Door Connor’s aandringende vraag om het te zeggen als Laxus zou vertrekken, was het voor Laxus overduidelijk dat Connor aan bindingsangst leed. Iets wat Laxus niks verbaasde als hij de geschiedenis van de jongen zo hoorde. Hij vroeg ernaar, maar Connor leek er nog niet bereid te zijn om erover te praten. Hij ging de verdediging in, maar met de woorden die hij sprak bevestigde hij juist Laxus’s vermoeden. Zelf leek hij het nog niet eens door te hebben ook. Het was schattig en liet Laxus desondanks het onderwerp toch glimlachen. Hij boog dichterbij, zei Connor dat hij zojuist de definitie van bindingsangst had gegeven, waarna hij zich weer terugtrok. "There's a difference," mompelde Connor nog koppig en liet zo Laxus zachtjes grinniken. Als hij zichzelf dat wou wijsmaken, mocht hij dat doen, maar uiteindelijk zou hij zelf ook wel tegen de waarheid aan lopen.

Het kleine glimlachje rond Connor’s lippen liet hem eveneens glimlachen, voordat Laxus verder sprak. Hij probeerde de situatie wat comfortabeler te maken voor Connor door te praten over zijn eigen bindingsangst. Hij besloot zijn wijsheid over de bindingsangst met hem te delen. Hij wist hoe verleidelijk was om iedereen weg te jagen die ook maar dichterbij durfde te komen en ondertussen iedereen om je heen de schuld ervan te geven – zelfs als je wist dat het je eigen schuld was. Het was een vicieuze cirkel en je zou er nooit uit kunnen komen tenzij je het bleef proberen om nieuwe mensen te leren kennen en hen dichterbij liet komen. Het was een angstige ervaring en het was moeilijk, maar het was de enige oplossing. Als je niet bleef proberen kon je net zo goed jezelf opsluiten in een kamer en daar de rest van je leven spenderen. Een korte stilte viel en Laxus liet de woorden even tot Connor doordringen. Hij ging er niet vanuit dat hij Connor meteen kon overtuigen, sowieso was dat niet zijn plan. Hij wou de jongen enkel vertellen hoe hij erover dacht en hopelijk de jongen verder helpen. Connor moest voor zichzelf beslissen of hij er klaar voor was of niet.

"Being alone isn't bad," sprak Connor uiteindelijk zacht. Laxus richtte zijn blik op hem. ”It isn’t,” stemde hij zachtjes in. "It's what'll end up happening anyway." Laxus slikte eens bij de woorden. Liever hoorde hij het niet, maar hij wist waarom Connor het zei. Hij had immers zelf die angst ook. "It might not be the best kind of life but it's not like this loop has many better options. There's no real future here but we're stuck. The best thing you can do is drink your days away. Whether alone or together doesn't make much of a difference then," sprak Connor verder, waarna hij een zucht slaakte en stil viel. Even keek Laxus naar hem. Hij twijfelde of hij nog verder moest praten. Hij wou de jongen niet verdrietig of bozer maken, maar hij wou hem wel helpen. Uiteindelijk besloot hij dan toch zijn mening te geven. ”There’s still a future. Maybe not as physical as normal humans have, but it’s still there. You still have desires, still dreams you want to fulfill, goals to achieve, needs to fill,” begon Laxus. ”And there’s a difference between alone and lonely. Knowing the fear of commitment, you actually long to someone who will be with you and stay with you, but it’s impossible to have any guarantee that they won’t leave you, so you withhold yourself from ever letting anyone get close enough to be that someone.” Misschien groef hij nu iets te diep in de speculaties over Connor, maar hij ging er vanuit dat hij het bij het rechte eind had. Met een klein kneepje in Connor’s hand begon een bemoedigende glimlach Laxus’s lippen te sieren. ”The best thing to do, is to not think too much about it. Enjoy the time you have together and don’t worry about how long it’ll last. There’s never a happy ending, you’ll always get hurt, but it’ll be worth it if the time before that is enjoyable enough,” eindigde Laxus zijn woorden met een glimlachje.

Even twijfelde Laxus of hij er verder op in moest gaan. Immers was dit nog maar de eerste keer dat hij de jongen echt had ontmoet. Natuurlijk had hij grondig onderzoek naar Connor gedaan, voor zover dat mogelijk was, en dacht hij wel alle belangrijke dingen te weten van de jongen, maar toch voelde het iets te persoonlijk om er zo diep op in te gaan. Normaal zou Laxus er geen problemen mee hebben. Hij wist precies hoe hij op iemands gevoelens kon inspelen en het precies zo kon praten dat het leek alsof hij medelijden had en precies wist hoe de ander zich voelde, terwijl hij er misschien helemaal geen ervaring mee had. Dan zei hij enkel de woorden die de ander wou horen, dan was het genoeg om hen te krijgen waar Laxus ze wou hebben. Misschien was dat hetgeen wat ervoor zorgde dat Laxus er nu wel moeite mee had. Hij wist hoe het was om bindingsangst te hebben. Hij wist hoe verschrikkelijk het was om iemand dicht bij je te willen hebben, maar dat je de ander nooit genoeg kon vertrouwen om hen echt toe te laten. Dan zou je een echte relatie nooit kunnen hebben. Hijzelf had dat probleem gehad met Loras. Toen hij was gered uit de handen van Zeal, had hij geprobeerd om een relatie weer met Loras op te bouwen. Maar het feit dat de jongeman voor zeven jaar lang het verschil niet had gezien tussen Laxus en Zeal, had voor genoeg schade gezorgd. Laxus zou hem nooit meer kunnen vertrouwen. Het had een groot litteken achter gelaten en Laxus wist dat hij nooit meer terug zou kunnen naar het leven waar hij ooit naar had verlangd.

Maar dit was niet Loras, dit was Connor en hij hoefde Connor ook niet te vertrouwen. De jongen was enkel een pion in het grote spel dat Laxus aan het spelen was. Niets meer dan dat. Het maakte niet uit als hij de gevoelens van de jongen tegen hem gebruikte. Met die gedachte, en nog achterliggende diepere gevoelens, besloot hij verder te praten. Hij sprak onbewust over zijn eigen ervaringen en eigen verlangens. Natuurlijk had hij op het moment ook enkel het verlangen om Zeal’s leven een hel te maken en wraak te nemen, maar het diepere gevoel was een leegte die maar niet gevuld kon worden. En dat enkel omdat hij niemand anders zou toe laten en hij gokte dat Connor hetzelfde had. "Not a fear of commitment," sprak Connor meteen. Laxus glimlachte lichtjes door de ontkenning, maar zei er verder niks over. ",but you're right about the rest. Nobody's gonna want to stay with me though," vervolgde Connor. Aan de ene kant was Laxus blij dat hij het bij het juiste eind had, maar hij voelde zich ook somber dat Connor het zo in zag. Om die reden glimlachte hij wat bemoedigend naar de jongen. ”I’m still here right?” reageerde Laxus met de glimlach, zich niet ervan bewust dat Zeal en Connor een langer verleden hadden dan hij aanvankelijk wist. Hij wist enkel dat de twee sinds kort met elkaar op trokken en nogal close waren, hij wist niks van voorgaande problemen of situaties af – simpelweg omdat hij toen nog niet in de lus was gekomen.

Hij sprak verder, gaf Connor het advies dat het beter was om te genieten van de tijd die je had met iemand en de zorgen die je had van je af te schuiven. Het was moeilijk en Laxus zelf had al geaccepteerd dat niemand ooit meer dicht bij hem kon komen, maar dat betekende niet dat hij zou genieten van de paar momenten dat iemand wel dicht bij hem kwam en om hem leek te geven. Aan het einde van de avond zou hij toch diegene zijn die hen zou laten vallen, niet andersom. Een stilte viel. Laxus’s blik ging van Connor naar het park die hij ook nu pas opmerkte. Hij was zo opgegaan in het gesprek dat hij hun eerste doel geheel was vergeten. En ergens voelde hij nu helemaal geen motivatie meer om Connor nog in die positie te werken. Connor daarentegen leek zijn zinnen er nog op te hebben gezet. Laxus keek op zodra de jongen zich naar hem toe draaide en tot stilstand kwam. "Then let's make sure this is enjoyable," sprak Connor met een knikje richting het park. Even keek Laxus weer naar het park, voordat hij zijn blik terugging naar Connor. Hij wist dat hij akkoord moest gaan, dat hij er verder op in moest gaan, maar iets hield hem tegen. Het voelde fout. De jongen grijnsde uitdagend, maar het voelde niet goed. Laxus grijnsde lichtjes terug, nog wat onzeker over zijn eigen beslissing. Hij legde een hand zachtjes tegen Connor’s gezicht aan. In een liefkozend gebaar gleed zijn duim over diens kaaklijn heen. ”Whatever you want. I’m fine with just talking as well,” zei Laxus nu. Het ging geheel tegen zijn strategie in en zelf begreep hij ook niet waarom hij het deed, maar alles in zijn lichaam schreeuwde het om het niet te doen en hij volgde zijn gevoel. Zijn hand zakte af, waarna hij met een glimlach verder liep en het park in ging. Desnoods zouden ze wel een bankje kunnen vinden waarop ze zouden kunnen zitten en praten.

De bindingsangst was overduidelijk ook al leek Connor dat nog altijd te willen negeren en ontkennen. Het maakte op zich niks uit. Laxus zou hem alsnog kunnen helpen. Waarom hij de jongen wou help wist hij niet, maar eerlijk gezegd dat hij er ook niet al te veel over na. In plaats daarvan zei hij enkel dat hij nog steeds bij Connor was terwijl Connor zei dat iedereen hem verliet en niemand bij hem wou zijn. Een gevoel dat Laxus maar al te goed herkende. Even kreeg Laxus een waarderende blik voordat Connor reageerde. "For now," klonk het zacht en Laxus kon het nog maar net horen. Hij glimlachte wat zodra hij voelde ho de jongen zijn hand wat strakker vastnam. Laxus kneep eveneens, maar wat meer geruststellend, in de hand van de jongen. ”I’ll show you that I stay,” sprak Laxus zachtjes. Hij wist dat woorden en beloftes niks konden doen in zo’n situatie. Enkel de tijd zou aantonen dat Laxus echt nergens heen zou gaan en er altijd voor Connor zou blijven zijn. Hierbij leek Laxus even zijn originele doel en levensmethode te vergeten. Hij zou nooit voor eeuwig bij Connor kunnen zijn. Vroeg of laat zou Connor erachter komen wie Laxus echt was en dan zou Connor hem de rug toekeren. Het zou dan tenminste niet Laxus zijn die Connor in de steek liet maar andersom. Misschien deed dat iets minder pijn.

De twee kwamen aan bij het park en het leek erop dat Connor genoeg had van het zware onderwerp. Hij probeerde zichzelf te forceren om weer in de mood te komen, maar Laxus wou voorkomen dat de twee het enkel zouden doen om hem af te leiden. Wat ironisch was aangezien Laxus enkel en alleen met Connor zou moeten om gaan om hem in bed te krijgen, niet om emotionele steun te geven. Laxus gaf toch aan dat hij het ook goed vond om nog wat meer te praten en dat niks verplicht was. Even keek Connor hem aan en Laxus keek hem met een klein glimlachje terug aan. "I have nothing to talk about," antwoordde Connor kill. Laxus keek er even van op, maar knikte. Hij wou er enkel voor Connor zijn en niks forceren. "Unless there's more you want to say," sprak Connor kalmer verder. Laxus glimlachte wat, dankbaar dat Connor hem nog de kans gaf, maar schudde zijn hoofd. Eigenlijk was het beter dat Laxus hem zo min mogelijk vertelde, niet wetend hoeveel Zeal Connor precies had verteld en hij wou diens woorden niet contradicteren, wetend dat hij dan door de mand kon vallen. ”I have nothing to say either,” antwoordde Laxus daarom en liet zich gewillig naast Connor op een bankje neervallen. Even ging zijn blik naar Connor, voordat zijn blik naar voren ging en hij iets dichterbij schoof. Hij legde een arm om Connor heen en drukte de jongen tegen zich aan. Hij voelde geen enkele behoefte naar seks, wat best een overwinning was op zich, maar voelde nog wel de drang om de jongen gerust te stellen. Het was echter ook duidelijk dat de jongen er niet over wou praten en daarom besloot Laxus het enkel met dit gebaar duidelijk te maken dat hij er voor hem was. Even hield hij de jongen zo vast, voordat hij een beetje afstand nam en de jongen aankeek. Met een kleine glimlach rond zijn lippen boog hij dichterbij om de jongen een zacht, maar betekenisvolle kus te geven.

Het gesprek was een stuk dieper gegaan dan Laxus aanvankelijk had verwacht. Zijn eerste idee van de avond was geweest om dronken te worden en Connor het bed in te werken, maar zodra de twee buiten waren gekomen leek dat hele plan overbodig te zijn. Het leek erop alsof hij opeens geen behoefte meer had om de jongen te gebruiken en te manipuleren. Hij wist niet waarom maar alle drang daarna was verdwenen op het moment dat de twee echt waren begonnen met praten. Laxus had zelf maar half door wat er gaande was. Hij wou er niet te veel over nadenken. Hij wou zijn aandacht bij Connor houden en gewoon doen wat goed voelde. Later zou hij er wel een midlife crisis over hebben. En heel misschien zijn haar blauw verven. Voor nu hield hij zijn aandacht bij Connor. De twee waren aangekomen bij het park en het eerste plan werd weer voorgelegd, maar Laxus maakte duidelijk dat hij het ook goed vond om enkel te praten. Connor leek immers nog behoorlijk uit zijn doen te zijn door het gesprek en hij wou de jongen niet forceren tot seks – iets wat ook opmerkelijk voor Laxus was, maar opnieuw zou hij zich dat pas later realiseren. De twee namen plaats op een bankje in het park. Het gesprek was stilgevallen, maar even leek het erop dat de stilte welkom was. Laxus sloeg zijn arm om de jongen heen. Connor leunde gewillig tegen hem aan en legde zijn hoofd tegen hem neer. Onbewust liet Laxus koesterend zijn duim over de schouder heen glijden. Hij had niet door hoeveel hij van dit simpele moment kon genieten. Enkel nog een klein lief kusje verbrak de stilte, voordat ze zich beiden weer richtte op de nacht voor hen.

Verzonken in gedachte keek Laxus naar voren, niet wetend hoe blij hij op het moment nou eigenlijk was. De warmte die hem werd gebracht door het simpele feit dat Connor tegen hem aanleunde, was een warmte die hij al in een hele lange tijd niet meer had gevoeld. Van zijn part mocht dit moment eeuwig duren, maar daarin leek hij even vergeten te zijn dat zijn metgezel nog altijd behoorlijk aangeschoten was. ”We should take one of those ducks home,” klonk het naast hem. Verbaasd keek Laxus Connor even aan, waarna zijn blik naar de eenden gingen die vredig lagen te slapen. Zachtjes lachte hij zodra hij zich besefte dat Connor het waarschijnlijk ook echt zou doen. Hij kon zich enkel inbeelden hoe Zeal daarop zou reageren, maar het zou ongetwijfeld geweldig zijn. Die gedachte alleen was al genoeg om hem te overtuigen. ”We totally should,” ging Laxus akkoord met een brede grijns. Hij kwam weer recht en trok Connor overeind met dezelfde beweging. ”Shall we each take one?” stelde hij nu voor met een blijvende grijns. Er was natuurlijk altijd een kans dat Zeal op de kamer was, maar hij ging er vanuit dat Zeal nog niet in bed lag, anders zou Connor vast ook al in bed liggen. Het idee van Zeal die een kamer vol met eenden tegen kwam werd mooier met het moment en Laxus voelde zich enkel enthousiaster worden.

De zware gespreksonderwerpen waren geweest en de mood in seks was compleet verdwenen. Van Laxus’s part zouden ze nu voor de rest van de avond in stilte op het bankje kunnen blijven zitten en het zou al een perfecte avond zijn. Niks hoefde er nog aan worden veranderd. Hij wou het moment vereeuwigen, maar Connor leek andere plannen te hebben. De jongen was immers nog altijd aangeschoten en had alweer nieuwe plannen gemaakt. Namelijk om eenden te ontvoeren. In eerste instantie wou Laxus ertegenin gaan. Hij voelde helemaal geen behoefte om die dieren te vangen en te brengen naar Connor’s kamer, maar zodra hij zich besefte dat het ook Zeal’s kamer was, stemde hij gelijk in. Het beeld alleen al dat Zeal zijn kamer zou binnenlopen met eenden in zijn slaapkamer was al hilarisch genoeg om het plan uit te voeren. Het was jammer dat Laxus er zelf niet bij kon zijn om te zien hoe Zeal erop zou reageren. Nadat hij akkoord was gegaan stond hij op. Hij glimlachte wat zodra hij merkte hoe Connor nog wat tegen hem aanleunde terwijl ze stonden. Schattig was de jongen zeker. Laxus legde zijn plan uit. Er was een kans dat het fout zou gaan, maar hij zou het in ieder geval proberen. Desnoods zou hij de eenden tijdelijk verlammen zodat ze ze makkelijk mee konden nemen. Echter wist hij niet precies hoeveel volt een eend kon hebben, dus de kans dat ze het niet zouden overleven was ook erg groot.

Even viel er een korte stilte en leek Connor even wat tijd nodig te hebben om na te denken over de situatie. Zwijgend keek Laxus toe terwijl de jongen nadacht. Hij liet zijn blik over het gezicht van de jongen gaan. Een steek van jaloezie ging door hem heen, wetend dat Zeal veel meer tijd had om met de jongen door te brengen dan Laxus had. Laxus schoof de gedachtes zover mogelijk weg. Niet aan denken. Hij moest zijn aandacht bij het heden houden. ”That could work,” mompelde Connor uiteindelijk. Laxus knikte eens. Ze lieten elkaar los en begonnen het plan. Zwijgend keek Laxus voor een moment toe hoe Connor dichterbij sloop. Het was ongelooflijk dat de jongen nog zo stil kon zijn terwijl hij duidelijk te veel op had. Laxus besefte zich dat hij niet achter kon blijven en probeerde ook zo stil mogelijk bij de eenden te komen. Zodra ze eenmaal bij de eenden aankwamen werd er naar de eenden gebaard om te beslissen wie welke zou pakken. Laxus knikte eens ter bevestigingen. Zijn handen zweefde boven de eend die hij zou pakken. Op hetzelfde moment als Connor sloeg hij toe en greep hij het beest vast in zijn handen. Het dier begon, net zoals die van Connor, luid te kwaken en Laxus moest moeite doen om het dier in bedwang te houden. Uiteindelijk legde hij een arm om het beest heen en drukte hij het stevig tegen zijn borst aan waarmee het dier iets leek te kalmeren. Laxus keek op en zag dat Connor ook succes had gehad. Breed grijnzend kwam Laxus voor hem staan. ”Step one is a succes, now onto the next step: getting them into your room,” sprak Laxus, even vergetend dat hij eigenlijk ‘our room’ moest zeggen. Ondertussen begon hij al met lopen in de richting van het verblijf. Hij ging er immers vanuit dat Connor hen nog steeds niet kon teleporteren en daarbij had hij liever toch nog even tijd alleen met Connor, en hun nieuwe eenden natuurlijk.

Eenden stelen stond nou niet bepaald op zijn bucket list en ondanks zijn rare verleden had hij daar ook totaal geen ervaring mee. Maar als hij bovennatuurlijke wezens kon vangen, dan zou hij toch vast ook wel een paar simpele eenden kunnen vangen. Het grotere probleem was meer of Connor ook zijn handen op eend kon krijgen zonder te veel geluid te maken. De jongen had immers behoorlijk wat alcohol op, maar het leek erop dat zijn motivatie om eenden te vangen groot genoeg was om genoeg concentratie op te brengen. Zo wist de jongen zich in stilte naast de slapende eenden neer te zetten. Op hetzelfde moment sloegen ze toe en grepen ze de eenden vast. Laxus vond dieren maar niks en zodra zijn eend ook luid begon te kwaken moest hij moeite doen om de eend niet met geweld stil te krijgen. Gelukkig werd het dier stiller zodra Laxus het tegen zijn borst aandrukte. Hij richtte zich op Connor die ook succes had gehad. Goed, stap één was gedaan, nu moesten ze de dieren nog naar Connor’s kamer krijgen. Laxus vergat hierbij even dat hij zich nog voordeed als Zeal dat hij eigenlijk moest zeggen dat ze het naar ‘hun’ kamer moesten brengen, maar Laxus besefte het zich niet en ook Connor leek er niet te veel over na te denken. Ze begonnen terug te lopen naar het verblijf. Zover zou het niet zijn, dus tot die tijd zouden ze wel de eenden in bedwang kunnen houden leek hem. ”Everyone should be asleep, it can’t be that hard,” antwoordde Connor op Laxus’s woorden. Laxus knikte eens. ”As long as we’re fast, quiet and keep the ducks silence as well,” ging Laxus akkoord. Ze moesten voorkomen dat anderen wakker zouden worden van luid gekwaak. ”The hard part is naming them,” sprak Connor verder. Laxus keek even verbaasd op voordat hij lachte. Dat was wel heel schattig. ”Oh? Were you thinking of any names?” vroeg Laxus nu geamuseerd verder terwijl hij even opzij keek naar Connor. Aangezien de jongen erover begon leek het erop dat Connor er al flink over aan het brainstormen was.

Goed, ze hadden de eenden, nu moesten ze ze nog veilig in het verblijf krijgen zonder dat iemand ook maar wekker werd en ondertussen moest Laxus maar hopen dat Zeal juist nog niet sliep. Connor kon misschien aangeschoten zijn, maar de jongen was vast nog niet zo dronken om twee Zeal’s te negeren. Het plan om eenden te droppen in de kamer was echter te leuk om het nu nog tegen te gaan. Als ze Zeal tegenkwamen, zou Laxus wel snel verdwijnen en hopen dat Connor zou denken dat Zeal dezelfde was. De twee liepen verder terug richting het verblijf. Ondertussen begon Connor over de namen van de eenden. Geamuseerd vroeg Laxus hem of hij al namen had bedacht. Laxus kon zo wel een paar namen bedenken, maar het was natuurlijk veel interessanter om te weten wat voor namen Connor had bedacht met zijn dronken gedachtegang. Instemmend knikte Connor. Even bleef de jongen stil terwijl Laxus hem afwachtend aankeek. Uiteindelijk hield Connor zijn eend wat op. ”I can’t decide if he looks badass like a ‘Murder’ or if I should go for something like ‘Laxy’,” antwoordde Connor. Verbaasd keek Laxus op. Hij had zichzelf voorbereid om de meest rare namen, maar de laatste suggestie had hij zeker niet verwacht. ”Laxy?” herhaalde hij daarom ook verbaasd. Hij kon wel nagaan dat het een bijnaam voor Laxus was, maar betekende dat dat Connor zich ervan bewust was dat hij nu naast Laxus liep in plaats van naast Zeal, of was er iets anders aan de hand? Op zijn hoede hield Laxus zich verder stil. ”Maybe that would cheer Laxus up too if he had a duck named after him,” vervolgde Connor bedachtzaam. Fronsend keek Laxus naar hem. Het leek erop dat Connor dus nog steeds dacht dat hij naast Zeal zat, maar ondertussen wou hij wel Laxus opvrolijken? Laxus begreep er weinig van, maar het idee gaf hem wel een bepaald warm gevoel. Hij durfde het gevoel enkel niet toe te laten, bang dat hij de verkeerde conclusies nam. ”Why do you want to cheer him up?” vroeg Laxus daarom. Laxus wist de reden niet en vroeg zich af waarom Connor überhaupt nog om Laxus zou geven. ”Maybe a Laxus and a Zeal, but then I’d feel bad not having a Connor.... What do you think?” sprak Connor nu verder. Hij was het nog duidelijk niet eens over de namen van de eenden. Laxus glimlachte wat. Als het aan hem was dan wist hij het wel. ”I think a Laxus and a Connor will be cute together,” antwoordde hij niet zo heel subtiel. Hij ging er maar vanuit dat Connor te drunken was op het op te merken. Als Connor het eens was met de benaming had hij op die manier Zeal al metaforisch uit het plaatje gewerkt. Dan hoefde hij alleen nog even Zeal te vermoorden en was het plaatje realiteit. Het was perfect.