[TW]Let's start a riot!

Nog even blikte Zeal een keer naar zijn telefoon om er zeker van te zijn dat Connor niet nog een bericht had gestuurd. Zijn blik bleef hangen bij de laatste paar berichten die waren verstuurd en een zucht verliet zijn lippen. Waar was hij in hemelsnaam mee bezig? Alles in zijn lichaam schreeuwde om met het plan door te gaan. Het gesprek met Connor over Laxus had genoeg frustratie op geroepen om zich te willen uiten in een paar moorden, maar een stem in zijn hoofd zei hem dat hij hier spijt van zou krijgen. Dat hij zich alsnog goed moest gedragen en dat hij nu al de voortgang zou weggooien wat hij had gemaakt. Echter wist Zeal ook dat hij nu toch al aan het moorden was. Een extra moord erbij samen met Connor kon geen kwaad. Zolang het hierbij bleef en hij niet verder psychopathische trekjes zou oplopen was het goed. Hij keek op zodra hij het perfect silhouet van de jongen zag. Een grijnsje begon zijn lippen te sieren terwijl het besef begon in te dalen dat ze eindelijk samen weer zouden gaan moorden. ”Hey,” begroette hij de jongen. ”Are you ready for it?” vroeg hij met een kleine grijns en een knik richting de supermarkt, zijn frustratie en Laxus alweer haast vergetend.

De opkomende adrenaline en enthousiasme zorgde ervoor dat hij haast de zorgen over Laxus vergat. Zodra hij Connor al zag zitten begon ook het laatste beetje twijfel en frustratie weg te ebben. Hoe kon hij ook ooit boos blijven op de jongen? Hij beloofde zichzelf dat ze het er wel later over zouden hebben. Mensen vermoorden zou hem sowieso helpen om de problemen wat te verwerken. Connor kwam overeind terwijl Zeal hem naderde en begroette. ”Heya,” begroette Connor hem terug, waarna Zeal hem vroeg of hij er klaar voor was met een knikje richting de supermarkt. ”More than ready,” grijnsde de jongen waardoor Zeal ook spontaan moest grijnzen. Zijn blik ging even naar het mes dat Connor tevoorschijn haalde, waarna hij een knikje gaf en hij de supermarkt binnen liep. ”Let’s relive the good old days,” greens hij naar Connor, waarna hij zijn handen op de elektrische deuren legde. Hij trok de elektriciteit uit het system en gebouw, waarna hij de hendels van de deuren onderstroom zette zodat men daar een behoorlijke schok zou krijgen mochten ze bij de deur aankomen. ”Now, don’t touch the doors anymore darling,” waarschuwde hij Connor met een knipoog. Ondertussen was er onrust ontstaan in de supermarkt door het feit dat het licht plots was uit gegaan. De elektriciteit begon weer rond zijn lichaam te sieren en ving zo de aandacht van een paar mensen. Toch deed hij nog niks. ”The honor is yours,” zei hij tegen Connor met een gebaar naar hun publiek. Hij mocht als eerste toeslaan. Ergens was Zeal dan ook wel benieuwd om zijn vriendje van zo dichtbij te werk zien gaan.

Ze stapte de supermarkt binnen en het voelde meteen als vanouds aan. Nu al wist Zeal dat het moeilijk zou worden om het bij één keer te houden. Met andere moorden was simpelweg veel leuker. Je had dan iemand bij je die je talenten voor het moorden kon waarderen. Toch lagen Zeal’s gedachte ook nog genoeg bij de andere zorgen. Ergens probeerde hij dat nog zo goed mogelijk weg te duwen. Hij moest enkel even stoom afblazen. En wat was nou een betere manier dan dorpelingen in de supermarkt uit moorden? Net zoals de vorige keer zorgde hij ervoor dat niemand meer uit mechanische deuren kon en zette hij de deuren ook onder stroom zodat men zou worden geëlektrocuteerd als ze het zouden proberen. Zij waren echter niet de enige die dat risico liepen en dus richtte hij zich ook even op Connor om hem te zeggen niet meer de deuren aan te raken. ”Got it,” klonk het. Zeal’s blik ging vervolgens naar hun slachtoffers. De meeste waren verward en de paar die hen al hadden opgemerkt schuifelde wat naar achteren. Hij richtte zich weer op Connor. Aan hem was de eer. De vorige keer had Zeal het gedaan, dus het was enkel eerlijk dat Connor het dit keer mocht doen. ”Thank you,” bedankte Connor hem, waarna hij zich op de dorpelingen richtte. Hij greep een jongen vast en trok deze naar zich toe met een mes op diens keel. Zo kreeg hij meteen de aandacht van de meeste mensen. ”Listen up everyone, the door is locked and the only way to escape is by killing us both. Good luck,” weerklonken de bekende woorden, waarna de keel van de jongen werd doorgesneden en levenloos op de grond neerviel. Zeal’s grijns verbrede zich. Even ging zijn blik nog snel naar Connor, waarna zijn blik naar hun publiek gingen. Als ratten in de val schoten ze uit elkaar. Bij sommige leek het besef nog door te moeten dringen dat dit echt gebeurde en dat er echt geen andere uitweg was. Zij waren makkelijk te vermoorden en Zeal ging ook niet echt moeite voor ze doen. Een gebroken nek, stoot elektriciteit of een bal van elektriciteit was het enige wat zij zouden krijgen om de dood te vinden. Anderen schoten op de deur af in de hoop dat ze door uit konden gaan, maar dan zouden ze enkel dood neer vallen op de grond. Gelukkig koste dat enkel maar een paar levens en had de rest snel genoeg door dat ze niet bij de deur in de buurt moest komen. Zeal balde zijn vuisten en concentreerde de elektriciteit eromheen. Met de vuisten omringd door elektriciteit ging hij het gevecht aan met de overgebleven mensen. Een meisje dat wou wegrennen werd ongegeneerd aan haar haar vastgegrepen, teruggetrokken en kreeg een bal van elektriciteit in haar gezicht. Het vlees en bot werd weg geschroeid wat ervoor zorgde dat haar gezicht totaal onherkenbaar was en ze ook meteen dood was. Zeal stortte zich vervolgens op een jongen die juist de aanval in leek te willen zetten en die naar Zeal toe schoot met een geheven mes. Met een brede gestoorde grijns ging Zeal er tegenin en ging hij de aanval aan.

Nadat het start signaal was gegeven gingen de twee aan de slag. De mensen hadden een verschillende aanpak, maar het was aan hen of ze een langzame of snelle dood wouden hebben. Uiteindelijk bleef een groepje mensen die of wel hun aanvallen probeerde te ontwijken of die de aanval aangingen. Beiden gingen ze de aanval aan. Zeal met zijn elektriciteit en Connor met zijn mes en teleportatie. Terwijl Zeal het gezicht weg schroeide van een meisje hoorde hij net een fel pijnlijk gekrijs dat ook net zo snel weer het zwijgend werd opgelegd. Hij hoefde enkel de kermen van pijn te volgen om te weten waar Connor was. Echter vroeg eerst een andere jongen zijn aandacht. Met geheven mes snelde de jongen op hem af. Met een speels, haast uitdagende manier ontweek hij gemakkelijk de aanval. Nog even liet hij de jongen een paar pogingen doen. Een steek richting z’n zij, z’n borst en z’n gezicht werden ontweken. Als een kat dat nog even met zijn prooi speelde voordat hij het zou opeten. Hij kon het dan ook niet helpen dat een lach kort zijn mond verliet, maar uiteindelijk verloste hij de jongen uit zijn angst. De elektriciteit begon in hoge snelheid rond zijn hand te draaien en zorgde er uiteindelijk voor dat er een boor van elektriciteit rond zijn hand ontstond. Met een lach boorde hij zijn hand recht door diens borstkas heen. Hij greep ongegeneerd het hart van de ander vast en liet deze met een stoot van elektriciteit exploderen. Hij trok zijn hand terug en de jongen viel levenloos neer op de grond. Met een grijns draaide hij zich om, om nog net te zien hoe Connor een mes in de maag van een jongen duwde. Als een cadeau werd de halfdode jongen aan hem gepresenteerd. Met een grijns legde hij zijn handen om de hals van de jongen heen en trok hij diens hoofd met behulp van zijn elektriciteit eraf. ”He didn’t have a pretty face anyway,” greens Zeal, waarna het hoofd achteloos werd weg gegooid. ”So do you have any new tricks to show me?” daagde hij Connor uit terwijl hij nog een vrouw vermoordde met een elektrische bal die de helft van haar lichaam wegschroeide.

Even gingen de twee hun eigen kant op en deden ze hun ding, voordat ze elkaar weer tegenkwamen in het slagveld. Zeal had net een jongen van het leven ontnomen toen Connor hem al een nieuw slachtoffer aanbod. Wat was hij toch een schatje. Met een grijns legde Zeal zijn handen om de hals van de jongen en trok met een ruk diens hoofd eraf. De geschrokken blik stond nog in diens doffe ogen gegraveerd. Lang keek hij er niet naar en gooide het hoofd achteloos weg. Hij kon nog net een opmerking geven voordat ze onbeschoft werden onderbroken door iemand die het nodig leek te vinden om Connor een mep te verkopen met een pan. Gelukkig wist Connor snel genoeg weg te teleporteren en werd ook de man aan een snel einde gebracht. De vaardigheid en snelheid waarmee Connor het deed liet zien dat hij zeker wel het een en ander had geleerd in de jaren dat ze niet bij elkaar waren geweest. Het maakte Zeal nieuwsgierig of de jongen nog iets had om hem te laten zien. Terwijl hij het Connor vroeg moest hij een vrouw nog neerhalen, maar al snel kon hij zijn focus terug richtten op Connor. "Hold on,” grijnsde Connor, waarna hij zich richtte op de menigte. Nieuwsgierig en aandacht volgde Zeal de jongen met zijn ogen. In een flits was Connor weer voor hem verschenen met een vrouw in zijn armen. Terwijl Zeal nog een haal van een man ontweek en de arm van hem genadeloos brak, richtte Connor zich op de vrouw. Zeal hield wat elektriciteit om zich heen in de hoop dat de meeste daarom weg van hem zouden blijven zodat hij even al zijn aandacht bij het spel voor hem kon houden. Het mes werd in haar maag gedrukt, waarna het een paar halen maakte voordat het in een man belandde – opnieuw met perfect precisie. Vervolgens keek Zeal toe hoe de organen er één voor één werden uitgetrokken. Zijn grijns groeide terwijl het afgrijzen in haar gezicht enkel toe nam. De pijn moest vast ondragelijk zijn. Jammer voor haar zou ze de snelle dood niet krijgen. Zonder de vrouw te vermoorden werd ze uiteindelijk neergesmeten op de grond. Zeal keek even omlaag naar de kermende vrouw die vol angst en paniek keek naar haar eigen organen die uit haar lichaam hingen. Hij lachte zachtjes. Het was haast hilarisch hoe zwak mensen waren. ”How’s that?” vroeg Connor aan hem. Zeal keek op en keek hem breed grijnzend aan. ”Perfect. You really nailed it,” complimenteerde Zeal hem met een grijns. Hij boog naar voren met de intentie de jongen te kussen, maar in plaats daarvan werd hij ruw onderbroken door steek van pijn in zijn arm. Woest keek hij om en zag hij een vrouw staan die kennelijk het mes van Connor had gepakt en nu deze in Zeal had geplant. Het leek erop dat de vrouw ook meteen alle moed had verloren met de ene actie, aangezien ze hem nu doodsbang aankeek. ”You’ve made a grave mistake,” mompelde Zeal nog, waarna hij het mes uit zijn arm trok, deze naar Connor worp en vervolgens het gezicht van de vrouw vast greep met zijn hand. Aangevoerd door de elektriciteit schoot hij naar de muur toe. Gepaard met de vaart en elektriciteit werd het hoofd van de vrouw met een geweldige klap in de muur geslagen. De klap zorgde voor een paar barsten in de muur en de schedel van de vrouw was waarschijnlijk ook gebroken. Met nog een stoot van elektriciteit zorgde hij ervoor dat ze echt dood was, waarna hij haar weer los liet. ”What a bitch,” mompelde hij nog, waarna hij zich weer richtte op de andere slachtoffers.

De actie die Connor had uitgevoerd was perfect geweest. Zelf had Zeal de handeling vroeger ook meerdere malen uitgevoerd en wist hoe lastig het was om te perfectioneren. Het leek erop dat Connor echt genoeg had geoefend in de tijd dat Zeal juist een pauze nam van de overheerlijke hobby. Het voelde meer dan goed om eindelijk weer mensen te moorden en het voelde nog veel beter om het eindelijk weer eens te doen met Connor. Zeal wou dan ook de jongen kussen, maar werd ruw onderbroken door een mes die in zijn arm werd gestoken. De pijn was nauwelijks voelbaar door de woede die het meteen overstemde. Woest richtte hij zich tot de vrouw die de actie had uitgehaald en meteen greep hij haar vast om met haar af te rekenen. De vrouw eindigde met een verbrijzeld schedel in de muur. Verdere aandacht werd er niet aan haar besteed. Zeal zag hoe Connor de laatste groep mensen uiteendreef en één van hen liep recht op hem af. De jongen was zo druk bezig om weg te komen van Connor dat hij niet door had dat hij recht in de armen van Zeal liep. Met open armen ontving hij de jongen. Hij legde zijn handen op de bovenarmen van de jongen en verlamde deze met een schok zodat de jongen in ieder geval niet kon tegenstribbelen. Vervolgens gooide hij de jongen over zijn schouder heen en liep hij naar de grote oven toe waarin de broden werden gebakken. Hij trok de deur van de oven met zijn vrije hand open en gooide de jongen naar binnen. De jongen smeekte nog voor zijn leven, maar Zeal floot er enkel doorheen. Een bal elektriciteit werd in de oven gesmeten, waarna de deur dicht werd geduwd en de jongen levend mocht verbranden van de elektriciteit. Zeal draaide zich om en oriënteerde zich op de laatste personen die er nog waren. Met de jongen in de oven waren er nog drie slachtoffers over. Zeal besloot er nog één te nemen en de andere twee liet hij over aan Connor. Met dat in gedachte stortte hij zich op de vrouw die nog wel enige pit in haar leek te hebben.

Al snel werden ze weer gewezen op het feit dat ze nog altijd omringd waren met mensen die er haast om smeekte om vermoord te worden. Zeal koos ervoor om een jongen in de oven te gooien met wat elektriciteit zodat de jongen mooi geroosterd zou worden. Het was jammer dat de dag zich weer zou herhalen, want hij keek er wel naar uit dat iemand de ovendeur zou opendoen en het verschroeide lichaam van de jongen zou vinden. De geur alleen al was genoeg om hem nog meer te motiveren. Het geschreeuw in de achtergrond van een man die zijn hoofd vond in de vleesmolen, was een teken dat Zeal ook weer aan het werk moest gaan. Hij kon niet te lang stil staan bij zijn korte overwinning. Hij richtte zich op een vrouw die een fles drank kapot had geslagen en nu de hals van de fles in haar hand hield zodat de scherpe kant als een wapen kon dienen. Ze leek behoorlijk wat pit in zich te hebben en Zeal kon zien in haar ogen dat ze niet zonder een gevecht ten onder zou gaan. Perfect. Hij hief kort zijn handen op om de elektriciteit meer te concentreren op zijn vuisten. Vervolgens schoot hij met geheven vuisten op de vrouw af. De vrouw wist zowaar de eerste vuist te ontwijken en sneed met de fles langs zijn arm waar al een messteek zat. Grommend smeet hij zijn tweede vuist in haar zij en smeet hij haar zo tegen een schap aan. De vrouw vloog er dwars doorheen en lag kermend op de grond. Zeal kwam boven haar staan en met een gestoorde grijns vormde hij een grote bal van elektriciteit boven haar lichaam, waarna hij deze langzaam liet zakken en al het vlees en botten zo langzaam weg schroeide. Het zorgde ervoor dat het bloed in het rond spatte en hij er haast doordrenkt mee was. Met die gestoorde grijns rond zijn liepen stapte hij weg van de paar stukken vlees wat er nog over was van de vrouw en liep hij naar zijn vriendje toe die bij een schap stond. ”That was fun,” verzuchtte hij met een grijns, waarna hij zijn hand op Connor’s achterhoofd neerlegde, aan zijn haren trok en de jongen zo intens kuste. Hij had ernaar verlangd en dat was te merken. Toch liet hij hem ook weer los aangezien hij had gemerkt hoe Connor had gestaard naar het schap. Alsof er iets interessants te zien was. ”What you looking at?” vroeg hij daarom ook.

Ze waren bij het einde gekomen. Het had hen niet veel moeite gekost, maar het was zeker wel leuk geweest. Het was jammer dat het alweer zo snel af was gelopen. Toch kon hij er enkel van na genieten. Hij stapte over wat over was van de vrouw, en liep naar Connor toe. ”So much fun,” beademde Connor met een grijns. Zeal grijnsde wat breder alvorens hij de jongen intens kuste en zijn haar stevig vast greep. Het liefste wou hij in gaan op de kus, maar hij had opgemerkt hoe de jongen naar het schap had gekeken. Het was opvallend geweest en zorgde voor genoeg nieuwsgierigheid om de kus te onderbreken. Een korte verwarrende blik werd hem toegeworpen, waarbij Zeal hem enkel vragend aankeek. ”I killed someone,” antwoordde Connor uiteindelijk. Zeal wierp hem een droge blik. Ja dus? Ze hadden allebei gemoord, no big deal – of had de jongen nu plots spijt? ”I mean, a peculiar,” verklaarde Connor. ”Oh,” reageerde Zeal enkel. Langzaam liet hij de jongen los. Niet zeker wat hij ervan moest vinden. Zijn blik ging naar het schap waar ze voor stonden. ”I killed her right here, because she stabbed me first,” sprak Connor verder, overduidelijk trots over zijn actie. ”I see,” mompelde Zeal, terwijl zijn blik terug ging naar Connor. ”What was her name?” vroeg hij hem. Misschien kende hij haar. Hij had het gevoel alsof hij boos moest zijn of teleurgesteld. Was dat niet waar hij zichzelf voor had getraind? Niks leek daarvan terug te vinden en toch probeerde hij de trots en enthousiasme ook weg te stoppen. Nee een peculiar vermoorden was iets wat hij toch erg moest vinden, toch?