Punch Drunk Love

Ah wat een geweldige tijd had hij hier tot nu toe gehad. De mensen hier waren toch zo vermakelijk. Deze mensen, deze… peculiars. Het was interessant hoe ze zich gedroegen. Hoe ze zo anders waren dan de normale mensen. Waarom wist hij niet eerder van deze geweldige plek, dan was hij veel eerder hier naar toe gekomen, want hij genoot toch zo erg. In al die jaren dat hij al had geleefd genoot hij echt van deze tijd misschien wel het meeste. Alhoewel, vroeger was ook wel leuk, die tijd zonder al die elektra. Hij werd echt verafgood daar. Hij trok veel rond in die tijd. Want tja als men erachter kwam dat hij niet verouderde werd hij als vervloekt gezien en wist hij wel niet wat. Hij was al zoveel de duivel genoemd, maar dat ving hij altijd als een compliment op. Het was leuk om daarmee vergeleken te worden niet waar? Gelukkig voor hem kon hij zich er meestal wel uit praten en dan nog. Als ze hem probeerde aan te vallen.. hij ging toch niet dood. Het was zo simpel. Hij werd niet ouder, hij was onsterfelijk… Het had geen zin. Hij voelde amper pijn. Hij bloedde niet… het was gewoon te makkelijk voor hem om door te gaan met zijn leven. En hij kwam over het algemeen gewoon overal mee weg. Gewoon door simpelweg niet te liegen tegen mensen. Hij sprak altijd de waarheid, alleen vertelde hij niet de volledige waarheid. Als je het niet vertelde loog je niet, maar wist je alsnog niet wat je te wachten stond. Hij werd over het algemeen daarom wel als eerlijk beschouwd, want weet je hij deed in principe niets verkeerd want hij sprak altijd de waarheid. Hij rekte zich even iets uit terwijl hij door de straten van het dorpje heen liep. In zijn zwarte pak liep hij door de straten. Over het algemeen had hij altijd zwarte pakken aan, ook met een zwarte blouse eronder. Hij was bijna altijd wel te zien in volledig zwart. Nu moest hij dan ook zeggen dat hem dat gewoon geweldig goed stond, dus waarom ermee ophouden? Al had hij soms ook wel eens een witte blouse eronder aan, dat verschilde per keer. Hij was gewoon een charmante britse man. Dat leken vooral de vrouwen geweldig te vinden, zijn britse accent. Zo gespierd was zijn lichaam niet eens, maar hij kon zo een magneet zijn voor vrouwen én mannen. Zijn aandacht werd echter getrokken door een jongen die eruit zag alsof hij problemen had. Oh, daar kon hij wel mee helpen. Gemakkelijk. Met een charmante glimlach op zijn gezicht liep hij naar de jongen toe, opvallend door de tattoo’s die hij had. De jongen was een stuk kleiner dan dat hij was, hij stak er toch een stukje boven uit. ”You look like you could use a drink,” sprak hij met dezelfde charmante glimlach, in zijn prachtige britse accent. Hij kon het niet ontkennen, als hij zichzelf zou tegenkomen zou hij hem ook zo doen. Jup, arrogantie zat er zeker bij hem in, maar door zijn charmes werd dat door de anderen snel vergeten. Hij was immers zo charmant. Het hoorde gewoon bij hem. ”Come on, it’s on me.” Altijd fijn om iemand in problemen te helpen, dat betekende immers alleen maar dat ze hem iets schuldig waren. Altijd handig om zoiets achter de hand te hebben toch? Wat voor de ander waarschijnlijk zou schelen was dat hij (nog) niet zijn aantrekkingskracht aan had gezet. Anders plakte iedereen al meteen rond hem. Wie weet of hij het nog zou gebruiken, misschien als de ander interessant genoeg was.

De jongen waar hij naar toe was gestapt leek hem interessant. De tattoo’s, de blik in zijn ogen die hem weergaven dat de jongen niet wist wat hij moest doen… Het maakte het dat hij hem een beetje wilde helpen de goede richting op. De goede richting was voor hem dus meestal een foute richting. Zelfs de mannen die zo erg hetero waren vielen in elkaar voor hem. Daarna hadden ze het natuurlijk moeilijk zodra hij weg was, sommigen gingen dan verder op het pad weg van de hetero. Sommigen hielden het op één keer en daarna nooit meer. Naja, tot ze hem weer tegen kwamen dan natuurlijk, want dan stonden de mannen weer op het eerste punt. Hij wist natuurlijk niet hoe het met deze jongen was, al zag hij zijn blik natuurlijk wel even over zijn lichaam glijden. Dat vond hij niet erg natuurlijk, eerder uitnodigend. Dat gaf al iets goeds aan, al wist hij natuurlijk niet hoe de jongen hem uiteindelijk vond. Dat zou hij misschien uiteindelijk wel horen hm? Als hij hem mee kreeg natuurlijk, maar daar had hij geen twijfels aan, natuurlijk zou hij hem mee krijgen om wat te gaan drinken. Hij leek er klaar voor te zijn om wat drankjes naar binnen te gieten, en niet eens een beetje ook als je hem zo zag. Hij had er behoefte aan. Hij sprak dan ook dat de jongen eruit zag alsof hij een drankje nodig had, waarop de jongen hem alleen maar zwijgend aan keek. Was hij gewoon versteend door zijn gezicht of wilde hij niet terug tegen hem praten? Ah man, kom op. De jongen wilde stiekem wel wat drank of niet dan? Wat was het probleem om wat te gaan drinken? En met iemand was toch alleen maar gezelliger? Hij sprak daarom ook dat het op zijn rekening gezet zou worden, de drankjes. Hij had toch genoeg geld, dat kon hij met gemak betalen. En daarbij het was niet dat ze hem iets aan zouden doen als hij niet zou betalen want de volgende dag zouden ze dat toch weer vergeten zijn. Dat maakte het zo interessant in deze loop. ”Why should I? Is there something you need from me?” klonk er van de ander af, nog serieus ook. Ahhh, hij wilde gewoon wat meer vermaak en het leek erop dat de jongen hier dat zeker bij hem voor elkaar kon krijgen. Hij leek hem zo interessant. Hij hoefde toch niet te gaan smeken? ”I just see a pain in your eyes that tells me that you need a drink.” sprak hij even rustig tegen de ander waarna hij even recht in de ogen van de ander keek. Hij wilde gewoon wat helpen, er was niks mis aan een drankje pakken toch? ”It’s just a drink, you won’t die from it. It’ll do you real good you know?” sprak hij terwijl er weer een charmante glimlach op zijn gezicht kwam en hij zijn ogen afwendde van de jongen en zijn handen in zijn zakken stopte. ”So, what do you think? Want a drink?” Hij bood het hem gewoon nog een keer aan, het moest toch zeker wel onweerstaanbaar zijn om een drankje van iemand gratis en voor niks te krijgen? Dat moest toch zeker schelen dan als je het zelf moest kopen. Je kreeg het aangeboden, mensen waren gretig. Ze wilden graag dingen voor gratis hebben was iets dat hij in al die jaren had geleerd. Gratis dingen accepteerden de meeste mensen met gemak: zolang het maar niet te duur was. Een auto opeens random konden sommige mensen niet echt accepteren, maar gewoon een drankje? Dat vonden de meeste mensen geweldig als ze dat krijgen. Daarom begon hij daar ook maar mee, want dat viel meestal wel in de smaak bij mensen, al tientallen jaren. Als niet honderden jaren. De kleine gratis dingen deden het hem. Daarbij herkende hij diezelfde blik in de ogen bij zoveel mensen die hij vroeger had gezien. Die hadden zeker een drankje nodig, dat was ook iets wat hij had geleerd in al die jaren.

Het gebeurde wel regelmatig dat iemand een drankje af sloeg, maar over het algemeen kon hij de ander wel zo ver krijgen om toch een drankje met hem te doen. Hij had genoeg trucs in zijn broekzak zitten die de ander zou kunnen overhalen. Al kon het ook niet natuurlijk, maar wat was daar nou weer leuk aan? Helemaal niks dus! Het was veel leuker om wat te gaan drinken met een interessant iemand dan in zn uppie wat chicks of guys scoren. Dat was veel te makkelijk. Hij kon makkelijk wat voor de ander hier voor hem fixen als hij dat zou willen. Als hij interessant genoeg was kon hij zelfs de hoofdprijs krijgen. Hem. Natuurlijk was hij de hoofdprijs hij was een wandelend lustobject voor ieder mens op aarde. Dus een keuze zou gemakkelijk gemaakt moeten worden voor ieder mens die hij tegen zou moeten komen. Vooral als hij zijn krachten daarmee activeerde, dan was hij net een magneet. Het was dan ook niet raar als hij op een feestje met meerdere meisjes zoende of wat flirtte. Het kon niet kwaad right? Hij sprak tegen de jongen dat hij de pijn in zijn ogen herkende en dat de jongen echt een drankje nodig had. Hij herkende die pijn in die ogen zo goed. Die pijn in de ogen hadden mensen al voor jaren en jaren. Natuurlijk begon je die herkennen na al die lange jaren. De jongen hief echter een wenkbrauw op toen hij zijn woorden had uitgesproken. Wat? Verrast dat hij het herkende? Inmiddels was het net zo simpel als een appel aanwijzen. Appeltje eitje. Hij sprak vervolgens dat het maar een drankje was en dat de jongen er niet dood van zou gaan als hij er eentje zou nemen. Hij sprak dat het hem heel goed zou doen. Nog even en hij had hem om toch? Dat zou een stuk beter zijn. ”It may do me more than good,” klonk er zacht mompelend waardoor hij even geamuseerd naar de ander keek. Kijk, dat was al een stuk beter toch? Hij had gewoon een drankje nodig, meer niet. Misschien wel meer dan één drankje. Daar doelde hij natuurlijk op. Hij vroeg aan de ander wat het werd, of hij een drankje wilde of niet. De jongen keek naar de lucht boven hem, waar wolken al begonnen te vormen voor de bui die bijna zou gaan beginnen. Des de meer de reden om naar binnen te gaan om wat te gaan drinken, schuilend voor de regen, niet? De jongen keek naar hem, waarop hij met zijn charmante glimlach naar de ander keek. Zijn everlasting glimlach. ”One drink. Just because it’s gonna rain,” gaf de jongen toe, waarop hij even breed glimlachte. Dan had hij toch maar weer eens een leuk drink maatje gefixed hm? Terwijl de ander al begon te lopen, twijfelde hij geen moment om naast de ander te lopen en een arm om zijn schouders heen te slaan en hem even tegen hem aan te drukken. ”That’s probably the best decision you’ve ever made.” sprak hij met een geamuseerde glimlach. Maar dat was niet het café wat hij op het oog had gehad helaas, daarom draaide hij de ander ook iets mee een andere kant op. ”I know the best place to get a drink.” Het was nog steeds een leuke bar, maar het zag er niet armoeiig uit om het maar zo te zeggen. Het was niet het meest armoedig ding waar hij naar binnen wilde gaan, natuurlijk niet. Hij had genoeg geld om naar iets… geciviliseerdere bar te gaan. Daar zaten over het algemeen ook de beste catches voor een leuke avond. Mensen die niet veel geld hadden maar toch goed over probeerde te komen bij de mensen met wat meer geld. Hij had toch al verteld dat hij zou gaan betalen voor de ander. Hoe galant was hij toch. Los liet hij hem ook nog niet, hij moest hem immers toch een beetje begeleiden naar zijn ontdekte barretje?

Altijd leuk om weer iemand mee te sleuren naar zijn favoriete bar. Het was een stuk beter, al had hij liever een nachtclub om te gaan drinken maar het leek er niet echt naar dat die hier was. Hij had hiervoor in grote steden gezeten met vele nachtclubs waar hij veel tijd spendeerde. Dat was pas leven. De alcohol, de dames en heren. Het was altijd heerlijk om daar te zijn. Ah… Niets aan te doen niet waar? Hij had inmiddels een arm rond de schouders van de jongen geslagen en hem even iets tegen hem aangedrukt om hem mee te nemen naar zijn nieuwste favoriet. Hij sprak tegen de ander dat dit de beste beslissing was die de ander ooit had gemaakt. Hij mocht drinken met hem, dat was al genoeg toch? ”Of course it is,” mompelde de jongen wat sarcastisch en droog terwijl hij hem droog aankeek. Hey, hij moest het maar zien hoe geweldig het was om met hem om te gaan. Want even serieus, het was geweldig om met hem om te gaan. De jongen keek op toen hij de route veranderde, wat? Hij ging niet in één of andere vieze bar zitten. Daar was hij hartstikke eerlijk in want hey. Hij loog nooit. Hij sprak altijd de waarheid, hij vertelde alleen niet altijd alles in details. Dat was geen liegen, het was alleen iets weglaten. De jongen trok een wenkbrauw op en hij zag dat de ander verontwaardigd wilde reageren, maar hij sprak al snel dat hij de beste plaats wist om een drankje te gaan halen. De jongen keek hem nog steeds met een opgetrokken wenkbrauw op aan, maar dat moest hij maar verder zelf weten niet waar? Hij zou hem maar op zijn woord moeten geloven. Gelukkig zag hij zijn favoriete bar al snel in zicht komen waardoor hij daarop zijn blik liet vallen. Ah, wat was het toch ook een plaatje. Hij keek naar de ander, hij moest het vast wel kennen toch? ”What’s your name?” klonk er van de ander af, waarop Abaddon naar de ander keek en even ietwat grijnsde. Kijk, nu kwam het wat op gang niet waar? ”Abaddon Chevalier.” wat was zijn naam ook eigenlijk een grapje. Abaddon, een naam die voor de duivel gebruikt werd. Chevalier, een naam die gebruikt werd voor een ridder. Dus een duivelse ridder zou je er eigenlijk van kunnen maken. Een rare naam, maar hij was er nu toch zo aan gehecht geraakt weet je. Hij had er geen trek in om het te veranderen. Hij was te kort in de lus om iets over die mentoren te leren die er waren, die leken hem toch niet zo interessant want het was toch niet dat ze hem iets konden leren. Hij had zijn krachten perfect onder de controle, Hij had geen mensen nodig die hem zouden leren om met zijn krachten om te gaan. ”What’s yours?” sprak hij vervolgens tegen de ander terwijl hij voor de bar stopte en de deur opende om zijn arm van de jongen af te halen en de deur als een echte gentleman open te houden voor de jongen. Hoe kon je het nou niet leuk vinden om met hem om te gaan? Was hij geen echte ridder dan? Ridders waren meestal toch ook zo galant. ”This is the place.” Hier zaten tenminste niet constante dronken mensen, geen dronken tieners die dachten dat ze alles konden maken. Die had hij al te vaak gezien. Natuurlijk waren er wel dronken mensen maar het zat er niet vol mee. Dat scheelde voor hem al zoveel. Dronken mensen waren inmiddels niet meer zo interessant meer voor hem. Eerder hoe nuchtere mensen konden reageren of aangeschoten mensen. Dronken mensen waren eigenlijk alleen maar irritant.

De jongen zag er al interessant uit, met al die tattoo’s die hij had verspreid op zijn lichaam. Hij had het echt overal zitten. Het maakte hem alleen maar nieuwsgierig zijn waar het nog meer zou zitten op het lichaam van de ander. Hij had er zelf geen één, hij moest er immers eeuwig mee rond lopen en hij raakte dingen snel zat, dus dat zou ook zonde zijn om dan geld te spenderen aan iets wat hij misschien een paar maandjes leuk vond en daarna eigenlijk totaal niet meer. Dan kon hij hem weer weg laten halen. Dat was niks, dat was echt helemaal niks voor hem. Maar dat betekende niet dat hij niet kon genieten van andermans tattoo’s. Dat vond hij dan wel weer interessant om te zien en daarom was hij ook wel benieuwd wat de ander nog meer had. Ah, daar kon hij later nog altijd achter komen als hij het dan nog steeds wilde weten niet waar? Hij stelde zich voor met zijn naam, Abaddon Chevalier. Waarna hij terecht aan de ander vroeg wat zijn naam was. Het was wel zo netjes als hij ook de naam van de ander wist, dat was wel makkelijker met het maken van een gesprek niet waar? ”Laxus Dreyar,” klonk er van de ander af,  waarop hij even begrijpend knikte. Oké, Laxus dus. Hij was benieuwd hoe de ander nou was als hij iets losser zou worden. Of hij dan beter uit zijn woorden zou komen en of hij dan misschien alleen maar interessanter zou worden voor hem of juist minder. Toen ze bij de plaats waren aangekomen opende hij de deur voor de ander, waarop de jongen even zijdelings naar hem keek maar toch naar binnen liep. Niet eens een bedankje? Dat had hij op z’n minst toch wel verdient voor het feit dat hij de deur voor hem had open gehouden? Hij sprak dat dit de plek was, waarop de ander even kort rond keek in het barretje. ”Fancy,” klonk er van de ander terwijl Abaddon de deur achter zich dicht deed en zijn handen in zijn zakken stopte. Hij vond deze plek geweldig. En niet alleen maar omdat het hier beneden zo fancy was, nee. Boven was het ook zeer handig. Je kon er namelijk kamers huren voor een bepaalde tijd. Oftewel, voor een paar uur een kamertje huren was hier perfect. Daar maakte hij hier maar al te graag gebruik van als hij een leuk iemand had uitgekozen. Of meerdere mensen. Daar was hij nooit echt moeilijk mee. De jongen richtte zich op hem, waarop Abaddon hem ietwat vragen aan keek. Wat was de vraag die in hem brandde? ”So sit at the bar or oh so romantic at a table?” Tafel? Nou dat wist hij wel zeker dat zed at niet gingen doen. Ze gingen beter aan de bar zitten, daar kon je makkelijk verplaatsen. ”At the bar, ofcourse.” sprak hij even met een glimlachje. Daar kon je makkelijker refills krijgen van je drinken plus áls hij iets wilde doen dan kon hij daar beter een move maken dan bij een tafel. Hij wilde bijna zeggen dat de mensen hier dat wel van hem gewend waren, maar dat kon niet omdat voor hun iedere dag opnieuw begon hier, haha. Dat was jammer voor hun maar ergens wel mooi voor hem. Het maakte immers niet uit als hij iets fout deed voor de niet gifted mensen, want die waren het toch weer de dag erna vergeten. Hij liep rustig naar de bar en ging zitten op een krukje, terwijl hij naar de bar keek. ”A whisky for me,” sprak hij even met een charmante glimlach, waarna hij naar de jongen keek. ”What do you want?” vroeg hij even rustig aan de ander, doelend op wat hij wilde drinken.

Laxus was het dus waarmee hij vanavond op stap mee zou gaan. Hij vond het natuurlijk geweldig dat er iemand met hem mee ging om te gaan drinken. Niet dat hij geen vervanging kon regelen hoor, dat was een piece of cake, maar het was toch wel fijn dat hij gewoon buiten al iemand had gevonden die niet de volgende dag was vergeten wat er gebeurd was. Oftewel iemand met een gave. En hij was toch oh zo benieuwd wat voor gave de ander had. Het leukste was dat zelfs als de ander pissed off werd en hem wilde aanvallen, prima. Hij kon toch niet dood en wonden kreeg hij er ook niet van. Messen werkten niet, kogels gingen ook niet door hem heen, het was net alsof zijn huid een soort kogel en kras werend iets was. Hij had er geen problemen mee natuurlijk, voor hem was het alleen maar fijn. Hij kon niet dood, was nooit ziek, het was alleen maar luxe voor hem. Hij hield wel van luxe dingen, altijd eigenlijk. Zo ook deze plek, deze was toch iets luxer dan één of andere random bar. Dus vandaar dat hij deze plek ook wel iets fijner vond dan tja.. een vieze bar. En het feit dat er kamers boven te huur waren, dat was ook een leuke bijkomstigheid. De ander vroeg aan hem of oh-zo romantisch aan een tafel zouden gaan zitten of dat ze aan de bar zouden gaan zitten. Voor hem was de keuze snel gemaakt natuurlijk, de bar. Als de jongen weg zou gaan dan zou hij snel iemand anders kunnen vinden mocht hij iets willen gaan doen. Dat was simpel toch? De ander mompelde iets onhoorbaars voor hem waarna hij hem toch wel achtervolgde naar de bar. Hij ging rustig op de barkruk zitten en bestelde voor zichzelf een whisky, waarna hij aan de ander vroeg wat hij zou willen drinken. Hij wilde de ander immers niet forceren om een zware alcoholische drankje te nemen. De ander kon immers ook iets van bier nemen, of zelfs geen alcohol nemen dat kon ook nog altijd. ”The same,” antwoordde de ander, waarop hij even zachtjes glimlachte. Mooi, hij was dus niet bang om ook zo te gaan drinken. Daar was hij wel blij mee, hij had een goed iemand opgepikt om mee te gaan drinken. Het was immers toch zo alleen om te gaan drinken in je eentje, dat was toch ook niet leuk. ”So, why do you need me?” klonk er van de ander af, waardoor hij even knipperde en naar de ander keek. Waarom hij hem nodig had? Dat was toch wel duidelijk? Hij wilde niet alleen drinken en hield van interessant gezelschap. ”You’re interesting,” sprak hij met een schaapachtige glimlach tegen de ander, waarna hij even naar de barman glimlachte die hun drankjes voor hen neer zette. Meer hoefde hij toch niet te vertellen? Hij vond het veel leuker om met iemand te zijn die hem interessant leek dan met iemand die hem leek te vervelen of alleen te zijn. ”And isn’t it more fun to drink with someone interesting?” sprak hij met een grijnsje tegen de ander.