TW: Murder and gore.

Met een plof viel het lijk voor hem neer. Hijgend zette de jongen een paar stappen naar achteren om zijn kunsten te beschouwen. Het lijk, wat eerder de vrolijke krantenjongen was geweest, zag er gehavend uit. Je zou nog net de distinctieve details in zijn gezicht kunnen vinden waar je hem uit zou kunnen herkennen. Het bloed droop van Laxus’ handen af. Het was een tijd geleden geweest sinds hij iemand van zijn leven had ontnomen en kennelijk was hij al zo verslaafd geworden aan de smaak van bloed dat hij niet lang zonder kon. Natuurlijk wist Laxus, net zoals de meeste peculiars, dat de krantenjongen elke ochtend de krant bij het verblijf zou afleveren. Het leek Laxus het perfecte doelwit. Wellicht zouden een paar peculiars het opvallen dat de krant vandaag niet zou worden gebracht, maar zou iemand de krant ook echt missen? Er stond elke dag toch precies hetzelfde in. Nee ze konden best een dagje zonder. Dus had Laxus de nacht doorgehaald en was hij tegen vijf uur naar buiten gegaan om de jongen tegemoet te lopen. Met een elektrische schok had hij de jongen van zijn fiets afgesleurd om hem vervolgens een pijnlijke dood te bezorgen. In het moment zelf, had Laxus er ontzettend veel van genoten. De angst stond nog altijd gegraveerd in de dode ogen van de jongen en Laxus zou haast de geur weer kunnen ruiken. Jammer genoeg wist hij ook dat hij niet te lang kon na genieten. Hij moest terug naar het verblijf en zichzelf schoonmaken voordat de anderen wakker zouden worden. Als dat allemaal goed ging kon hij hier misschien wel een dagelijks routine van maken. Dan wist hij tenminste ook dat hij aan zijn trekken kwam, zonder gevaar te lopen.

Laxus draaide zich om en begon zijn weg terug voort te zetten naar het verblijf. De pad waar hij over liep was nauw en de opkomende zon verlichtte net genoeg om het pad te kunnen zien. Hij gokte dat het bloed wat op zijn kleren zat dat dat allang was opgedroogd. Waarschijnlijk zou hij deze kleren net zo goed weg kunnen gooien. Het bloed dat aan zijn handen zat liet hij ongegeneerd een spoor achterlaten. Misschien een stille waarschuwing voor ieder ander die zich op dit pad zou begeven. Er zat zelfs wat bloed op zijn gezicht, maar daar was hij zichzelf maar half van bewust. Door zijn vroegere baan was hij het gewend om onder het bloed te zitten en het niet te verachten. Misschien was hij er een beetje in door geslagen om het nu juist overheerlijk te vinden, maar dat liet hij maar achterwege. Laxus keek op zodra hij een silhouet hem zag naderen. Kennelijk was hij niet de enige die zo vroeg eruit was voor een ‘wandeling’. Laxus wist genoeg van de lus om te weten dat degene die hem tegemoet liep ook een peculiar was en het zou vast niet lang duren voordat diegene Laxus opmerkte met al het bloed. De elektriciteit begon rond zijn lichaam te bewegen. In kleine straaltjes schoot het om zijn lichaam heen terwijl een grijns op zijn lippen begon te groeien. Er was nog maar één manier om ervoor te zorgen dat zijn misdaad er onopgemerkt vanaf zou komen. ”Goodmorning,” begroette Laxus hem met een ietwat gestoorde grijns.

Een jongen met donker haar en heldere ogen was hem tegemoetgekomen. Waarschijnlijk was hij enkel uit op een vroege wandeling in de ochtendzon en was hij Laxus toevallig tegengekomen. De jongen zou waarschijnlijk snel genoeg wensen dat hij gewoon in zijn bed was blijven liggen. Het bloed dat aan zijn handen kleefde bleven hem eraan herinneren dat Laxus er niet echt toegankelijk uit zag. Het zou hem niks verbazen als hij de jongen al een trauma wist te geven enkel door op de manier waarop hij er nu uit zag. En ergens was die gedachte alleen al genoeg om een gestoorde grijns rond zijn lippen te laten sieren. Hij wist dat hij de jongen niet kon laten leven, laat staan ontsnappen. De elektriciteit begon bij die gedachte weer rond zijn lichaam te sieren. In hoge snelheid schoot het om zijn lichaam heen. De jongen was ondertussen tot een halt gekomen. Verstijfd bleef de jongen staan. Overduidelijk was de jongen geschrokken door het zicht wat hij had gekregen. Misschien kende de jongen Zeal was en zag hij nu de geliefde mentor in een verschrikkelijke staat. Dat zou de situatie nog mooier maken. In ieder geval zou Laxus zijn echte naam niet geven en de naam van zijn tweelingbroer enkel zwarter maken. Zo moeilijk zou het vast niet zijn om diens nieuwe reputatie naar beneden te halen. Het dode van één peculiar zou de truck doen.

“What?” klonk uiteindelijk de reactie. De jongen was duidelijk uit het veld geslagen en Laxus was te ongeduldig om hem de tijd te gunnen om te veel na te denken over de situatie. ”Don’t worry little bunny,” sprak Laxus met de gestoorde grijns en zette een stap dichterbij. Zijn gouden ogen begonnen op te laaien terwijl de motivatie enkel groeide om de jongen voor hem neer te halen. Echter was dat niet het enige wat groeide. Hij voelde ook de neiging om wat anders te doen. Zo erg zou het toch niet zijn om zijn moord nog even uit stellen? Even genieten van zijn snoepje voordat hij het zo opeten. Met nog een stap stond hij voor de jongen en legde hij een hand in diens hals. De elektriciteit verdween zodat de jongen niet geëlektrocuteerd zou worden – nog niet. In plaats daarvan grinnikte hij nog zachtjes en keek hij de jongen verlangend aan. "I'll be gentle," mompelde hij nog zachtjes. Zonder op een verder reactie te wachtte drukte hij zijn lippen intens op de jongen. Hmm, lekker was hij wel. Misschien moest hij toch nog maar iets langer van hem genieten. Het feit dat het bloed nu ook in diens hals zat door Laxus’s bebloede hand ontging hem totaal. Het bloed deerde hem niet. Het was enkel een extraatje. Het voegde de heerlijke bittere smaak toe aan de intense zoen.

Als een verstijfd konijntje keek de jongen hem aan. Laxus wist niet wie hij was of wat diens bijzonderheid was, maar het leek hem niet dat de jongen hem iets kon maken, aangezien de jongen totaal in shock leek te zijn door het zicht alleen al. Om die reden besloot Laxus hem niet meteen te vermoorden. Misschien was de shock diep genoeg om nog even te genieten van de jongen voordat hij hem van zijn leven zou beroven. Met de adrenaline die nog na gierde in zijn lichaam, wakkerde immers ook nieuwe verlangen aan. Verlangen die hij op het moment ook wel wou stillen. Misschien kon hij de jongen ervan te overtuigen dat hij hem zou laten leven als hij met hem het bed zou delen. Er waren genoeg die daarin trapte om vervolgens alsnog onthoofd te worden. Laxus kreeg echter geen reactie van de jongen en ergens vond hij dat ook helemaal niet erg. Hij legde zijn bebloede hand in diens hals en verfde diens huid zo ook mooi rood, voordat hij zijn lippen intens plaatste op die van de jongen. Zijn tong gleed uitnodigend over die van de jongen heen, maar de jongen leek nog te diep in de angst te zitten om ook maar iets te doen. Hij opende zijn ogen en keek in de verwijdde ogen van de ander. Aw, wat schattig. Hij was echt overrompeld. Ondanks het feit dat hij geen reactie kreeg, zou hij toch geen gas terugnemen. Hij legde zijn andere hand op de heup van de jongen en bleef hem ongegeneerd door zoenen. Pas toen Laxus een vreemd gevoel, tot hem voelde, nam hij ietwat gas terug. Hij wist niet precies wat het was, maar het voelde alsof de energie van de adrenaline plots minder werd. Voordat hij goed en wel kon begrijpen wat er aan de hand was ontvroor het lieve konijntje plots.

“Get off of me,” riep de jongen uit terwijl Laxus een stap naar achteren zette om te voorkomen dat hij naar achteren viel. Hij had de reactie kunnen verwachten, maar toch keek hij wat verward op. Ook omdat dat gevoel, alsof zijn energie weg werd gezogen, opeens was verdwenen. Een frons gleed over zijn gezicht heen terwijl hij zich besefte dat het misschien de bijzonderheid was van de jongen. Wellicht was het enkel een gave om anderen in slaap te wekken, wie weet. “I don’t want to kill you!” zei de jongen nu, waarop Laxus enkel grinnikte. ”Don’t worry little bunny,” sprak Laxus met zijn koosnaampje voor de jongen. Hij vond het wel toepasselijk. De elektriciteit begon weer rond zijn lichaam te sieren. ”You don’t have to kill anyone,” vervolgde hij op een onheilspellende toon. Hij had de jongen een kans gegeven, maar het leek erop dat hij zijn lot al had vastgesteld. ”I’ll be the one who does the killing,” eindigde Laxus zijn woorden met een gestoorde lach, waarna hij op de jongen afschoot. Met een schop naar diens enkel probeerde hij de jongen te vloeren om vervolgens boven op hem te komen. Zijn handen gleden naar diens hals om zijn greep te vernauwen.

Kennelijk werd de zoen niet met open armen ontvangen. Raar toch weer. Jammer en heel onverstandig. Het was namelijk de enige manier voor de jongen om nog aan zijn dood te ontsnappen. Laxus besefte zich echter ook dat hij op zijn tellen moest letten. De jongen voor hem was een peculiar, wat betekende dat ook hij een bijzonderheid had. Een bijzonderheid die hij waarschijnlijk net op Laxus had losgelaten. Laxus had gevoeld hoe zijn energieniveaus onnatuurlijk snel onderuit waren gehaald. Zelfs nu Laxus op een klein afstandje van de jongen stond, voelde hij hoe hij moeite om de eerdere adrenaline weer aan te vuren. Hij zou echter niet er lang bij na blijven denken. Ze moesten dit gevecht gewoon snel beëindigen. Geen lieve kusjes meer of onschuldige woorden, gewoon brute kracht. Met nog een paar woorden gaf Laxus een waarschuwing waar de jongen niks aan had aangezien het toch al te laat was om nu nog te ontsnappen. Laxus schopte de jongen onderuit en stortte zich meteen boven op hem. Hij kon de jongen met een elektrische stoot meteen van het leven ontnemen, maar dat zou toch wel erg saai zijn. Laxus wist dat hij nog genoeg kracht bezat om de jongen simpelweg bewusteloos te wurgen, daarna zou hij nog wel zijn plezier kunnen hebben met zijn krachten. Met genoegen zag hij hoe de jongen naar adem begon te happen zodra Laxus zijn greep begon te verstevigen. Kijk, dat was veel leuker om te zien. De gestoorde grijns groeide enkel terwijl zijn greep nauwer werd. Hij kon de paniek in diens ogen zien en wist dat het niet lang zou duren voordat de jongen zou beseffen dat dit het einde van zijn leven zou zijn. Laxus kende geen genade en zou de jongen ongetwijfeld laten stikken. Maar toen voelde hij plots hoe zijn energieniveaus opnieuw begonnen te dalen. Het werd moeilijker om kracht te blijven zetten. Koppig zette hij door en probeerde hij zijn sterkte te behouden. Hij voelde hoe het steeds moeilijker werd. Alsof iemand hem forceerde om in slaap te vallen of hem opeens had gedrogeerd. Laxus wou niet opgeven en zou niet opgeven. Maar langzamerhand begon het steeds moeilijker te worden. De elektriciteit om zijn lichaam verdween doordat de elektriciteit ook uit zijn lichaam werd getrokken. De jongen begon wild met zijn armen en benen rond te slaan. Hij had duidelijk nog wel energie. Woest probeerde Laxus stand te houden. Koppig zette hij door en bleef hij diens keel vasthouden, totdat zijn greep zich uiteindelijk verslapte en hij bewusteloos neerviel.