjes, wetend dat ze het wel kon horen doordat hij zich zo dicht bij haar oor bevond. “We shoud have heard each other out before we started making assumptions,” sprak hij met een zucht terwijl hij zijn hoofd weer terugtrok zodat ze weer face-to-face stonden, de hare voorzichtig tussen zijn handen nemen. Met zijn duimen veegde hij zorgvuldig het overtollige vocht dat een weg naar beneden zocht aan de kant. Ze hadden beiden beter moeten nadenken voordat ze tot acties hadden gesprongen. Desalniettemin, van fouten maken leer je. “Are we all good now?” vroeg hij voorzichtig, zekerheid willend of het weer goed tussen hen was. Hij keek haar vragend aan met zijn rooduitgeslagen blauwe ogen, nog steeds vochtig—maar de tranen bleven achterwege.

De tranen hadden gevloeid en hielden zich nog steeds schichtig schuil achter de Duitser zijn oogleden, zich gereed houdend elk moment te kunnen ontsnappen indien de conservatie tussen hen twee een ommekeer zou maken. De rust begon echter langzamerhand in Gunner weder te keren nu ze de misverstanden tussen hen twee enigszins doorgrondig besproken hadden. Zijn  hartslagfrequentie begon langzaam te dalen naarmate het duidelijk en duidelijk werd dat deze ruzie niet voor eeuwig tussen hen door zou razen. Natuurlijk zou het niet om de haveklap weer terug bij het oude zijn, maar het was een begin dat er licht werd geschenen op elkanders perspectief van de situatie zodat ze in elkaars schoenen konden stappen. Opgelucht sloot Gunner zijn ogen nadat hij haar na een myriade van lange kwellende dagen weer in zijn armen kon nemen. Voorzichtig liet hij zijn hoofd schuin op de hare rusten terwijl zijn hand geruststellend over haar rug heen streek.

Desondanks hij had gevoel had dat ze nu weer op positieve termen waren wilde hij het zeker weten, de woorden uit haar mond horen rollen om nog een misverstand tussen hen te voorkomen, waar hij dan ook naar gevraagd had. Zijn hoofd rustende op de hare terugtrekkend zodat hij der kon aankijken terwijl het blauw in zijn ogen nog steeds enorm afstak tegenover de kleine rode opgezwollen adertjes in zijn harde oogvlies. “Yes, yes, we are…” bevestigde ze zijn vermoedens dat het weer goed was tussen hen, gelukkig. Een opgeluchte zucht kon hij dan ook niet onderdrukken terwijl hij der met een zwakke glimlach en nog steeds, vochtige glinsterende oogjes aankeek en hij zijn hartslagfrequentie weer voelde stijgen. Ditmaal niet van de zenuwen, noch de angst om haar kwijt te raken, maar van pure blijdschap, opluchting, en gewoon puur omdat het Rosé was. Nog voordat hij de move kon maken voelde de Duitser hoe haar zachte, tedere lippen tegen die van hem werden gedrukt. Hij beantwoordde het met een glimlach, niet terughoudend—maar ook niet te flamboyant, terwijl zijn handen willekeurig hun weg vonden naar haar gezicht die hij teder vasthield en zo nu en dan koesterend met zijn duim streelde. In de tussentijd gleed haar hand in zijn andere waar hij op zijn beurt een stevig, geruststellend kneepje in gaf. “I’m so glad we talked it over” zei Rosé zachtjes “Because I missed you so much,” gaf ze toe waarop hij instemmend knikte. “I missed you too Rosé, so, so unbelievably much,”
                   
Gunner had zijn voorhoofd tegen de hare laten rusten en zijn ogen vredig gesloten, genietend van de stilte terwijl zachtjes over haar rug streelde terwijl hij haar vasthad. Hij wist niet hoe lang ze hier nu al stonden, en hoelang ze het staan nog zouden kunnen volhouden voordat ze letterlijk in elkaars armen in slaap zouden vallen—maar hij wist wel dat hij metaforisch hier voor eeuwig zou kunnen blijven staan. Zolang Rosé er maar was, bij hem, in zijn armen, meer wenste hij niet. Het was echter Rosé die de fijne, vredige stilte tussen hen verbrak, opmerkend dat hij er, grof gezegd, als een wrak uitzag, en voorstelde dat hij wel hier kon blijven slapen. I mean, after all those days of being apart, I’m not just gonna let you go. And I think it would still fit the both of us, unless you gained some pounds.” Sprak ze waarna ze grappend zachtjes in zijn buik kneep op haar laatste punt te versterken. Hij lachte zachtjes toen hij automatisch wat dichtklapte uit instinct om zichzelf te ‘beschermen’ en gaf haar een speelse duw terug waarna hij een kus op haar hoofd drukte. “Gotta admit that I’ve had an immense number of pizzas the last couple of days, so we’ll see if it’ll fit,” grinnikte hij plagend met een snelle knipoog. “But I’d love to stay, rather yearning to stay, honestly, and cuddle up to your warm, delicate body and to feel your soft silky-esque skin beneath mine,” glimlachte hij zachtjes naar haar terwijl hij haar lief aankeek met zijn lieve puppyoogjes. Ondertussen had hij haar hand vastgepakt en trok der voorzichtig in de richting van het bed. Hell, en of hij een good night’s rest kon gebruiken met zijn liefste.