Ice cold.

Aurora wierp een blik naar buiten en trok haar wenkbrauw geringschattend omhoog. Het zonnetje scheen, de vogels floten en het leek er niet op dat het dadelijk zou gaan regenen, maar toch was ze er niet helemaal gerust in. Ze draaide haar haren in een hoge knot en speldde deze vast, waarna ze snel een los jurkje over haar hoofd trok. Ze draaide haar hoofd en keek naar het lege bed achter haar. Ze deelde haar kamer met Gerome, een jongen die ze nog maar heel even kende, maar wie ze wel al aardig vond. Ze had het daarom dus niet zo’n probleem gevonden dat ze bij elkaar op de kamer in waren gedeeld, al was het in het begin wel een verrassing was geweest omdat Aurora niet had zien aankomen dat hun kamers gemixte geslachten hadden en ze dus had verwacht dat als er iemand bij haar zou slapen, dat een vrouw zou zijn. Maar de ontmoeting met Gerome was haar welgevallen en dus was ze niet helemaal paniekerig geweest toen ze ontdekte dat hij haar kamergenoot was, al was het wel nog steeds wat wennen. Ze zag hem echter niet vaak of hoorde hem niet dikwijls binnenkomen omdat ze al vrij vroeg ging slapen, dus zo veel last hadden ze nu ook weer niet van elkaar. Ook nu was zijn bed leeg terwijl zij zich omkleedde, dus ze had alle ruimte voor zich. Ze deed snel wat mascara op haar wimpers en liep vervolgens naar beneden, waar ze de jongste kinderen al door het huis zag rennen. Een voorzichtige glimlach kwam om haar lippen te staan en na ze nog één blik toe te hebben geworpen, liep ze naar buiten. Een zachte wind speelde met haar haren en Aurora liep in de richting van het centrum. Normaal gezien hield ze niet zo van die publieke plaatsen, maar ze had zin in een ijsje, dus ze moest wel. De wandeling naar het centrum duurde echter niet al te lang en na een tiental minuten zag ze de ijswinkel al in de verte opdoemen. Het was er druk en even kreeg Aurora het benauwd bij het idee om in die rij te gaan staan, maar toen haalde ze diep adem, zei tegen zichzelf dat ze zich niet zo moest aanstellen en liep vervolgens naar binnen, waar ze achter iemand in de rij ging staan. Hopelijk zou ze snel weer naar buiten kunnen, anders zou ze misschien beginnen te hyperventileren. Ze voelde nu al dat haar ademhaling sneller ging dan normaal en hoopte dat het niemand opviel.

Blijkbaar was ze toch niet zo zacht geweest als ze gedacht had. De jongen die voor haar stond, draaide zich opeens naar haar om en vroeg of ze in orde was. Ze had geen idee waarom ze zo’n problemen had met een plek als deze. Op het strand of aan de kliffen had ze hier nauwelijks last van. Maar ja, op het strand en aan de kliffen was de kans ook vrij klein dat ze iemand anders tegenkwam. Nu stond ze middenin het centrum en was de kans dat ze met mensen geconfronteerd werd veel groter. Aurora concentreerde zich op haar ademhaling en merkte dat deze weer wat af begon te nemen. Het gaf haar de gelegenheid om de bezorgde ogen van de jongen te ontmoeten. Ze probeerde te peilen of ze hem eerder in het huis had gezien, maar kon zich niet herinneren dat ze elkaar al eerder hadden gesproken. Natuurlijk waren er meerdere peculiars in het huis en was het niet zo vreemd dat ze hem niet eerder had gezien, maar om de één of andere reden voelde het vervelender aan als het wel een peculiar was die tegenover haar stond. Ze hield er niet van als anderen haar op haar zwakke momenten zagen, al was dat tot nu toe wel meegevallen. “Ja, het gaat wel, bedankt,” zei ze met een kleine glimlach tegen hem. “Ik ben gewoon niet zo’n enorme fan van rijen. Dat geeft me een claustrofobisch gevoel. Ik heb vaak en snel last van claustrofobie.” Natuurlijk was het maar een excuus, een uitvlucht, maar soms vroeg Aurora zich af of ze soms echt geen last had van claustrofobie.

Aurora wist niet wat het was, maar de jongen stelde haar wel direct op haar gemak. Alsof hij wist wat ze doormaakte. Hij was ook de enige in de rij die had doorgehad wat ze doormaakte, wat suggereerde dat hij misschien ooit in een soortgelijke situatie had gezeten. Niet zo’n situatie zoals haar – Aurora dacht niet dat er ook maar iemand was die door zo’n hel met zijn ouder was gegaan als zij dat had gedaan – maar wel iets wat paniekaanvallen op kon roepen. Ze wist het natuurlijk niet zeker, maar dat idee kreeg ze gewoon van hem en hoe hij reageerde. De jongen stelde voor om een ijsje voor haar te gaan halen zodat ze niet te lang in de rij hoefde te staan en voor het eerst sinds tijden ontstond er een oprechte glimlach om haar lippen, eentje die ze niet forceerde om anderen blij te maken of hun zorgen te doen afnemen, zoals ze daarnet had gedaan. “Nee, dat hoeft niet,” zei ze snel tegen hem. Dan zou ze zich echt doodschamen als ze dat van hem zou vragen. “Maar je mag wel tegen me blijven praten als je wilt.” Dat zorgde tenminste voor afleiding. Het kwam niet als een geweldige verrassing aan dat hij in het huis woonde en aan zijn woorden af te leiden, wist hij ook dat zij in het huis woonde. “Het begint steeds minder toeval te worden dat ik andere peculiars ontmoet buiten het huis,” zei ze met een glimlach tegen hem. “Op de één of andere manier vallen ze toch buiten de boot als je ze gaat vergelijken met de dorpelingen.” Hoewel je het natuurlijk nooit honderd procent zeker kon weten, maar goed.

Aurora knikte bevestigend op zijn woorden. “Al moet je je daar niet te veel bij voorstellen,” waarschuwde ze hem. “Het is enkel maar voor hooguit een paar minuten in het beste geval en als iemand een heel erg sterke wil heeft, dan duurt het minder lang.” Haar vader had zich binnen de halve minuut weten te bevrijden en de gevolgen waren niet te voorzien geweest. Denken aan haar vader zorgde ervoor dat ze ongeveer hetzelfde gezicht trok als dat de jongen tegenover haar deed toen het over zijn bijzonderheid ging. Hij legde beknopt uit wat zijn gave inhield en Aurora vroeg zich af waarom hij daar zo bedroefd bij keek. Ze had graag met hem willen ruilen om haar vader zwakker te maken en zichzelf wat sterker. Ze wist niet of ze de moed zou hebben om hem te vermoorden en alleen al de gedachten die dat aanspoorden, zorgde ervoor dat een wrang gevoel zich meester maakte in haar binnenste. De lus had een sterke, vreemde uitwerking op haar en Aurora wist niet of ze er blij mee moest zijn of niet. Ze was minder angstig, teruggetrokken en introvert geworden, maar op haar beurt was de woede wel op komen zetten en was ze sneller geneigd om met negatieve gedachten te kampen. En gedachten vol met woede. Ze glimlachte toen de jongen zich voorstelde als Victor. “Het lijkt erop dat je niet blij bent met je gave,” zei ze op een zachte toon. “Ik denk dat je het juist positief moet inzien. Je kunt een behoorlijk machtsgevoel hebben als de situatie in jouw nadeel is of je leven is in gevaar.” Ze keek hem vervolgens strak aan met haar groene ogen om te zien wat zijn reactie hierop was.

Aurora glimlachte voorzichtig op de woorden van Victor. “Bedankt,” zei ze op een zachte toon. Bedanken was nog altijd beter dan dat ze er van alles tegenin zou proberen te werpen. Haar gave voelde niet als iets aan waar ze echt handig gebruik van kon maken, maar ze was bang dat ze hem boos zou maken als ze er te veel over door zou drammen. Ze was altijd bang dat ze anderen zou ergeren of boos zou maken als ze te veel haar eigen mening door bleef drammen en dus knikte ze nu ook weer toen Victor aangaf dat hij dat machtsgevoel juist niet wilde hebben, al verscheen er wel een kleine frons tussen haar wenkbrauwen. “Zelfs niet als het je leven zou kunnen redden?” vroeg ze op een zachte toon aan hem, al richtte ze haar blik daarna snel weer naar de grond en werden haar wangen een klein beetje rood. Ze had het gevoel alsof ze weer voor haar beurt had gesproken en ze hoopte dat Victor daar niet al te boos om zou worden. “Je hoeft geen antwoord te geven als je dat niet wilt,” zei ze snel op een zachte toon tegen hem, dit hopelijk voldoende zijnde om de schade die ze eventueel berokkend had wat te kunnen beperken. Ze had geen nood aan nog een vijand aan haar zijde en wilde het liefste nog wat meer tijd spenderen in de lus voordat anderen te boos op haar zouden zijn en ze de drang voelde om de lus te verlaten. Ze kon niet terug naar haar vader en ze had geen idee in welke andere lus ze dan wél haar draai zou vinden. Aurora probeerde het opkomende, paniekerige gevoel te onderdrukken, slikte en keek van hem weg. Waarom was alles altijd zo verdomd moeilijk?