Best things in life aren't free

Onderwerp: Best things in life aren't free do maa 12, 2020 10:21 pm

Kelvin stapte met een zucht de woonkamer binnen. Hij was pas net in de lus en iedere locatie was nog nieuw voor hem. De enige manier om de plattegrond helaas te leren kennen was door het hele huis te lopen en notitie te maken van alle kamers die hij tegenkwam. Deze was vrij levendig, wat te verwachten viel gezien het de living room was, niet de dode room. Zijn blik gleed verder rond de kamer om alles tot zich te nemen voor hij verder binnen stapte. Onopvallend trok hij zijn jas net wat rechter. Het was belangrijk dat zijn geweldigheid ook over kwam op alle andere in de kamer en nette kleding hielp daar bij. Al was het zo dat hij er in alles natuurlijk geweldig uitzag.

Beoordelend keek hij naar de bank waar hij heen was gestapt. Het zag er schoon uit en goed genoeg voor hem op dit moment. Zijn standards had hij toch al eindeloos verlaagd sinds hij de loop in was gestapt en zijn spullen bij Eloise had gedumpt. Hij was zelfs bereid om voorlopig een kamer te delen tot Bluebonnet besloot dat er genoeg ruimte was en hij zijn eigen kon krijgen. Bovendien, als hij 100% eerlijk was, was het ergens toch wel fijn om tenminste een bekend gezicht in Eloise te hebben. Niet hij dat haar ooit ging toe vertrouwen. Het was het risico niet waard om hun band zoals die nu was tussen prins en dienstmeid te ondermijnen. Met een zucht liet hij zich op de bank neerzakken, al ontspande hij niet helemaal. Opnieuw keek hij rond door de kamer tot de deur opnieuw openging en een nieuw persoon binnenstapte. Vol afwachting keek Kelvin toe.

x

Onderwerp: Re: Best things in life aren't free vr maa 13, 2020 2:52 pm

Vol wonder in haar blauwe oogjes staarde Josie naar de dansende vlammen voor haar. Ze kon er geen genoeg van krijgen, van de veranderende kleuren en. de manier waarop de vlammen haast leken te vechten over welke het sterkst was. Ze zat graag op deze manier: haar voetjes recht voor haar uitgestrekt, voorovergebogen maar niet te dichtbij het vuur. Haar trouwe olifantje Ellie was natuurlijk stevig in haar armpjes geklemd, haar wangetjes een tikkeltje rood door de warmte van de open haard. Haast zonder te bewegen bleef ze daar zo zitten, kijkend naar het vuur. Maar het vuur werd kleiner en kleiner, totdat het eigenlijk alleen nog maar gloeiende kooltjes waren. Teleurgesteld fronste Josie. Ze was nog helemaal niet klaar met kijken! Waarom had het vuur haar nou alleen gelaten? Tenzij... Ze wist het al, het vuur had gewoon honger! Als zij soms honger hard werd ze ook moe. Het vuur had gewoon een beetje hout nodig. Opgewonden viel haar blik op de netjes opgestapelde verzameling brandhout naast de stenen open haard. Ze duwde zichzelf overeind, en pakte een tikkeltje onhandig een groot stuk hout. Dat zou het vuur fijn vinden. Met twee handjes omklemde ze het blok, en draaide ze zich naar het smeulende hoopje kolen. Nu kwam het moeilijke gedeelte. Ze wist namelijk maar al te goed dat ze niet te dichtbij het vuur mocht komen, maar hoe moest ze dan het vuur eten geven? Ze had hulp nodig, van een groot mens. Gelukkig voo haar zag ze nou net een grote jongen op de bank ploffen. Hij had een grappig jasje aan een leek niet helemaal ontspannen. Een tikkeltje verlegen stapte het kleine meisje op hem af, het blok hout nog steeds in beide handjes geklemd. "Kan jij me misschien helpen met het vuur eten geven?" , vroeg ze hoopvol. Normaal zou ze best verlegen zijn om zomaar zo'n grote jongen aan te spreken, maar ze wou zo graag het vuur zien!

Onderwerp: Re: Best things in life aren't free za apr 04, 2020 4:07 pm

De teleurstelling die hij voelde viel niet van zijn gezicht af te lezen toen de deur weer dichtging. Blijkbaar had de onbekende besloten dat hij toch niet in de living room wilde gaan zitten. Ook goed. Hij leunde nog wat verder naar achteren op de bank en legde zijn handen achter zijn hoofd. Lang kreeg hij echter niet de tijd om er bij stil te staan aangezien een nieuw persoon al op hem afstapte. Verbaasd en met een wenkbrauw opgetrokken keek hij naar het kleine meisje. Hoe oud was dit mormel- pardon, kind? Het kon hoogstens een jaar of vier zijn schatte hij zo in. Kelvin had weinig met kinderen maar hij stuurde haar tenminste niet meteen weg. In zijn eerste snelle scan van de kamer was ze hem compleet ontgaan maar nu realiseerde hij zich dat ze net nog bij het haardvuur had gezeten. ”Kan je me misschien helpen met het vuur eten geven?” vroeg ze met een sprank van hoop. Verward staarde Kelvin haar aan terwijl hij probeerde te bedenken hoe je vuur eten moest geven.

Zijn blik ging van het blok hout in haar hand naar het bijna gedoofde vuur en de realisatie drong door hem heen. Met eten geven bedoelde ze het hout op het hoopje kolen leggen om het vuur weer aan te wakkeren. Met een zucht duwde hij zichzelf overeind van de bank. Het was niet alsof hij zoveel beters te doen had. Bovendien was hij ook wel realistisch genoeg om te weten dat dit meisje waarschijnlijk niet eens doorhad dat ze tegen de toekomstige koning sprak. ”Zeker,” gaf hij uiteindelijk in. Hij liep richting het smeulende vuur en knielde erbij neer. Er zat gelukkig geen ingewikkeld systeem achter, het enige wat ze nodig hadden was het blok hout. Kelvin hield zijn hand uit als teken dat ze het blok aan hem kon geven. ”Het is vast hongerig, pak maar nog een blok,” ging hij mee in haar metafoor.

x

» Are there still beautiful things?
» Some things never change
» [FINISHED] Thinking about a lot of things.
» Free happiness
» All my life I've been good, but now.