Zeal had het gevoel dat hij hier ver weg van moest komen. Als hij nog een seconde langer bij Connor in de buurt zou zijn en nog langer zijn domme argumenten moest aanhoren, zou het geheid uiteindelijk misgaan. Hij wou de jongen niks aan doen. Hij wou voorkomen dat hij domme dingen ging zeggen of doen die uiteindelijk een slechte impact op Connor zouden hebben – zelfs als de jongen het op het moment verdiende. Uiteindelijk wist Connor hem tot een halt te roepen door te zeggen dat het hem speet. Of het hem echt speet geloofde Zeal niet, maar het was tenminste een minuscuul stapje in de goede richting. Hij draaide zich half om naar de jongen om de woorden aan te horen. Ergens maakte de woorden Zeal nog bozer, wetend dat Connor het enkel zei omdat hij wist dat Zeal boos was, maar niet omdat hij wist waarover Zeal boos was. Het was een ontzettend frustrerende situatie, maar Zeal wist ook dat het enkel erger kon worden als hij de woede te veel zou toe laten. Daarbij voelde hij zich ook nu al schuldig om de opmerking die hij net had gegeven. Hij liep naar Connor toe en kwam voor hem tot een halt. Een klein kusje werd op diens lippen geplaatst. Een klein gebaar om aan te tonen dat, desondanks de stomme keuze die Connor had gemaakt, Zeal nooit lang boos op hem kon blijven. Vervolgens zei hij Connor om voor de rest van de nacht stil te blijven. Dan zou Zeal de nacht overleven. Hopelijk zou het de volgende ochtend dan weer beter zijn. Connor knikte na zijn woorden. ”Right, no talking,” antwoordde Connor nog. Zeal knikte eens, waarna hij langs de jongen de trap weer op liep. Eenmaal terug in hun kamer kleedde Zeal zich opnieuw uit en legde hij zich neer in het bed van Connor. Hij keerde zijn rug naar de jongen toe en sloot zijn ogen. Hij hoorde wat gerommel op de achtergrond, maar probeerde het zo goed mogelijk te negeren. Even leek het stil, totdat hij het matras naast zich voelde veren. Connor kwam naast hem liggen. Ergens voedde dat de woede enkel meer, maar zodra Zeal merkte dat de jongen op een afstand bleef, voelde hij zich al iets beter en kreeg hij het voor elkaar om toch in slaap te vallen.

Toen Zeal de volgende ochtend wakker werd, duurde het even voordat de herinneringen van de nacht ervoor tot hem doordrongen en toen ze eenmaal terugkwamen voelde het meer aan als een rare droom dan als de realiteit. Even blikte Zeal opzij naar Connor die nog steeds leek te slapen. Normaliteit zou Zeal er geen moeite mee hebben om de jongen een kus op diens lippen te geven, maar nu behield hij liever nog zijn afstand. Hij kwam recht en sloop het bed uit met een poging om Connor niet wakker te maken. Even liep hij weer naar de spiegel toe om opnieuw te aanschouwen dat het toch echt geen droom was. Zijn haar was nog steeds roze. Nu het volledig was opgedroogd viel het hem op dat het roze haar hem ook echt niet slecht stond. ”Fuck,” vloekte hij onder zijn adem door, waarna hij zijn kleren begon aan te trekken.

Zwijgend en zo onhoorbaar mogelijk was Zeal uit het bed gekropen. Hij voelde er nog geen baat bij om met Connor te praten. Zijn woede van de avond ervoor was iets minder geworden, maar hij wist ook dat dat met één verkeerde opmerking alweer aangewakkerd kon worden. Het feit dat Connor waarschijnlijk nog steeds niet in zou zijn wat het foute was in zijn daad, zou ervoor zorgen dat die woede zou blijven woekeren. Zodra hij zichzelf in de spiegel bekeek merkte hij echter op dat het roze haar hem niet eens zo verkeerd stond. Hij zou dat nooit toegeven, zeker niet tegenover Connor en ergens maakte het die frustratie enkel erger. Hij vervloekte de situatie, waarna hij zich begon aan te kleden. Terwijl hij zich begon aan te kleden merkte hij beweging op vanuit de spiegel. Connor was kennelijk toch wakker geworden en had nu zijn blik op hem gericht. Even keek Zeal hem zwijgend aan, waarna hij zich verder aankleedde. Via zijn ooghoeken keek hij toe hoe Connor zich ook aankleedde, maar bleef zwijgen. Zodra hij zich had aangekleed draaide hij zich in Connor’s richting. In ieder geval leek de jongen nu niet meer zo overtuigd te zijn dat het een goede daad was geweest. Dat, of Connor was gewoon bang voor een Zeal die boos werd. Zeal sloeg zijn armen over elkaar en probeerde de beste manier te verzinnen waarop hij de situatie kon aanpakken. Hij wou niet weer boos worden en hij wou zeker niet uitvallen tegenover de jongen, maar om voor eeuwig te zwijgen was ook geen optie. Hij wist echter ook dat er een grote kans was dat hij weer boos zou worden als ze er wel over zouden praten, aangezien Connor nog steeds enkel het goede van zijn daad in zag. ”How did you sleep?” vroeg Zeal uiteindelijk. Al was het maar om enkel een kort gesprek te hebben en te laten merken dat Connor weer mocht praten. Ze zouden moeten zien hoe dit zich zou gaan uitpakken.

Kennelijk had hij Connor toch wakker gemaakt met zijn geruisloze opwekking. Terwijl hij zich aankleedde probeerde Zeal de beste tactiek te bedenken waarop hij met Connor om kon gaan. Het liefste had hij nog even wat tijd voor zichzelf om erover na te denken en om zijn emoties te laten rusten, maar ze waren nou eenmaal kamergenoten en Zeal wou hem niet met opzet ontlopen. Nadat hij zich had aangekleed twijfelde hij nog even over zijn aanpak, maar besloot hij er maar voor te gaan. Connor haalde opgelucht adem zodra Zeal de vraag had gesteld. Zeal fronste er lichtjes door, maar besloot er niks over te zeggen. ”I slept okay,” antwoordde Connor. Zeal betwijfelde of het de waarheid was, gezien de donkere cirkels onder Connor’s ogen, maar hij was nog geïrriteerd om verder te vragen. In plaats daarvan knikte hij enkel. ”Good,” mompelde hij. Even bleef het weer stil. Zeal twijfelde of hij nu niet gewoon weg moest lopen en zijn dag alleen voort te zetten. ”I can make you breakfast,” klonk het. Bedenkelijk richtte hij zijn blik terug op Connor. Dus dat was de manier waarop Connor het goed wou maken? Zeal wist niet of hij het nu voor elkaar kon krijgen om nu te liegen over hoe ‘goed’ de wafels waren die Connor maakte. Echter wou hij de jongen wel een kans geven om het goed te maken, dus om nu het voorstel af te wijzen was ook weer zoiets. Zeal slaakte uiteindelijk een zucht en wenkte de jongen. ”Let’s make some together,” antwoordde hij terwijl hij de kamer al uit liep.

Zeal wist niet wat hij met de situatie aan moest. Overduidelijk was hij nog altijd boos op wat Connor hem had geflikt en het zou ook zeker niet zomaar goed komen. Daarbij leek Connor zich ook nog steeds niet te beseffen wat hij had fout gedaan. Zeal had even eraan gedacht om gewoon stil te blijven, maar had uiteindelijk toch besloten een simpele vraag te stellen. De vraag werd beantwoord en stilte viel weer. Zeal was van plan om naar het dorp te gaan om daar te ontbijten, maar toen kwam Connor met het voorstel om voor hem ontbijt te maken. Desondanks het feit dat Zeal ontzettend boos was op Connor, zou hij het nooit over zijn hart kunnen verkrijgen om hem de waarheid te vertellen over zijn wafels. Om die reden ging Zeal akkoord, enkel als hijzelf ook mee ging helpen. Dan kon hij tenminste in de gaten houden hoe en wat er gebakken werd. Zeal wenkte Connor, waarna hij de kamer uit liep zonder na te gaan of Connor hem volgde of niet. ”Hell ya,” klonk het achter hem enthousiast. Zeal’s blik werd er iets geïrriteerder door, waardoor hij maar besloot door te lopen. Connor moest niet denken dat alles nu weer goed was. Ook al leek het er verdacht veel op dat Connor echt dacht dat ze nu gewoon weer terug naar normaal konden. Zou de jongen überhaupt zijn verontschuldigingen nog eens oprecht aanbieden? Natuurlijk niet. Immers zag de jongen zelf niet in wat er nou fout was. Met nieuwe frustratie liep Zeal de trappen af. Eenmaal in de woonkamer voelde hij de ogen op hem brandde. Daardoor werd hij opnieuw herinnerd aan zijn haarkleur. Geïrriteerd trok hij de capuchon van zijn vest over zijn haar heen en snelde richting de keuken. "I was thinking pancakes." Even keek Zeal opzij naar Connor. ”Do you have experience making them?” vroeg Zeal maar meteen. Als Connor daar wel ervaring mee had zou hij hem het werk laten doen. Dan hoefde hij zich vast ook geen zorgen te maken dat het niet zou smaken. Eenmaal in de koken zette Zeal zich met zijn kont op het aanrechtblad neer. Denk maar niet dat hij de jongen ook maar zou helpen. Hij zou enkel toekijken en de jongen verbeteren als hij fouten maakte. Hij wou niet weer een halfgaar, half gebrand ontbijt.

Zeal wou weg van de slaapkamer. Hij hoopte dat een andere omgeving hem misschien iets meer rust kon geven, zelfs als Connor meeging, maar zodra hij eenmaal beneden kwam besefte hij zich dat hij waarschijnlijk beter in hun slaapkamer had kunnen blijven. De blikken voelde hij op hem brandde en hij hoorde zelfs al wat gegiechel. God, hij ging Connor echt zo hard terugpakken hiervoor. Voor nu trok hij geïrriteerd de capuchon over zijn hoofd en snelde hij naar de keuken toe. Connor had gelijk, niemand zou hem nu nog gevaarlijk vinden, maar waarschijnlijk zou dat enkel averechts werken. Men zou hem onderschatten en uitlachen, daardoor lag de kans enkel hoger dat Zeal uit zijn slof zou schieten. Voor nu besloot hij die mogelijke scenario’s maar uit zijn hoofd te schuiven. Zodra Connor begon over pannenkoeken vroeg Zeal hem of hij daar ervaring mee had. Zeal vertrouwde Connor’s kookkunsten nog voor geen meter, maar als de jongen hiermee ervaring had kon hij misschien iets meer relaxen. Met een frons keek Connor hem even aan, wat eigenlijk al niks goeds beloofde. ”It can’t be that difficult,” gaf Connor antwoord. Zeal slaakte een zucht en week zijn blik af. ”Right, just like making waffles,” mompelde hij wat sarcastisch. Dit beloofde weer een puinhoop te worden. In ieder geval wist hij nu dat hij een oogje in het zeil moest houden.

Zeal plaatste zichzelf op het aanrecht terwijl hij toekeek hoe Connor op zoek ging naar de juiste ingrediënten. Een pak pannenkoekenmix werd naast hem neergelegd. Zeal pakte de doos op en blikte even over de instructies heen. De instructies waren zo makkelijk mogelijk weergegeven, zelfs Connor zou hier geen problemen mee moeten hebben. Zwijgend keek hij toe hoe Connor melk, boter en het keukenmateriaal erbij pakte, waarna ook hij de instructies begon te lezen. Even leek het goed te gaan en even had Zeal hoop. De mix werd in de kom gegooid, waarna de melk volgde. Zijn ogen verwijdde zich echter zodra hij zag dat Connor al veel te veel melk in één keer erin goot. ”God damn it,” vloekte Zeal zachtjes terwijl hij van het aanrecht afsprong en Connor opzij duwde. Hij trok het pak melk uit diens handen en zette het weg. Vervolgens nam hij de lepel over en begon hij het beslag voorzichtig door te roeren. Door de grote hoeveelheid melk leek het er even op dat het beslag zou gaan schiften, maar gelukkig leek hij het te kunnen redden. Beetje bij beetje voegde hij meer melk toe totdat het beslag glad genoeg was om gebruikt te kunnen worden. Nog altijd zijn mond houdend, zette Zeal een koekenpan op het vuur en deed er wat boter in. Vervolgens nam hij weer een paar stappen afstand. Het beslag was goed, nu moesten de pannenkoeken nog enkel worden gebakken. Dat kon toch niet fout gaan? Om die reden knikte hij ook naar Connor als teken dat hij eraan kon beginnen.

Even had het erop geleken dat Zeal niks hoefde te doen en enkel kon toekijken, maar zodra Connor hem zei dat hij nog nooit eerder pannenkoeken had gemaakt kon Zeal er al wel vanuit gaan dat hij uiteindelijk de pannenkoeken zou moeten maken. Hij had in ieder geval niet de kans om te luieren terwijl Connor zou gaan bakken. Met Connor’s kookkunsten zou het een wonder zijn als hij de keuken nog niet ging afbranden. Even had Zeal toch toegekeken terwijl Connor alle ingrediënten en materialen bijeenraapte. Zodra Connor ook de instructies begon te lezen had Zeal er nieuwe hoop in dat het goed zou komen, maar al snel bleek dat meneer de instructies voor geen snars volgde en gewoon een random hoeveelheid melk in de kom goot zonder het door te roeren. Geïrriteerd was Zeal opgestaan van het aanrecht en had hij Connor weggeduwd van de kom om vervolgens de lepel uit diens hand te rukken. ”Hey!”klonk het nog verontwaardigd. Zeal wierp hem nog enkel een kille blik toe voordat hij zich focuste op het beslag. Het beslag leek gelukkig nog te redden te zijn en al snel had hij het voor elkaar gekregen om een glad beslag te maken. Nu hoefde het enkel nog in de pan. Zeal deed een kleine hoeveelheid boter in de pan waarna hij het vuur aanzette. Vervolgens stapte hij weer weg van het gasfornuis en liet hij Connor toe om het over te nemen. Het leek hem bijna onmogelijk nu om het te verpesten. In het ergste geval konden de pannenkoeken er misvormd uitkomen wat Zeal niet erg vond. Zolang ze maar lekker smaakte. Zwijgend keek hij toe terwijl Connor het overnam en een dunne laag beslag in de pan goot. Dat ging al goed. Zeal sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij tegen het aanrecht aanleunde. Nu was het saaie deel waar ze moesten wachten. Op zich had Zeal er geen moeite mee. Het zou tenminste betekenen dat hij even in stilte had en even tot rust kon komen. Tenminste, dat had hij gehoopt. Stil bleef het zeker, maar Connor leek niet hetzelfde geduld te hebben. Zeal trok een wenkbrauw op zodra hij een verbrandde geur rook. Hij kwam wat recht en keek over Connor’s schouder naar de koekenpan en zag hoe hij het vuur hoog had gezet. Met een nieuwe zucht boog hij langs Connor heen om het vuur weer lager te zetten. ”If you turn it up too high, it will burn and not cook,” zei Zeal tegen Connor en keek hem even zijdelings aan. ”You have to be patient to make it work.” Double meaning much.

Connor mocht geïrriteerd en boos zijn op Zeal dat hij het overnam, maar Zeal zorgde er tenminste voor dat de pannenkoeken nog eetbaar werden. Nee wacht, Connor had helemaal geen recht om verontwaardigd te zijn. De jongen moest nog steeds zijn oprechte excuses aanbieden en had tot die tijd geen recht om boos te zijn op Zeal. Zeal wou er enkel voor zorgen dat zijn ontbijt niet naar hel ging doordat Connor te weinig geduld ervoor had. Het beslag was goed gekomen, nu hoefde de pannenkoeken enkel nog worden gemaakt. Zeal had zich voor een moment op de achtergrond gehouden terwijl Connor begon met het inschenken van het beslag. Het was een goede hoeveelheid en even leek het goed te gaan, totdat Connor het vuur hoog zette. Hoe dacht hij dat dat ging helpen? Het zou er enkel voor zorgen dat de pannenkoeken zouden aanbrandde en van binnen nog niet gaar zouden zijn. Geïrriteerd was Zeal weer naar voren gekomen en had hij het gas lager gedraaid om zich vervolgens op Connor te richten. Met een niet al te subtiele hint begon hij de situatie uit te leggen aan hem terwijl een ietwat kille blik nog altijd in zijn ogen lag. Hij kreeg een argwanende blik terug. ”Maybe I’d be patient if the pancakes were a little more grateful for my effort,” durfde Connor terug te zeggen. Zeal’s ogen vernauwde zich ietwat. ”Maybe if you’d asked the pancakes about turning the heat up before you did, maybe then they would be open to the idea and be more prepared for it,” sprak Zeal ijzig terug terwijl hij Connor aanbleef kijken.

Het had niet lang geduurd voordat Zeal het hele proces weer had overgenomen. Hij wou nou eenmaal een goed ontbijt hebben en hij ging niet toekijken terwijl Connor de pannenkoeken liet aanbranden. Zeal legde vervolgens uit wat Connor anders moest doen, maar kon het daarbij niet laten om er een dubbelzinnige betekenis aan te geven en Connor ging er verder op in. Zeal zei hem dat als Connor misschien de ideeën had voorgelegd, dat het misschien heel anders had gelopen. ”Maybe I’d have asked the pancakes if they didn’t think all my ideas were stupid,” kaatste Connor terug, waardoor Zeal’s ogen zich weer vernauwde. Natuurlijk waren diens ideeën dom! Wie dacht er nou in hemelsnaam aan om eenden uit het park te stelen om ze als huisdier te willen houden?! Connor kon zelf toch ook wel nagaan dat dat niet ging. Zelfs als Zeal ermee akkoord was gegaan, was Bluebonnet dat sowieso niet. ”Maybe the pancakes shouldn’t be judging every decision I make,” vervolgde Connor. Oh, maar natuurlijk was het Zeal’s probleem. Natuurlijk kon Connor het weer op zo’n manier praten dat Zeal de boeman leek te zijn terwijl Connor niet nadacht over hoe zijn keuzes het leven van anderen kon beïnvloeden. Zeal pakte ondertussen een spatel erbij om de pannenkoek gemakkelijk om te draaien. ”Maybe if your decisions wouldn’t affect the pancakes life as much as it did, then maybe they wouldn’t judge,” sprak Zeal verder terwijl ook hij zijn blik behield op de pannekoek. ”You expect the pancakes to just accept everything you do to them, without any consult or regard for how they might feel or respond to it,” vervolgde hij terwijl hij Connor nog steeds niet aankeek. De kans dat hij dan uit zou halen was te groot.