Ice cold heart

Met twee dampende koppen thee liep Chloé over de gangen. Ze liep voorzichtig, de mokken thee zaten namelijk best wel vol. Een mok voor haar en een mok voor Hunter. Het was al een aantal dagen sinds hun gesprek en Chloé had besloten om hem te vergeven. Ze kon onmogelijk altijd boos op hem blijven. Het was een vergissing geweest, een domme fout die hij had gemaakt en die voor sommige mensen die niet in haar positie zaten lastig was om te begrijpen. En dat was oké, want mensen als Chloé konden anderen daar weer iets in leren. En Chloé geloofde nu wel dat hij zijn lesje had geleerd. Daarom liep ze voorzichtig naar hun kamer. Chloé zette de mok thee op de grond, zodat ze een hand vrij had om de deur te openen. Dit deed ze en ze zette haar voet ervoor, zodat hij niet dicht zou vallen. Voorzichtig pakte ze de mok thee van de grond en liep de kamer in. Maar zodra ze de kamer inliep, zag ze niet wat ze verwachtte. Hunter, die meestal wel op de kamer was, was helemaal niet aanwezig. Sterker nog, zijn bed zag er onbeslapen uit. Chloé zette de twee dampende mokken thee op haar nachtkastje en kwam wat dichterbij het bed van Hunter.

Chloé fronste. Het bed zag er niet alleen onbeslapen uit – ook de dekens leken verwisseld en niet langer die van Hunter te zijn. Haar hand gleed naar zijn nachtkastje en ondertussen keek ze naar de deur van de slaapkamer. Ze wilde niet weer betrapt worden op het feit dat ze tussen zijn spullen aan het graaien was. Chloé maakte het nachtkastje op en keek naar de inhoud. Leeg. Een angstig voorgevoel bekroop haar. Ze slikte en deed het nachtkastje weer dicht. Langzaam liep ze op de kledingkast af en trok hem open. Eventjes snakte ze naar adem toen ze zag dat ook daar alle kleding weg was. “What the…” bracht ze naar adem happend uit en ze keek om zich heen. Al zijn spullen waren weg. Wat was er aan de hand? Was hij naar een andere kamer gegaan? Was hij de lus uit? “Oh no….oh no….” mompelde Chloé in paniek en ijsbeerde door de kamer, met haar handen in haar haren. Waarom was hij weg? Was hij weg omdat zij boos op hem was? Wat was er in godsnaam aan de hand? Hij was weg, hij was weg, hij was weg.


En op het moment dat ze aan het ijsberen was, realiseerde ze zich wat ze voor Hunter gevoeld had. Het was liefde – stomme, domme liefde. Een liefde die nu onbeantwoord zou blijven. Nou ja  - eigenlijk had Hunter het al beantwoord. Het maakte haar niet uit of hij nou uit de lus was, of alleen naar een andere kamer was verhuisd, het was duidelijk dat hij niet hetzelfde voelde en dat als het even moeilijk werd, hij de benen nam. Verdriet overspoelde haar, maar maakte al gauw plaats voor woede. Wat was ze toch weer stom geweest. Eerst met Grayson, nu met Hunter. Ze begon te hijgen van woede en keek de kamer rond. Het enige wat er nog van hem hing was een of andere stomme poster, waarvan ze niet eens wist of de poster van hem was of van de vorige bewoner. En in een vlaag van woede liep ze naar de poster toe en scheurde deze van de muur af. Ze stampte het de grond in en verscheurde het. Rotposter, rotkamer, rot alles. Boos ging ze op haar bed zitten en sloeg haar handen voor haar gezicht. Die tranen die achterin haar ogen prikten probeerde ze boos weg te boenen. Ze zou geen tranen meer laten om deze klootzak.

Plotseling kreeg Chloé een idee. Ze sprong op en schoof haar eigen nachtkastje aan de kant. Vervolgens liep ze door naar het bed van Hunter en trok aan het achtereinde. Ze wist het bed zo te draaien dat het perfect naast haar bed paste. Met een kleine aanpassing van het dekbed leek het net een tweepersoonsbed en grijnsde Chloé naar het resultaat. Zo, nu had ze er toch nog een voordeel van. Het nachtkastje van Hunter schoof ze ergens in een hoekje. Haar kleding verdeelde ze over de twee kasten: een kast met kleding en de andere kast met schoenen, tassen en accessoires. En terwijl ze daarmee bezig was, realiseerde ze zich een hoop. Vriendschap hier in de lus was niet voor altijd. Liefde in de lus was niet mogelijk. Trap nergens meer in, Chloé. Laat je nergens meer toe verleiden. Misschien moest ze wat meer voor zichzelf gaan leven, in plaats van voor anderen. En terwijl ze haar handtassen van de ene kast naar de andere kast vervoerde, maakte ze met zichzelf een afspraak: vertrouw niemand.