Blood makes you related, Loyalty makes you family

Omringt door nachtelijke duisternis zat een jongeman aan de grote eettafel. Stilletjes werkte deze stukjes brood naar binnen, af en toe smeerde hij er eens een kloddertje kruidenboter op. Het was midden in de nacht, waarschijnlijk rond een uur of één, gokte de jongen. Een nachtmerrie had hem ontwaakt uit zijn diepe slaap, wat had geleid tot een enorme hoofdpijn waardoor hij onmogelijk meer in slaap kon vallen. En dus was Ivar de kamer uit geslopen, zonder zijn nieuwe roommate daarbij wakker te maken. Uit verveling had hij de keuze gemaakt te gaan eten, want volgens Ivar was dat de oplossing voor veel dingen. Verduft haalde hij een hand door zijn haren, terwijl hij een blik wierp op zijn ontblote bovenlijf. Intussen waren zijn kijkers gewend aan het donker en kon hij de geïnkte lijnen in zijn huid bewonderen. Hij had slechts één tatoeage; de banner die zijn leger had gedragen tijdens veldslagen. Als een reminder van wie hij werkelijk was. Nonchalant propte Ivar wederom een stuk brood in z'n bakkes, zo langzamerhand zat wordend van de smaak. Sowieso dat er morgen bij het ontbijt geruzied zou worden, aangezien de voorraad flink was uitgedund. Hoelang had hij hier wel niet gezeten? Drie kwartier? Wellicht wel langer. Geen minuut had hij zonder voedsel in zijn mond gezeten. Je kon hem vergelijken met een bodemloze put. Gooi er van alles in, maar vol raakte hij nooit. Wat moest hij anders doen zonder anderen te storen? Geen ziel zou er blij mee zijn als hij ze midden in de nacht liet ontwaken. Met een zachte klap liet hij beide handen op de tafel vallen, waarna hij langzaam de stoel achteruit schoof. Ivar rees op, het overige brood terug leggend in het mandje. Gehuld in enkel een driekwart sportbroek, vergelijkend met een voetbalbroek, wandelde hij de keuken binnen. Hij plaatste het terug op plek van bestemming, hopend dat niemand erachter zou komen dat het mandje verplaatst en geplunderd was. Zodra de jongen terug keerde naar de eetzaal, besefte hij dat iemand anders de ruimte betrad had. Lang duurde het niet dat hij deze persoon had herkend. ,,So you decided to come back eh?" verbrak Ivar de stilte. ,,I knew you would start missing your big brother."

|| Elesis

thank you Sarah of Kickstart!

Een triomfantelijke grijns sierde zijn lippen, alsof hij er helemaal van overtuigd was dat zijn zusje was wedergekeerd, speciaal voor hem. Ivar wist wel beter. Zo af en toe deed hij zich als een idioot voor maar zo dom was hij echt niet. Oh nee, die grijns bestond enkel om Elesis te treiteren. Om op haar knopjes te drukken, net zolang totdat ze zou exploderen. Momenteel had hij al zo'n vaag gevoel zich op dun ijs te begeven en dat gaf een extra drijfveer. ”Oh please,” sneerde ze. De jongen moest zijn best doen zich in te houden. ”I would love to tear you apart and your pathetic soul.” Onderzoekend liet hij een blik over de jongedame heen gaan. Jezus, waar haalde ze in godsnaam haar kleren vandaan? Maar sinds hij van het mannelijk geslacht was, en geen moer gaf om kleding, hield hij zijn mond er wel over dicht. In plaats daarvan lachte hij, waarna hij gereageerde; ,,You're not the first and certainly not the lást. Give me your best shot, I would say. But I know you can't kill me, because very deep inside of you, you love me." Zijn heldere ogen twinkelden in het duister. Geen moment had de grijns zijn gelaat verlaten. Het zat erop geprint. ,,If it does you any good; I love you too."
To hell with that. Elesis mocht dat zijn zus zijn, maar ze was niet de enigste. Ivar was één van vier broers. Heel, heel vroeger. Slechts met drie had hij een goede band gehad, tot shit got real. Hijzelf was degene geweest die zijn eigen bloed verraden had. Hijzelf was degene geweest die eigen bloed had laten vloeien. Voor één oud doel. Gemengd met de gedachte daaraan en de blik die Elesis hem gunde, wist de twinkeling uit zijn ogen te krijgen. Er ging nog wat komen. Waarom was ze anders hier?
”Father is dying.” There comes the monkey out of the sleeve. Ivar vouwde zijn gespierde armen over elkaar heen, voor zijn borstkas langs. Hij hield zijn hoofd ietsjes scheef terwijl hij haar aankeek. ”We need to collect souls so he can survive. You’re good at killing, right?” Het duurde eventjes tot er beweging bij hem kwam. Eerst waren zijn mondhoeken naar beneden gezakt, tot één mondhoek langzaamaan omhoog kroop. ,,"We"?" Herhaalde hij. ,,First you make a statement about wanting to kill me and now you want my help? Make up your mind, woman." Met een duim streek hij bedenkelijk langs zijn onderlip. ,,I'll only help you if you repeat after me: Dear Ivar, I'm sorry for what I said. I love you, you are the best brother in the whole world."

thank you Sarah of Kickstart!