Training Louise - Alastor & Seji

Voor alle mensen in het huis leken de trainingen superleuk te zijn... Allen behalve een; Alastor. De jongen was al zo onzeker als wat en tegen vechten en geweld en dan gooide je hem zoiets toe. Natuurlijk kon je zeggen dat hij in vredevolle wereld leefde, aangezien hij dus echt maar een halfuur later door had wat er zou gebeuren. Hij had niks gezegd, maar aan zijn expressie en houding was duidelijk te zien dat de tiener helemaal geen zin had hierin. De onzekere blik in zijn ogen, de houding die ineen gekrompen was en zijn schouders die ongemakkelijk hoog waren opgetrokken. Hij wilde eigenlijk eerst niet weten met wie hij zou vechten... Alastor kon helemaal geen gevecht opzetten tegen een andere bijzondere.. Hij had zelf geen gave, dus hoe kon hij dat doen? Okay en een dode zijn was niet bepaald een gave okay... Dat moest even opgeklaard worden. ZUchtend had hij zijn gedachten proberen te verzetten naar andere dingen; zoals de stuff waar hij eerder mee bezig was geweest. Voor dit alles, de nacht voordien, had de jongen de tijd genomen om naar een film te kijken. Hij had zich gerealiseerd dat hij niet altijd op de kamer moest zijn... Na een tijdje werd het ook verveeld zeeën van tijd te hebben hoor... Wat hij echter had gekeken, was een hele andere koek. Het was iets romantisch geweest en hij had manieren gezien waarin de vrouw de man verleidde, maar uh... Onschuldige Alastor had eigenlijk niet door dat het dat was. Hij had echter wel gezien hoe de vrouw de man kon overtuigen met wat rare praat waar Alastor helemaal geen weet van had... En hij... dacht er even over in zijn korte periode van rust... Misschien kon hij dat ook doen? Nja, hij was geen vrouw maar hij kon het proberen right? Die rare woorden... Heh, hij snapte het vast niet omdat hij gewoon dood was ofzo... Maar het was zeker een secret code voor het een of het ander. Iets van please stop luister naar wat ik zeg... Ah yes, hij wist nu zeker dat hij de zinnetjes uit de movie zou kunnen gebruiken als laatste middel van defensie.. Jaja... Alastor was niet de meest nuchtere van de bende en dit was dus zijn manier van zich mentaal voorbereiden op hell.
Nog voor hij iets anders kon doen, had iemand hem vast gegrepen. Een mengeling van verbazing en vraag vormde zich in zijn ogen waarna hij even opkeek naar de dader die hem zo had vastgenomen. Alastor had nog niet zo lang geleden gegeten en dankzij het kattenjong op zijn kamer leek hij steeds meer te wennen aan aanrakingen. Hij moest de kitkat eens dankbaar zijn, maar aan de ene kant wist hij niet hoe... En hij snapte eigenlijk niet de manieren waarop de ander met hem omging. Hij knipperde even langzaam, zelfs nog niet eens doorhebbende dat het Seji was. ”Come one, Torrie! We’re gonna fight!” klonk er.. Ah... Nu pas zag hij wie het was... Zijn kamergenoot... Even had hij willen glimlachen naar de jongen maar hij werd gewoon naar voren getrokken en half uit balans getrokken. Hij viel daarom ook eerst neer... Maar goed dat hij maar iets van 40.. 45 kilo woog ofzo. Ja een groot deel van zijn ingewanden waren er al uitgeschoten en een groot stuk van zijn lijf was al misschien een beetje weg gerot. Hij woog gewoon natuurlijk niet veel... Dus hij zag er gewoon gezond uit, ookal zou hij eigenlijk zwaar ondergewicht hebben als mens zijnde. Nja, gezond. Hij zag lijkbleek, wandelde vaak alsof hij een glas teveel op had en at mensen voor dinner... But all that aside...  Everything was fine right? Wait a sec? Hij ging vechten tegen Seji? Zijn ogen werden groot waarna hij hopeloos eigenlijk rechtop probeerde te komen en zich los probeerde te trekken van de man die zich meesleurde... Ja... Man... Seji was opeens een man geworden. Het was niet bepaald moeilijk Alastor voorbij te steken in lengte maar de kattenjongen stak met kop en schouders boven hem uit. Hij groeide inderdaad heel erg snel en het had de dode eigenlijk best bang gemaakt tot op een punt waar hij soms bang onder bed wegkroop voor Seji. Het was niet dat hij echt bang was... Hij werd gewoon onzeker als mensen groter waren dan hem, wat bijna altijd was eigenlijk maar okay.... Het verklaarde veel van zijn gedrag in ieder geval.. Het had Alastor even geduurd voordat hij echt doorhad wat er met Seji gebeurde en het was er niet beter op geworden toen hij het ook wel degelijk wist... Hij wist gewoon niet hoe hij hierover moest denken. Hij had deze jongen leren kennen toen hij vier was... En kleiner was dan hem.. En nog geen paar weken later was hij ouder én groter dan hem. Het maakte hem bang... Echt bang... Seji kon alles met hem doen wat hij wilde nu, aangezien Alastor niet bepaald sterk of groot was om tegen te stribbelen... Zoals nu. Hij haatte het als hij geen vrijheid had... Misschien iets dat hij achter gehouden van levend begraven te worden... Hij wist het niet meer zo goed. HIj slikte even en toen hij wat weer op zijn benen stond keek hij hopeloos naar de jongen die er helemaal geen probleem in zag... Dat hij hem meesleurde.

Het feit dat Seji nu ouder was dan hem drong nog niet helemaal door tot zijn bewustzijn. Het was steeds een soort van shock als hij de ander zag, maar steeds sneller leek zijn lijf door te hebben dat het wel degelijk de jongen was die hij als kind had ontmoet. Stil had hij dan ook elke dag gekeken naar hoe Seji was ontwaakt en al van die dingen. Hij was altijd wakker, dus waarom dan ook niet staren naar zijn kamergenoten? Seji leek het niet echt erg te vinden, maar Mindo was een ander verhaal. Hij had eigenlijk nog niet echt gezegd aan hun dat hij niet kon slapen. Waarom? Hij schaamde zich er dood voor natuurlijk... Wie kon in hemelsnaam nou niet slapen? En hij had werkelijk al alles geprobeerd... Echt alles... Hij had elk oppervlak en elke soort matras al geprobeerd... Nja, niet helemaal zeker van... maar men kreeg het punt wel. Hij voelde zich lichamelijk ook gewoon nooit moe... maar mentally hunkerde hij echt naar een goede nachtrust... Iets dat hij in iets van drie jaar al niet meer had gedaan. Hij kon zich zelfs niet meer herinneren hoe het was om te slapen... En hoe het was om te dromen. Hij was dat allemaal vergeten, helaas... Hij slikte even en probeerde even tegen te trekken... Maar de jongen die hem meesleurde was sterker, veel sterker dan hem... Hij gaf dan ook snel op en keek enkel even naar de oudere gast die hem doodleuk mee aan het sleuren was. "N... No..." zei hij enkel even. "I swear I don't have a power!" was zijn eerste rij van defense.. IN de hoop dat Seji hem los zou laten. "I don't wanna fight..." murmelde hij er zachtjes achter. "I can't fight..." hmpf... Ja, het waren allemaal dingen die waar waren in zijn ogen... maar wist hij veel dat het dood... Levend zijn zijn gave was... Well, hij wist het dus echt niet en daarom stond hij hier... Zachtjes murmelend in protest tegen Seji... maar hij leek mentaal gewoon te kapot te zijn vandaag om echt luid te gaan. Hij ging ook niet uitzonderlijk veel luid. Zijn volume was bijna altijd zacht en teder... So yeah...
Ondertussen leken ze ergens binnen te gaan... Niet dat Alastor het door had... Om een kort moment later ergens te staan. Toen Alastor los werd gelaten murmelde hij zeker nog vijf tellen wat protest in de trant van "No... No... No..." wat hij eigenlijk heel de weg had zitten zeggen... Hij had zich pas laat gerealiseerd dat de jongen hem had los gelaten. Langzaam keek Alastor op naar de kattenjongen, die weg begon te wandelen van hem... Toen Alastor na nog twee tellen doorhad... Dat hij eigenlijk niet wist waar hij was... Werden zijn ogen groter... Hij keek even bang rond en dook weer eens onzeker in elkaar, zij schouders betrouwd opgetrokken. Zijn benen stonden duidelijk onstabiel, waardoor een tik genoeg zou zijn om de jongen omver te duwen. Hij slikte even en keek voor zijn doen best snel rond... HIj wist niet eens waar hij was, wat was dit? Hij wilde terug naar het huis en wel nu. Hij slikte even en keek vervolgens recht voor zich uit, waar hij Seji zag. Nu pas zag hij dat de ander in een pak was en dat soort dingen. Alastor had nog steeds niet zijn kleren omgeruild voor anderen... Schamende voor zijn eigen lichaam en het feit dat hij andere kleren vuil zou maken. Oude bloedvlekken en dat soort dingen waren dan ook te vinden op de trui van de ander. Hij slikte even terwijl hij zijn ogen afwende naar de grond en er wat beverig en onstabiel bleef staan in die positie. Hij wist niet hoe hij echt moest reageren hierop? Wat deden ze ook alweer hier? En waarom stond Seji daar eigenlijk? Ugh... Hij wilde echt nu gewoon eens naar zijn bed gaan... Ookal kon hij er geen gebruik van maken, erin gaan liggen zou voor hem momenteel het best zijn in de hele wereld. Hij wilde gewoon niet, echt niet... Hij was bang en onzeker en hij wilde gewoon naar huis toe, naar de kamer waar het rustig was en er een voorspelbare routine was... Dat was het beste voor Alastor... maar helaas had het huishouden andere plannen gehad... Wat even wennen zou zijn voor de jonge Alastor...

”Show me what you got!” hoorde hij plots door de ruimte gaan. Geschrokken door het plots geluid dook hij meer ineen. Zijn houding meer verkrampt dan de momenten voordien. Hij slikte even en keek met onzekere ogen op naar de man die het had zitten roepen. Hij slikte even en bekeek hem... Waarna hij pas langzaam door had wat de ander had gezegd... maar in alle eerlijkheid had... Alastor helemaal niet door wat hij bedoelde... Hij knipperde dan ook even langzaam terwijl hij voor een paar seconden naar Seji staarde... Toen pas leek hij echt angst te uiten, toen hij doorhad dat de jongen klaar stond om hem aan te vallen en such. Eh... "... Y... You're going t... to hurt... me?" klonk er dan ook vrij beverig van hem af. Hij voelde zijn ogen vochtig worden... Waarom wilde Seji hem pijn doen? Had hij iets verkeerds gedaan...? "D... Did I do something wrong?" klonk er meteen beverig en redelijk van slag. Hij slikte even en wende zijn ogen af. "I'm sorry!" zei hij er dan ook meteen achter... Oh... Wait...
Hij knipperde opeens even na enkele seconden en realiseerde plots wat hij hier deed... Zijn mond werd langzaam een 'o' vorm, wat aangaf dat hij door leek te hebben.. Hij keek dan ook even op, probeerde oogcontact te maken met Seji... en slikte even... Zijn pogingen van eerder hadden niet gewerkt om de jonge katjongen tegen te houden... Anders was hij hier nu niet... Daarom slikte Alastor zich even en sloot hij zijn ogen, een zacht zucht kwam van zijn lichaam af... Waarna hij even opkeek en langzaam in beweging kwam. Met rustige passen wandelde hij in de richting van de blonde jongen. Hij leek plots fierce te zijn, zijn houding rechtop getrokken terwijl zijn ogen... Zacht maar vrij verzekerd stonden. Het was alsof hij echt wist wat hij moest doen... Hij wandelde dan ook kalm verder... Met elke pas dat hij dichter kwam, vervaagde de zekerheid in zijn ogen echter. Want zijn blik werd langzaam naar boven gericht met elke pas dat hij dichter zette naar de ander. Het was alsof hij opkeek naar een boom ofzo... En hij had zich best groot en sterk gevoeld toen hij op een afstandje van Seji stond... maar nu hij bijna face... To... Uh... Ja, nee face to face gaan met de ander kon zelfs niet meer, zo klein was hij dus. Hij slikte even, overduidelijk wat gestressed... Maar nadat hij even zijn ogen dicht had geknepen en deze terug had geopend, leek hij weer een beetje zelfzekerder te zijn... Langzaam glimlachte de jongen even oprecht naar de ander waarna hij zijn hoofd wat kantelde en hij even langs de ander liep. Hij tilde zijn hand op en aaide de arm van de man even... Voordat hij zich een kwartslag draaide en de jongen bleef aaien over de arm. "You know... We don't have to fight..." zei de jongen kalm en beheerst, alsof hij een heel ander persoon was. In realiteit was hij gewoon het scenario van de film kinda aan het naspelen. Hij wist zelfs niet meer hoe het echt liep... "We could go back to the room... Just the two of us..." zei hij zachtjes waarna hij even wat dichter tegen de ander aankwam... Hij slikte even... Ja, dit hielp right? Hiermee zouden ze terug gaan right? "JUst you... and me... Alone..." zei hij zacht fluisterend... Langzaam ging de jongen op de tippen van zijn tenen staan, waarna hij een klein en onschuldig zoentje tegen de wang plaatste van de man.. Toen hij terug in een normale houding zakte, aangezien hij best tegen Seji had moeten leunen, leek hij zelf een beetje verbaasd te zijn van zichzelf... En legde hij even een hand op zijn mond waarna hij slikte en schuin wegkeek. Zijn andere hand had grip op het pak van de ander, alsof hij zou omvallen als hij deze zou loslaten... "J... Let's just... go..." hij slikte even en keek op... Probeerde oogcontact te zoeken met de ander en even te slikken. "Okay...?" fluisterde hij zacht, terwijl de hand van zijn lippen af kwam... Hij bleef de ander aankijken en dacht even na... Het had gewerkt in een film right? Kinda??? ja, dan werkte het vast nu ook... Right? Geen idee... Ah shit, was dit wel een goed idee? Iep...!

In alle eerlijkheid... Wist Alastor eigenlijk helemaal niet wat hem was overkomen. Hij was plots de zelfzekere in de kamer en de ander leek hem te zijn voor even. Het had een goed gevoel gegeven, maar ergens ook niet. Hij voelde zich niet ok in deze rol en het was vreemd om de lange jongen zo... onzeker te zien. Hij had Seji eigenlijk nog nooit zo gezien een hij vroeg zich af of het door hem kwam of door iets anders... Vast wel door hem. Hij probeerde dan ook de woorden van uit de movie kalm na te spelen, zonder veel van zijn echte zelf door te laten dringen. Hij was bang, ja, heel erg... Van wat er zou van komen... maar de jongen had niet genoeg gezien van de film om echt te weten wat er gebeurde. Hij snapte ook heel veel dingen gewoon niet omdat hij zo jong was gestorven. Tot op dit punt had zijn leven bestaan uit eten en ronddolen en helemaal niks van sociale ontwikkeling maken. Hij slikte dan ook even onzeker toen hij de reactie van Seji zag en het gewoon... Niet gewoon was. Hij maakte een raar geluid, eentje die helemaal niet bij de de man paste. Het maakte hem zelf eigenlijk onzeker. Moest hij doorgaan? heck yes hij moest doorgaan! Zelfzeker vervolgde hij zijn actie dan ook en bleef hij de rol van de vrouw ophouden. Hij wist niet of een man dat ook kon doen maar hij... kon wel zien hoe het uitdraaide. Alles verliep best smoothly en stiekem was hij wel heel erg tevreden met zijn toneelvoorstelling. Hij verdiende een award! Hij moest geprezen worden! Iemand geef hem een zo'n sterren sticker. Zelfs als het zo'n sad 'you tried' was zou Alastor helemaal blij zijn. Hij was echt gelukkig met de simpele dingen in leven... Zoals... Niet zichzelf verwonden of vallen van de trap... Of uh... Niet huilen. ja... Alastor's leven was niet zo avontuurlijk of echt gevuld. De jongen hoefde niet te slapen, te eten... Dus dan was er best weinig over waar je echt kon van genieten eh... Weet je wel niet hoe raar het was een bad te nemen met gaten in je lijf? Hij had het een keer gedaan en het gevoel had hem het stuipen op het lijf gejaagd. Never again... Never fucking again... maar dan opnieuw was het ook zo bij douchen.. misschien waste hij daarom nooit zichzelf hmn... Het verbaasde hem ergens dat de jongen, Seji, zich niet zoveel richtte op zijn walgende half rottende geur. Moest zijn dat het niet zo heel erg was als hij eerder had gedacht. Hij kon zichzelf niet ruiken, dat werd je namelijk gewoon of iets in die trant. Hij wist het eigenlijk niet zo goed hoe hij nou bij hem eigenlijk werkte. Rook hij het gewoon niet omdat hij zo was geworden of was het een gewenning geweest? WHo knows, nobody really.
Na het kleine, redelijk onschuldige zoentje, tegen de kaak van de ander leek de knop gewoon weer omgedraaid te zijn. De even onschuldige en onzeker Alastor was al snel weder gekeerd. Zijn ogen waren even onzeker gericht op de ander terwijl hij even zichzelf moest hervinden om niet omver te vallen. hij was bang, heel erg bang... Dat dit niet goed zou lopen... Hij had nog nooit iemand een zoen gegeven... had hij het verkeerd gedaan? Zijn ouders hadden hem nooit een zoen gegeven... Zijn ouders sloegen hem om hun liefde te tonen. Niet dat het echt liefde was maar dat was hoe de jongen het opvatte. Na een tijdje ging je geloven dat de pijn en de pijnlijke woorden gewoon een andere manier was van liefde en... Aandacht was aandacht, zelfs als het slecht was en pijnlijke. Hij zou het nog steeds normaal gevonden hebben als hij langs de straat niet allerlei koppels had zien zoenen en kinderen hun ouders had zien huggen. Dat was na zijn transformatie geweest en in alle eerlijkheid had het wel tot hem doorgedrongen in dit eigenlijke moment. Stilletjes slikte hij dan ook even. Wilde hij dit soort ding wel doen? In de films leek het vaak genoeg wel te helpen... maar de reactie kon hij niet inschatten. Hij was immers geen vrouw en de omstandigheden waren niet eens hetzelfde! Hell ze waren niet eens in een hotel for crying out loud. Ah... Uh... maar maakten dat eigenlijk uit? Hij wist het niet? Was er een hotel in de stad? Moest hij vragen aan Seji of ze naar de stad zouden gaan? Nee what the fuck voor bullshit was dat nou weer Alastor! Kon je niet normaal doen voor vijf seconden... Like ze waren bezig met iets belangrijks en er was helemaal geen tijd voor dit soort dingen okay... Focus... Zolang dat kon terwijl je dood was... maar focus... Focus... Just focus on this... ookal stierf je vanbinnen van alle emoties die je had... Just... Focus...

Opeens draaide de blondharige kitkatman zich naar hem op en met grote ogen keek hij op nar de man. Hij stond altijd normaal wat ingezakt waardoor hij van zijn 1 meter 68 vaak maar tot een meter en zestig kwam... Of een centimeter erboven. Hij was niet bepaald het type van rechtop staan. Daarom slikte hij ook even. Hij was echt veel te klein naast Seji... en dan moest je beseffen dat deze knul hier... Ooit kleiner was dan hem. Jonger ook! HOe de fuck... Oh yea, loopmagic... Don't question the fucking loopmagic just roll with it... Hij slikte dan ook even... Ookal had de ander darnet er onzeker en verward uitgezien, zoals hij nu was, was hij plots heel erg scary in zijn ogen. Eerst had hij wel gezien dat de ander had staan blozen en hij vroeg zich eigenlijk af wat dat betekende. De jongen wist het eigenlijk niet zo goed... maar okay dan, dan maar zo. Hij moest maar roeien met de spaken of whatever het ook was, dat hij had en hij moest niet gaan klagen of overwegen wat dat alles kon beteken er rond. HIj slikte even onzeker en wilde eigenlijk een stap terug zetten op de reactie van de ander... Hij wist niet goed waarom maar hij was bang voor de reactie van Seji. De jongen had hem nooit iets verkeerds gedaan maar stel je voor dat hij dit niet fijn vond? Zijn ouders zouden hel slaan, zou Seji dat ook doen? Nee... toch? Hij probeerde het van zich af te schudden... Zeker het was een probleem... dat hij zo dacht maar... Maar.... UGh... Hij kneep even zijn ogen toe en probeerde zichzelf te vermannen zoals hij enkele keren hiervoor ook had gedaan, met succes eigenlijk... maar na ene kleine stille peptalk in zijn traag werkende hoofd... Gebeurde er niks... En de onzekere blik werd al snel weer zichtbaar toen Alastor zijn bruine kijkers onthulde aan de wereld... Oh shit, he was so  dead. Seji... Waarom ben je zo toll?
”But we don’t need to be in our room to be alone. In fact we have more chance to be here alone than in our room,” eeeh..? Met een nogal vragende blik en een glimlach die idiots kregen wanneer ze met stomheid waren geslagen staarde hij naar de ander, de woorden kwamen even traag binnen en vraagtekens begonnen boven zijn hoofd te verschijnen. Waar had hij het over? Waarom reageerde hij zo. Haha.. Help... Hij was aan het sterven, vanbinnen, hij ging dood... Wat was deze man, wat was dit gevoel... WAT WAS. AAAA. Hij was heel erg verward en keek hem echt aan met een gezicht van 'hahaha help me what did you just say haha what is life idk please just kill me rn'. Maar eh... hij probeerde overeind te blijven staan. Hij zweerde dat zijn twee ogen de tegenovergestelde richting ofzo gingen oprollen, dat zijn lijf zou om tuimelen, dat zijn hele lichaam gewoon ERROR ging. Plots voelde hij iets aan zijn gezicht en even knipperde hij verbaasd waarna hij al snel merkte dat de jongen damn close was met zijn gezicht... Uh... Ja heel close tegen zijn eigen gezicht. Verbaasd keek hij dan ook meteen naar de ander en hij begon naar achter te benden. Een manier om te ontwijken? Een manier om het uit te stellen? HGeen idee hij was gewoon even wow en toen- Boom! Hij bleef verbaasd voor zich uit staren terwijl Seji hem begon te zoenen. Alastor zat daar maar met zijn handen in de lucht alsof hij wilde aantonen dat het niet zijn schuld was. Ah Sorry. Wat was dit? Toen de zoen dan ook meteen over was verloor hij zijn balans en viel hij neer op de grond. Met grote ogen bleef hij opkeken naar Seji... Verwarring stond in zijn ogen. Hij wist niet goed wat te doen, wat te vragen... Of wat gewoon... Wat was dit...? EEn lange 'eeeeee' geluid kwam als eerst uit zijn mond waarna hij er gewoon bleef zitten met zijn mond vol tanden, starende naar de man die hem zonet had gezoend... Het duurde echt even, alsof Alastor's hele systeem was vastgelopen met die ene zoen; HIj bleef maar het ene toontje zeggen en hij bleef maar staren... Hij was gewoon... In shock? Geen idee eigenlijk... maar weetje hij moest geen adem halen tussendoor want er zat een gat in zijn borstkast en... Dit paste nu even niet hahaha oeps...

Zo bleef hij er eigenlijk wel zitten voor misschien een kwartier... Of langer... Eigenlijk geen idee, hij zat vast, hij was kapot, moesten vast nieuwe batterijen in. Have you tried turning it on and off yet?

Alastor was helemaal in een halve shock gegaan en datw as duidelijk aan de manier van ademhaling, manier van geluid maken en zijn manier van staren. Hij leek wel een pop die opgezet was om dit enkele taakje te doen. hij zou vast omvallen als iemand tegen hem schopte en hij zou het vast ook niet doorhebben tot een tijdje erna. Hij was gewoon even aan het denken, nee aan het flippen. Hij snapte eigenlijk helemaal niet waarom de ander hem zo had gezoend. Was dat ook in de film gebeurd?! Niet dat hij zich kon herinneren! NIet dat hij... Ah... jawel? Ah shit daar had hij niet bij stil gestaan! Ah shit man. Met grote ogen bleef hij voor zich uit staren, schuldbewust van zijn daden en het feit dat hij de oorzaak was hiervan. hoe dan ook was er een iets dat hij niet snapte. De jongen had niet zo moeten reageren op hem? Right? De jongen had hem ook kunnen slaan of wegdraaien of gewoon... Negeren... maar dat had hij niet gedaan. Van alle opties had Seji de intieme gekozen. Hij had hem gezoend met passie en dat was duidelijk geweest. Het was alsof hij echt verzekerd was geweest van dit en Alastor kon niks anders dan zich afvragen wat dit betekend. Hij was gewoon extreem verward. Ten eerste had Alastor nog nooit een zoen ontvangen in zijn hele leven. Hij had daarbij ook helemaal nog nooit dit soort reactie meegemaakt. Betekende dat hij gevoelens voor hem had? Was hij met hem aan het dollen? Was hij aan het spotten met hem? Wat waren de reden van iemand te zoenen... Was het ingaan op de acties die hij had aangegeven? Was het iets anders geweest? Misschien de omgeving? Damn hij wist dat ze naar een hotel hadden moeten gaan... LAg het ana hem? Het feit dat hij jonger was? Of was Seji jonger? Technisch gezien was de ander jonger maar hij was ouder en dat was zo en niet anders? Waarom was deze situatie zo hellish ingewikkeld? Hij zweerde dat als hij had geweten dat zijn brein een grote moosh werd van gemixte gedachten... Hij had het nooit gedaan...
Vragen bleven rond zijn hoofd tollen, niet echt beseffende van wat er buiten de schulp van zijn lichaam gebeurde. Alastor was een kei in zichzelf isoleren in zijn eigen lichaam. Was ook niet moeilijk als je op een fucking ander tempo leefde dan de soort waar je mee leefde. Hij deed alles gewoon op zijn eigen tijd, al dan niet met genoeg pauze tussen. Hij had gewoon zijn denktijd nodig en als er iemand was die dit wist dan was het wel Seji. Dus ergens maakte hij zich helemaal niet druk om een gehaast antwoord te vormen... maar aan de andere kant moest hij het eigenlijk wel doen want het was gewoon fucked up als hij zo bleef zitten. Had hij het eigenlijk door dat hij zo zat? Nee, dat had hij niet. Hij was gewoon in zijn eigen pretty world... Nja, niet zo pretty als er alleen panic en vragen waren en hij gewoon als een ontwetend jong kon kijken naar de brand die hij... Zijn gedachten noemde. Het was echt hell en hij wist niet goed hoe hij het moest handelen. Wat moest hij gaan uitkramen? Wat moest hij gaan doen? Welke reactie op wat? Wat hadden de woorden zelfs betekend? Had hij het sneller op moeten nemen? Okay ja, daar was hij het al eens mee.. Maar de andere duizend vragen die door hem heen gingen waren nog lang niet beantwoord... Want velen kon hij immers niet alleen beantwoorden, daarvoor had hij de mening nodig van de kitkat die buiten zijn shell leefde. De mening vragen van je medepersoon... Iets dat hij niet al te vaak deed... Okay eigenlijk wel... Als je vragen stellen ook zo erbij rekende. Onwetend over de wereld was Alastor en daarom kwamen er veel onzinnige vragen uit hem.. Dingen die hij had gehoord of dingen die hij snapte. Al bij al was het altijd goed bedoeld, de jongen wilde gewoon zijn medepersoon snappen... Nu ook... Maar hij wist gewoon niet wat te zeggen en het maakte hem meer onzeker dan dat hij ooit tevoren was geweest.

Toen hij na enkele minuten even zijn ogen knipperde en zijn mond sloot... Hield hij al zijn lichamelijke processen even stil. Hij ademde al een tijdje niet meer maar er gebeurde echt niks nu. Het lijk zat er even stil... Zijn ogen afwijkende naar de grond.. Maar in de plaats van dat zag hij... blonde haren. Wel meteen voelde hij zich raar en ergens besefte hij dat hij warm hoorde te worden nu, maar dat kon hij niet, hij was immers dood. Stil zat hij dan daar ook... Terwijl langzaam het gevoel van zachte kusjes tegen zijn hals binnen kwamen. Hij kneep even trillerig zijn ogen toe. Het gemurmel van eerder niet eens verstaande omdat hij nog half in zijn nadenkende trans zat... Even probeerde hij zijn lichaam kalm te houden, waarna hij even met wat kracht Seji probeerde tegen te houden door zijn handen tegen diens hoofd te leggen en er wat tegen te duwen. Zijn ogen hopeloos gericht op de ander als een teken dat het genoeg was... Dat hij het nu even niet nodig had... Hij verdiende in ieder geval dit soort aandacht niet, daar was hij zeker van. Hij voelde zich haast schuldig dat hij er zich goed bij voelde, dat hij er meer van wilde, maar hij kon het niet accepteren. Hij was niet de persoon die dat kon accepteren. hij verdiende geen goede dingen in het leven, hij was een idiotische, stinkende, slome loser die mensen at voor ontbijt. Hij was een monster en hij was walgelijk en niemand kon hem ooit behandelen zoals de ander nu deed. Dat kon gewoon niet! DE spijt in zijn lichaam werd al snel duidelijk toen tranen in zijn ogen ontsprongen... Zijn mond voelde droog aan, hij wist niet goed waarom... maar hij opende deze wat en probeerde de woorden in een rijtje te krijgen. "D... do you love me?" klonk er enkel van de jongen af... Waarna hij even snikte en de eerste tranen uit zijn ogen ontglipte. Hij kon er niks aan doen. Aan de ene kant was hij doodgelukkig dat er iemand was die hem eens goed behandelde, die hem... Speciaal liet voelen... Maar aan de andere kant wist hij dat het verkeerd was en dat hij het niet verdiende. Dat hij de laatste persoon was... Nee... laatste wezen was op deze planeet die dit verdiende. Hij verdiende geen mooie dingen in het leven. Hij was het niet waardig... Hij was dat allemaal niet waardig... Zijn ouders hadden het hem niet gegund... Niemand had het hem ooit gegund... Toen hij mens was... Dus waarom zou iemand het hem gunnen als hij dit walgelijke monster was...?

DE jongen had helemaal niet door dat hij de andere man ook van slag had gemaakt met zijn tranen. Dat hij nu ook elk moment in huilen kon uitbarsten of dat tranen aan zijn ogen konden ontglippen... Dat zag hij misschien wel, maar hij nam het niet op. In stilte was de zombie dan ook beginnen snikken, duidelijk van slag om iets... De ander had even afstand genomen en toen dat eenmaal bij hem binnen kwam was hij dankbaar, maar niks op zijn lijf uitte dat. Het toonde aan dat hij zelf niet wist dat hij elk moment in tranen kon uitbarsten. Nee, hij was juist zodanig in shock gebracht en zodanig in zijn eigen wereld en verleden dat hij het gewoon niet wist. Hij wilde niet huilen, dat was een iets, maar de pijn was te hevig om het allemaal binnen te houden. Hij had altijd al die liefde gezien op straat en op school en hij... Hij had het altijd met niks moeten doen. Voor hem was het dan ook snel duidelijk; hij zou nooit leven met het concept liefde. Zijn familie haatte hem en vrienden had hij niet of amper... En wat waren vrienden als ze gewoon konden gaan... Zoals ze wilden. Ze verdwenen toch... En als hij niet wist waar waar... Was het deels door hem dat ze verdwenen. Alastor nam het risico gewoon niet meer om te hopen naar iets meers in zijn leven dat hem een beetje specialer zou laten voelen... Maar dat leek Seji wel te doen. De man wist uiteraard niet wat hij allemaal had meegemaakt en hij zou vast verbaasd zijn dat hij plots aan het huilen was. Als hij wist dat het niet door hem kwam, maar door zijn verleden, zou hij zich dan anders voelen? Zou hij zich dan minder boos voelen? Want dat was de emotie die hij verwachtte. Hij was een idioot om te hopen op dingen zoals liefdevolle aanrakingen. Hij was slagen gewoon.. Hij was afstand gewend... En hier zat hij, met iemand die alle limieten aan het overschrijden was zonder een seconde bij stil te staan, wist hij wel waar hij mee bezig was? De jongen sprak iets uit en al snel herkende de jongen, die duidelijk van slag was, dat het zijn bekende bijnaam was van de ander. Hij snapte nog steeds niet waarom hij dat had gekregen en waarom de ander het bleef gebruiken. SOms snapte het zelfs niet dat het over hem ging, maar toch bleef Seji gedreven om de naam te gebruiken, het was hartverwarmend maar ook ergens... Raar in zijn ogen.
Toen hij eenmaal de vraag stelde kon hij de tranen niet meer inhouden en leek hij alles van zich af te willen stoten in een angst dat het niet goed was, dat hij aan het overdrijven was... Dat hijz wak was. Dat alles was waar en hij kon er weinig tegenop brengen maar toch had hij het uitgesproken op zijn gebruikelijke onzekere toon. Hij wist niet eens wat hij zelf bedoelde met de vraag, maar van alles... Was het het enigste dat uit zijn systeem was gekomen. Hij had geen goede filter en flapte er eigenlijk uit wat voor hem het beste leek op dat moment, of gewoon het eerste dat toen aan zijn gedachten voorbij kwam. Hij bracht echt soms woorden uit die alles behalve logisch waren, maar dat besefte hij zelf niet, voor hem waren ze namelijk best logisch.. STil snikkend voelde hij hoe de ander dichtbij kwam. De jonge zombie had eigenlijk al helemaal niet meer door waar ze waren en wat ze hier deden, op dit eigenlijke moment was alleen de ander van belang en zijn antwoord. Hij wist niet eens waarom, want hij wist niet op wat hij moest hopen. een ja? Een nee? Hij wist zelfs niet op wat voor soort liefde. Hij kende niks anders dan gewoon... Blij zijn... Wat was liefde in een concrete zin, dat wist de jongen eigenlijk helemaal niet... Hij was dood. HIj kon zijn hart niet weggeven aan een ander, zoals hij zovaak had gehoord. NJa, hij kon het wel doen, letterlijk, maar wie wilde een hart die aan het rotten was en nog eens aan flarden was geschoten? Niemand wilde dat, niemand wilde het hart van een monster. ”Yes of course I love you!” Hij voelde handen langs zijn gezicht gaan en knipperde even langzaam, snikkend, waarna hij opkeek en de ander langzaam aankeek. De jongen probeerde wat tranen weg te knipperen, maar er kwamen er enkel meer... En zeker toen hij besefte wat de ander zei. Had hij dat goed gehoord? Had hij ja gezegd? Hij voelde zich goed, ja, en hij wist niet meer of er nu tranen kwamen van geluk of van verdriet... Waarschijnlijk het meest van shock, maar dat besefte hij maar half, helaas. HIj zat er maar... Zijn ogen werden wat groter, maar hij zei niks... Hij was stil...

”I love you Torrie and you deserve that love, alright?” Klonk er plots. En de ander leek ook meteen stil te zijn, alsof hij hem tijd aan het geven was om hem even te laten denken. In stilt staarde de jongen naar de ander terwijl elk woord langzaam binnen kwam... En in een traag tempo deed het dat... EEn gelijk tempo van gesnik  en tranen kwam meteen erna en hij slikte even en schudde langzaam zijn hoofd... Waarom? "I... I don't deserve it..." klonk er snikkend van hem af. Hij verdiende niks, enkel slaag, enkel pijn... ENkel pijn. Dat was het enigste dat de jongen had gekend de afgelopen jaren... EIgenlijk zijn hele leven. Hij was mishandelt als kind en hij had een mentale achterstand al sinds hij een kleuter was. Hij was niet snel... Hij moest altijd de zondebok zijn en het was nooit zijn schuld geweest. "Y... You can't love a monster..." murmelde hij dan ook plots uit tussen het gesnik door... ”Do you love me to?” Klonk er echter plots.... DE jongen knipperde even langzaam terwijl elk woordje zorgvuldig in zijn kop werd opgenomen en langzaam realiseerde hij zich wat de ander zei... Wat de ander bedoelde... Zijn lijf beefde even. Hij werd voor een groot iets gezet,
een grote vraag... En plots leek de wereld en alles rondom hem veel te klein, maar hij voelde zich nog kleiner op dit moment. Het engste dat gigantisch leek was die vraag en de antwoorden die Seji had gegeven. Het was als een steen die tegen zijn hart aankwam en hij was bang, zo bang.. Dat zijn lijf bleef beven voor enkele minuten... Voordat het eindelijk weer rustig werd en hij kalm leek. Zijn donkere ogen werden even gericht op de ander, hij huilde al enkeele tellen niet meer, maar zijn ogen waren nog vochtig van het huilen van eerder.
"Yeah... I love you..." klonk er zacht van zijn lippen af. "But I'm not allowed to love you..." fluisterde hij er zachtjes achter. "I... I can't have emotions.... I can't have... Desires... Wishes..." zei hij er zacht achter, de welbekende woorden van zijn moeder uitsprekende. Dat hij geen wensen kon hebben, geen stem, geen mening, geen gevoelens. Dat hij een niemand was die van de aarde zou verdwijnen zonder dat iemand het wist... En dat was waar... "I'm... a nobody..." kwam er zacht achter. "I'm just a monster..." sprak hij trillerig uit. Hij kon het niet vaak genoeg herhalen in zijn hersens... Maar een monster kon niet lief hebben of geliefd worden, daarvoor was het een monster; een beest die veracht werd door alles dat het tegenkwam... En alles haatte wat het zag.  

Als er een iemand was in zijn leven die hem had gemaakt tot de jongen die hij vandaag was, dan was het wel zijn moeder. Die had hem met harde woorden en handelingen altijd op zijn plaats gehouden, al van kleins af aan. De jongen had nooit een liefdevolle familie gehad en wist helemaal niet wat de term liefde zelfs inhield. Enkel wat hij zag in films, op straat en ga zo maar door. Voor hem was liefde... knuffels, kusjes... Glimlachen. Het was aardige woorden zeggen zelfs als het niet moest. Liefde was... Dat gevoel dat je niet kon beschrijven right? Alastor had het vaak, gevoelens waar hij geen plaats aan kon geven... Maar met de tijd leken ze eigenlijk steeds meer uitgedoofd te worden, alles. Het maakte hem deels bang, wetende dat zijn emoties samen met zijn brein weg aan het rotten waren. Op een bepaald moment zou hij niks anders zijn dat een mindless monster... Die enkel uit zou zijn op voedsel. Die zou niks van gedachten en emoties kunnen opnemen, nee, die zou enkel gedreven zijn door hunger... En dat was niet goed, helemaal niet. Hij wilde het voorkomen, maar het zou nooit stoppen. Het zou enkel erger worden als hij er geen einde aan maakte. Helaas, hij had die neigingen helemaal niet, ondanks alles wat hij had meegemaakt. Alastor was, funny enough, zo bang voor dood gaan. Hij haatte het ergens wel... maar als je niet dood ging aan fatale wondes en je hele leven een leugen was werd je toch even niet ok right? Maar toch... Het maakte hem alleen banger voor wat dood zou zijn, als hij al als dood kon gezien worden. Het was fucked up... Maar het was zo. Hij was een lijk en er was geen bloed meer in zijn aderen. Er was geen hart dat krachtig onder zijn vel klopte... Er waren geen longen, die zich bij elke teug vulden met zuivere lucht. Nee,
al die dingen had de jongen niet. Geen ingewanden; althans dat dacht hij. Hij had ze niet nodig dus hij maakte er maar een directe conclusie van dat het zo was... Logical right? Heel erg.
Hoe dan ook... Het was zijn verleden die de hele uitbarsting veroorzaakte... maar dat wist Seji uiteraard niks. Alstor was onwetend... Onwetend en zo bang. Hij wist niet wat er zou gebeuren als hij iets toeliet. Wat zou er gebeuren als hij echt gewoon toegaf? Wat als zijn moeder hier ook weer zou staan. Haar lijf even aangetast als het zijne... Wat als zij ook niet echt dood was geweest. Zijn hoofd tolde bij de gedachte en hij werd er ongemakkelijk van. De enigste levende in zijn familie waarvan hij wist was zijn vader, die hem zonder problemen had afgeknald toen hij hem bij zijn moeder had gevonden. Voor hem was het altijd logisch geweest... En tot die dag had hij altijd gedacht dat pijn een teken was van liefde. Hij had ervan gehouden tot dan, tot hij zijn ogen had kunnen openen... maar dat was helaas nadat zijn hart was gestopt met kloppen. Misschien was het een tweede kans geweest, om in te zien wat zijn leven wel kon worden. Maar dat kon het helaas niet zijn. Het zat diep in hem geworteld. Hij werd naar een normle school gedaan... maar het gevoel was zwaar geweest weet je... Hij hield van zijn ouders en hij dacht dat het ok was... Maar het was gewoon, de anderen zien, de anderen horen praten over hun ouders... Waarom werd hij niet zo behandelt? Waarom had hij nooit een fites gekregen? Toen hij het vroeg kreeg hij een stomp in zijn gezicht, om niet veel later af geblaft te worden. Hij moest blij zijn met de dingen die hij had, hij was direspectvol met die woorden... En het was logisch geweest... Zo logisch... Mama's die hun kinderen aan school kwamen uitzwaaien... En hij? Hij kwam altijd alleen. Hoe oud was hij? Hij was misschien acht toen hij de snelweg over stak elke dag. Het was gevaarlijk maar hij leerde zichzelf wel redden. Het ws gewoon de kortste route. Helaas voor de jongen was het niet goed geweest toen zijn moeder erachter kwam. Een of andere aanval had haar ertoe geleden om helemaal uit te vallen over dit gedrag. Ze had scharen genomen ern zijn haren ervan genomen, ervan geschoren uiteindelijk, als straf. Hij wist niet goed wat hij ervan moest denken toen... Hij wilde gewoon op tijd op school zijn? Wat was er mis mee? Wat was er mis met je ouders blij proberen te maken.. Waarom... Er was echter wel een moment waarop zijn ouders iets van hem leken te aanvaarden. Zijn moeder dan toch. En dat was toen hij elk jaar op moedersdag iets meenam. Alastor deed altijd heel hard zijn best om het beste te maken van zijn werk en hij kon altijd een vleugje trots en vreugde zien toen hij het aan haar gaf. Ze was stil dan voor een dag of twee en het geroep was er niet. Ze ontplofte dan niet als hij iets te hard neerzette of ze liep niet helemaal... Wild rond als hij iets zei. Ze was dan echt, blij, alsof ze even besloot dat het goed was geweest hem te hebben... Maar helaas was dit kleine goede daadje nooit genoeg geweest om de grote schade volledig te gaan fixen. Hoe kon je met een druppel lijm een scheur in het beton fixen? Ja, dat kon gewoon niet.

Terwijl hij een kleine reis terug maakte in zijn gedachten moest hij even naar adem happen. Hij wist niet goed waarom, maar het was heel pijnlijk om terug te denken aan de tijd voordat alles kapot ging, toen zijn vader werkloos werkt. van daar was het gewoon... NIet meer te houden. Dat kleine sprankje? dat bestond niet meer. Er was niks meer om naartoe te werken... En zo had hij al snel geleerd dat liefde niet echt was. Liefde was ene projectie die je zelf maakte en dat kon in verschillende spectra zijn, hoe je het verdiende. Hij verdiende haat liefde. SLaag en pijnlijke woorden. Kleinerende woorden. Zeggende dat hij dik was, zeggende dat hij imperfect, dat hij ongewild was. Die woorden, was het omgekeerd bedoeld? Hij wilde zichzelf tevreden stellen met die aandacht, maar wat een pijn deed het met de dag meer.. Het liet hem nog tot deze dag beven. Het klonk niet zo heel intens en de fysieke abuse was ok, het ging niet verder dan een tik die werd gegeven om een kind op hun plaats te zetten maar... de woorden, waren gewoon erg. Hoe kon het dat woorden scherper waren dan eender welk mes die je buik kon doorboren? Hoe kon het dat woorden een krop in je keel konden achterlaten, dikker dan eender welke vloeistof waar je op kon stikken. Het was een gif die je innam, langs je oren, het werkte traag en langzaam, het verdikte je bloed, maakte je harder... maar het doodde je ook langzaam van binnen... Maar sommige woorden he? Sommige doe schoten recht door je schedel heen, recht in je hersens. Als een kogel kwam het aan en met een knal kwam de context binnen. De explosie die volgde en de doodse stilte in je zijnde... Was alles behalve iets dat je wilde. Het was akelig en dan.. dan kwam de warmte. Maar weet je wat scary was aan de warmte? Dat het zo warm was dat het je in vriezende koude achterliet. Het kwam in een golf om je vervolgens in een greep te nemen, te versmachten. Dat was het beste wat Alastor ervan kon maken. Dat was hij zijn zijnde was gebroken. Het verhaal van zijn onzekerheden en zijn niet bestaande zelfvertrouwen. Hij was toch een niemand volgens zijn moeder, hij was toch een last volgens zijn vader. En wat kon hij daar aan doen? Niks right... Hij kon daar niks aan veranderen want als het zo was was het helaas zo... Dat was hoe hij dacht. Hij wilde perfect worden maar niks was goed genoeg... En net zoals dat zij dat dachten, wist Alastor ook dat Seji dat uiteindelijk van hem zou denken als hij het zo ver zou laten komen. Maar hij wist ergens dat het niet kon. Hij had dingen geleerd op de straten, natuurlijk... Maar hij was niet bang om zijn eigen hartje te breken nee... Het was het laatste chapter van zijn leven voor de dood die hem hiervan weerhield... Het eten van je moeders hart was niet meteen... Een normaal zicht... Misschien was het daarom dat hij zich wijs maakte dat het anders was... maar toch bleef de les erachter; wat er ook gebeurde... hij bleef een monster.

De voices... De voices maakten niks beter. Waren het wel voices? Nee, eerder desires, wishes, een ander iemand bijna... Ze waren met velen en trokken aan hem. Ze hadden honger... Ze wilden vlees.. Ze wilden het vlees van alle mensen die hij zag. Alastor had zich altijd afgevraagd waarom hij niet zo goed kon eten, waarom hij altijd anders was geweest maar alles was op zijn plaats gevallen die dag. Het was vreemd geweest maar hij besefte het ook gewoon nog niet. Hij was gewoon... Niet tot de conclusie gekomen... maar de les... Oh die wijze les. Er waren er meerdere maar er waren twee die hem altijd bij bleven... Dat hij voor altijd een monster was zonder grenzen... En dat mama hem altijd zou haunten... Ze altijd naar hem zou kijken. haar hazelbruine ogen kruisende met de zijne. Als hij hard genoeg keek naar iemand kon hij ze bijna zien... En dan kon hij de teleurstelling ook in hun ogen zien, dezelfde als zijn vader had gedragen... Ah nee, dat was juist meer woede geweest... Hij kon niks anders dan woede voor hem voelen right? Wat kon hij anders? Blij zijn dat hij het hart van zijn vrouw in zijn bek had. Je kind... Had je vrouw kapot gemaakt.. maar hij was niet de oorzaak van haar dood. Leg dat maar eens uit aan een agressieve man, met een gun, en iets teveel drank op. Hij wist wat er zou komen maar had toen niet gedacht dat het zo zou lopen. Dat dit ook hetgeen zou zijn die hem anders maakte... Het was vreselijk. Er was zoveel moois in de wereld en hij? Hij kon uit zijn graf stappen... Dat was zijn gave. HIj voelde zich haast wegzakken bij de gedachte, schaamte... Schaamte was overal en hij wist het gewoon dat hij geen recht had op andere emoties dan dat en zijn wijde rang van aftakkingen. Hij kon zichzelf gewoon niet prijzen, niet in de staat dat hij was. Hij was een lijk, hij was een dood iemand, een kannibaal en dat maakte hem een monster. een wezen dat zich gooirde op de levende om hun ook zo dood te maken als hen? Zombies waren vrede wezens, enkel uit om de dood aan een rap tempo te verspreiden. Hoe dan ook was de jongen helaas niet de soort zombie als men zag in de movies. Anders had hij nooit deze wijde range van emoties kunnen voelen. Dit warme getintel, dit rare onderbuikgevoel dat hem stress gaf... En het verdriet dat in zijn hoofd doolde als een dwalend paard dat zijn kudde kwijt was. Hij was het ook gewoon allemaal kwijt en hij wilde zijn eenheid gewoon terug vinden. Hoe was het om al deze dingen te snappen, waarom was het zo moeilijk? Zijn hoofd tolde ervan en hij voelde zich zo weird... was dit sejis doen?

Langzaam keek hij even naar de ander. Zijn gesnik was inmiddels wel gestopt en stilte had zijn weg gevonden in de ruimte waar ze zich bevonden. Alastor bracht zijn verhaal met moeilijke tonen en moeilijke schokken. HIj wilde uiteraard ook eens iets van geluk voelen, maar hij verbad het zichzelf. Hij verbad het om zoveel reden. Om zijn moeder, zijn vader... Zijn vrienden, de mensen die hij had vermoord. Hoe kon een monster ooit genieten van zijn leven als hij er zoveel kapot maakte. Het was niet een man die je doodde vaak, maar ook een hele familie de je meenam in dat proces. Het was groter dan alleen een moord... Het was meer dan alleen een beetje vlees. HIj moest nog steeds wel wat leren dat vlees niet alles was en de gedachte eraan was gewoon niet ok. Vlees dat hij had hmn, dat had dezelfde gedachtegang as hem... Het had dezelfde werkende hersens en dezelgde soort instelling van overleven zoals hem. Maar hun normen en hun verleden stonden anders. TWee dingen die een mens bepaalden.. Maar hij had ook niet echt menselijke normen of grenzen, hij ging gewoon... Was dat hetgeen dat hem wild maakte? in zeker zin was dat het zeker en vast. Zonder menselijk inzien kon Alastor niet zoals een van hen gaan voordoen. Hij was anders, zijn grenzen lagen anders, alles lag anders bij hem. Fysiek en mentaal. Hoorde hij hier wel? Hij vond van niet. Hij vond dat hij in een cel hoorde, achter tralies, ver weg van alles en iedereen, op een plek waar hij niemand pijn kon doen. Hij had al zoveel pijn aangericht, hij kon niet nog meer aanrichten. Dat zou niet... Het was niet ok... Dat kon hij niet maken... Hij slikte even en hoorde de woorden van de kitkatboy. Hij had een soort van protest boven gehaald over zijn eerste woorden. En het had een tijdje geduurd, zoals altijd, voordat hij doorhad wat de jongen tegen hem had gezegd. Hij mocht al die dingen niet zeggen, maar Seji wist niks... Hij mocht niks weten! Hij wilde niet dat hij... Wat als hij... Hij vocht ertegen, hij wilde in zijn shell kruipen, toegeven aan alle emoties en ze laten uitdoven door zijn hongerige kant. Maar dat kon hij niet, het mocht niet. Wat als hij de jongen iets aan zou doen? Nee, dat zou hij niet kunnen verdragen. Hij moest maar wennen aan de pijn in zijn hoofd, de verwarring in zijn gedachten en het rare gevoel in zijn lijf. Hij was gewoon zo verward en bleef stil, zijn verhaal vervolgende.
Alastor had het over zijn lippen gekregen en in stilte had hij geprobeerd zichzelf rustig te krijgen, maar dat was niet zo makkelijk als men zei. Hij had altijd een chaos in zijn hoofd die wild en ongetemd was. Hij wist niet waar hij alle gedachten moest plaatsten in zijn rottende hersenen, hij wist niet goed wat te doen. Wat als de ander iets anders bedoelde? Wat als hij het niet goed had opgevat? In ieder geval kon het gewoon niet.. Dat was een feit. Hoe kon het dan? Seji zag het vast niet, maar dat was omdat hij in zekere zin echt de wolf was in sheep clothing. Hij had de uitzicht van een mens, fragiel en hulpeloos, deel zijnde van de kudde... Maar hij was wel degelijk een ander wezen, eentje die roofde op diezelfde kudde... Eentje die at van zijn zogenaamde vrienden, de mensen die om hem gaven. Er was geen stoppen aan een wolf die de smaak van schapenbloed te pakken had. Dat wist Alastor maar al te goed. Toen hij dan, voor het eerst, vlees proefde... Hij was zo bij bewustzijn geweest en toch had heet vreemd geleken en hij wist niet eens waarom hij het had gedaan. Hij had van zijn moeder gehouden, hij had haar dan ook niet vermoord, dat had de medicatie vast gedaan maar.... Het had er vast wel zo op geleken. Daarom was hij die avond bang geweest en nu zat er geen verschil in. De laatste keer dat hij zo van iemand had gehouden en zo zijn best had gedaan die gelukkig te houden, zijn moeder dus, was hij geëindigd met haar hart in zijn handen. Hij kon er vrij weinig aan doen, helaas, maar dat was hoe zijn bijzonderheid hem maakte. Hij kon er niks tegenop maken en velen zouden kunnen zeggen dat hij er zich geen zorgen om moest maken, dat het een deel van hem was... Maar toch had de jongen er geen vrede mee als hij dat zou doen. Vrede nemen met het feit dat hij altijd een kind van iemand wegnam? misschien een vader? Een broer? Een zus? Enkel en alleen omdat hij honger had? Wat voor belachelijk iets was dat... En.... Hoeveel keer had hij al gebeten naar zijn vrienden. In de loop hier had het meegevallen maar hij wist dat een driftbui hem wel zover zou kunnen krijgen. Hij wilde geen mensen meer pijn doen... Het was beter als hij... als hij gewoon... Alleen was... Voor altijd. Met niemand om zich heen en niks van bijzaak eraan.

”What?” sprak Seji dan ook na zijn woorden en na enkele seconden snapte Alastor wel waarom hij dat zei... Hij vervolgde met zijn uitleg. Het zou de ander niet goed doen te horen dat er wel liefde was, maar geen echte weg. Nja, je weet wat ze zeiden eh... Waar een wil is is een weg... maar helaas was dat er niet voor hem. Negatief zoals altijd zag hij niet hoe dit ooit goed kon uitlopen. Hij kon de jongen geen pijn doen... Het bleef maar in zijn hoofd draaien, het bleef maar bij hem... Hij had de reactie van de jongen dan ook gezien en ergens was het goed en slecht geweest in zijn ogen. Het was fijn te weten dat iemand van hem hield, maar dat betekende ook dat hij afstand moest nemen. Hij kon geen liefde tot zich nemen, wat als het fout liep? HIj was zo immens bang van zichzelf, van de toekomst... Het ruime onbekende dat hij niet wilde kennen. Wat zou er nu gebeuren tussen hen? Zou het allemaal veranderen? HIj zat er haast van te janken bij de gedachte. Hij had gewoon zijn dikke bek moeten houden! Hij had zoveel verwarring gebracht en het enigste dat hij dan kon doen was een asshole zijn omdat hij niks kon doen. Hij wilde beide, maar hij kon niet denken aan zijn eigen geluk, hij moest denken aan het welzijn van de mensen rondom aan. Aan het welzijn van Seji. Hij zag hem liever veilig van op een afstand dan dood in zijn armen. Hij zou breken als dat zou gebeuren en hij wist niet wat hij zichzelf zou aandoen als het ook echt zou gebeuren. Zijn hart, of tja idk, deed pijn bij de gedacht en een krop in de keel schoot binnen. De gedachte alleen al gaf hem een rush van emoties die niet normaal waren. Hij voelde zich dan ook niet ok momenteel... maar het was beter zo... Veel beter... ”You can have wishes, emotions, desire and a love, Torrie,” Langzaam knipperend keek de jongen op, om oogcontact te maken met de prachtige man. Hij was zoveel minder waard dan de ander. Hij was groot, zo immens knap en hij was nog eens zo zelfzeker en leuk... En wat was hij? HIj was... Niet belangrijk. Hem kon je zo wegcijferen in een scenario... maar Seji? Dat zag hij niet gebeuren. Langzaam gleden zijn ogen naar zijn eigen handen, hij verwerkte de woorden... En was het er niet eens mee. Hij kon dat niet hebben. Hoe moest hij dat uitleggen? HIj wilde ander echt geen pijn doen, niet fysiek en niet mentaal... maar hoe moest hij dat dan zeggen? Langzaam balde hij zijn handen tot vuisten terwijl hij zijn tanden op elkaar klemde. Wat was dit! Waarom was het zo lastig een gulden middenweg te vinden! Het kon gewoon niet! Waarom was dit zijn leven geworden...? Waarom kon hij niet gewoon voor een keer gelukkig zijn, voor een keer iets goeds hebben...
”You may think that you’re a monster, but you’re not a monster. Not in my eyes. In my eyes you’re a really sweet guy,” Klonk er van de man af... De jongen slikte even de rare smaak in zijn mond weg, om ook het verdriet en de down gevoelens wat weg te kunnen wassen. Hij wilde dit niet... Maar het moest wel... Hij wilde enkel dat ene gevoel, dat ene positieve gevoel die hij nu had toelaten, maar het werd zo overheerst door teleurstelling, pijn en doubts dat hij niet wist wat te doen. De man begon te glimlachen en zat aan zijn gezicht alsof het een normale zaak was. Alastor had geen protest en bleef er zitten, in stilte. De woorden kwamen een voor een binnen en langzaam werden zijn droevige ogen verbaasd. Ze werden groter... En met een blik die leek alsof hij met stomheid was geslagen staarde hij naar hem. HIj opende zijn mond wat, maar helaas, hij wist nog niet wat hij terug moest zeggen. HIj vervloekte zijn slome hersenen, opdat hij wilde schreeuwen, sneller wilde zijn en zeggen wat er was... maar het mocht niet zijn. DE ander was sneller en was hem al voor... Voor zover had hij echt geen voordelen aan het zijn van een ondode... ”You deserve love, just like you deserve friends. Remember what I told you when we became friends; you hurt me more by not becoming friends. Again, you will hurt me more by not accepting my love,” Klonk er... Even bleef Alastor stil, zijn mond werd teru gesloten omdat hij wilde verwerken wat er was gebeurd, wat de ander had gezegd... toch opende hij even zijn mond, geen idee waarom hij dit zou doen maar het kwam eruit. "I... Killed her..." klonk er zacht fluisterend van hem af, alsof hij neet een moord aan het opbiechten was. Dat was het in zekere zin ook, maar het had niks temaken met het huidige gesprek. DE woorden waren van way back, veel vroeger in het gesprek... Maar nu pas leek hij de moes te hebben het over zijn lippen te halen. "I killed her..." herhaalde hij zichzelf weer waarna hij even slikte. Hij keek even naar de ander en knipperde langzaam... Niet wetende dat de ander gewoon vraagtekens zou krijgen bij de woorden, hij was ook zo handig hierin.
”Believe me Alastor; you deserve this and you deserve love,” vervolgde er, maar nu pas kwamen de woorden van eerder binnen. Dat hij liefde en vrienden verdiende en dat hij... HIj slikte even en keek met bange ogen naar de ander. HIj wilde niet dat de ander pijn zou hebben. Daar was hij dus al bang voor. Hij wist niet wat te doen... Hij wist niet wat te zeggen en hoe erop te reageren. IN stilte zat hij daar dan ook, te staren naar de ander. Hij probeerde een antwoord op te bouwen... maar in de plaats daarvan begon hij plots nogal raar te lachen uit het niks. Zachtjes, haast schattig gelach kwam van zijn lippen af, eentje die helemaal niet thuis hoorde hier waarschijnlijk maar goed... "Thank you..." klonk er hees en zacht van de jongen af... Hij bleef lachen, maar het veranderde langzaam in een zacht gesnik, tranen gleden al snel uit zijn ogen.. Terwijl hij naar de ander toeleunde en zich gewoon tegen hem aanlegde, zijn hoofd tegen zijn borstkas aandrukkende om het geluid van diens hartslag te kunnen horen. Hij wilde het eentonige geluid horen, hij wile een knuffel... Hij wilde tijd. HIj wilde dat het allemaal terug kon gedraaid worden. "Please... Just... Please..." klonk er zacht snikkend van hem af. "Please... Don't hate me..." zei hij zacht snikkend... hij was bang, dat was duidelijk, hij leek namelijk in een soort van paniek over te gaan. "don't go, please don't go. I lov- I love you..." hij leek meer fragiel dan anders en dat was hij waarschijnlijk ook. Zijn handen hadden het pak van de ander vast terwijl hij er trillerig grip op bleef houden. "I love you... But I don't wanna hurt you!" klonk er van slag. "I don't want to see you as food, I only want this feeling, I only want... I only wan- want..." hij trilde even en klemde zijn tanden op elkaar. "I don't know... I... I killed her!" klonk er duidelijk van slag van hem af. HIj beefde helemaal terwijl hij tegen de ander aangeklemd zat en zijn handen stevig op de kleding van de ander hield. Het was zo, helaas. Hij wilde zoveel maar hij kon zo weinig... En hij wist niet wat te doen. Hij was broken... Hij moest misschien eerst leren zichzelf te herstellen voordat hij leerde anderen toe te laten in zijn leven. Want hij verdiende geen anderen in zijn leven en hij verdiende al zeker geen liefde in zijn leven... Hoeveel hij er ook naar verlangde... Hoeveel hij zich ook gelukkig voelde bij hem... Het was altijd... Wat als het misliep? DE gevolgen zouden niet te verdragen zijn...

De jongen werd tot zijn kern helemaal geschud door de flashbacks, de herinneringen, van zijn moeder. Het beeld van haar lichaam was iets dat hem nog het meest schokte. Het was iets dat niet normaal was. Zij was almachtig geweest, hij kon haar niks doen... En toch was het gebeurd. Het was onnatuurlijk, het was verkeerd en iedereen had het volste recht om hem te haten erdoor. Hij mocht dan el gestorven zijn aan de handen van een ouder, maar had hij dat ook niet naar een gedaan? Hadden de rollen niet gewoon voor even een ander iets opgesteld? Ja, het kon niet anders zijn... Als hij gewoon normaal was geweest had zijn vader hem nooit neergeknald... Als hij gewoon braaf op zijn kamer was gebleven had niemand er ooit last van gehad. Nu was hij hier, met een gat i zijn borstkas en zoveel spijt. Hij wilde de klok terug draaien en alles goed maken. Hij wilde de zoete geur van alcohol en sigaeretten terug verwelkomen in zijn leven. Haar verdoezelende onhandige woorden van liefde en van geruststelling voordat ze de deur uit ging. Alastor was vaak alleen thuis, maar dat was omdat hij het niet waagde naar buiten te gaan zonder de toestemming van een ouder. Hij was zo onderdanig geweest, nog steeds eigenlijk... En dat was allemaal door die ouders, die mensen die hem hadden gemaakt en hadden gebracht op deze wereld. Ze hadden gelijk met hun schoten en hun wapens en hun slechte woorden, hij was beter nooit ter wereld gekomen. Kijk dan wat hij was, een monster, geschapen van vlees en bloed... Een monster met een pak die zoveel leek op het uiterlijk van een mens. Ze hadden groots gelijk om dat beest in hun huis te haten en te slaan, te verzwolgen in woorden van haat en afkeer. Hij snakte al helemaal naar een beetje liefde van hun... En dat kwam, omdat ze niet zo vreselijk waren als dat hij was. Hij at mensen, hij vernietigde levens... Zij braken er maar een, het zijne. En dat maakte bar weinig uit want hij was een vreselijk kind, hij was niemand. Zoals zijn moeder altijd zei; lelijk, dom, zwak... afzichtelijk. Woorden die allemaal maar binnen kwamen en uiteindelijk een standaard werden voor hem... Ja hij was dat allemaal nu, ja hij was het allemaal... En niemand kon het meer veranderen, althans zo leek het in zijn ogen. Want zij logen, ze logen om hem beter te laten voelen. Zijn ouders waren juist eerlijk geweest op hun eigen bijzondere manier. Het fysiek geweld viel nog wel mee als je globaal keek, maar de rest? Hmn... De woorden waren gewoon hellish en daar kon hij niet echt een excuus voor vinden... Maar hij kon ze nu opnemen... Hij was het gewoon om het te horen en dat was zijn standaard. HIj wist dat als iemand hem ooit een compliment zou geven hij ze raar zou aankijken. Hij was geen compliment waard, want hij was niks. Hij kon niks zijn en daarom kon hij ook niks... In ontvangst nemen. Hij was maar een object die je kon negeren right? Ah het negeren... Een ander aspect die ook zoveel werd gebruikt in het huis. Zijn woorden bestonden niet, wat hij ook deed kon niet. Ze negeerden zijn praat, zijn gehuil, alles. Hij moest stil zijn. Hij kon ook gewoon blijven praten maar ze gunden hem nooit een blik, nooit. Enkel als zij het even konden permitteren werden hun donkere ogen op hem gericht. Hij verstarde in zo'n situatie. Hij was gewoon om een niemand te zijn, om door niemand gezien te worden. Op een bepaald moment dacht je ook gewoon dat je lucht was... en dat niemand iets met je wilde te maken hebben. Al de scars op zijn gedachten, het was onnatuurlijk veel, maar dat besefte de jongen helemaal niet. Dit was zijn jeugd geweest en dit was voor hem normaal geweest. Het brak hem om te zien dat het niet de normale zaak van de wereld was. Had hij iets verkeerds gedaan naar hun? Zeker en vast, het kon niet anders... Maar hoe hard hij er ook over nadacht, hij kon zich nooit iets opbrengen dat ze zo boos zou kunnen gemaakt hebben, dus het moest en kon enkel zij nietige bestaan zijn... Ja, vreselijk mens was hij... Nee, hij was zelfs geen mens, hij was een monster, een lelijk beest... Of nee, eigenlijk was hij gewoon een niemand.

Alastor bedankte de jongen, waarbij de ander het normale antwoord gaf... Maar het gelach dat Alastor had geuit was overgegaan in een gesnik die luid en gebroken door de kamer heen galmde. Hij was kapot vanbinnen en wist niks te doen, dus drukte hij zich tegen de enigste persoon aan waar hij dit bij zou doen; Seji. Hij dacht niet na over wat zou komen maar lag er gewoon en liet het snikken de vrije loop gaan. Hij nam kalmte in zijn gesnik en zijn gehuil en probeerde er vrede mee te sluiten maar dat was lastig want hij kon er enkel maar negatief over denken en bedenken wat de ander wel niet over hem dacht. Vast zoveel dingen die negatief waren. De zombie kon het hem niet kwalijk nemen, hij zou hetzelfde over zichzelf gedacht hebben als hij op de plaats van de blonde jongen had gestaan. Maar hier stond hij wel, te smeken om een soort van vergiffenis van dingen die niet eens in zijn bereik waren. Hij wist niet eens waarom maar het kwam zijn mond uit in paniek en in tranen. Hij was sad en down en wist niet wat te doen, wat te zeggen en wat te uiten naar de ander. Hij zat er gewoon in paniek, niks anders was in hem te voelen dan die ene emotie. Hij dempte al de andere uit die hij op dat moment had moeten voelen; liefde, blijdschap... Dingen die hij niet eens wilde toelaten in zichzelf. Was hij te hard op zichzelf? Alastor vond van niet, hij vond dat hij deze behandeling zeker verdiende en had er dan ook niks tegen dat hij dit allemaal voelde, het was natuurlijk niet? Dat hij dit voelde en dat dit in hem was... Hij beefde onder de druk en gevoelens die in hem lagen, hij snikte om al het negatieve die hij nu niet wilde. ”I could never hate you,” Sprak de man op zijn woorden. Hij slikte, een hartverscheurende pauze van verwerk moest hij nu doorgaan. Hij kon niet meteen horen wat de ander zei, hij snapte dat niet, zijn hersenpan was zo ongelofelijk traag en het brak hem meer en meer op dit eigenlijke moment. Met een verdrietige en gebroken blik probeerde hij zich sterk te houden, maar dat ging niet. Hij zat te beven en te snikken en had zelfs zijn grip steviger gezet op het pak van de ander. Hij zou wel sorry zeggen als hij weer wat bij zinnen was maar dat leek niet voor nu te zijn. In stilte had hij verder zitten huilen tot de ander zijn woorden tot hem doordrongen. Hij keek even trillend op... Wat? Hij kon hem niet haten? Maar dat was onmogelijk, alles dat hij ontmoette haatte hem, hij kon het nooit goed doen en daarbij... Wist hij niet eens wat hij nu moest doen. Hij wilde zo graag dat de ander hem niet haatte, dat de ander van hem bleef houden, maaar zelfs dat leek gewoon zo ver in zijn hoofd, alsof het niet bestond, alsof dat alles niet voor hem was gemaakt. Hij was enkel en alleen gemaakt voor haat niet? Waarom wilde hij dat niet... Waarom wilde hij meer, maar mocht hij niet van zichzelf. Oh, er waren zoveel redenen waarom en hoe en wat. Maar al die vragen konden niet beantwoord worden door hem, niet door zijn kapotte geest, niet door zijn gedachten die helemaal geen logica bevatte. ”I love you too Torrie and I would never be able to leave you behind,” Hij snikte even beverig met een paar hevige snikjes tussendoor. Hij leek wat stiller te worden, de eerste woorden leken al zijn werk gedaan te hebben en na enkele tellen ... Waren de rest ook binnen gekomen. Hij knipperde even en keek de ander weer even aan. Hij... HIeld van hem en hij.. Zou jem niet achterlaten? Kon hij hem niet achterlaten of wilde hij hem niet achterlaten. Stil staarde de jongen naar de blonde man terwjl tranen over zijn wangen heen bleven glijden. Het leek wat te minderen, ondanks dat paniek en dergelijke nog steeds in hem was en duidelijk te zien was in zijn dode ogen en zijn bleke gezicht. Maar het leek te beteren, voor deze ene keer leek het wat beter te zijn. Een ander begin dan anderen, dat was duidelijk.
Voor Alastor was alles in zijn even tot nu toe een mess geweest en in al de dingen die leken te gbeuren was e geen verandering. Panic besloop hem even snel als wat anders en hij bleef door ratelen waarbij hij zich trillerig tegen de ander aandrukte. HIj leek een fragiel kind die bang was van de buitenwereld en dat was hij in zekere zin ook. Alleen hij was bang wat hij aan de buitewereld zou doen, wat hem dus eigenlijk een angst van zichzelf gaf. Hij slikte even terwijl hij tegen de ander aan bleef liggen en probeerde kalmte vinden in het geluid van zijn ademhaling en hartslag. Hij had er zelf geen, maar hij kon er ook niet veel mee. Het was anders als hij naar dat van een ander kon luisteren en het niet voor te eten was. Hij zou er niet aan mogen denken dat hij de ander wilde eten, dat was een zaak die hij niet wilde opleggen, dat was een gedachte die hij uit zijn hoofd wilde verbannen... Monster dat hij was. ”I know, I know,” sprak de kattenjongen. Alastor verstond de woorden langzaam maar zeker, het was niet zo lang en tweemaal twee keer dezekfde woorden dus het was makkelijker voor te verwerken en op te vatten. Hij was stil, enkel zijn gesnik kwam nog van hem af. Het beven van zijn lijf was iets dat hij bleef doen in de arme van de ander. Het voelde zo goed aan om die sterke armen rond zich heen te hebben en het gevoel van veiligheid te hebben. Maar hij kon er maar niet aan denken, aan het feit dat hij zichzelf verachtte voor de eerdere gedachte van voedsel, hij was echt verschrikkelijk! ”It’s alright Alastor. You don’t have to decide anything right now. You can take all the time you need,” Hij snikte even zachtjes, lange woorden waren het inderdaad en het waren dingen die hem nerveus maakten. Het waren van die complexe zinnen die voor hem een echte uitdaging waren, als een kleuter die een kruiswoordraadsel moest oplossen. Alleen werd ALastor beter naarmate de tijd vorderde in seconden. Stilletjes slikte hij even. ”The fact that you love me too is enough for me. I won’t go away and I won’t hate you. I love you Alastor. Don’t worry. I won’t ever leave you,” Een kusje kwam tegen hem aan en stil staarde hij even naar de ander. Geruisloos dropen nog wat tranen uit zijn ogen voordat een zacht gesnik even te horen was, maar het leek wat rustiger zijn. Zijn beven was een zacht getril geworden dat in periodes kwam. Even niet, even wil en zo verder.

Stil staarde de jongen naar hem terwijl de woorden van de ander binnen kwamen. Zwijgend nam hij ze in zich op, wat zeker veel langer duurde dan van hem gewend was. Hij leek weer even vast te lopen, maar het geknipper van zijn ogen en het af en toe snik geluidje die hij maakte bewees anders. Hij had nog steeds het beetje trillen in zijn lijf... Het toonde aan dat hij het besefte maar bezig was met denken en daar alles op zette voor nu. Stil sloeg hij plots zijn ogen af naar de grond. HIj slikte even waarna zijn mond langzaam open ging. "I'm dead..." zei hij even zachtjes, hij wist niet of de ander dit wist of hoe dat zat. Maar goed, hij had ergens wel een gevoel dat de ander het door had. "My father killed me..." zei hij er zacht trillerig achter. "My mom died from... something..."probeerde hij even duidelijk te maken. hij kneep zijn ogen toe en beefde even hevig waarbij hij zich meer tegen de ander aanlegde en gewoon zichzelf probeerde in te houden. Voor even was het gesnik er weer, maar hij probeerde hopeloos zichzelf te herstellen en even op te kijken naar de ander, zijn ogen vochtig en rood van het huilen. "I d... don't know if she was really dead... But... I ate her," zei hij trillend. "I... I killed her..." zei hij enkel zacht trillerig. "And I loved her..." zei hij er zacht huilend achter. Nooit had Alastor zichzelf vergeven voor dit inval en hij was het altijd een beetje vergeten, hij had het trauma in een hoekje van zijn hoofd geduwd om er nooit meer naartoe te kijken. Hij was een vreselijk iemand. "I don't need to eat people to stay alive! But I can't stop it!" zei hij hopeloos huilend terwijl hij zich weer snikkend tegen de ander aanlegde. "I don't want to be a monster... I don't want it..." zei hij zachtjes met luid gesnik, het klonk hopeloos en gebroken, alsof hij alles was verloren in die ene zin. Nee, in die ene gedachte. Hij was het allemaal verloren en er was geen weg terug. en het was zo en het was zo... En alles bleef rond en rond draaien. Hij wilde zoveel en zoveel maar op het einde van de rit kon hij niks maken, op het einde van de rit eindige hij toch alleen maar hongerig naar meer, als een echt beest.