Met een grijns liep Laxus de club binnen. Het was een plek waar hij graag kwam. Hij was er wel iedere avond te vinden. Het was zonde dat niemand hem kon herkennen doordat zij elke dag opnieuw herleefde. Natuurlijk kwam Laxus hier en daar wel een peculiar tegen waar hij ongetwijfeld zijn plezier mee kon hebben. Hij kon ook wel plezier hebben met de dorpelingen, maar dat was toch minder leuk aangezien daar geen echte gevolgen aanzaten. Wat was er nou leuk aan trauma’s geven als je in een wederontmoeting de oplopende angst niet kon ruiken? Laxus had het daarom zijn missie gemaakt om zoveel mogelijk peculiars als prooi te nemen. Niet enkel voor zijn eigen plezier, maar ook omdat dat ook impact zou hebben op Zeal’s leven. Ergens vervloekte Laxus zichzelf voor de doorgrondbare angst die hij nog altijd voelde voor zijn tweelingbroer. Hij durfde niet eens bij hem in de buurt te komen, laat staan dat hij met hem durfde te praten. Zelfs nu dat het erop leek dat Zeal weer de ‘goede’ kant op ging, zelfs dan durfde Laxus het nog niet. De frustratie samen met de woede zorgde ervoor dat Laxus ongegeneerd verder ging met het ruineren van Zeal’s leven op een indirecte manier. Immers zou Laxus niet zijn eigen naam gebruiken als hij andere Peculiars ontmoette, maar enkel de naam van Zeal. Op die manier zou Zeal een slechte reputatie krijgen en zou hij er niks aan kunnen doen om deze te veranderen.

Toch was Laxus niet enkel in de club voor een one-night stand. Hij had van tevoren zijn prooi van de avond al achtervolgd. Connor Lacross. Laxus had de jongen vaak genoeg zien rondlopen en sinds kort ook samen met Zeal. Het leek hem de perfecte manier om Zeal helemaal gek te maken. In de gedempte verlichting van de club zou het ook moeilijk zijn om het verschil tussen Zeal en Laxus te zien. Het was de perfect gelegenheid en daarom was Laxus ook ontzettend blij dat Connor ernaar toe was gegaan vanuit vrije wil. Het leek erop dat de jongen ook wel van een feestje hield, waardoor Laxus de jongen al spontaan mocht. Het was haast zonde dat hij zich nog voor moest doen als Zeal en Connor niet voor zichzelf kon veroveren. Wie wist, misschien zou dat nog komen. Laxus pakte twee beker gevuld met sterke drank van een tafel en liep in een rechte lijn op Connor af. Hij tikte de jongen aan met zijn elleboog en hield een beker voor Connor op. ”Would you like a drink?” sprak Laxus boven de muziek uit terwijl een flirterige en charmante grijns zijn lippen sierde.

Zonder problemen had Laxus de jongen gevolgd. Al een paar dagen had hij hem op het oog. Hij wist niet hoe Zeal het voor elkaar had gekregen om de jongen voor zich te winnen, maar wist wel dat hij er gebruik van zal gaan maken. Het feit dat de jongen vaak te vinden was in de club zei al genoeg. Hij zou het goed met hem kunnen vinden. Zonder moeite had Laxus zich de club ingewerkt. Hij had bewust nog geen alcohol gedronken zodat hij nuchter bleef. Hij wou voorkomen dat hij dronken zou worden, aangezien hij dan sneller zijn echte zelf door liet schijnen en hij dus ook sneller door de mand kon vallen. Eenmaal binnen greep hij echter wel meteen twee bekers gevuld met drank. Als hij de jongen een beetje goed had geobserveerd, zei hij nooit nee tegen wat drank en daarbij had Laxus hem liever wel dronken. Als Connor onder invloed was, was de kans groter dat hij hem nooit voor Laxus aan zou zien. Het zou perfect zijn. Met zijn elleboog had hij de jongen een tikje gegeven. Verward keek de jongen om, maar grijnsde al snel. Laxus grijnsde terug. Het leek erop dat hij meteen herkend werd als Zeal. Er was zelfs geen sprankje twijfel of verwarring op Connor’s gezicht te zien. Met zijn charmante glimlach offerde hij een beker aan Connor. Zonder twijfel nam de jongen een beker van hem over. Laxus grijnsde iets meer. Het ging allemaal zo makkelijk.

"Didn't think I'd see you here," zei Connor. Laxus grijnsde en haalde zijn schouders op. Hij wist dat Zeal de drank vermeed en daarbij ook het uitgaansleven, maar hij kon het vast wel zo praten dat er een logische verklaring achter zat dat Laxus nu hier voor hem stond. "Kinda ruining my plan to take some random guy to bed though," vervolgde Connor ongegeneerd. Laxus grinnikte zachtjes en schudde zijn hoofd. ”Ruthless,” murmelde hij. Waarschijnlijk zou Connor het niet kunnen horen vanwege de muziek. Laxus vond het enkel amuserend te horen, aangezien Zeal zo lekker de grond in werd gedrukt en afgewezen. Laxus daarentegen zou Connor wel overtuigen om de avond met hem te spenderen. Hij nam een slok van de drank voordat hij verder sprak. ”Spending a night with me should be way more fun that with a random guy,” plaagde Laxus, ook al zei de flirterige grijns rond zijn lippen dat hij het zeker wel meende. Het was een uitdaging en hij hoopte dat Connor die ook aan ging. ”I decided to give the club another go and I knew you would be here, so I decided to join you,” legde Laxus uit met een knipoog. ”Unless you don’t want me around of course,” voegde Laxus nog toe met een klein glimlachje. Een beetje op het schuld gevoel in werken kon geen kwaad toch?

Het was niet moeilijk geweest om de aandacht van Connor te krijgen en het leek net zo makkelijk te zijn om de jongen ervan te overtuigen dat Laxus Zeal was. Hij leek zelfs niet te twijfelen. De alcohol was duidelijk al aanwezig in Connor’s bloed en ergens sprak Laxus tegen zichzelf om ervoor te zorgen dat Connor niet nog meer alcohol zou dronken. Op het moment was de jongen in de perfecte positie. Connor was dronken genoeg om makkelijk in dingen mee te gaan, maar nog wel om ervan te genieten en waarschijnlijk zou hij ze later ook nog herinneren. Dat moest Laxus lang vasthouden. Met een flirterige opmerking reageerde hij op Connor’s pijnlijke woorden. Pijnlijke woorden voor Zeal. Laxus gaf er niet om en ging er enkel op in. De jongen fronste. Laxus begon daardoor te twijfelen over zijn aanpak. Liep hij te hard van stapel? Laxus besloot voor nu zijn grijns te behouden en te doen alsof er niks aan de hand was. Uiteindelijk ging Connor er ook flirterig op in. "Should be indeed," beantwoordde Connor flirterig terug. Laxus voelde het zelfvertrouwen terugkomen en grijnsde wat breder. Om er zeker van te zijn dat Connor geen vermoedens zou krijgen, besloot hij de situatie ook nog maar ‘uit te leggen’. Verrast keek Connor hem aan, waardoor Laxus meteen weer dacht dat hij een fout had gemaakt. God, hij onderschatte de situatie ontzettend.

"I don't mind having you around. You know I already stated I'm okay with all the stuff you pulled," sprak Connor. Laxus moest zich in te houden om niet verbaasd te kijken. Het klonk alsof Zeal had verteld over zijn verleden en dat was toch iets wat haast nooit gebeurde. Daarbij bracht het Laxus ook in een gevaarlijke positie. Hij wist nu niet hoeveel Connor wist van Laxus. Hoever kon Laxus gaan voordat Connor erachter zou komen? "More surprised you want to stick around me," vervolgde Connor en haalde Laxus uit zijn gedachte. Hij greep zijn kans om zich te herstellen. ”I’d always want to stick around with you,” reageerde Laxus en ging zo ongegeneerd verder met flirten. Hij wist niet waar de jongen het per se over had. Wellicht over zijn losbandige gedrag waar Zeal sinds kort niks meer vanaf wou weten, maar Laxus besloot het voor nu maar links te laten liggen. Het leek niet al te belangrijk te zijn. Hij nam een paar slokken van zijn drinken, voordat hij ongegeneerd dichterbij Connor stapte. ”So how much longer do you want to stay here?” vroeg Laxus hem met een uitdagende twinkeling in zijn ogen. Natuurlijk vond hij de club geen slechte locatie, maar het maakte het wel moeilijker om er achter te komen wie de jongen precies was en of Laxus zich er goed aandeed om de jongen te vermoorden of niet.

Laxus had de situatie iets te makkelijk ingeschat. Kennelijk zag Connor hier en daar nog wel wat abstracties in van hoe Laxus zich nu gedroeg in contrast met hoe Zeal zich gedroeg. Laxus deed een poging zichzelf te redden met succes. Hij vond het wonderbaarlijk dat Zeal over zijn verleden tegen Connor had verteld. Natuurlijk konden het enkel leugens zijn, en kon het zo zijn dat Connor eigenlijk niks wist, en daarom was Laxus vast besloten om het uit te zoeken. "Cute," reageerde de jongen op Laxus' flirterige opmerking. Kennelijk was Zeal al zo kwetsbaar geweest rondom de jongen dat hij hem werkelijk waar als 'cute' bestempelde. Laxus grinnikte zachtjes, kon het zelf nauwelijks geloven dat zijn tweelingbroer zo laag was gezonken, maar besloot er verder ook geen aandacht meer aan te besteden.

In plaats daarvan besloot hij zijn plan verder te zetten en daarvoor zouden ze uit de club moeten gaan. Met een simpele stap dichterbij en een uitdagende twinkeling in zijn ogen had hij de jongen al overtuigd. De drank werd naar achteren gegoten, waarna Laxus's hand werd vast gegrepen en hij werd mee gesleurd. "C'mon," hoorde hij Connor nog mompelen, terwijl Laxus hem braaf volgde naar buiten. Hij had zijn eigen beker al ergens neer gezet en vergeten. De drank boeide hem toch niet. Eenmaal buiten richtte hij zich op Connor. Hij wou voorkomen dat ze terug naar het verblijf gingen, wetend dat de kans dan groot was dat ze Zeal tegen het lijf zouden lopen. "Shall we go to the park?" stelde hij daarom voor. Goed, misschien niet de beste plek om samen intense dingen te doen, maar met een beetje geluk kon hij Connor wel zover krijgen. Hij gooide er daarom ook nog een uitdagende grijns achteraan. Seks in de open lucht had ook wel iets, toch?

Veel leek er niet voor nodig zijn om de jongen buiten de club te krijgen. Het liefste had Laxus nog wat meer gedronken, maar hij wist ook dat dat enkel zijn plan kon verpesten. Voor nu moest hij zich focussen op Connor en zijn plan voor hem, daarna zou hij zich helemaal klem kunnen zuipen. Zijn doel voor nu was uitvogelen hoe goed Connor en Zeal elkaar kende en of hij er beter vanaf was als de jongen dood was of niet. Het zou zonde zijn om dat mooie gezicht te beschadigen, maar als het Zeal pijn zou doen, zou Laxus er alles voor over hebben. Eenmaal buiten richtte Laxus zich meteen weer op Connor. Hij stelde voor om naar het park te gaan. Hij wou voorkomen om ergens heen te gaan waar ze Zeal tegen konden komen. Voor zover hij wist kwam Zeal niet vaak in het park, dus hopelijk deed hij er goed aan om dat voor te stellen. Met nog een uitdagende grijns leek hij Connor opnieuw makkelijk te kunnen overtuigen. "Sure," stemde de jongen in, waarna hij begon te lopen. Laxus keek even naar hun handen. Het gebaar voelde veel te lief aan en Laxus was niet gewend om zo met iemand te lopen. Niet meer sinds Loras. Hij slikte bij de gedachte alleen al, maar probeerde het zover mogelijk te stoppen. Hij moest voorkomen dat Connor het zou opmerken. "Sorry for the lack of teleport," mompelde Connor. Laxus keek even wat vragend, maar begreep toen wat Connor bedoelde. Right, de jongen kon teleporteren. Laxus was het glad vergeten doordat hij zijn aandacht bij andere dingen had gehad. "Can't really focus," verklaarde Connor en Laxus kon wel begrijpen waarom dat was. Hij grijnsde lichtjes, maar schudde zijn hoofd. ”Don’t worry. I don’t mind walking with you,” zei Laxus met een klein glimlachje en had zelf niet door hoeveel hij het echt meende.

Zijn blik bleef bij de jongen hangen. Hij vond het aandoenlijk hoe diens bleek van huis naar huis gleed. Onbedoeld begon hij zo naar de jongen te staren. "I always forget how nice walking is with all the teleporting, but it isn't a bad village, well, it's shit, but not bad, you know," zei Connor. Laxus grinnikte zachtjes en keek even van Connor naar de gebouwen om zich heen, voordat hij zich weer op Connor richtte. ”I suppose,” reageerde hij. Hij had er niet echt een mening over. Hij had wel leukere plekken gezien, maar daar zou hij Connor niet mee lastig vallen. "Better than home, I think, is what I'm trying to say." Laxus fronste lichtjes van die woorden. Hij voelde de nieuwsgierigheid opkomen en gooide het er maar op dat het goed voor zijn onderzoek zou zijn. ”What was your home like?” vroeg Laxus nu terwijl hij zijn blik nog altijd op de jongen hield. Het feit dat ze elkaars handen nog steeds vasthielden leek al geen doorn in het oog meer te zijn. Het voelde juist wat vertrouwend aan. Laxus dacht er niet verder overna en kneep lichtjes in Connor’s hand voor geruststelling.

Het was Laxus nog niet eens opgevallen dat ze niet teleporteerden. Immers had Laxus Connor’s krachten nog niet eerder meegemaakt en wist hij dus ook niet hoe vaak de jongen zijn krachten gebruikte. Natuurlijk kon Laxus er wel vanuit gaan dat de jongen de krachten veel gebruikte aangezien het hele handige krachten waren, maar je wist maar nooit. Daarbij leek het erop dat Laxus het ergens was vergeten. Alsof zijn gedachtes met totaal andere dingen bezig was. Hij reageerde enkel weer flirterig op de woorden van Connor en besloot het daarbij te laten. Ze hielden elkaars handen vast. Een aandoenlijk gebaar dat Laxus niet gewend was. Hij was gewend om alles met lust te doen, niet met lieve gebaren of liefde überhaupt. Nee liefde was iets geweest voor de Laxus die nog bij Loras was. Laxus voelde een knoop in zijn maag bij de gedachte, maar toch leek het gebaar hem minder te doen dan gedacht. Het duurde dan ook niet lang voordat hij het al was vergeten. Zijn aandacht ging terug naar Connor. Het leek alsof hij zijn blik niet van de jongen af kon krijgen. Elke keer als hij een poging deed om zijn blik af te wijken, kroop deze uiteindelijk toch elke keer weer onbewust terug naar Connor. Hij hield zichzelf maar voor dat het was uit nieuwsgierigheid en oplettendheid. Hij was nou eenmaal gewend om anderen in de gaten te houden. Ja, dat was de enige reden.

De opmerking over de gebouwen leken even nergens heen te gaan, totdat Connor begon over zijn thuis. Een opvallend onderwerp waar Laxus meteen meer over wou weten. Waarom wist hij niet, maar opnieuw zei hij tegen zichzelf dat het enkel was omdat hij meer onderzoek wou doen naar de jongen. Dat was immers de reden dat hij opzoek was gegaan naar Connor, toch? Laxus kon wel opmaken uit de eerdere woorden dan Connor geen leek thuis had gehad, maar Laxus wist eigenlijk niks van Connor’s verleden. Toch probeerde Laxus begrip te tonen. Hij schonk de jongen een klein glimlachje zodra hij hem zijdelings aankeek, waarna hij ook even in zijn hand kneep om te laten merken dat Laxus ervoor hem zou zijn als te veel gevoelens boven zouden komen. Het was schrikbarend hoeveel hij het meende, maar hij had het zelf niet door. Later zou hij dat pas beseffen. "It sucked," antwoordde Connor en week zijn blik weer af naar de huizen. Laxus behield zijn blik op de jongen en knikte enkel even zwijgend. Hij had geen oog voor de omgeving en hield Connor’s gezicht in de gaten. "It really is no fun to be blamed for everything bad. It's not like I could help that she left," sprak Connor mompelend verder. Zeal voelde hoe de grip in zijn hand verstrakte en geruststellend wreef hij met zijn duim over de rug van Connor’s hand heen. Hij voelde oprechte medelijden met de jongen en hij had zelf niet door hoe eerlijk die gevoelens waren. Hij was zo gewend om zijn gevoelens te faken dat hij niet wist wanneer ze echt waren. "Or maybe it was my fault," sprak Connor nog, waarop Laxus meteen zijn hoofd schudde. ”It wasn’t,” reageerde hij meteen. Hij snapte dat hij de situatie niet wist, hij was er niet bij geweest, maar toch was hij er zeker van dat het niet Connor’s fout was geweest. Doordringend probeerde hij Connor aan te kijken. ”There’s nothing you could’ve done and it wasn’t your fault,” sprak Laxus verder. Hij kwam tot een halt en kwam voor Connor staan. Even kort legde hij een hand tegen Connor’s gezicht aan en wreef hij zachtjes over diens wang heen met zijn duim. ”Don’t blame yourself, alright?” zei Laxus met een klein glimlachje, hopend dat Connor zich iets beter kon voelen.

Onbewust boeide het hem veel meer dan logisch was wat Connor had meegemaakt. Normaliter kon Laxus de gevoelens perfect nadoen. Doen alsof hij om de ander gaf, alsof hij bezorgd was, alsof hij medelijden voelde, maar het was altijd alsof. Het was altijd enkel een deel van het spel dat hij speelde. Een opoffer die hij moest maken om de rest van de avond een leuke avond te hebben. Een manier om dichterbij te komen, zonder echt dichterbij te komen. Hij liet de ander enkel denken dat hij om hem gaf, terwijl het hem eigenlijk niet deerde. Maar nu, onbewust, deed hij niet alsof. De gevoelens en gedachtes waren oprecht. Zelf had hij het niet door. Hij ging ervan uit dat het enkel al zo natuurlijk aanvoelde omdat hij het al zo vaak. Nooit had hij zich er schuldig over gevoeld, dus misschien voelde het daarom nu oprecht aan. Veel aandacht aan zijn eigen gevoelens en gedachtes had Laxus ook niet. Nee zijn volle aandacht lag bij Connor. De jongen begon te praten over zijn thuissituatie. Het was een vage beschrijving en eigenlijk wist Laxus niet veel meer van de situatie af, behalve dan dat Connor zichzelf de schuld ervan gaf. Iets wat Laxus niet kon accepteren. Hij wist hoe het voelde om ergens de spijt van te krijgen terwijl hij het niet had verdiend. Hij wou voorkomen dat Connor zichzelf op de kop zou geven voor iets wat hij niet had gedaan. Om die reden ging hij meteen tegen Connor in. Met een doordringende blik keek hij de jongen aan terwijl hij hem zei dat het niet zijn schuld was en dat hij er niks aan had kunnen doen. Hij voelde zich opgelucht zodra een glimlach verscheen op het gelaat van Connor. Hij eindigde zijn woorden met dat Connor zichzelf niet de schuld moest geven. "Alright," antwoordde Connor zacht. Laxus knikte eens goedkeurend, waarna hij ook verder begon te lopen.

Even ging zijn blik naar de gebouwen om hen heen, herinnerend wat Connor erover had gezegd, voordat zijn blik toch weer werd teruggetrokken naar Connor. "It's just, I wish I knew why, you know?" sprak Connor verder. Opnieuw knikte Laxus begripvol. Niet wetend waarom iemand weg was gegaan, was waarschijnlijk nog wel het lastigste. Je kon immers niemand de schuld geven en daardoor kwam de schuld bij jezelf terecht. Kennelijk had Connor ook de schuld gekregen van een ander, zijn vader gokte Laxus. Hij zei echter niks zeggen. Hij zou de jongen laten praten. "Who just leaves without saying anything?" vervolgde Connor. ”It’s an awful thing to do,” stemde Laxus in, zich niet bewust dat dat precies hetgeen was wat hij bij Loras had gedaan. Ook bij hem was hij vertrokken zonder een woord nog te zeggen. Hell, hij was al ontelbaar vaak vreemdgegaan, mensen vermoord, hij was begonnen te werken voor hun aartsvijand en Loras wist er niks van. Zijn gedachtes gingen niet naar Loras, ze bleven bij Connor hangen. Laxus keek op zodra Connor hem met een serieuze blik doordringend aankeek. Vragend keek Laxus hem aan. "If you ever leave at least say something." Verbaasd keek Laxus hem aan. Alsof hij er ooit aan zou denken om hem te verlaten. Wacht, wat? Verward schudde hij even met zijn hoofd voordat hij zijn keel schraapte en zich terug op Connor richtte. ”I’d never leave you,” sprak hij de woorden die iets te eerlijk aanvoelde voor zijn doen. ”But if I do have to leave you, I’d tell you,” voegde hij eraan toe met een klein glimlachje. Even bleef hij stil en even had hij zijn blik van Connor afgeweken. Vooral ook om even zijn focus op zijn eigen gedachtes en gevoelens te leggen. Hij voelde zich ontzettend verward en merkte nu pas hoeveel de jongen met hem deed. Hij probeerde de gevoelens en gedachtes zover mogelijk weg te duwen en richtte zich weer op Connor. ”Is that why you have a fear of commitment?” vroeg hij nu en keek Connor even aan. Hij wist niet of Connor überhaupt bindingsangst had, maar het feit dat de jongen nog van plan was om met anderen te slapen terwijl Zeal toch wel overduidelijk enkel oog had voor hem, liet toch wel zien dat Connor niet graag wou hebben dat iemand te dichtbij kwam en als ze dat wel deden deed hij zijn best om ze weg te jagen.

Laxus had zelf nog maar nauwelijks door hoe hij zich gedroeg tegenover Connor. Van buitenaf zou het lijken alsof hij zich gedroeg zoals hij zich altijd gedroeg bij een vreemde. Hij was aardig, begripvol en hier en daar wat flirterig. Maar als je beter zou kijken, zou het je opvallen dat hij het nu echt leek te menen. Een blik van medelijden stond in zijn gouden ogen gegraveerd terwijl een glimlach van geruststelling rond zijn lippen lag. Pas toen Connor begon over zijn moeder, en hoe zij zomaar weg was gegaan, begon het hem te dagen hoe makkelijk hij de leugens sprak. Alsof het geen leugens meer waren. Liegen had altijd als een natuurlijk iets voor hem gevoeld. Nooit had hij zich er schuldig onder gevoeld, waardoor het al comfortabel aanvoelde, maar op het moment voelde het ook vertrouwd aan – alsof hij helemaal niet deed alsof. Toch probeerde hij zichzelf te zeggen dat hij wel degelijk deed alsof en dat hij enkel op een nieuw punt was gekomen. Een punt waarom de leugens zijn waarheid werden. Dat gevoel zal vast worden vervangen door lust op het moment dat hij de jongen eenmaal in bed had gewerkt, of op het moment dat hij wist dat hij de jongen kon vermoorden. Onbewust voelde hij daarbij tegenzin opkomen, maar hij merkte het zelf niet op.

Op het moment dat de jongen hem beval dat hij het moest zeggen als hij hem zou achterlaten, wou Laxus meteen zeggen dat hij Connor nooit zou verlaten. Een leugen die veel te makkelijk en veel te snel over zijn lippen wou kruipen. Hij hield zichzelf tegen, bang voor de vele waarheid die in de woorden lag. Daarbij waren het woorden die hij niet na kon gaan. Toch zei hij ze, met de gedachte dat het een leugen was. Beloven dat je nooit wegging, was een lege belofte. Je wist niet wat de toekomst bracht, dus je kon er nooit zeker van zijn dat je nooit weg zou gaan. Natuurlijk kan je je best doen, maar er is geen garantie. De sceptische in Connor’s ogen was daarom ook terecht en Laxus besloot er nog woorden aan toe te voegen. Woorden die ook veel te dicht bij de waarheid kwamen. Hij voelde een druk op zijn borst, een angst die op kwam zetten en hij besefte zich dat Connor waarschijnlijk dezelfde angst ervaarde. Zonder dat hij zelf echt door had stelde hij al de vraag. Het voelde goed om te stellen, hij was oprecht, maar opnieuw besefte hij zich dat zijn eigen angst daarbij vergrootte: de angst dat Connor te dichtbij kwam.

De jongen behield zijn blik naar voren. Eigenlijk zei dat al genoeg. Toch zweeg Laxus en wachtte hij op een antwoord terwijl hij zijn blik nog altijd behield op Connor. "I don't have a fear of commitment. I just don't want to get close to people, I don't want to repeat that drama," antwoordde Connor als verdediging. Een klein glimlachje begon Laxus’s lippen te sieren. Had de jongen door wat hij had gezegd? Was hij zich ervan bewust? Even bleef hij hem zwijgend aan kijken, voordat hij dichterbij bewoog. ”You just explained the definition of fear of commitment,” fluisterde Laxus in Connor’s oor. Een klein kusje werd op diens oor gedrukt, voordat hij zich weer terugtrok en Connor met een klein glimlachje aankeek. ”Don’t worry. I have it as well,” gaf Laxus veel te eerlijk toe. Het was zo gemakkelijk om de waarheid te vertellen tegen Connor en het vergrootte de angst, maar aan de andere kant voelde het zo ontzettend vertrouwd aan dat hij het aandurfde en wou zien waar het heen ging. ”But you have to keep taking risks, otherwise you’ll end up al alone, and what kind of life is that?” sprak Laxus verder. Hij richtte zijn blik naar voren. ”Sure you can get hurt, but is that really so bad? It’s not fun, but it’s part of life.” Zijn blik ging terug naar Connor. ”If you don’t want to get hurt, you might as well just lock yourself into your room and never come out again,” eindigde hij met een doordringende blik.